ILPP2/443-118/11-4/EN - Pobór opłaty parkingowej przez gminę a opodatkowanie VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty parkingowej - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty parkingowej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie § 7 pkt 10 Uchwały Rady Miasta z dnia 30 listopada 2007 r. oraz Zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 21 stycznia 2008 r. Strefę Płatnego Parkowania prowadzi Ośrodek Sportu i Rekreacji.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż Ośrodek Sportu i Rekreacji (Wnioskodawca) jest samorządowym zakładem budżetowym utworzonym przez Gminę pod nazwą Miasto - na podstawie Zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 18 lipca 1975 r. Wnioskodawca realizuje podstawowe zadania w zakresie zarządzania obiektami sportowymi, ich eksploatacją, konserwacją i rozbudową na podstawie uchwał Rady Miasta i Zarządzeń Prezydenta Miasta. Zainteresowany zajmuje się również organizacją imprez sportowo-rekreacyjnych oraz prowadzi giełdę samochodową i targowiska miejskie, na podstawie umów cywilnoprawnych z samodzielnymi podmiotami gospodarczymi prowadzi także inną działalność gospodarczą celem pozyskania środków na rozszerzenie swojej działalności statutowej.

Od dnia 1 stycznia 2008 r. na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta Wnioskodawca prowadzi Strefę Płatnego Parkowania na terenie miasta. Do zadań Zainteresowanego należy:

* utrzymanie czystości na parkingach,

* odśnieżanie parkingów,

* uzupełnianie oznakowania pionowego i poziomego,

* zatrudnienie i utrzymanie kontrolerów, pracowników biura SPP oraz osób sprzątających parkingi,

* pokrycie kosztów napraw parkomatów, zakupu części do nich,

* zaopatrzenie pracowników w sprzęt niezbędny do pracy (podręczne komputerki i aparaty fotograficzne) oraz odzież,

* koszty związane z utrzymywaniem biura SPP.

Zatem można przyjąć, że w zakresie prowadzonej SPP i na jej obszarze Zainteresowany wypełnia obowiązki zarządcy dróg opisane w art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, a w szczególności w zakresie utrzymania i ochrony, zgodnie z definicjami opisanymi w art. 4 ustawy o drogach publicznych.

Wpływy z prowadzonej działalności rozdzielone są pomiędzy Wnioskodawcę oraz Urząd Miasta, w następujący sposób:

Zainteresowany wskazał, iż przychody z ww. opłat nie są odrębnie gromadzone, ani przechowywane. Zgodnie z zarządzeniem Prezydenta Miasta. wpływy z opłat za parkowanie stanowią dochody Zainteresowanego rozliczane na zasadach ogólnych i przeznaczone przede wszystkim na utrzymanie porządku w Strefie, tj. jej oznakowanie, zatrudnienie i utrzymanie kontrolerów, pokrycie kosztów napraw parkomatów, zakupu części do nich, zakupu niezbędnych materiałów i inkasowanie opłat, a także na utrzymanie administrowanych przez OSiR obiektów sportowo-rekreacyjnych oraz innych stanowiących własność Gminy, jak również na organizowane przez niego imprezy statutowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłaty parkingowe na drogach publicznych stanowiące w 100% dochody własne Gminy, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty parkingowe stanowiące w 100% dochody własne Gminy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT albowiem: zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 14 pkt 2 w zw. z art. 9 pkt 4 i art. 54 ust. 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) zadania własne jednostki samorządu terytorialnego w zakresie m.in. dróg, ulic mogą być wykonywane również przez samorządowe zakłady budżetowe.

Podkreślić należy, że na podstawie art. 2a ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Stosownie zaś do art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz z art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b i art. 13f ustawy o drogach publicznych rada gminy (rada miasta) może regulować kwestię odpłatności za korzystanie z dróg publicznych.

Z kolei, art. 19 ust. 1 i 2 pkt 4 tej ustawy wskazuje, że zarządcami dróg gminnych jest wójt (burmistrz, prezydent miasta).

W opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe przepisy, uznać należy że Gmina w zakresie w jakim realizuje swoje zadania z zakresu władzy publicznej będzie spełniała obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Niewątpliwie pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z dróg publicznych jest formą sprawowania władztwa publicznego. Opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym (art. 40a ustawy o drogach publicznych), jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, ma charakter daniny publicznej i podlega szczególnemu unormowaniu.

W ocenie Wnioskodawcy (OSiR) oczywistym jest, że jako samorządowy zakład budżetowy wchodzący w skład jednostki samorządu terytorialnego w obrębie Gminy pod nazwą Miasto mocą art. 14 pkt 2 w zw. art. 9 pkt i art. 54 ust. 6 ustawy o finansach publicznych jest on uprawniony do wykonywania zadań własnych Gminy w skład której wchodzi, w zakresie m.in. dróg publicznych.

Samorządowy zakład budżetowy (OSiR) będąc pozbawionym własnej osobowości prawnej w stosunkach zewnętrznych korzysta z waloru podmiotu prawa cywilnego używając osobowości prawnej Gminy - Miasta, gdzie jednoosobowo władzę wykonawczą sprawuje Prezydent Miasta. Ten stan rzeczy wyklucza możliwość zawierania przez zakład budżetowy jakichkolwiek umów cywilnoprawnych z jednostkami budżetowymi powołanymi w obrębie własnej gminy.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, Miasto - Ośrodek Sportu i Rekreacji, przy wykonywaniu czynności o których mowa w art. 19 ust. 1 i 2 pkt 4 ustawy o drogach publicznych niewątpliwie działa na odrębnych zasadach niż podmioty prywatne, a w szczególności:

* pobiera należność o charakterze daniny publicznej ustalaną w sposób określony w ustawie;

* dysponuje możliwością nakładania dodatkowej opłaty podlegającej przymusowemu ściągnięciu w drodze postępowania egzekucyjnego;

* dochód zaś uzyskany z poboru opłat w całości służy celom publicznym;

- w konsekwencji uznać należy, że jest to czynność administracyjna prawa publicznego, wykonywana w interesie publicznym przez podmiot, który w żaden sposób nie może być traktowany jako podmiot świadczący usługi o charakterze cywilnoprawnym i z tych to oczywistych względów na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie może być uznany za podatnika podatku VAT w zaistniałym stanie faktycznym.

Reasumując, w opinii Zainteresowanego, wnioskować należy, że opłaty parkingowe stanowiące w 100% dochody własne Gminy nie podIegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 852/09 oraz sygn. akt I FSK 761/09), a także z orzecznictwa ETS (sprawa C-446/98 Camara Municipal do Porto), które Wnioskodawca podziela w 100% i załącza do akt sprawy powołane wyżej orzeczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie "władzy publicznej" w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym - ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą.

Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu "władzy publicznej" mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie "działania" organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 10 grudnia 2002 r. sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się ETS w wyroku z dnia 16 września 2008 r. C-288/07, który orzekł, że zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (...), aby przepis ten mógł zostać zastosowany muszą zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej."

Dalej w cyt. wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego, działając w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności."

Ponadto w wyroku w sprawie C-446/98 pomiędzy Fazenda Püblica a C#257;mara Municipal do Porto (Portugalia) Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że "najem miejsc parkingowych dla pojazdów jest działalnością władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, jeżeli jest ona wykonywana według szczególnego reżimu prawnego mającego zastosowanie do podmiotów prawa publicznego. Następuje to w przypadku, gdy prowadzenie tej działalności pociąga za sobą wykorzystanie uprawnień publicznych". Trybunał zawarł w orzeczeniu wskazówki, jakimi należy się kierować, dokonując oceny czy czynność podlega prawu publicznemu i organy działają na zasadach odmiennych niż prywatni uczestnicy rynku. Stwierdził, że "Fakt, iż wykonywanie działalności takiej jak będąca przedmiotem w postępowaniu głównym, obejmuje wykorzystanie uprawnień publicznych takich jak zezwalanie lub zabranianie parkowania na drogach publicznych lub karanie grzywną za przekraczanie dopuszczalnego czasu parkowania, wskazuje, że podlega ona reżimowi prawa publicznego". (Dyrektywa VAT 2006/112/WE, komentarz 2008 pod redakcją Jerzego Martini Unimex Wrocław 2008, str. 123).

Jednocześnie należy nadmienić, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

* krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,

* wojewódzkich - zarząd województwa,

* powiatowych - zarząd powiatu,

* gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tę pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o drogach publicznych użyte w ustawie określenia oznaczają:

* pas drogowy - wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;

* droga - budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.

Artykuł 13b ust. 3 i 4 ustawy o drogach publicznych nakłada na radę gminy (radę miasta) obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw niż ustawa budżetowa.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca (Ośrodek Sportu i Rekreacji) jest samorządowym zakładem budżetowym, który na podstawie § 7 pkt 10 Uchwały Rady Miasta z dnia 30 listopada 2007 r. oraz Zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 21 stycznia 2008 r., od dnia 1 stycznia 2008 r. prowadzi Strefę Płatnego Parkowania na terenie miasta. Do zadań Zainteresowanego należy:

* utrzymanie czystości na parkingach,

* odśnieżanie parkingów,

* uzupełnianie oznakowania pionowego i poziomego,

* zatrudnienie i utrzymanie kontrolerów, pracowników biura SPP oraz osób sprzątających parkingi,

* pokrycie kosztów napraw parkomatów, zakupu części do nich,

* zaopatrzenie pracowników w sprzęt niezbędny do pracy (podręczne komputerki i aparaty fotograficzne) oraz odzież,

* koszty związane z utrzymywaniem biura SPP.

Zatem Wnioskodawca wskazał, że w zakresie prowadzonej Strefy Płatnego Parkowania i na jej obszarze wypełnia on obowiązki zarządcy dróg opisane w art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, a w szczególności w zakresie utrzymania i ochrony, zgodnie z definicjami opisanymi w art. 4 ustawy o drogach publicznych.

Zatem skoro Miasto korzystając z przysługujących mu uprawnień powołało jednostkę budżetową - Ośrodek Sportu i Rekreacji, której zostało powierzone m.in. prowadzenie strefy płatnego parkowania, to należy ją uznać za jednostkę organizacyjną wykonującą zadania Prezydenta Miasta jako zarządcy wszystkich dróg na terenie miasta, z wyjątkiem dróg ekspresowych i autostrad. A zatem w zakresie w jakim realizuje ona funkcje Prezydenta Miasta będzie stanowiła organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której pobór opłaty parkingowej stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (przepisami ustawy o drogach publicznych), zatem Wnioskodawca, który wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Opłaty parkingowe pobierane przez Wnioskodawcę nie podlegają więc przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja nie odnosi się do kwestii sposobu rozdzielania pomiędzy Wnioskodawcę (Ośrodek Sportu i Rekreacji) a Gminę wpływów (przychodów) z tytułu prowadzenia Strefy Płatnego Parkowania, a dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego, tj. opodatkowania podatkiem VAT opłat parkingowych na drogach publicznych stanowiących w 100% dochody własne Gminy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.