ILPP2/443-1149/08-2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2008 r. (data wpływu 22 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wkładu finansowego i rzeczowego wniesionego przez koproducentów w produkcję filmu oraz nabycia praw do filmu przez koproducenta - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wkładu finansowego i rzeczowego wniesionego przez koproducentów w produkcję filmu oraz nabycia praw do filmu przez koproducenta.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji filmów fabularnych. W najbliższym czasie będzie produkował kinowy film fabularny, przy udziale dotacji z Instytutu X. Produkcja ma się odbyć wspólnie z dwoma koproducentami (w rozumieniu ustawy o kinematografii).

Pierwszy z koproducentów wniesie do produkcji wkład własny (określoną sumę pieniężną przekazaną na rachunek Zainteresowanego jako Producenta Wiodącego) oraz sfinansuje część produkcji (opłacając pewne usługi).

Drugi z koproducentów wniesie do produkcji wkład rzeczowy w postaci udostępniania sprzętu oświetleniowego.

Wnioskodawca będzie konsultował z koproducentami wszystkie strategiczne decyzje dotyczące produkcji, będzie także podmiotem odpowiedzialnym za zorganizowanie produkcji.

Z tytułu wkładów koproducenci mają nabyć współudział w autorskich prawach majątkowych oraz związany z tym udział w zyskach z tytułu eksploatacji filmu.

Pomiędzy Zainteresowanym a koproducentami zawarte zostaną stosowne umowy koprodukcyjne, zawierające m.in.: opis przedsięwzięcia, charakter udziału w przedsięwzięciu poszczególnych koproducentów, wartość wkładów koproducentów, wyliczenie pól eksploatacji przyszłego filmu oraz procentowy udział w prawach do filmu wynikający bezpośrednio z wysokości wkładów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie wkładu we współprodukcję filmu nie stanowi czynności opodatkowanej - bez względu na sposób pokrycia tego wkładu. Taka forma współpracy nie jest ani dostawą towarów, ani świadczeniem usługi. Nie można za świadczenie usług uznać wniesienia wkładu rzeczowego lub finansowego do wspólnej produkcji. Celem podmiotów współfinansujących przedsięwzięcie - film fabularny - jest wytworzenie współwłasnego składnika majątku - jest zatem działaniem na swoją rzecz, a nie czynnością na rzecz podmiotów trzecich. Skutkiem tego działania jest wytworzenie utworu audiowizualnego, do którego prawa będą posiadały wszystkie współfinansujące go podmioty (adekwatnie do włożonych środków).

Podobny pogląd wyrazili Adam Bartosiewicz i Ryszard Kubacki w książce "Vat 2008 - 1335 wyjaśnień i interpretacji", str. 131-132 "Tutaj dwa podmioty - działając w ramach niesformalizowanego organizacyjnie wspólnego przedsięwzięcia - dzielą między siebie koszty oraz przyszłe zyski, przy czym jeden z podmiotów "obsługuje" tę transakcję organizacyjnie. Sam taki podział kosztów i zysków trudno uznawać za świadczenie będące usługą. Nie występuje tutaj zatem usługa, która byłaby przedmiotem opodatkowania Vat".

Koprodukcja taka nie stanowi też dostawy towarów, którą ustawa o podatku od towarów i usług (art. 7 ustawy) opisuje jako "przekazanie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel".

Towary to rzeczy ruchome, przedmioty materialne, natomiast współprodukcja filmu to przedsięwzięcie stanowiące sumę nakładów rzeczowych i finansowych współprodukujących film podmiotów, wykonujących te czynności na własną rzecz i z myślą o ewentualnych przyszłych zyskach (dzielonych wg procent, adekwatnie do wysokości wkładu).

Omawiana czynność nie stanowi przedmiotu opodatkowania, którym wg art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług są odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie przez koproducenta praw do filmu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ czynności te są podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia w postaci produkcji filmowej. Podmioty zainstalowane są w uzyskiwaniu dochodów z tytułu eksploatacji filmu od podmiotów trzecich, a nie wzajemnej wymianie świadczeń.

Producent utworu audiowizualnego nabywa autorskie prawa majątkowe w sposób pierwotny z chwilą powstania utworu, więc z tą samą chwilą współudział w autorskich prawach majątkowych do utworu audiowizualnego nabywa również koproducent (który jest współautorem stworzonego dzieła).

Brak opodatkowania w tym wypadku należy też powiązać z faktem braku odpłatności dotyczącej czynności przeniesienia praw autorskich do filmu pomiędzy Wnioskodawcą, a koproducentami. Przekazanie wkładu pieniężnego koproducenta na produkcję filmu bądź, gdy koproducent wnosi do produkcji wkład rzeczowy, stając się tym samym współwłaścicielem autorskich praw majątkowych do filmu, nie będzie odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemajacej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ponadto art. 8 ust. 3 ustawy stanowi, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Artykuł 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 z późn. zm.), określa, że koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 cyt. ustawy stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

Z kolei, przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. z 2006 r. Dz. U. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) określa, że prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

W powołanym przepisie art. 8 ust. 1, sformułowana została podstawowa zasada, w myśl której prawo autorskie powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Nabycie praw autorskich przez twórcę następuje ex lege wraz ze stworzeniem utworu i jest rezultatem nie aktu prawnego, lecz aktu realnego, określonych czynności faktycznych.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych.

Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno muzycznych oraz twórca scenariusza.

Przepis art. 70 ust. 1 cyt. ustawy stanowi zaś, że domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

Na zamówienie producenta tworzone jest jedno dzieło współautorskie, czyli utwór audiowizualny.

W świetle powyższego, właściwe prawa autorskie do utworu audiowizualnego w postaci wyłącznego prawa do korzystania i rozporządzania nim nabywa - obecnie w trybie domniemania - producent. Prawa te producent nabywa w sposób pierwotny. Fakt przyznania autorskiego prawa majątkowego do utworu audiowizualnego nie narusza jednak autorskich praw osobistych współtwórców takowego utworu.

Z powyższych przepisów wysunąć należy wniosek, że skoro producent utworu audiowizualnego nabywa autorskie prawa majątkowe w sposób pierwotny z chwilą powstania utworu, to z tą samą chwilą współudział w autorskich prawach do utworu audiowizualnego nabywa również koproducent, który z myśl cyt. wyżej art. 5 pkt 5 ustawy o kinematografii jest współautorem stworzonego dzieła.

Zatem, nabycie przez koproducentów praw autorskich do filmu oraz związanego z tym udziału w zysku w produkcji filmowej nie następuje w wyniku świadczenia wykonanego przez producenta w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto nabycie przez koproducentów współudziału w autorskim prawie majątkowym do filmu nie wypełnia przesłanki, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, odnośnie odpłatności za świadczenie, albowiem koproducent nabywa te prawa nieodpłatnie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, z chwilą stworzenia utworu.

Nie można uznać, iż wniesiony wkład pieniężny i rzeczowy stanowi odpłatność za nabycie praw, albowiem przekazanie wkładu pieniężnego i rzeczowego stanowi warunek uznania podmiotu za koproducenta utworu audiowizualnego.

W świetle powyższego nabycie przez koproducentów praw do filmu oraz związanego z nim udziału w zysku nie wypełnia dyspozycji art. 8 ust. 1 jak i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tej w kwestii jest prawidłowe.

Prawidłowe jest także stanowisko odnośnie braku podstaw do opodatkowania podatkiem VAT wkładu pieniężnego i rzeczowego wniesionego przez koproducentów w produkcję filmu.

Należy jeszcze raz wskazać na przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, według którego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż przekazanie współproducentowi środków na realizację współprodukcji nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przekazywane środki nie wiążą się z jakąkolwiek czynnością podlegającą opodatkowaniu. Ich przekazanie wynika z zawartej umowy dotyczącej realizacji wspólnego przedsięwzięcia i wiąże się z pokryciem kosztów tej realizacji.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii należy również uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.