ILPP2/443-1140/10/14-S/JKa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Po 386/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2010 r. (data wpływu 22 lipca 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 28 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania cesji nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania cesji nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 28 października 2010 r.) o wskazanie danych Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, posiadającą siedzibę na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka dnia 12 lipca 2010 r., stosownie do dyspozycji art. 19b ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, złożyła za pośrednictwem Sądu Rejonowego wniosek o nadanie numeru identyfikacji podatkowej.

Zainteresowany korzysta ze zwolnienia od podatku VAT wynikającego z nieprzekroczenia granicznej wartości obrotu powodującego powstanie obowiązku podatkowego w tym zakresie (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Spółka dopuszcza, że w toku dalszej działalności dokona ona rejestracji jako podatnik VAT.

v

Wnioskodawca zamierza zawierać z innymi podmiotami umowy wedle wzoru:

Umowa cesji wierzytelności

Niniejsza umowa zostaje zawarta pomiędzy:

1. W przypadku jeżeli w ciągu roku od daty podpisania niniejszej umowy egzekucja prowadzona przez spółkę okaże się nieskuteczna, zbywca może zażądać dokonania na jego rzeczy zwrotnego przelewu wierzytelności.

2. Spółka może uchylić się od dokonania cesji zwrotnej jeżeli posiada tytuł egzekucyjny przeciwko dłużnikowi i prowadzi przeciwko niemu egzekucję komorniczą lub ustanowiła zabezpieczenia na własności dłużnika.

3. Spółka może uchylić się od dokonania cesji zwrotnej również wówczas gdy zawarła z dłużnikiem ugodę, w której zobowiązał się on do spłaty należności w określonych terminach.

4. W przypadku wskazanym w ust. 2 zbywca może ponownie zażądać zwrotu po 5 latach od daty pierwotnego żądania.

5. Zwrot wierzytelności zostanie dokonany nieodpłatnie, w ciągu 7 dni od daty uprawnionego żądania.

* § 9

1. Spółka poinformuje, w ciągu 7 dni od daty zawarcia niniejszej umowy dłużnika o fakcie zmiany wierzyciela.

2. W przypadku jeżeli dłużnik dokona spłaty należności na rachunek zbywcy po dniu następującym po dniu zawarcia niniejszej umowy zbywca przekaże spółce wpłatę.

* § 10 Umowa wchodzi w życie z dniem następnym po dniu zawarcia.

* § 11 W sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego.

Zainteresowany dopuszcza, że treść niniejszego wzoru umowy może w zależności od wymagań kontrahenta ulegać zmianom, nie modyfikując jednak podstawowych warunków umowy wyszczególnionych poniżej.

Podstawowe warunki umowy:

1. zbywca dokonuje cesji wierzytelności na Wnioskodawcę,

2. Spółka zobowiązuje się dążyć do odzyskania tych wierzytelności,

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób dokonana cesja wierzytelności wpłynie na wartość obrotu uzasadniającą zwolnienie od podatku VAT.

2. W jaki sposób Spółka powinna udokumentować w stosunku do pierwotnych zbywców wierzytelności fakt pobrania wynagrodzenia za ściągnięcie należności.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Należy stwierdzić, że dokonana cesja będzie neutralna dla limitu zwolnienia od podatku od towarów i usług o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Samo podpisanie umowy cesji nie spowoduje wzrostu obrotu w rozumieniu tego artykułu. Skutek taki może powstać w chwili ściągnięcia wierzytelności. Wartość pozostałego do wykorzystania limitu uprawniającego do zwolnienia zostanie wtedy zmniejszona o wartość pobranego przez Spółkę wynagrodzenia. Wynika to z faktu, że to właśnie wartość wynagrodzenia będzie obrotem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Tak długo jak Zainteresowany będzie korzystał ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, udokumentowanie pobrania wynagrodzenia za ściągnięcie należności będzie następowało w drodze wystawienia zbywcy rachunku na wysokość pobranego wynagrodzenia. Jeżeli uzyska on status podatnika VAT, zamiast rachunku wystawiać będzie faktury.

W wydanej w dniu 9 listopada 2010 r. interpretacji indywidualnej nr ILPP2/443-1140/10-4/JKa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe - w zakresie pytania 1 oraz za prawidłowe - w zakresie pytania 2. W wydanej interpretacji wskazano, że podpisanie umowy cesji będzie momentem wykonania usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czyli wynagrodzenie z tytułu jej wykonania należy wliczyć do wartości sprzedaży opodatkowanej, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca do momentu korzystania ze zwolnienia podmiotowego winien wystawiać rachunki. Po uzyskaniu statusu podatnika VAT, stosownie do art. 106 ust. 1 ww. ustawy, winien wystawiać faktury VAT.

W dniu 29 listopada 2010 r. do tut. Organu wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 22 listopada 2010 r., w którym Wnioskodawca zarzucił tut. Organowi, że stanowisko zajęte w ww. interpretacji dotyczące pytania 1 jest niezgodne z opisem stanu faktycznego, a w części dotyczącej pytania 2 jest niekompletne.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa tut. Organ wydał w dniu 27 grudnia 2010 r. odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nr ILPP2/443/W-166/10-2/SJ, w której stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

W konsekwencji, w dniu 17 stycznia 2011 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na powyższą interpretację indywidualną.

Odpowiedź na skargę udzielona została w dniu 14 lutego 2011 r. nr ILPP2/4441-4/11-2/SJ.

W dniu 31 maja 2012 r. wyrokiem o sygn. akt I SA/Po 386/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Pismem z dnia 22 października 2013 r. pełnomocnik organu oświadczył, że cofa skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Po 386/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami natomiast, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Jak wynika z powyższych przepisów, w ustawie o podatku od towarów i usług pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie. Usługą jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Nie ma więc znaczenia osoba odbiorcy świadczenia. Usługami są zarówno świadczenia wykonane na rzecz konsumentów, jak i dla przedsiębiorców, a usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Powyższe oznacza, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Należy wyjaśnić, że przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Zatem pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. Przy czym musi istnieć związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie.

Podsumowując, dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną usługę, co wynika z przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie "odpłatności" pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin "zapłata" stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu, jak wskazał Trybunał, świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, w przypadku gdy jest odpłatne, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawą z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 215, poz. 1666) przepis ten otrzyma brzmienie - zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jednakże art. 2 ww. ustawy wskazuje, że kwotę, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, dla 2010 r. przyjmuje się w wysokości 100 000 zł.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku (...).

Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 - art. 113 ust. 9 ustawy.

Stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT. Dopuszcza on, że w toku dalszej działalności dokona rejestracji jako podatnik VAT. Zainteresowany zamierza zawierać z innymi podmiotami umowy cesji wierzytelności. Podstawowe warunki umowy to:

1. zbywca dokonuje cesji wierzytelności na Spółkę,

2. Wnioskodawca zobowiązuje się dążyć do odzyskania tych wierzytelności,

Jak wynika z opisu sprawy, jeden z zapisów umowy określa, że "Zbywca dokonuje nieodpłatnej cesji wierzytelności określonych załącznikiem do niniejszej umowy na spółkę".

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Po 386/12, w przedmiotowej sprawie należy uwzględnić tezy prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11. Sąd wskazał, "Odnosząc się do przedstawionego powyżej problemu NSA w uzasadnieniu powołanego orzeczenia stwierdził, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. Konkludując NSA podkreślił, że kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego - w ocenie NSA - należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o PTU". W związku z powyższym Sąd zauważył, że "Skoro zatem NSA podkreślił, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa, to tym bardziej nie można uznać, że do odpłatnego świadczenia usługi dochodzi w przypadku nieodpłatnej cesji wierzytelności".

W związku z powyższym Sąd wskazał, " (...) co jest konsekwencją przytoczonych powyżej wyjaśnień, organ podatkowy wydając interpretację indywidualną pominął w ogóle fakt, że opisana we wniosku cesja wierzytelności ma charakter nieodpłatny i w związku z tym nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o PTU opodatkowaniu podlega co do zasady jedynie odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Nawet więc gdyby uznać, że skarżąca spółka zawierając umowę cesji wierzytelności świadczy usługę na rzecz kontrahenta - co jak wykazano powyżej nie następuje - to usługa ta nie podlegałaby opodatkowaniu z uwagi na jej nieodpłatny charakter".

Sąd podsumował, "Odnosząc te rozważania do stanu faktycznego sprawy należy podkreślić, że w sytuacji opisanej we wniosku, kiedy cesja ma charakter nieodpłatny, trudno uznać, że dochodzi do świadczenia jakiejkolwiek usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec tego samo nabycie wierzytelności nie będzie mogło być zakwalifikowane jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o PTU".

Zatem "Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia należy wskazać, że wydając interpretację indywidualną w związku z wnioskiem wniesionym przez skarżącą spółkę organ podatkowy zobowiązany jest do oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego przyjmując, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o PTU w sytuacji, w której z projektu umowy cesji wierzytelności wynika, że ma ona charakter nieodpłatny spółka ta w momencie dokonana cesji nie świadczy usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 wynosi 22%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Regulacja art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym, pod poz. nr 3 wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

Stosownie do objaśnień zawartych w załącznikach do ustawy symbol ex oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług mogą korzystać jedynie czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Podsumowując, Spółka w momencie dokonana cesji wierzytelności nie będzie świadczyła usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem czynność ta nie wpłynie na wartość obrotu uzasadniającą zwolnienie od podatku VAT, określoną w art. 113 ust. 1 ustawy.

Stosownie do zapisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast na podstawie przepisu § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Faktury wystawiane przez podatników VAT pełnią fundamentalną rolę na gruncie tego podatku, ponieważ nie są one tylko zwykłym dokumentem służącym dokumentacji transakcji lecz stanowią podstawę do jej zaksięgowania w księgach stron danej transakcji.

Biorąc pod uwagę brzmienie art. 106 ust. 1 ustawy należy stwierdzić, że Zainteresowany - tak długo jak będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy - winien dokumentować wykonywane czynności ściągnięcia należności rachunkami. Jeżeli uzyska on status podatnika VAT, zobowiązany będzie dokumentować dokonywaną na rzecz podatników sprzedaż wystawiając faktury VAT, stosownie do powołanego przepisu ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. 9 listopada 2010 r.

Końcowo należy poinformować, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz w stanowisku własnym, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.