ILPP2/443-1025/13-4/AKr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 7 października 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 21 października 2013 r., do Biura KIP w Lesznie 23 października 2013 r.) uzupełnionym pismem z 15 stycznia 2014 r. (data wpływu 22 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT udostępniania współpracownikom Wnioskodawcy telefonów komórkowych i samochodów osobowych wyłącznie do świadczenia usług na rzecz Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 21 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT udostępniania współpracownikom Wnioskodawcy telefonów komórkowych i samochodów osobowych wyłącznie do świadczenia usług na rzecz Spółki. Wniosek został uzupełniony 22 stycznia 2014 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług m.in. tworzenia kompletnych projektów informatycznych, rozwoju istniejącego oprogramowania, testowania oprogramowania, outsourcingu projektów, rekrutacji pracowników. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera umowy z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, zwanymi dalej współpracownikami. Są to umowy o świadczenie usług w zakresie m.in. informatyki, outsourcingu, rekrutacji, zarządzania, sprzedaży usług.

Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu telefonów komórkowych dla współpracowników. Wnioskodawca przekaże współpracownikom telefony komórkowe do używania (bez przeniesienia własności, ponieważ telefony stanowić będą własność Wnioskodawcy i będą jedynie użyczane współpracownikom). Ponadto Wnioskodawca opłaci co miesiąc faktury za te telefony. Faktury będą wystawiane na Wnioskodawcę, który będzie nabywcą usług od operatora sieci komórkowej.

Ponadto Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, który także zostanie użyczony współpracownikowi. Samochód stanowi własność Wnioskodawcy. Współpracownik otrzyma jedynie prawo do używania samochodu, bez przenoszenia jego własności.

Kwestie korzystania przez współpracowników z telefonów komórkowych oraz samochodów służbowych regulują postanowienia umów o świadczenie usług zawartych między Wnioskodawcą a poszczególnymi współpracownikami. W umowach ze współpracownikami znajdują się następujące zapisy dotyczące ewentualnego przekazania telefonów komórkowych, samochodów służbowych lub innych sprzętów:

Z uzupełnienia do wniosku wynika, że:

* umowy ze współpracownikami będą umowami zawartymi z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, będą to zatem umowy pomiędzy niezależnymi podmiotami gospodarczymi;

* użyczenie telefonu lub samochodu współpracownikom będzie wkalkulowane w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi od Wnioskodawcy, będzie zatem wpływało na wysokość tego wynagrodzenia. Wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi będzie wypadkową bardzo wielu elementów, ale jednym z elementów obniżających je będzie omawiane użyczenie;

* użyczone rzeczy będą przez współpracowników wykorzystywane wyłącznie do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy, takich jak np. usługi informatyczne, pozyskiwanie klientów, rekrutacja pracowników, itp.;

* Wnioskodawca wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT. Użyczane współpracownikom telefony i samochody osobowe będą przez nich wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy, które to usługi składają się na czynności opodatkowane VAT wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz swoich klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udostępnianie współpracownikom przez Wnioskodawcę telefonów komórkowych i opłacanie faktur za telefony oraz udostępnianie samochodów osobowych na warunkach opisanych w przedstawionej sytuacji będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej u.p.t.u.) opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez odpłatną dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u. rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 u.p.t.u. rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.t.u. za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że przekazanie telefonów komórkowych i samochodów współpracownikom nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu u.p.t.u., ponieważ nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania telefonami jak właściciel. Po pierwsze, sprzęty te przez cały czas pozostają własnością Wnioskodawcy i są jedynie użyczane współpracownikom. Po drugie, zakres korzystania przez współpracowników z telefonów i samochodów jest ściśle ograniczony i dotyczy jedynie realizacji przedmiotu umowy zawartej z Wnioskodawcą. Współpracownicy nie mają zatem swobody w wykorzystywaniu telefonów do różnych celów. W takiej sytuacji nie można mówić przekazaniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a więc o dostawie towarów.

W ocenie Wnioskodawcy czynności udostępniania telefonów komórkowych i opłacania faktur za nie oraz udostępniania samochodów na warunkach opisanych w stanie faktycznym nie można uznać za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Opodatkowaniu może podlegać jedynie świadczenie o charakterze samodzielnym, możliwe do zidentyfikowania i wyodrębnienia. Świadczenie stanowiące usługę nie może zatem być elementem szerszej czynności, ponieważ wówczas przedmiotem opodatkowania jest ta właśnie szersza czynność. Z przedstawionego stanu wynika, że udostępnianie telefonów i samochodów będzie następowało w związku z zawartą umową o świadczenie usług przez współpracowników i w celu jej realizacji. Telefony będą służyły wyłącznie świadczeniu usług na rzecz Wnioskodawcy. Z zapisów umowy wynika, że udostępnienie omawianego sprzętu stanowi jedynie element składowy stosunku prawnego łączącego strony i służy realizacji umowy. Jako element usługi głównej zostało ono wkalkulowane w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikom. Zatem udostępnienie telefonów i samochodów, jako czynność o charakterze akcesoryjnym (nie występująca samodzielnie w obrocie gospodarczym) nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu u.p.t.u. Świadczenia akcesoryjne są nierozerwalnie związane ze świadczeniem głównym i nie mają sensu gospodarczego oraz prawnego bez istnienia świadczenia głównego (Wnioskodawca nie udostępniłby współpracownikom telefonów komórkowych i samochodów, gdyby nie zawarta umowa o świadczenie usług, której to realizacji mają służyć udostępnione rzeczy).

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę potwierdza orzecznictwo sądowe. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. I FSK 1788/07) stwierdził: "Naczelny Sąd Administracyjny podziela prezentowane przez Spółkę stanowisko, że przy ustalaniu, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze jakie stanowią umowy kooperacyjne należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego. W związku z tym nie można traktować nieodpłatnego, czasowego udostępniania maszyn i urządzeń kontrahentom, służących im jedynie do wykonania działalności zleconej przez Spółkę, jako niezależnego świadczenia usługi, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tego rodzaju czynności o charakterze technicznym, pomocniczym nie mają samodzielnej racji bytu bez realizacji usługi produkcji czy montażu, do których wykonania są niezbędne. Z tego względu nie mogą być traktowane jako odrębne świadczenie usług i stanowić odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług".

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają także interpretacje organów podatkowych. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 stycznia 2013 r. (sygn. ILPP2/443-1070/12-4/AD), wydanej w bardzo zbliżonym stanie faktycznym, stwierdzono: "Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, iż udostępnienie współpracownikom Wnioskodawcy telefonów komórkowych i samochodów służbowych oraz opłacanie faktur za telefony komórkowe w celu wykonywania usługi na rzecz Spółki, ma bezsprzecznie związek z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością gospodarczą. Wskazać ponadto należy, iż udostępnienie współpracownikom telefonów komórkowych i samochodów osobowych, stanowi swoiste przekazanie współpracownikom (jak wskazano we wniosku)"narzędzia pracy" niezbędnego do świadczenia wyłącznie na rzecz Spółki usług w zakresie m.in. informatyki, outsourcingu, rekrutacji, zarządzania, sprzedaży usług - współpracownik nie ma swobody w wykorzystywaniu telefonu oraz samochodu do różnych celów, a zakres korzystania z nich jest ściśle określony i dotyczy jedynie realizacji przedmiotu umowy zawartej z Wnioskodawcą. Zawarta umowa bowiem wyklucza możliwość korzystania zarówno z telefonów, jak i samochodu do celów prywatnych oraz w związku ze świadczeniem usług na rzecz innych podmiotów. Ponadto, z zawartej pomiędzy stronami umowy wynika, iż Spółka nie przenosi na współpracowników prawa do rozporządzania telefonami oraz samochodami jak właściciel, a ich udostępnianie stanowi jedynie element składowy stosunku prawnego łączącego strony i służy realizacji umowy. Dodatkowo udostępnianie telefonów komórkowych oraz samochodów osobowych, jako element usługi głównej, zostało wkalkulowane w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikom. W związku z powyższym, czynność udostępniania wskazanego sprzętu współpracownikom Wnioskodawcy, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy. Nie dojdzie bowiem w tej sytuacji do przeniesienia prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel. Ponadto, czynności udostępniania telefonów komórkowych i samochodów osobowych współpracownikom przez Spółkę nie można uznać za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Przedmiotowe przekazanie stanowi bowiem element składowy współpracy stron i ma na celu umożliwienie współpracownikom realizację usługi na rzecz Zainteresowanego. Przekazanie samochodów osobowych oraz telefonów komórkowych jest składnikiem usługi głównej wkalkulowanej w cenę wynagrodzenia. Tego rodzaju czynności mają charakter pomocniczy i nie mają samodzielnej racji bytu bez realizacji usługi świadczonej przez współpracowników na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie łączącej strony umowy. Z tych też względów nie mogą być traktowane jako odrębne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu. Czynności tej nie będzie również można uznać za odpłatne świadczenie usług w świetle art. 8 ust. 2 ustawy, podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż opodatkowaniu jako odpłatne świadczenie usług, na mocy tego przepisu podlega użycie towarów stanowiących część podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza, co w niniejszej sytuacji nie ma miejsca, bowiem przedmiotowa czynność ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. Zatem czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

W ocenie Wnioskodawcy z przedstawionej wyżej argumentacji wynika, że udostępnianie telefonów i samochodów nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u. Z daleko posuniętej ostrożności należy także zastrzec, że udostępnianie telefonów nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 u.p.t.u. Po pierwsze, nie można mówić o nieodpłatności, kiedy wartość tego świadczenia akcesoryjnego została wkalkulowana w wartość całego wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi z tytułu wykonania przedmiotu umowy. Po drugie, opodatkowaniu podlega wyłącznie nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Przekazanie telefonów i opłacanie faktur z tego tytułu oraz udostępnianie samochodów, które to rzeczy służą wykonaniu usługi na rzecz Wnioskodawcy wykazuje ścisły i bezpośredni związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Zatem także z powyższych względów nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu usług na rzecz współpracowników.

Reasumując: w ocenie Wnioskodawcy udostępnienie współpracownikom telefonów komórkowych oraz samochodów osobowych na przedstawionych zasadach nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi dostawy towarów oraz samodzielnego świadczenia usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Odnosząc się do przedstawionych okoliczności sprawy przede wszystkim należy zaznaczyć, że określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, zakres opodatkowania tym podatkiem obejmuje odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług. Wskazać należy, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie "dostawy towarów" nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nimi jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

W konsekwencji, oderwanie pojęcia "dostawa towarów" oraz ekonomicznych aspektów transakcji od skutków konwencjonalnych powstających na gruncie prawa podatkowego pozwala także na uznanie danej czynności za dostawę towarów nawet mimo pewnych nałożonych na nabywcę ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem jest, co do zasady, wydanie towaru.

Analiza powołanego art. 7 ust. 2 ustawy wskazuje wyraźnie, że ustawodawca rozróżnia także czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem, opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie - tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) - osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia "potrzeb osobistych". Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami "osobistymi" są takie potrzeby, które "dotyczą danej osoby" i które są jej potrzebami "prywatnymi", tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Z kolei oceniając, czy dane świadczenie ma charakter usługi należy mieć na względzie fakt, że ustawodawca - jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy - uznaje za usługę każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności, które nie jest dostawą towarów, podkreślając tym samym powszechność opodatkowania. Zatem na zachowanie to (świadczenie) składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź tolerowanie - znoszenie określonych stanów rzeczy). Ponadto, do uznania danej czynności za usługę, konieczne jest istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia (beneficjenta czynności) i występowanie związku między tą czynnością a otrzymywanym przez niego wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument - odbiorca świadczenia, odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

A zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z kolei, jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności m.in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, że za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług m.in. tworzenia kompletnych projektów informatycznych, rozwoju istniejącego oprogramowania, testowania oprogramowania, outsourcingu projektów, rekrutacji pracowników. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera umowy z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, zwanymi dalej współpracownikami. Są to umowy o świadczenie usług w zakresie m.in. informatyki, outsourcingu, rekrutacji, zarządzania, sprzedaży usług.

Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu telefonów komórkowych dla współpracowników, które przekaże współpracownikom do używania (bez przeniesienia własności, ponieważ telefony stanowić będą własność Wnioskodawcy i będą jedynie użyczane współpracownikom). Ponadto Wnioskodawca opłaci co miesiąc faktury za te telefony. Faktury będą wystawiane na Wnioskodawcę, który będzie nabywcą usług od operatora sieci komórkowej.

Ponadto Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, który także zostanie użyczony współpracownikowi. Samochód stanowi własność Wnioskodawcy. Współpracownik otrzyma jedynie prawo do używania samochodu, bez przenoszenia jego własności.

Kwestie korzystania przez współpracowników z telefonów komórkowych oraz samochodów służbowych regulują postanowienia umów o świadczenie usług zawartych między Wnioskodawcą a poszczególnymi współpracownikami. W umowach ze współpracownikami znajdują się następujące zapisy dotyczące ewentualnego przekazania telefonów komórkowych, samochodów służbowych lub innych sprzętów:

* przekazanie telefonów i opłacanie faktur za korzystanie z nich oraz przekazanie samochodów służbowych będzie następowało w związku z zawartą umową między Wnioskodawcą a współpracownikiem i w celu jej realizacji;

* telefony i samochody stanowią własność Wnioskodawcy i są jedynie użyczane współpracownikom;

* współpracownicy mają prawo wykorzystywać telefony i samochody wyłącznie do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy (nie mogą ich wykorzystywać do celów prywatnych oraz w związku ze świadczeniem usług na rzecz innych podmiotów);

* współpracownicy nie ponoszą bezpośredniej odpłatności za świadczenia w postaci udostępnienia telefonu komórkowego i opłacania rachunków za korzystanie z niego oraz udostępnienia samochodu, ponieważ ich wartość została wkalkulowana w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi od Wnioskodawcy.

Umowy ze współpracownikami będą umowami zawartymi z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, będą to zatem umowy pomiędzy niezależnymi podmiotami gospodarczymi. Użyczenie telefonu lub samochodu współpracownikom będzie wkalkulowane w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi od Wnioskodawcy, będzie zatem wpływało na wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi. Wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikowi będzie wypadkową bardzo wielu elementów, ale jednym z elementów obniżających je będzie omawiane użyczenie. Użyczone rzeczy będą przez współpracowników wykorzystywane wyłącznie do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy, takich jak np. usługi informatyczne, pozyskiwanie klientów, rekrutacja pracowników, itp.

Na tle powyższego Spółka powzięła wątpliwości, czy udostępnianie przez Wnioskodawcę współpracownikom telefonów komórkowych i opłacanie faktur za te telefony oraz samochodów osobowych będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, z zapisów umowy wynika, że udostępnienie omawianego sprzętu stanowi jedynie element składowy stosunku prawnego łączącego strony i służy realizacji umowy. Jako element usługi głównej zostało ono wkalkulowane w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikom. Zatem, udostępnienie telefonów i samochodów, jako czynność o charakterze akcesoryjnym (nie występująca samodzielnie w obrocie gospodarczym) nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT. Świadczenia akcesoryjne są nierozerwalnie związane ze świadczeniem głównym i nie mają sensu gospodarczego oraz prawnego bez istnienia świadczenia głównego (Wnioskodawca nie udostępniłby współpracownikom telefonów komórkowych i samochodów, gdyby nie zawarta umowa o świadczenie usług, której to realizacji mają służyć udostępnione rzeczy). W ocenie Zainteresowanego, udostępnienie współpracownikom telefonów komórkowych oraz samochodów osobowych na przedstawionych zasadach nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi dostawy towarów oraz samodzielnego świadczenia usług.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że udostępnienie współpracownikom Wnioskodawcy telefonów komórkowych i samochodów służbowych oraz opłacanie faktur za telefony komórkowe w celu wykonywania usług na rzecz Spółki, ma bezsprzecznie związek z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością gospodarczą. Wskazać bowiem należy, że udostępnienie współpracownikom telefonów komórkowych i samochodów osobowych, stanowi swoiste przekazanie współpracownikom "narzędzia pracy" niezbędnego do świadczenia wyłącznie na rzecz Spółki usług w zakresie m.in. informatyki, outsourcingu, rekrutacji, zarządzania, sprzedaży usług - współpracownik nie ma swobody w wykorzystywaniu telefonu oraz samochodu do różnych celów, a zakres korzystania z nich jest ściśle określony i dotyczy jedynie realizacji przedmiotu umowy zawartej z Wnioskodawcą. Zawarta umowa wyklucza możliwość korzystania zarówno z telefonów, jak i samochodu do celów prywatnych oraz w związku ze świadczeniem usług na rzecz innych podmiotów. Ponadto, z zawartej pomiędzy stronami umowy wynika, że Spółka nie przenosi na współpracowników prawa do rozporządzania telefonami oraz samochodami jak właściciel, a ich udostępnianie stanowi jedynie element składowy stosunku prawnego łączącego strony i służy realizacji umowy. Dodatkowo udostępnianie telefonów komórkowych oraz samochodów osobowych, jako element usługi głównej, zostało wkalkulowane w wysokość wynagrodzenia przysługującego współpracownikom, gdzie wysokość tego wynagrodzenia będzie wypadkową wielu elementów, ale jednym z nich, obniżających to wynagrodzenie będzie omawiane użyczenie. W związku z powyższym, czynność udostępniania wskazanego sprzętu współpracownikom Wnioskodawcy, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy. Nie dojdzie bowiem w tej sytuacji do przeniesienia prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel. Ponadto, czynności udostępniania telefonów komórkowych i samochodów osobowych współpracownikom przez Spółkę nie można uznać za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Przedmiotowe przekazanie stanowi bowiem element składowy współpracy stron i ma na celu umożliwienie współpracownikom realizację usługi na rzecz Zainteresowanego. Przekazanie samochodów osobowych oraz telefonów komórkowych (wraz z kosztami ich używania ponoszonymi przez Wnioskodawcę) jest składnikiem usługi głównej wkalkulowanej w cenę wynagrodzenia. Tego rodzaju czynności mają charakter pomocniczy i nie mają samodzielnej racji bytu bez realizacji usługi świadczonej przez współpracowników na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie łączącej strony umowy. Z tych też względów nie mogą być traktowane jako odrębne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu. Czynności tej nie będzie również można uznać za odpłatne świadczenie usług w świetle art. 8 ust. 2 ustawy, podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż opodatkowaniu jako odpłatne świadczenie usług, na mocy tego przepisu podlega użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika, jak również wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, co w niniejszej sytuacji nie ma miejsca, bowiem przedmiotowa czynność ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością (służy wyłącznie prowadzeniu tej działalności gospodarczej). Zatem czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, udostępnianie współpracownikom telefonów komórkowych i opłacanie faktur za telefony oraz udostępnianie samochodów osobowych na warunkach przedstawionych w opisie sprawy, nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania podatkiem VAT udostępniania współpracownikom Wnioskodawcy telefonów komórkowych i samochodów osobowych wyłącznie do świadczenia usług na rzecz Spółki. W pozostałym zakresie zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.