ILPP1/4518-1-1/15-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2015 r. (data wpływu 15 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie zaliczenia nadpłaty w podatku od towarów i usług na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości oraz w zakresie ustalenia, czy zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet innych zobowiązań skutkuje wygaśnięciem tych zobowiązań w momencie zaliczenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie zaliczenia nadpłaty w podatku od towarów i usług na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości oraz w zakresie ustalenia, czy zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet innych zobowiązań skutkuje wygaśnięciem tych zobowiązań w momencie zaliczenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej również "Spółką"), w składanych miesięcznych deklaracjach VAT-7 wykazuje regularnie nadwyżkę podatku od towarów i usług naliczonego nad należnym. W związku z powyższym, Spółka składa wnioski o zaliczenie kwoty zwrotu podatku od towarów i usług (VAT) na poczet różnych zobowiązań podatkowych/należności publicznoprawnych, w tym z tytułu podatku od nieruchomości.

Jednakże właściwy dla zwrotu i zaliczenia organ, tj. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego (...) (zwany dalej "Organem"), konsekwentnie odmawia uwzględnienia i realizacji wniosków Spółki w zakresie obejmującym zaliczenie nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości.

Jako uzasadnienie odmowy zaliczenia nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości Organ wskazuje, że: "przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), co prawda nie zawierają żadnych ograniczeń w stosowaniu przepisu art. 76 § 1, związanych z właściwością organów podatkowych, niemniej jednak, dla skutecznego zaliczenia zwrotu na zaległość podatkową niezbędne jest, co do zasady, istnienie tożsamości beneficjenta wpływów podatkowych. Oznacza to, że na gruncie przepisów Ordynacji podatkowej nie ma przeszkód do zaliczania zwrotów w podatkach stanowiących dochody budżetu państwa na poczet innych zaległości w podatkach stanowiących dochody budżetu państwa. Natomiast nie jest możliwe zaliczenie zwrotu w podatku stanowiącym dochód budżetu państwa na poczet np.: podatku od nieruchomości, stanowiącego dochód budżetu gminy (lub odwrotnie)."

W związku z odmową zaliczenia nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości, stosowna kwota jest każdorazowo Wnioskodawcy zwracana przez Organ na jego rachunek bankowy. Kwota ta następnie niezwłocznie zostaje przekazywana przez Wnioskodawcę na rzecz beneficjenta podatku od nieruchomości, tj. Burmistrza Gminy, z jednoczesnym wyjaśnieniem, w każdym kolejnym miesiącu, że Spółka wniosła o zaliczenie nadwyżki VAT na podatek od nieruchomości, zaś Organ niezasadnie odmówił tego zaliczenia. Spółka wskazuje temu organowi każdorazowo nadto, że z uwagi na obowiązujące przepisy, zobowiązanie z tytułu podatku od nieruchomości wygasło w dacie złożenia przez Wnioskodawcę deklaracji VAT-7 i brak zatem podstaw do naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie podatku od nieruchomości od daty wymagalności podatku do daty fizycznego przekazania należnej kwoty przez Wnioskodawcę na rachunek Gminy. Co więcej, zaistniał w sprawie stan faktyczny, w którym część nadwyżek VAT (kwot zwrotu), za kolejne miesiące, nie została jeszcze zwrócona Wnioskodawcy na rachunek mimo, że Organ już odmówił ich zaliczenia zgodnie z wnioskiem Wnioskodawcy. Stąd Wnioskodawca poinformował Burmistrza, że złożył wniosek o zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet danego podatku od nieruchomości, ale Organ, w ocenie Wnioskodawcy bezzasadnie, odmówił dokonania tego zaliczenia.

Zatem Wnioskodawca oczekuje na fizyczny zwrot tej kwoty celem jej przekazania Burmistrzowi, co jednak nie zmienia faktu, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze skutecznym zaliczeniem kwoty zwrotu VAT na poczet podatku od nieruchomości mimo, że fizyczne przekazanie tej kwoty następuje nie pomiędzy organami podatkowymi, a za pośrednictwem Spółki, na skutek błędu Organu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy możliwe jest zaliczenie kwoty nadwyżki (zwrotu) podatku od towarów i usług (VAT) na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości.

2. W którym momencie następuje zaliczenie kwoty zwrotu podatku VAT na poczet powyższych zobowiązań.

3. Czy zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet innych zobowiązań skutkuje wygaśnięciem tych zobowiązań w momencie zaliczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając wyżej przedstawiony stan faktyczny, na gruncie obowiązujących przepisów dopuszczalne jest skuteczne zaliczenie nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości, a bez znaczenia dla zaliczenia pozostaje kwestia istnienia lub nie, tożsamości beneficjenta wpływów podatkowych. Bez względu zatem na właściwość organu podatkowego i istnienie lub nie "tożsamości beneficjenta", organ ma obowiązek przekazać zwrot zgodnie z wytycznymi podatnika wskazującymi istniejącą u innego organu zaległość, czy zobowiązanie (co za tym idzie, zgodnie z obowiązującymi przepisami, zaliczenie kwot zwrotu VAT następuje w momencie złożenia deklaracji VAT-7, w której wykazana zostanie kwota zwrotu VAT wraz z wnioskiem o jego zaliczenie na poczet innych zobowiązań (w którym wskazane zostaną zobowiązania, na poczet których ma zostać dokonane zaliczenie).

Zaliczenie kwoty zwrotu podatku od towarów i usług na poczet innych zobowiązań spowoduje wygaśnięcie tych zobowiązań w momencie dokonania zaliczenia.

Co za tym idzie, przedstawione wyżej stanowisko Organu jest nieprawidłowe.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przepisy art. 76 i n. Ustawy, regulujące kwestię zaliczenia nadwyżek w uiszczonych podatkach nie ograniczają w żaden sposób dopuszczalności zaliczenia, w szczególności nie istnieje regulacja uzasadniająca odmowę zaliczenia nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości, z uwagi na brak tożsamości beneficjenta wpływów podatkowych.

Na podstawie art. 76b Ordynacji podatkowej, przepisy art. 76, art. 76a, art. 77b i art. 80 stosuje się odpowiednio do zwrotu podatku.

Zaliczenie, o którym mowa w art. 76a § 2 pkt 1, następuje z dniem złożenia deklaracji wykazującej zwrot podatku.

Stosownie zaś do art. 59 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku.

Z kolei, jak stanowi art. 76 § 1 tej ustawy, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Co istotne, w tożsamym dla przedstawionego przez Wnioskodawcę stanie faktycznym wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzając, że: "w świetle przepisów Ordynacji podatkowej istnieje możliwość zaliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na poczet zobowiązań podatkowych, dla których właściwy jest inny organ podatkowy aniżeli organ właściwy dla rozliczeń podatku od towarów i usług. W takim przypadku spółka winna złożyć wraz z deklaracją VAT-7 wykazującą podatek VAT do zwrotu, stosowny wniosek, opisujący charakter zobowiązania podatkowego oraz organ podatkowy właściwy dla tego zobowiązania. Organ podatkowy z urzędu bada tylko stan zobowiązań podatnika tylko w tym urzędzie, w którym nadpłata lub zwrot powstał.

Dyspozycja art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej dotyczy ogólnie zaległości podatkowych i bieżących zobowiązań. Żaden przepis prawa nie ogranicza możliwości dokonania zaliczenia w przypadku zaistnienia przesłanek z art. 76 Ordynacji podatkowej. Przepis ten nakłada na organy obowiązek zaliczenia znanej mu nadpłaty na znaną mu zaległość, nie nakłada natomiast obowiązku poszukiwania innych istniejących zaległości. Z art. 76b Ordynacji podatkowej nie wynika, że do zaliczenia nadpłaty w podatku VAT, jest inny niż właściwy dla podatnika, organ podatkowy. W przypadku zatem, gdy z prośbą o zaliczenie zwraca się podatnik i przedstawia dane dotyczące wysokości zobowiązania i dane organu podatkowego, w którym ono widnieje, występują przesłanki do zaliczenia tej nadpłaty (zwrotu podatku) na poczet przedmiotowych zobowiązań. Jeżeli fakt istnienia zaległości zostanie potwierdzony, to należy uznać, że brak jest przeszkód prawnych do zaliczenia zwrotu VAT na poczet wskazanych zaległości".

Co istotne, w sprawie w której zapadł cytowany wyżej wyrok, podatnik zadał pytanie, czy w przypadku, gdy nie posiada zaległości podatkowych, możliwe jest zaliczenie kwoty zwrotu podatku od towarów i usług lub jej części na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości oraz opłat za korzystanie ze środowiska. W ocenie podatnika odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, z czym nie zgodził się organ, Minister Finansów. Stwierdził, że w zakresie podatku VAT, właściwym organem podatkowym jest właściwy dla podatnika naczelnik urzędu skarbowego, w zakresie podatku od nieruchomości jest nim wójt (burmistrz, prezydent miasta), a w zakresie opłat za korzystanie ze środowiska, marszałek województwa.

Zdaniem Ministra Finansów, skoro naczelnik urzędu skarbowego nie jest właściwy w sprawach należności z tytułu podatku od nieruchomości i opłat za korzystanie ze środowiska, to nie może dokonywać zaliczenia zwrotu podatku od towarów i usług na te zobowiązania publicznoprawne.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpatrując sprawę wskazał, że: "na przeszkodzie w dokonaniu zaliczenia nadpłaty lub zwrotu podatku VAT na poczet innych zaległości podatkowych w niniejszej sprawie nie stoi art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej, gdy nadpłata i zaległość będą występować w różnych organach" (tak wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. I FSK 577/11).

Wskazać nadto należy, że do powyższego wyroku została sformułowana przez R. Styczyńskiego glosa, która uznała stanowisko NSA za trafne. W powołanej glosie autor wskazał, że: "Przepis ordynacji podatkowej, dopuszczając zaliczanie nadwyżki podatku VAT na poczet innych zobowiązań podatkowych, nie uzależnia tego prawa od tego, aby występowała tożsamość organu właściwego w sprawie nadwyżki podatku VAT z organem, w którym istnieje zobowiązanie podatkowe, na poczet którego ma dojść do zaliczenia tej nadwyżki. Gdyby intencją ustawodawcy było wprowadzenie takiego ograniczenia, zostałoby ono wprost wskazane w przepisach regulujących tę kwestię. W sytuacji, gdyby ustawodawca chciał wprowadzić w tym zakresie ograniczenia, zostałoby ono wprost wskazane w przepisach regulujących tę kwestię."

W tym miejscu wskazać również należy, że o fakcie, iż ustawodawca dopuszcza sytuację, w której organ przekazuje zwrot podatku niezależnie od faktu istnienia lub nie, tożsamości beneficjenta świadczy również fakt, że mocą nowelizacji 16 listopada 2012 r. zmodyfikowano zasady zwrotu podatku w odniesieniu do podatku od towarów i usług. Od 1 stycznia 2013 r. podatnikowi przysługuje możliwość złożenia organowi podatkowemu upoważnienia, na podstawie którego organ podatkowy może przekazać kwotę zwrotu podatku od towarów i usług na wskazany rachunek banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie kredytu udzielanego przez ten bank lub kasę, pod warunkiem nieprowadzenia w dniu złożenia deklaracji wykazującej zwrot w stosunku do podatnika postępowania mającego na celu ustalenie lub określenie wysokości zobowiązań podatkowych.

Jak wynika z powyższego, brak zatem podstaw do przyjęcia, że zwrot podatku może zostać zaliczony przez organ podatkowy wyłącznie na zobowiązania Spółki pozostające w jego właściwości. Interpretacja powołanych przepisów w tym zakresie, dokonana przez Organ, jest zatem błędna. Zaliczenie kwoty zwrotu VAT nastąpiło w momencie złożenia deklaracji VAT-7, w której wykazana została kwota zwrotu VAT wraz z wnioskiem o jego zaliczenie na poczet zobowiązań z tytułu podatku od nieruchomości. Zaliczenie kwoty zwrotu podatku od towarów i usług na poczet tych zobowiązań spowodowało wygaśnięcie tych zobowiązań w momencie, w którym nastąpić winno zaliczenie, a zatem brak podstaw do naliczania odsetek za okres pozostający do daty faktycznego wpływu środków finansowych na rachunek bankowy Gminy.

Wskazać również należy, że nawet w sytuacji zaliczenia kwoty zwrotu VAT na poczet podatku od nieruchomości przez Organ, środki te nie znalazłyby się w dacie złożenia deklaracji VAT-7 na rachunku Gminy, a bezsprzecznie nastąpiłoby to później, co potwierdza fakt, że brak fizycznego wpływu środków nie stanowi przesłanki w tej sytuacji do naliczaniu odsetek za opóźnienie.

Skoro zaś odmowa zaliczenia zwrotu VAT była bezzasadna, Spółka nie powinna ponosić negatywnych, finansowych konsekwencji takiego działania Organu, a zatem wiążącą w sprawie datą wygaśnięcia zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości jest w każdej sytuacji data złożenia deklaracji VAT-7 wraz z wnioskiem o zaliczenie kwoty zwrotu na poczet danego podatku od nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), zwanej dalej ustawą, ilekroć w ustawie jest mowa o zwrocie podatku - rozumie się przez to zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Z treści art. 5 ustawy wynika z kolei, że zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Przepis art. 59 § 1 pkt 4 ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku.

Stosownie do art. 76 § 1 ustawy, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Zgodnie z art. 76 § 2 ustawy - nadpłaty, których wysokość nie przekracza wysokości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku - na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wystąpi o ich zwrot.

Zgodnie z art. 76b ustawy, przepisy art. 76, art. 76a, art. 77b i art. 80 stosuje się odpowiednio do zwrotu podatku. Zaliczenie, o którym mowa w art. 76a § 2 pkt 1, następuje z dniem złożenia deklaracji wykazującej zwrot podatku.

Jak wynika z powyższego, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem są zaliczane z urzędu między innymi na poczet bieżących zobowiązań lub zaległości podatkowych, zaś na wniosek podatnika możliwe jest także zaliczenie nadpłat (w całości lub w części) na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych podatnika.

W myśl art. 76a § 2 ustawy, zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych następuje z dniem:

Jak wynika z powołanych przepisów, w przypadku powstania prawa do zwrotu podatku, którego wysokość przekracza wysokość kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, organ podatkowy jest obowiązany do dokonania następujących czynności:

Zwrot podatku może zatem służyć uregulowaniu:

Należy przy tym podkreślić, że samo zaliczenie zwrotu podatku na zobowiązania podatkowe podatnika jest czynnością materialnotechniczną. Warunkiem formalnym tego zaliczenia jest natomiast wydanie stosownego postanowienia.

Wydając ww. postanowienie organ podatkowy stwierdza, że na dzień dokonania zaliczenia kwoty zwrotu przestaje istnieć określona zaległość lub bieżące zobowiązanie podatkowe.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 15 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.

Stosownie do § 2 tego artykułu, właściwość rzeczowa i miejscowa jest ustalana z uwzględnieniem również zakresu zadań i terytorialnego zasięgu działania organów podatkowych, określonych na podstawie odrębnych przepisów, w szczególności przepisów o wprowadzeniu programów pilotażowych, o których mowa w art. 5 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267 z późn. zm.).

W myśl natomiast art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o urzędach i izbach skarbowych, do zakresu działania naczelników urzędów skarbowych należy ustalanie lub określanie i pobór podatków oraz niepodatkowych należności budżetowych, jak również innych należności, na podstawie odrębnych przepisów, z wyjątkiem podatków i należności budżetowych, których ustalanie lub określanie i pobór należy do innych organów.

Właściwość rzeczową organów podatkowych ustala się według przepisów określających zakres ich działania (art. 16 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Właściwość rzeczowa naczelników urzędów skarbowych obejmuje m.in. podatek dochodowy od osób prawnych, podatek dochodowy od osób fizycznych oraz podatek od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 9 ustawy o urzędach i izbach skarbowych, właściwość miejscową naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych określa się według terytorialnego zasięgu działania odpowiednio urzędu skarbowego i izby skarbowej, z uwzględnieniem ust. 9a, a także z uwzględnieniem zadań i terytorialnego zasięgu działania tych organów określonych w programach pilotażowych, o których mowa w ust. 1a i 1b. Terytorialny zasięg działania określonego urzędu skarbowego wyłącznie w zakresie: niektórych kategorii podatników, wykonywania niektórych zadań określonych w ust. 6 - może obejmować terytorialny zasięg działania innych urzędów skarbowych (art. 5 ust. 9a ww. ustawy). Zasięg działania oraz siedziby ww. organów podatkowych określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 19 listopada 2003 r. w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych (Dz. U. Nr 209, poz. 2027, z późn. zm.), wydanym na podstawie art. 5 ust. 9c ustawy o urzędach i izbach skarbowych.

W myśl art. 17 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej, właściwość miejscową organów podatkowych ustala się według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika, płatnika, inkasenta lub podmiotu wymienionego w art. 133 § 2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może przy tym określić, w drodze rozporządzenia, właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach niektórych zobowiązań podatkowych lub poszczególnych kategorii podatników, płatników lub inkasentów w sposób odmienny niż określony w § 1, uwzględniając w szczególności posiadanie miejsca zamieszkania lub siedziby za granicą, miejsce uzyskiwania dochodów oraz miejsce położenia przedmiotu opodatkowania (art. 17 § 2 tej ustawy). Postanowienia w powyższym zakresie zawiera rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371, z późn. zm.).

Mając na względzie powyższe, należy podkreślić, że organ podatkowy może dokonywać zaliczenia zwrotu podatku:

Czynność zaliczenia zwrotu podatku na zobowiązania podatkowe podatnika nie może bowiem zostać dokonana z naruszeniem właściwości organu podatkowego.

W szczególności, organ podatkowy nie może wydać postanowienia w sprawie takiego zaliczenia, które skutkowałoby wygaśnięciem zobowiązania z tytułu podatku, którego ustalanie lub określanie i pobór pozostaje we właściwości innego organu podatkowego.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wykazuje regularnie nadwyżkę podatku od towarów i usług naliczonego nad należnym. W związku z tym, składa wnioski o zaliczenie kwoty zwrotu podatku od towarów i usług na poczet różnych zobowiązań podatkowych/należności publicznoprawnych, w tym z tytułu podatku od nieruchomości. Jednak właściwy dla zwrotu i zaliczenia organ, konsekwentnie odmawia uwzględnienia i realizacji wniosków Spółki w zakresie obejmującym zaliczenie nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości. W związku z odmową zaliczenia nadwyżki VAT na poczet podatku od nieruchomości, stosowna kwota jest każdorazowo Wnioskodawcy zwracana przez Organ na jego rachunek bankowy. Kwota ta następnie zostaje przekazywana przez Wnioskodawcę na rzecz beneficjenta podatku od nieruchomości, z jednoczesnym wyjaśnieniem, w każdym kolejnym miesiącu, że Spółka wniosła o zaliczenie nadwyżki VAT na podatek od nieruchomości, zaś Organ niezasadnie odmówił tego zaliczenia. Spółka wskazuje temu organowi każdorazowo, że z uwagi na obowiązujące przepisy, zobowiązanie z tytułu podatku od nieruchomości wygasło w dacie złożenia przez Wnioskodawcę deklaracji VAT-7 i brak zatem podstaw do naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie podatku od nieruchomości od daty wymagalności podatku do daty fizycznego przekazania należnej kwoty przez Wnioskodawcę na rachunek Gminy. Co więcej, zaistniał w sprawie stan faktyczny, w którym część nadwyżek VAT (kwot zwrotu), za kolejne miesiące, nie została jeszcze zwrócona Wnioskodawcy na rachunek mimo, że Organ już odmówił ich zaliczenia zgodnie z wnioskiem Wnioskodawcy. Stąd Wnioskodawca poinformował Burmistrza, że złożył wniosek o zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet danego podatku od nieruchomości, ale Organ, w ocenie Wnioskodawcy bezzasadnie, odmówił dokonania tego zaliczenia.

Zatem Wnioskodawca oczekuje na fizyczny zwrot tej kwoty celem jej przekazania Burmistrzowi, co jednak nie zmienia faktu, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze skutecznym zaliczeniem kwoty zwrotu VAT na poczet podatku od nieruchomości mimo, że fizyczne przekazanie tej kwoty następuje nie pomiędzy organami podatkowymi, a za pośrednictwem Spółki, na skutek błędu Organu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy możliwe jest zaliczenie kwoty nadwyżki podatku od towarów i usług na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości, i czy zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet innych zobowiązań skutkuje wygaśnięciem tych zobowiązań w momencie zaliczenia, a także, w którym momencie następuje zaliczenie kwoty zwrotu podatku VAT na poczet zobowiązań z tytułu podatku od nieruchomości.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawcy będzie przysługiwał zwrot podatku od towarów i usług.

Organem podatkowym właściwym dla Spółki w zakresie tego podatku jest naczelnik urzędu skarbowego. W konsekwencji, przedmiotowy zwrot podatku może zostać zaliczony przez ten organ podatkowy na zobowiązania podatkowe Spółki pozostające w jego właściwości.

Naczelnik urzędu skarbowego nie jest jednak organem właściwym dla Zainteresowanego w zakresie jego zobowiązań jako płatnika podatku od nieruchomości.

Stosownie do art. 8 Ordynacji podatkowej, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl natomiast art. 59 § 2 pkt 2 tej ustawy, zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku. Oznacza to, że zobowiązanie ciążące na płatniku, może zostać uregulowane w formie zaliczenia nadpłaty podatku lub zaliczenia zwrotu podatku - przypadających mu z tytułu jego własnych rozliczeń podatkowych.

W analizowanym przypadku, Wnioskodawca składa deklaracje podatku od towarów i usług VAT-7, w których wykazuje nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, podlegającą zwrotowi, wraz z wnioskiem o zaliczenie kwoty zwrotu podatku na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu Jego zobowiązania jako płatnika podatku od nieruchomości.

Odnosząc się do zobowiązań wymienionych we wniosku Spółki, a dotyczących podatku od nieruchomości, należy wskazać, że stosownie do art. 1c ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849, z późn. zm.), organem podatkowym właściwym w sprawach podatków i opłat unormowanych w tej ustawie - w tym w sprawie podatku od nieruchomości, podatku od środków transportowych - jest wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Wobec powyższego, skoro naczelnik urzędu skarbowego nie jest organem właściwym w sprawach należności Wnioskodawcy z tytułu podatku od nieruchomości i innych (np.: podatku akcyzowego, podatku od środków transportowych), nie może dokonywać zaliczenia zwrotu podatku od towarów i usług na te zobowiązania publicznoprawne. Czynność taka naruszałaby bowiem zasadę działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa.

Podsumowując, nie jest możliwe zaliczenie kwoty nadwyżki (zwrotu) podatku od towarów i usług na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości, gdyż naczelnik urzędu skarbowego nie jest organem właściwym w sprawach należności Wnioskodawcy z tytułu podatku od nieruchomości, a co za tym idzie, nie może dokonywać zaliczenia zwrotu podatku od towarów i usług na te zobowiązania publicznoprawne.

W związku z powyższym, pytanie oznaczone we wniosku nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy zaliczenie kwoty zwrotu VAT na poczet innych zobowiązań skutkuje wygaśnięciem tych zobowiązań w momencie zaliczenia, należy stwierdzić, że, ponieważ przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa, regulujące kwestie związane z nadpłatami, nie zawierają żadnych ograniczeń w stosowaniu przepisu art. 76 § 1 ustawy związanych z właściwością organów podatkowych, jednak dla skutecznego zaliczenia nadpłaty na zaległość podatkową niezbędne jest istnienie tożsamości beneficjenta wpływów podatkowych. Oznacza to, że nie ma przeszkód do zaliczania nadpłat w podatkach stanowiących dochody budżetu państwa. Nie jest możliwe natomiast zaliczenie nadpłaty w podatku stanowiącym dochód budżetu państwa na poczet np.: podatku od środków transportowych, stanowiącego dochód budżetu gminy (lub odwrotnie). Należy jednak mieć na uwadze, że powyższe ograniczenie w zaliczaniu nadpłat nie dotyczy podatków stanowiących dochód budżetu gminy, a realizowanych przez naczelnika urzędu skarbowego, tj. podatku od spadków i darowizn, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych, opłacanego w formie karty podatkowej. Zatem, w sytuacji niezaliczenia kwoty zwrotu podatku VAT na poczet innych zobowiązań Wnioskodawcy, zobowiązania te nie wygasają.

Jednocześnie należy zauważyć, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok został wydany w indywidualnej sprawie w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa, w których indywidualnie oceniano opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.