ILPP1/4512-1-799/15-6/AS - VAT w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości mieszkalnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 29 października 2015 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.) oraz z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości mieszkalnej - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości mieszkalnej. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 19 listopada 2015 r. i 28 grudnia 2015 r. o uzupełnienie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

27 marca 2015 r. Wnioskodawczyni otrzymała interpretację indywidualną nr (...), która dotyczyła planowanej sprzedaży nieruchomości w części mieszkalnej i użytkowej.

Jednak, żeby uzyskać większe szanse na sprzedaż tej nieruchomości, Wnioskodawczyni podzieliła lokale mieszkalne na mniejsze, i w wyniku tego podziału powstało 6 lokali mieszkalnych.

Z uzupełnienia z dnia 19 listopada 2015 r. do wniosku wynika, że:

W roku 1999, wraz z mężem, Wnioskodawczyni nabyła od gminy prawo użytkowania wieczystego gruntu o łącznej powierzchni 1419 m², z majątku dorobkowego, na prawach wspólności ustawowej.

W roku 2000 Wnioskodawczyni wraz z mężem otrzymali decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego bliźniaczego z lokalem użytkowym oraz garaży wolnostojących. Budowę rozpoczęli w roku 2002. Budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych u żadnego z podatników, mimo że oboje prowadzili działalność gospodarczą (byli czynnymi podatnikami VAT). Prace budowlane ukończono w roku 2007.

W budynku tym zamierzali zamieszkać wraz z mężem i synami, a w części użytkowej planowali prowadzić działalność gospodarczą. Nie zrealizowali jednak tych planów.

W budynku tym nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie. Przez krótki okres w lokalu użytkowym Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą (od stycznia 2007 do marca 2008), nakłady na przystosowanie tego lokalu nie stanowiły 30% wartości początkowej.

Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na cele działalności zwolnionej. Nieruchomość ani jej część nie była wynajmowana ani użyczana.

Ani Wnioskodawczyni, ani Jej mąż nie korzystali z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z uwagi na nabycie prawa wieczystego użytkowania oraz budowy tej nieruchomości.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, nieruchomość stanowi budynek o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowych (sekcja 1, dział 11, grupa 112).

Obecnie Wnioskodawczyni wraz z mężem planują zbyć całą nieruchomość, zarówno część mieszkalną, jak i lokal użytkowy oraz przynależny grunt.

Na dzień zbycia oboje nie prowadzą działalności gospodarczej. Sprzedaż nastąpi więc z ich majątku wspólnego, bez łączenia operacji z dawniej prowadzoną działalnością gospodarczą, zarówno w podatku dochodowym, jak i podatku od towarów i usług.

W związku z tym, że trudno jest sprzedać duże lokale mieszkalne, Wnioskodawczyni wraz z mężem podzieliła je na mniejsze. W wyniku tego podziału powstało 6 mieszkań.

Zdarzenie przyszłe dotyczy sprzedaży tych mieszkań i wysokości opodatkowania tej sprzedaży podatkiem VAT.

Z uzupełnienia z dnia 28 grudnia 2015 r. wynika, że:

1. Ogłoszenia były zamieszczane w lokalnych i nie tylko, mediach przez Biuro Nieruchomości.

2. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie planuje dalszego ponoszenia kosztów sprzedaży związanych z marketingiem. Samą sprzedaż planują poprzez Biuro Nieruchomości, z którym zawarli umowę.

3. Mieszkania były budowane z myślą o zamieszkaniu w nich przez właścicieli i ich dzieci, ale w nich nigdy nie zamieszkali, ani właściciele, ani oni.

4. Do chwili obecnej mieszkania nie były wykorzystywane ze względu na specyficzną sytuację rodzinną.

5. Powierzchnia użytkowa lokali:

* lokal nr 1 - 109,91 m²,

* lokal nr 2 - 106,81 m²,

* lokal nr 3 - 76,20 m²,

* lokal nr 4 - 109,91 m²,

* lokal nr 5 - 10,816 m²,

* lokal nr 6 - 76,20 m².

6. Każdy wyodrębniony lokal stanowi odrębny lokal mieszkalny w rozumieniu przepisów o własności lokali.

7. Pani K prowadziła sklep kosmetyczno-chemiczny, a Jej mąż usługi antykorozyjne.

8. Pani K i Jej mąż nie dokonywali żadnej sprzedaży nieruchomości.

9. Nie planują zakupu żadnych nieruchomości.

10. Nie planują zbywać nieruchomości żadnych poza tą, której dotyczy wniosek.

11. Planują zakup samochodu, uzupełnianie emerytur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jak należy opodatkować sprzedaż tejże nieruchomości (części mieszkalnej).

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu z dnia 19 listopada 2015 r.), sprzedaż lokali mieszkalnych będzie stanowiła, tak jak wykazano to w powołanej we wniosku interpretacji, dostawę majątku prywatnego - będzie realizowana poza sferą działalności gospodarczej, i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w opisie sprawy Wnioskodawczyni wskazała, że "Zdarzenie przyszłe dotyczy sprzedaży tych mieszkań i wysokości opodatkowania tej sprzedaży podatkiem VAT", a ponadto w pytaniu Wnioskodawczyni zaznaczyła, że dotyczy ono części mieszkalnej w związku z tym niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprzedaży części mieszkalnej posiadanej przez Wnioskodawczynię nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomość i jej części spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L 347 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą - "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Natomiast "działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Opodatkowaniu VAT podlega - na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy - odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznacza się, że problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego).

Jak stanowi art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zarówno sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości na podstawie art. 198 Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnej nieruchomości za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego.

Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Ponadto należy zauważyć, że z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą, nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku udziału w nieruchomości (lokalach mieszkalnych) jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy w celu dokonania sprzedaży opisanych lokali mieszkalnych Wnioskodawczyni podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ustawy - Kodeks cywilny, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela. Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższego wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że w roku 1999 Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyła od Gminy prawo użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni łącznej 1.419 m² z majątku dorobkowego na prawach wspólności ustawowej. W roku 2000 Małżonkowie otrzymali decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i otrzymali pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego bliźniaczego z lokalem użytkowym oraz garaży wolnostojących. Budowę rozpoczęto w roku 2002, a zakończono w roku 2007. Budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych u żadnej z ww. osób mimo, że oboje prowadzili działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą - sklep kosmetyczno-chemiczny. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza zbyć całą nieruchomość zarówno część mieszkalną jak i lokal użytkowy, i przynależny grunt. Na dzień zbycia oboje nie prowadzą działalności gospodarczej, sprzedaż nastąpi więc z majątku wspólnego, bez łączenia operacji z dawniej prowadzoną działalnością gospodarczą zarówno w podatku dochodowym, jak i podatku od towarów i usług.

W budynku mieszkalnym Zainteresowana zamierzała zamieszkać wraz z mężem oraz synami. Planowano również w lokalu użytkowym prowadzić działalność gospodarczą. Jednakże Wnioskodawczyni wykorzystywała część ww. lokalu użytkowego do prowadzenia działalności gospodarczej w krótkim okresie, tj. od stycznia 2007 r. do marca 2008 r. W stosunku do nieruchomości nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie. Przystosowano natomiast część powierzchni użytkowej lokalu, w którym Wnioskodawczyni prowadziła działalność. Koszt przystosowania lokalu nie stanowił natomiast 30% wartości początkowej. Wnioskodawczyni i Jej mąż ponieśli koszty związane z przystosowaniem lokalu użytkowego do prowadzenia działalności gospodarczej, ponieśli je jednak jako osoby fizyczne. Nieruchomość ani żadna jej część nigdy nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie najmu, dzierżawy, ani użyczenia. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na cele działalności zwolnionej od podatku. Wnioskodawczyni ani Jej mąż nie korzystali z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podarku naliczonego z uwagi na nabycie prawa użytkowania wieczystego oraz budowę ww. nieruchomości. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych ww. nieruchomość stanowi budynek o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowy - sekcja 1, dział 11, grupa 112. Zainteresowana ogłaszała sprzedaż nieruchomości poprzez Biuro Nieruchomości, poza tym nie planuje z mężem dalszego ponoszenia kosztów związanych ze sprzedażą opisanych wyżej lokali mieszkalnych. Mieszkania były budowane w celu zamieszkania w nich przez Wnioskodawczynię z mężem i dziećmi, jednak nie były one wykorzystywane do chwili obecnej. Z uwagi na specyficzną sytuację rodzinną lokale te stanowią samodzielne lokale mieszkalne w rozumieniu ustawy o własności lokali. W związku z tym, że trudno jest sprzedać duże lokale mieszkalne Wnioskodawczyni podzieliła nieruchomość na 6 lokali mieszkalnych. Do tej pory Zainteresowana nie dokonywała sprzedaży nieruchomości, nie planuje zakupu ani sprzedaży nieruchomości poza opisanymi lokalami mieszkalnymi.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawczyni ma wątpliwości, jak należy opodatkować sprzedaż nieruchomości, o której mowa w rozpatrywanej sprawie.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowana podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że Zainteresowana w związku z planowaną sprzedażą lokali mieszkalnych (stanowiących współwłasność małżeńską), nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W analizowanej sprawie bowiem całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania, w tym środków pieniężnych, wskazuje, że będą to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym, planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż ww. lokali mieszkalnych (będących we współwłasności małżeńskiej), nie stanowiących środków trwałych w działalności gospodarczej, będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, a Zainteresowana zbywając ww. lokale mieszkalne, stanowiące majątek prywatny, będzie korzystała z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni zbywając lokale mieszkalne, o których mowa powyżej, nie będzie dokonywała tego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie wystąpi jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, planowana sprzedaż nieruchomości w części dotyczącej lokali mieszkalnych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje ponadto, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Podkreślić zatem należy, że w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla współwłaściciela nieruchomości, tj. małżonka Wnioskodawczyni.

Należy ponadto zauważyć, że powyższa ocena dotyczy stricte okoliczności objętych zdarzeniem przyszłym podanym przez Stronę. W toku zaś kontroli podatkowej lub w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez właściwy organ podatkowy w celu zweryfikowania prawdziwości okoliczności faktycznych wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji, mogą zostać poczynione odmienne ustalenia od przedstawionych przez Wnioskodawczynię we wniosku. W takiej sytuacji ustalenie w tych postępowaniach, że rzeczywisty stan faktyczny występujący w zakresie okoliczności faktycznych wskazanych przez Zainteresowanego we wniosku o wydanie interpretacji jest inny, może stanowić podstawę do dokonania w stosunku do podatnika wymiaru podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.