ILPP1/4512-1-47/15-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy o statusie miejskim, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 29 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 24 lipca 2013 r. został zatwierdzony projekt podziału nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa działki nr 474/2.

Celem podziału było wydzielenie, po istniejącym ogrodzeniu działki nr 474/3 o pow. 57 m², z przeznaczeniem do zbycia na poprawienie warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 518, z późn. zm.).

Przedmiotowa nieruchomość stała się własnością Skarbu Państwa na podstawie dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13, poz. 87, z późn. zm.).

Nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. W ewidencji gruntów i budynków działka oznaczona jest użytkiem z rodzaju tereny mieszkaniowe (b).

Działka 474/3 powstała z podziału działki 474/2, a celem tego podziału było wydzielenie działki gruntu z przeznaczeniem na powiększenie zabudowanej nieruchomości.

Przedmiotowa nieruchomość znajduje się na terenie, dla którego obowiązuje zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uchwalona uchwałą Rady Miasta z dnia 22 lutego 2011 r., opublikowana w Dz. Urz. Woj. Nr 43, poz. 842 z dnia 8 kwietnia 2011 r. Zgodnie z powyższym planem, działka znajduje się na terenie oznaczonym symbolem MN1 - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Nieruchomość oznaczona jako działka nr 474/3 stanowi grunt zabudowany częścią budynku mieszkalnego (fragment stanowiący powierzchnię około 7,20 m²), którego pozostała część posadowiona jest na działce nr 306 (stanowiącej własność osób fizycznych, którzy wystąpili z wnioskiem o sprzedaż tzw. działki przyległej). Działka jest częściowo utwardzona kostką brukową - dojście do domu, pozostała część nieruchomości jest niezabudowana, o nawierzchni nieutwardzonej.

Ponadto, przez nieruchomość przebiega podziemna infrastruktura techniczna, tj. sieć: gazowa, kanalizacyjna, elektryczna.

Teren jest ogrodzony wraz z nieruchomością zabudowaną budynkiem mieszkalnym oznaczonym numerem działki 306.

Znajdująca się na działce 474/3 część budynku mieszkalnego, nie jest samodzielnym obiektem budowlanym (nie stanowi budynku, budowli) i stanowi całość pod względem techniczno-użytkowym, jako budynek mieszkalny położony na działce sąsiedniej.

Teren utwardzony kostką brukową, ogrodzenie i sieci infrastruktury technicznej znajdujące się na działce stanowią obiekty budowlane, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409).

Obecni właściciele dz. nr 306, zabudowanej budynkiem mieszkalnym (którego część posadowiona jest na dz. 474/3), nabyli nieruchomość aktem notarialnym z dnia 30 października 2003 r.

Wnioskodawca, tj. Gmina o statusie miejskim, nie posiada danych dotyczących wzniesienia obiektu (budynek z okresu przed rokiem 1946) oraz pozostałych budowli, w jakim okresie powstały i kto zabudował ww. nieruchomość.

Dnia 14 lipca 1947 r. Powiatowa Komisja Osadnictwa Rolnego, orzeczeniem o wyznaczeniu nabywcy gospodarstwa (działki) nadała m.in grunt i budynek mieszkalny. Z dokumentów zebranych w teczce nieruchomości wynika, że nieruchomość nie była oddana w dzierżawę (obecnie działka również nie jest przedmiotem umowy dzierżawy).

Skarb Państwa nie ponosił wydatków na ulepszenie ww. obiektów budowlanych.

Elementy położone na ww. działce nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług (Skarb Państwa nie wykorzystywał działki na cele prowadzenia działalności gospodarczej).

Przedmiotem sprzedaży jest prawo własności działki zabudowanej nr 474/3 wraz z częściami składowymi (przy sprzedaży nieruchomości nie nastąpi rozliczenie nakładów poniesionych na nieruchomości).

Miasto zleciło wykonanie dokumentacji szacunkowej nieruchomości zabudowanej, oznaczonej jako dz. nr 474/3.

Wartość prawa własności nieruchomości gruntowej niezabudowanej rzeczoznawca majątkowy określił na kwotę: 7.000,00 zł (słownie: siedem tysięcy złotych 00/100), natomiast wartość części budynku mieszkalnego, która posadowiona jest na działce, została określona na kwotę 7.000,00 zł (słownie: siedem tysięcy złotych 00/100).

Przyszłemu nabywcy dz. nr 474/3 nie została przedstawiona na dzień dzisiejszy oferta sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Miasto przygotowując do sprzedaży nieruchomość opisaną w pkt 68 powinno naliczyć podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla sprzedaży nieruchomości opisanej w poz. 68 jako dostawy towaru (sprzedaż działki jako przyległej), Miasto powinno naliczyć podatek VAT w stawce 23% od kwoty 14.000,00 zł (słownie: czternaście tysięcy złotych 00/100).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje niezależnie od tego, czy czynności podlegające opodatkowaniu zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie ma bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści tego artykułu, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności" lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której - z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym - należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie, w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo, dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Zatem zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie wolno utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przy definiowaniu wyrażenia "dostawa towarów" akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że "wyrażenie »dostawa towarów« w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe dokonanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy).

Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że Gmina zamierza zbyć działkę nr 474/3 o pow. 57 m², z przeznaczeniem na poprawienie warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej. Nieruchomość ta w ewidencji gruntów i budynków oznaczona jest jako tereny mieszkaniowe (b). Działka 474/3 powstała z podziału działki 474/2, a celem tego podziału było wydzielenie działki gruntu z przeznaczeniem na powiększenie zabudowanej nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość znajduje się na terenie, dla którego obowiązuje zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z planem, działka znajduje się na terenie oznaczonym symbolem MN1 - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Nieruchomość oznaczona jako działka nr 474/3 stanowi grunt zabudowany częścią budynku mieszkalnego (fragment stanowiący powierzchnię około 7,20 m²), którego pozostała część posadowiona jest na działce nr 306 (stanowiącej własność osób fizycznych, którzy wystąpili z wnioskiem o sprzedaż tzw. działki przyległej). Działka jest częściowo utwardzona kostką brukową - dojście do domu, pozostała część nieruchomości jest niezabudowana, o nawierzchni nieutwardzonej. Przez nieruchomość przebiega podziemna infrastruktura techniczna, tj. sieć: gazowa, kanalizacyjna, elektryczna. Teren jest ogrodzony wraz z nieruchomością zabudowaną budynkiem mieszkalnym oznaczonym numerem działki 306. Znajdująca się na działce 474/3 część budynku mieszkalnego, nie jest samodzielnym obiektem budowlanym (nie stanowi budynku, budowli) i stanowi całość pod względem techniczno-użytkowym, jako budynek mieszkalny położony na działce sąsiedniej. Teren utwardzony kostką brukową, ogrodzenie i sieci infrastruktury technicznej znajdujące się na działce stanowią obiekty budowlane, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Obecni właściciele dz. nr 306, zabudowanej budynkiem mieszkalnym (którego część posadowiona jest na dz. 474/3), nabyli nieruchomość aktem notarialnym z dnia 30 października 2003 r. Wnioskodawca nie posiada danych dotyczących wzniesienia obiektu (budynek z okresu przed rokiem 1946) oraz pozostałych budowli, w jakim okresie powstały i kto zabudował ww. nieruchomość. Dnia 14 lipca 1947 r. Powiatowa Komisja Osadnictwa Rolnego, orzeczeniem o wyznaczeniu nabywcy gospodarstwa (działki) nadała m.in grunt i budynek mieszkalny. Z dokumentów zebranych w teczce nieruchomości wynika, że nieruchomość nie była oddana w dzierżawę (obecnie działka również nie jest przedmiotem umowy dzierżawy). Skarb Państwa nie ponosił wydatków na ulepszenie ww. obiektów budowlanych. Elementy położone na ww. działce nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług (Skarb Państwa nie wykorzystywał działki na cele prowadzenia działalności gospodarczej). Przedmiotem sprzedaży jest prawo własności działki zabudowanej nr 474/3 wraz z częściami składowymi (przy sprzedaży nieruchomości nie nastąpi rozliczenie nakładów poniesionych na nieruchomości).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przy zbyciu opisanej nieruchomości Gmina powinna naliczyć podatek od towarów i usług.

O ile jest oczywiste, że przeniesienie własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionego na nim budynku, jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT, jakim jest niewątpliwie część budynku. Dostawca przeniesie bowiem na nabywcę własność nieruchomości zabudowanej częścią budynku mieszkalnego wskazując jednocześnie, że nie ma informacji o tym, kto budynek wybudował. Przedmiotowy budynek nie stanowi zatem majątku Wnioskodawcy. Nakłady na wybudowanie budynku znajdującego się na gruncie Wnioskodawcy poniosła osoba trzecia. Budynek mieszkalny stanowi składnik majątku nabywcy nieruchomości. Przy zawarciu umowy sprzedaży nie nastąpi rozliczenie nakładów poniesionych na wybudowanie budynku.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Analiza cyt. wyżej przepisów wskazuje, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego: miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że oceny przeznaczenia określonego gruntu niezabudowanego należy dokonywać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że na działce będącej przedmiotem wniosku znajduje się część budynku mieszkalnego.

Na mocy art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

W świetle przepisów Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że budynek co do zasady stanowi część składową gruntu. Według art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przytoczony przepis łączy się z art. 191 Kodeksu cywilnego, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit ("własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową").

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym (użytkowanym wieczyście) gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu. W myśl art. 151 Kodeksu cywilnego, jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy, albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze. Należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że w takim przypadku właścicielem całego budynku jest inwestor, a właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać - w zależności od spełnienia dalszych przesłanek określonych w art. 151 zd. 1 Kodeksu cywilnego - przywrócenia stanu poprzedniego lub roszczeń przewidzianych w art. 151 zd. 2 Kodeksu cywilnego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1971 r., sygn. akt I CR 5/71, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CZP 9/05, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt III CZP 72/06 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2007 r. sygn. akt III CZP 159/06).

Jak wynika z powyższego, usytuowanie części budynku na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości, chociaż jest z nią trwale związana, lecz pozostaje nadal częścią składową całego budynku.

W konsekwencji powyższego w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest grunt zabudowany częścią budynku znajdującego się na sąsiedniej działce - w świetle ustawy o podatku od towarów i usług - nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania częścią tego budynku jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy może być tylko grunt. W tym przypadku faktem pozostaje jednak to, że przedmiotem dostawy będzie grunt, którego nie można już uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W analizowanej sprawie zatem, w odniesieniu do planowanej przez Miasto dostawy gruntu, na którym znajduje się część budynku posadowionego na sąsiedniej działce, mamy do czynienia z gruntem, który faktycznie jest zabudowany. W konsekwencji powyższego, dla planowanej dostawy takiej działki zwolnienie od podatku na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy nie znajdzie zastosowania.

W tym stanie rzeczy uzasadnione jest twierdzenie, że dostawa na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 7 ust. 1, obejmie wyłącznie sam grunt. Tym samym w sprawie będącej przedmiotem wniosku, dostawa działki zabudowanej będzie opodatkowana podatkiem wg stawki 23%.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

W tym miejscu tut. Organ wyjaśnia, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej tego zdarzenia - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności ustalenia podstawy opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.