ILPP1/4512-1-438/15-4/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2015 r. (data wpływu 24 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy porozumienie w przedmiocie zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 k.p.c., rodzi pomiędzy właścicielem wierzytelności a Spółką stosunek zobowiązaniowy podlegający regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy porozumienie w przedmiocie zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 k.p.c., rodzi pomiędzy właścicielem wierzytelności a Spółką stosunek zobowiązaniowy podlegający regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 sierpnia 2015 r. (data wpływu 24 sierpnia 2015 r.) o dowód wpłaty dodatkowej opłaty za wydanie interpretacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, założoną zgodnie z prawem polskim i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Spółka współpracuje z funduszem sekurytyzacyjnym i bankami w zakresie zarządzania aktywami funduszu albo obsługi należących do tych instytucji portfeli wierzytelności. Spółka posiada licencję na zarządzanie aktywami funduszy sekurytyzacyjnych wydaną przez Komisję Nadzoru Finansowego. Spółka świadczy na podstawie zawartych umów m.in. usługi na rzecz "A" (dalej: Fundusz). Usługi świadczone przez Spółkę obejmują obsługę sekurytyzowanych wierzytelności, doradztwo w zakresie zarządzania aktywami Funduszu, wycenę wierzytelności w ramach zarządzania aktywami Funduszu oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych Funduszu.

Fundusze inwestycyjne są osobami prawnymi, których działalność jest regulowana ustawą z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (dalej: uFund). Wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w niektórych przypadkach również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Jednym z typów funduszy inwestycyjnych jest fundusz sekurytyzacyjny. Zgodnie z art. 187 ust. 3 uFund, fundusz sekurytyzacyjny zobowiązany jest lokować przynajmniej 75% swoich aktywów w określone wierzytelności, papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne i prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Jednocześnie, zgodnie z regulacjami ww. uFund, fundusz sekurytyzacyjny ma ograniczone możliwości alokowania w swoich aktywach, przedmiotów zabezpieczeń nabywanych wierzytelności hipotecznych.

W toku postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności Funduszu, Spółka zamierza przystąpić do licytacji komorniczej i wylicytować nieruchomość, która stanowi zabezpieczenie hipoteczne wierzytelności należącej do Funduszu. Wierzytelność Funduszu nie jest jego wierzytelnością własną, ale wierzytelnością nabytą w drodze umowy o sekurytyzację. Wierzytelność taka zawsze będzie miała charakter tzw. wierzytelności trudnej. Po uzyskaniu przybicia, Spółka zamierza wystąpić do Funduszu o możliwość wykorzystania i przedłożenia za jego zgodą wierzytelności Funduszu, na poczet wylicytowanej ceny w trybie art. 968 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: k.p.c.). Zgoda Funduszu będzie stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym i przedłożona w wynikającym z przepisów terminie do zapłaty wylicytowanej ceny. Zgoda Funduszu nie będzie zobowiązywać Spółki do windykacji wierzytelności na rzecz Funduszu. Po uzyskaniu postanowienia sądu o przysądzeniu własności nieruchomości na swoją rzecz, Spółka dokona na rzecz Funduszu zapłaty w wysokości równej wylicytowanej ceny nabycia nieruchomości (cena przybicia). Kwestie powyższe zostaną uregulowane w zawartym pomiędzy Spółką a Funduszem porozumieniu.

Wnioskodawca jednocześnie zaznacza, że planowana transakcja nie będzie realizowana w ramach umowy powierniczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy porozumienie w przedmiocie zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 k.p.c., rodzi pomiędzy właścicielem wierzytelności a Spółką stosunek zobowiązaniowy podlegający regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, porozumienie zawarte na podstawie art. 968 § 2 k.p.c., w zakresie zgody właściciela wierzytelności na jej wykorzystanie przez Spółkę do uregulowania własnego zobowiązania, na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać za transakcję ekonomicznie zbliżoną do umowy cesji wierzytelności niepodlegającą regulacjom uVAT.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Zaś w myśl art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Stosownie do regulacji art. 968 § 2 k.p.c., za zgodą wierzyciela, którego wierzytelność znajduje pokrycie w cenie nabycia, nabywca może tę wierzytelność zaliczyć na poczet ceny. Zgoda wierzyciela powinna być jednak stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym lub wyrażona do protokołu sądowego nie później niż w terminie, w którym nabywca ma obowiązek uiścić cenę nabycia.

Niewątpliwie, wierzytelność jako prawo majątkowe, może być przedmiotem obrotu gospodarczego i jest regulowane przepisami prawa cywilnego. Istotą przelewu wierzytelności, zgodnie z wyżej cytowanym art. 509 § 1 k.c., jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Wierzyciel, wyzbywając się swojej wierzytelności, zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, a jego miejsce zajmuje odtąd nabywca. Przelew jest czynnością prawną przyczynową (kauzalną), umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności wywołuje z kolei skutek rozporządzający ex lege. Oznacza to, że przeniesienie wierzytelności w trybie przelewu może być wyłącznie skutkiem umowy sprzedaży, zamiany, darowizny albo każdej innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, które to w planowanej transakcji nie wystąpią.

Tryb przewidziany art. 968 k.p.c. umożliwia regulowanie własnych zobowiązań nabywcy nieruchomości w toku licytacji komorniczej zarówno wierzytelnościami posiadanymi (§ 1), jak i obcymi (§ 2). Zaznaczyć jednak należy, że w sytuacji uregulowanej w § 2 nie dochodzi do przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 k.c. Korzystający z cudzej wierzytelności nie nabywa bowiem wierzytelności, ale jedynie posługuje się nią, za zgodą wierzyciela egzekwującego, w celu uregulowania ceny (swojego zobowiązania z tytułu wylicytowanej ceny nabycia nieruchomości). Konstrukcja ta, zwłaszcza przewidziana § 2 tego przepisu, znajduje swoje szczególne uzasadnienie w przypadku obrotu wierzytelnościami zabezpieczonymi. Co do zasady, wierzytelności mogą być przedmiotem obrotu, jednak określone wierzytelności mogą być przedmiotem obrotu jedynie po spełnieniu określonych przesłanek np. wierzytelności odszkodowawcze (wynikające z deliktu), inne zaś uzależnione od przeniesienia innego prawa, które jest związane z mającą być przedmiotem obrotu wierzytelnością. Ten ostatni przypadek dotyczy m.in. wierzytelności zabezpieczonych hipoteką, która może być przeniesiona jedynie wraz z samą hipoteką (wyj. hipoteka kaucyjna). Przeniesienie na nabywcę wierzytelności zabezpieczonych hipotecznie uregulowane zostało ustawowo w art. 79 i następnych ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Zgodnie ze wspomnianą regulacją w razie przelewu wierzytelności hipotecznej na nabywcę przechodzi także hipoteka, z uwagi na jej akcesoryjny charakter. Do przelewu wierzytelności hipotecznej niezbędny jest jednak wpis w księdze wieczystej. Przelew wierzytelności zabezpieczonej hipoteką wymaga jednoczesnego przeniesienia hipoteki, jako ograniczonego prawa rzeczowego, co z kolei wymaga dokonania odpowiedniego wpisu do księgi wieczystej (art. 2451 k.c.). W konsekwencji, przejście wierzytelności hipotecznej na nabywcę następuje dopiero z chwilą stosownego wpisu do księgi wieczystej, który ma w tym wypadku charakter konstytutywny. Czynność przeniesienia wierzytelności hipotecznie zabezpieczonej powoduje więc konieczność dokonania przez nabywcę czynności złożenia stosownego wniosku do właściwego sądu, prowadzącego księgę wieczystą dla nieruchomości objętej hipoteką, o przeniesienie hipoteki na nabywcę wierzytelności hipotecznej.

Skorzystanie z możliwości art. 968 § 2 k.p.c. pozwala zatem uniknąć ograniczeń wynikających z art. 79 i następnych ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Skoro nie dochodzi do przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 k.c., w konsekwencji nie wystąpi również obowiązek dokonywania wpisu do księgi wieczystej danej nieruchomości. W efekcie, korzystający z cudzej wierzytelności, nie musi czekać na wpis o przeniesienie hipoteki, aby móc nią zadysponować i skutecznie nabyć wylicytowaną nieruchomość. Z kolei wierzyciel egzekwujący, wyrażając zgodę na wykorzystanie jego wierzytelności w toku licytacji komorniczej, nie musi czekać na otrzymanie gotówki z wierzytelności do momentu sporządzenia i wykonania planu podziału. Dzięki udzieleniu zgody dla nabywcy nieruchomości na zaliczenie wierzytelności na poczet ceny przybicia, uzyska bowiem ekwiwalent pieniężny w wysokości ceny przybicia, już w momencie wydania postanowienia sądu o przysądzeniu własności na rzecz nabywcy.

Reasumując, z cywilistycznego punktu widzenia Spółka nie nabędzie wierzytelności Funduszu, a jedynie posłuży się nią do uregulowania swojego zobowiązania z tytułu zapłaty ceny przybicia. Spółka na żadnym etapie nie zawrze bowiem z wierzycielem jakiejkolwiek umowy zobowiązującej, w efekcie której mógłby dokonać się przelew wierzytelności. Umową taką z pewnością nie będzie pisemna zgoda wierzyciela na posłużenie się jego wierzytelnością. Wierzytelność ciągle będzie wierzytelnością Funduszu. Wygaśnie dopiero z chwilą wydania przez sąd postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości. Równocześnie płatność Spółki na rzecz Funduszu, która zostanie dokonana po wydaniu przez sąd postanowienia o przysądzeniu Spółce własności wylicytowanej nieruchomości, nie będzie stanowić wynagrodzenia za nabycie wierzytelności, gdyż takowe nabycie nie wystąpi, a jedynie będzie stanowić ekwiwalent pieniężny wypłacany w zamian za udostępnioną wierzytelność. Jego wysokość będzie równa cenie przybicia, a zatem cenie rynkowej osiągniętej w toku publicznej licytacji.

Taka kwalifikacja na gruncie prawa cywilnego nie oznacza jednak, że na płaszczyźnie autonomicznego prawa podatkowego, transakcja nie może zrodzić określonych konsekwencji podatkowych. Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie podatku od towarów i usług należy ją rozpatrywać, jako transakcję w swoich skutkach ekonomicznych najbardziej zbliżoną do umowy cesji wierzytelności.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: uVAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 uVAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 uVAT, co do zasady, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do regulacji art. 8 ust. 1 uVAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Konstrukcja tego przepisu wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy bowiem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Odpłatność oznacza wykonanie danej czynności za wynagrodzeniem. Aby uznać daną czynność za odpłatną konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Dodatkowo, dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tych czynności. Aby zatem dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być zaś konsekwencją wykonania świadczenia.

Niewątpliwie, sprzedaż wierzytelności jest sprzedażą praw majątkowych. Należy ją zatem rozpatrywać nie jako dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 uVAT, lecz jako świadczenie usług w ujęciu art. 8 uVAT. Zarówno ustawa krajowa, jak i Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa), zakres pojęcia "świadczenie usług" definiują maksymalnie szeroko. Świadczeniem usług jest bowiem wszystko, co nie jest dostawą towarów. Tak zdefiniowany zakres, co warto podkreślić, ma jednak swoje granice. Kluczowe jest tutaj słowo świadczenie, które należy traktować jako niezbyt udane przeniesienie na polski grunt pojęcia transakcja użytego w Dyrektywie. Jeśli bowiem mamy do czynienia z odpłatnością, jednakże bez transakcji, to w takiej sytuacji nie można mówić o świadczeniu usług podlegających VAT - przykładami takich zdarzeń będą m.in. wypłata odszkodowania przez zakład ubezpieczeniowy czy zapłata kary umownej przez jednego z kontrahentów z tytułu niedotrzymania warunków umowy.

W celu ustalenia stawki podatku należy odwołać się do treści art. 146a pkt 1 uVAT, z której wynika, że z pewnymi zastrzeżeniami wynosi ona 23%. Stawka ta ma zastosowanie, jeżeli brak jest przepisu szczególnego określającego stawkę obniżoną lub zwolnienie od podatku. Generalnie, ustawodawca krajowy nie przewidział dla odpłatnego świadczenia usług związanych z nabyciem wierzytelności obniżonej stawki podatku. Niemniej w art. 43 ust. 1 pkt 40 uVAT zwolnił od podatku usługi w zakresie długów. Zastrzegł jednocześnie w ust. 15 tego artykułu, że zwolnienie to nie znajdzie zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Zgodnie z obecnym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, mającym zresztą oparcie w orzecznictwie TSUE, nabywając wierzytelność po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nabywca nie świadczy odpłatnie usługi, tym samym nie jest zobowiązany w ogóle do naliczenia podatku VAT. Stanowisko to jest pochodną m.in. wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie GFKL Financial Services AG (C-93/10) oraz w konsekwencji wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r. (sygn. akt I FPS 5/11). W ww. wyrokach sądy uznały, że zakup wierzytelności w celu ich windykacji nie stanowi usługi i w związku z tym nie jest objęty zakresem opodatkowania VAT. W ocenie sądów, art. 2 pkt 1 i art. 4 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej Dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Trybunał dodatkowo przypomniał, że jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT. W tym świetle świadczenie usługi następuje "odpłatnie" w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Również w ocenie NSA transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 uVAT. Przede wszystkim z uwagi na okoliczność, że w takim przypadku nie mamy do czynienia ze zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Sąd podkreślił przy tym, że cesję wierzytelności należy rozumieć jako przejście praw i obowiązków wynikających z danego zobowiązania na inną osobę bez zmiany istoty stosunku zobowiązaniowego.

Powyższe znajduje swoje potwierdzenie w kolejnych wyrokach sądów administracyjnych. W wyroku NSA z dnia 5 czerwca 2014 r. (sygn. akt: I FSK 1130/13) sąd stwierdził, że w przypadku umów cesji (obrotu) wierzytelnościami, gdy dochodzi do nabycia przez cesjonariusza wierzytelności od cedenta za umówioną cenę - niższą niż nominalna wartość tej wierzytelności - nie ustalono między stronami żadnego wynagrodzenia z tytułu tak określonej usługi nabycia długu, czynność ta, jeżeli umowa jest zawarta na własne ryzyko cesjonariusza (nabywcy), nie stanowi odpłatnej usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 uVAT i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu. Wynagrodzeniem cesjonariusza z tytułu tego rodzaju czynności nie jest w szczególności różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży, która odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży i jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. W takim przypadku nie ma znaczenia, że cesjonariusz wierzytelności nabywa je w celu ich ściągnięcia, gdyż w momencie realizacji tej czynności czyni to na własny rachunek i ryzyko, a nie na rachunek i ryzyko cedenta wierzytelności. Podobne stanowisko wyrażają w swoich interpretacjach m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 października 2013 r. nr ITPP1/443-786/13/DM, z dnia 5 listopada 2014 r. nr ITPP1/443-958/14/KM czy Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2015 r. nr IBPP2/443-1154/14/Cz jak też orzeczeniach, m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 1130/13.

Mając na uwadze powyższe orzecznictwo, dla rozstrzygnięcia istoty sprawy wskazanej w zdarzeniu przyszłym równie istotne jest ustalenie, czy Spółka otrzyma od Funduszu wynagrodzenie bezpośrednio związane z czynnością świadczenia usług ściągania długów i zobowiąże się do windykacji tej wierzytelności wobec cedenta. Jeżeli nie, to należy uznać, że nie mamy do czynienia z czynnością opodatkowaną na gruncie podatku VAT.

Aby udzielić odpowiedzi na tak zadane pytanie, należy odwołać się do tez wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r., w którym sąd wskazał jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego - cesjonariusza wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną, czyli czynnością opodatkowaną. W ocenie sądu, badając konkretną transakcję, zawsze należy poszukiwać strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy - cedenta do nabywcy - cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna - sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Dodatkowo, dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę. Jeżeli występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi.

Analiza orzecznictwa prowadzi zatem do konkluzji, że transakcja nabycia wierzytelności, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie może być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT. W efekcie, również planowana przez Spółkę transakcja nie może być uznana za świadczenie przez Spółkę usługi na rzecz Funduszu. W ocenie Wnioskodawcy, jej skutki ekonomiczne są bowiem najbardziej zbliżone do cesji wierzytelności. I nie ma tutaj znaczenia, że na gruncie prawa cywilnego nie dochodzi do "klasycznego" przelewu wierzytelności, gdyż skutki podatkowe transakcji należy rozpatrywać z punktu autonomicznego prawa podatkowego oraz jego interpretacji i orzecznictwa. Spółka posiądzie swoistego rodzaju władztwo ekonomiczne nad wierzytelnością, które przejawiać się będzie możliwością przedłożenia takiej wierzytelności w celu jej zaliczenia na poczet wylicytowanej ceny. Czynność taką dopuszcza właśnie art. 968 § 2 k.p.c. bez konieczności jednoczesnego przenoszenia własności (przelewu/cesji) wierzytelności. Skutkiem zaliczenia wierzytelności na poczet ceny i następczego przysądzenia własności, będzie przejęcie zabezpieczenia takiej wierzytelności przez Spółkę, które to nastąpi z chwilą czynności sądu. Przy czym to przejęcie nie będzie czynnością realizowaną przez Fundusz, ani na zlecenie Funduszu, gdyż przejęta nieruchomość powiększy aktywa Spółki. Spółka nie otrzyma też od wierzyciela wynagrodzenia związanego z bezpośrednim wykorzystaniem jego wierzytelności do uregulowania swojego zobowiązania w formie prowizji czy też premii del credere. W transakcji nie wystąpi przepływ strumienia pieniędzy, o jakim mowa w wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r.

O ile czynność Spółki będzie można uznać za jednostronne świadczenie, nie wystąpi tutaj jednak bezpośrednie wynagrodzenie, i w efekcie nie ma podstawy opodatkowania. W związku z czym, świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT. Jak wskazuje TSUE ws. GFKL, świadczenie usługi następuje "odpłatnie" w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu tylko, jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. W przypadku Spółki świadczenie wzajemne jednak nie wystąpi. W rzeczywistości wystąpi tutaj bowiem jedynie wypłata w pieniądzu na rzecz właściciela wierzytelności, równowartości wierzytelności wykorzystanej przez Spółkę do pokrycia ceny, tj. zamiana wierzytelności na ekwiwalent pieniężny. Cechą każdej usługi na gruncie prawa podatkowego zgodnie z brzmieniem przepisu art. 5 ust. 1 uVAT jest jej odpłatność. Objęcie cudzej wierzytelności w trybie art. 968 § 2 k.p.c., podobnie, jak i cesja wierzytelności w trybie art. 509 k.c., nie zawiera elementów świadczenia usług, tj. odpłatności. Oznacza to, że sama zapłata ceny (równej cenie przybicia), również jak ma to miejsce przy umowie cesji, nie może zostać uznana za usługę, a między stronami transakcji nie występuje jakiekolwiek inne świadczenie stanowiące wynagrodzenie za usługę.

W sprawie nie wystąpi również świadczenie usługi przez właściciela wierzytelności, gdyż jego działanie jest jedynie przejawem wykonywania praw własności w stosunku do przysługującej mu wierzytelności, co potwierdza również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 22 października 2013 r. nr ILPP2/443-690/13-2/SJ " (...) Nie jest wobec tego możliwe uznanie, że zbycie wierzytelności stanowi świadczenie usługi, bowiem jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego prawa".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, założoną zgodnie z prawem polskim i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Spółka współpracuje z funduszem sekurytyzacyjnym i bankami w zakresie zarządzania aktywami funduszu albo obsługi należących do tych instytucji portfeli wierzytelności. Spółka posiada licencję na zarządzanie aktywami funduszy sekurytyzacyjnych wydaną przez Komisję Nadzoru Finansowego. Spółka świadczy na podstawie zawartych umów m.in. usługi na rzecz "A" (Fundusz). Usługi świadczone przez Spółkę obejmują obsługę sekurytyzowanych wierzytelności, doradztwo w zakresie zarządzania aktywami Funduszu, wycenę wierzytelności w ramach zarządzania aktywami Funduszu oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych Funduszu. Fundusze inwestycyjne są osobami prawnymi, których działalność jest regulowana ustawą z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (uFund). Wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w niektórych przypadkach również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Jednym z typów funduszy inwestycyjnych jest fundusz sekurytyzacyjny. Zgodnie z art. 187 ust. 3 uFund, fundusz sekurytyzacyjny zobowiązany jest lokować przynajmniej 75% swoich aktywów w określone wierzytelności, papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne i prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Jednocześnie, zgodnie z regulacjami ww. uFund, fundusz sekurytyzacyjny ma ograniczone możliwości alokowania w swoich aktywach, przedmiotów zabezpieczeń nabywanych wierzytelności hipotecznych. W toku postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności Funduszu, Spółka zamierza przystąpić do licytacji komorniczej i wylicytować nieruchomość, która stanowi zabezpieczenie hipoteczne wierzytelności należącej do Funduszu. Wierzytelność Funduszu nie jest jego wierzytelnością własną, ale wierzytelnością nabytą w drodze umowy o sekurytyzację. Wierzytelność taka zawsze będzie miała charakter tzw. wierzytelności trudnej. Po uzyskaniu przybicia, Spółka zamierza wystąpić do Funduszu o możliwość wykorzystania i przedłożenia za jego zgodą wierzytelności Funduszu, na poczet wylicytowanej ceny w trybie art. 968 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.). Zgoda Funduszu będzie stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym i przedłożona w wynikającym z przepisów terminie do zapłaty wylicytowanej ceny. Zgoda Funduszu nie będzie zobowiązywać Spółki do windykacji wierzytelności na rzecz Funduszu. Po uzyskaniu postanowienia sądu o przysądzeniu własności nieruchomości na swoją rzecz, Spółka dokona na rzecz Funduszu zapłaty w wysokości równej wylicytowanej ceny nabycia nieruchomości (cena przybicia). Kwestie powyższe zostaną uregulowane w zawartym pomiędzy Spółką a Funduszem porozumieniu. Wnioskodawca jednocześnie zaznaczył, że planowana transakcja nie będzie realizowana w ramach umowy powierniczej.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii wskazania, czy porozumienie w przedmiocie zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 k.p.c., rodzi pomiędzy właścicielem wierzytelności a Spółką stosunek zobowiązaniowy podlegający regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Ponadto, zgodnie z art. 968 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.), zwanej dalej k.p.c., nabywca może zaliczyć na poczet ceny własną wierzytelność lub jej część, jeżeli znajduje ona pokrycie w cenie nabycia.

Natomiast jak wynika z § 2 ww. przepisu, za zgodą wierzyciela, którego wierzytelność znajduje pokrycie w cenie nabycia, nabywca może tę wierzytelność zaliczyć na poczet ceny. Zgoda wierzyciela powinna być stwierdzona dokumentem z podpisem urzędowo poświadczonym lub wyrażona do protokołu sądowego nie później niż w terminie, w którym nabywca ma obowiązek uiścić cenę nabycia.

W opinii tut. Organu, na gruncie podatku od towarów i usług opisaną czynność należy rozpatrywać jako transakcję w swoich skutkach ekonomicznych najbardziej zbliżoną do umowy cesji wierzytelności.

Należy nadmienić, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10, wskazał, że artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Z powołanego wyżej orzeczenia wynika zatem, że o ile ustalona przez strony umów przelewu (cesji) wierzytelności cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że "nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

W uzasadnieniu powołanej wyżej uchwały NSA stwierdził ponadto: "Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę".

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, treść wskazanych przepisów oraz powołany wyżej wyrok TSUE i uchwałę NSA, należy stwierdzić, że transakcja nabycia wierzytelności, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie może być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W efekcie, również planowana przez Spółkę transakcja nie może być uznana za świadczenie przez Spółkę usługi na rzecz Funduszu. Skutki ekonomiczne analizowanej transakcji są bowiem najbardziej zbliżone do cesji wierzytelności.

Wnioskodawca uzasadniając własne stanowisko wskazał, że Spółka posiądzie swoistego rodzaju władztwo ekonomiczne nad wierzytelnością, które przejawiać się będzie możliwością przedłożenia takiej wierzytelności w celu jej zaliczenia na poczet wylicytowanej ceny. Czynność taką dopuszcza właśnie art. 968 § 2 k.p.c. bez konieczności jednoczesnego przenoszenia własności (przelewu/cesji) wierzytelności. Skutkiem zaliczenia wierzytelności na poczet ceny i następczego przysądzenia własności, będzie przejęcie zabezpieczenia takiej wierzytelności przez Spółkę, które to nastąpi z chwilą czynności sądu. Przy czym to przejęcie nie będzie czynnością realizowaną przez Fundusz, ani na zlecenie Funduszu, gdyż przejęta nieruchomość powiększy aktywa Spółki. Spółka nie otrzyma też od wierzyciela wynagrodzenia związanego z bezpośrednim wykorzystaniem jego wierzytelności do uregulowania swojego zobowiązania w formie prowizji czy też premii del credere. W transakcji nie wystąpi przepływ strumienia pieniędzy, o jakim mowa w wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r.

W przypadku Spółki nie wystąpi świadczenie wzajemne. W rzeczywistości wystąpi tutaj bowiem jedynie wypłata w pieniądzu na rzecz właściciela wierzytelności, równowartości wierzytelności wykorzystanej przez Spółkę do pokrycia ceny, tj. zamiana wierzytelności na ekwiwalent pieniężny. Cechą każdej usługi na gruncie prawa podatkowego zgodnie z brzmieniem przepisu art. 5 ust. 1 ustawy jest jej odpłatność. Objęcie cudzej wierzytelności w trybie art. 968 § 2 k.p.c., podobnie, jak i cesja wierzytelności w trybie art. 509 k.c., nie zawiera elementów świadczenia usług, tj. odpłatności. Oznacza to, że sama zapłata ceny (równej cenie przybicia), również jak ma to miejsce przy umowie cesji, nie może zostać uznana za usługę, a między stronami transakcji nie występuje jakiekolwiek inne świadczenie stanowiące wynagrodzenie za usługę.

W konsekwencji skoro w związku z uzyskaniem zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za wykorzystaną wierzytelność, to w sprawie będącej przedmiotem analizy nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, a zatem czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, porozumienie w przedmiocie zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 k.p.c., nie zrodzi pomiędzy właścicielem wierzytelności a Spółką stosunku zobowiązaniowego podlegającego regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż analizowana transakcja nie będzie uznana za świadczenie przez Spółkę usługi na rzecz Funduszu.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy porozumienie w przedmiocie zgody Funduszu na wykorzystanie przysługującej mu wierzytelności do zaliczenia jej przez Spółkę na poczet ceny nieruchomości wylicytowanej na licytacji komorniczej, zawarte w trybie art. 968 § 2 k.p.c., rodzi pomiędzy właścicielem wierzytelności a Spółką stosunek zobowiązaniowy podlegający regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie rozstrzygnięta odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.