ILPP1/4512-1-40/15/16-S/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1417/15 - stwierdza, że stanowisko Orkiestry, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonej usługi polegającej na udzieleniu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów - jest prawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonej usługi polegającej na udzieleniu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów. Wniosek uzupełniono w dniu 18 marca 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - osoba prawna, jest instytucją artystyczną (orkiestrą) w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, która powstała na mocy umowy o utworzeniu instytucji kultury pomiędzy Województwem a S.A. (...) (dalej: Radio). Wcześniej Wnioskodawca znajdował się w strukturze Radia.

W ramach swej działalności Wnioskodawca prowadzi działalność kulturalną świadcząc usługi w oparciu o umowę z Radiem. Umowa określa warunki stałego nabywania przez Radio od Wnioskodawcy praw pokrewnych do artystycznych wykonań, majątkowych praw autorskich do wkładów twórczych reżyserów, praw producenta fonogramu oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertów lub nagrań studyjnych. Szczegółowo określony przedmiot powyższej umowy stanowi:

1. Udzielenie przez Wnioskodawcę Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji. Zezwolenie to obejmuje również prawo do włączania autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych w całości lub części do innego utworu audialnego lub audiowizualnego, w określonym zakresie, z zastrzeżeniem poszanowania dóbr osobistych artystów wykonawców i autorów. Radio nabywa uprawnienie do wykonywania praw zależnych i udzielania sublicencji do korzystania z praw na określonych polach eksploatacji, a także wykorzystania praw oraz wizerunków artystów wykonawców i reżyserów dla celów promocji i reklamy. Wnioskodawca doręcza w terminie 30 dni po każdym z utrwaleń Radiu nośniki z utrwaleniem. Radio nabywa nośniki na własność z chwilą ich doręczenia.

Za wykonywanie powyższej usługi Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż określona w umowie. Wnioskodawca został zobligowany do wystawiania faktur dotyczących konkretnych nagrań.

Zaznaczyć należy, że we wspomnianej już umowie o utworzeniu instytucji kultury zawartej między Województwem a Radiem, określono zasady współdziałania podmiotów ją tworzących. Każda ze stron zobowiązała się do dostarczenia niezbędnych dla funkcjonowania Wnioskodawcy środków finansowych. Statut Wnioskodawcy wyraźnie wskazuje natomiast, że źródłami finansowania jego działalności są głównie dotacje udzielane przez Województwo oraz środki finansowe w formie wynagrodzenia z tytułu udzielenia Radiu (jako stronie umowy o utworzeniu instytucji kultury) licencji, o czym mowa w przedmiotowym stanie faktycznym.

Wnioskodawca oświadcza ponadto, że jest uprawniony do rozporządzania autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwaleń dokonywanych na rzecz Radia oraz prawami do wizerunku artystów wykonawców w zakresie niezbędnym do realizacji umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane powyżej świadczenie mieści się w jego statutowej działalności, jaką jest:

W związku z powyższym pojawiło się zagadnienie prawne, które Wnioskodawca chciałby zweryfikować.

W piśmie z dnia 16 marca 2015 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Zainteresowany wskazał, że:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego prawidłowe jest stanowisko, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa udzielenia Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji jest usługą kulturalną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i tym samym jest usługą zwolnioną od tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywana przez niego usługa udzielenia Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji jest usługą kulturalną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług w całości zwolnioną od tego podatku.

Stosownie do ustawy o podatku od towarów i usług (art. 43 ust. 1 pkt 33), zwolnione od podatku są usługi kulturalne świadczone przez:

Zwolnienie to oparte jest na regulacji art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112, który przewiduje, że zwalnia się od podatku "świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie". Przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, tzn. znajdzie zastosowanie, gdy oba warunki w nim wskazane zostaną łącznie spełnione, tj. po pierwsze - jest to rodzaj świadczonej usługi - usługa kulturalna, a po drugie - podmiot, który tę usługę świadczy, musi mieścić się we wskazanym katalogu.

Przywołany przepis jako kategorie podmiotów, przez które świadczone są usługi kulturalne podlegające zwolnieniu, wymienia "instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej".

Faktem bezspornym jest zatem, że w niniejszym przypadku przesłanka podmiotowa jest spełniona, jako że Wnioskodawca jest instytucją kultury w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Instytucja ta została bowiem utworzona na podstawie umowy zawartej między Województwem a Radiem, uzyskała osobowość prawną oraz wpisana została do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez Województwo, a działalność kulturalna jest jej podstawowym celem statutowym.

Natomiast, jeśli chodzi o kryterium przedmiotowe ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie definiują pojęć "kultura" i "usługa kulturalna". Sposób interpretacji tych ustawowych pojęć proponują interpretacje wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-825/14-2/JF z dnia 19 września 2014 r. oraz sygn. IPPP3/443-490/14-2/MKw z dnia 11 lipca 2014 r.):

"Zatem przy dokonywaniu interpretacji powołanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, posłużyć się należy wykładnią literalną w odniesieniu do językowego znaczenia tych pojęć. Należy wskazać, że kultura oznacza "materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory", zaś usługa to "pomoc okazana komuś", "działalność gospodarcza służąca do zaspokajania potrzeb ludzi". Natomiast, określenie kulturalny oznacza "odnoszący się do tworzenia i upowszechniania kultury lub stanowiący jej składnik".

W ocenie Wnioskodawcy, usługa oferowana przez niego Radiu - tj. udzielenie Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji, wpisuje się w powyżej przytoczoną próbę interpretacji pojęcia "usługi kulturalne". Zdaniem Wnioskodawcy, świadczona drugiej stronie usługa związana jest bezpośrednio z wykonywaniem przez niego działalności kulturalnej, przez co, zgodnie z ustawą z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, rozumie się działalność polegającą na tworzeniu, upowszechnianiu ochronie kultury. Poprzez udzielanie Radiu licencji wyłącznej na korzystanie i rozporządzanie jego prawami i wytworami, Wnioskodawca bezpośrednio dąży do realizacji swych celów statutowych, w tym właśnie do upowszechniania i promocji wytworu kultury, jakim jest tworzona i rejestrowana przezeń muzyka. Poprzez zastosowanie takiej konstrukcji świadczenia usług, dzieła mogą dotrzeć do szerszego grona odbiorców dzięki takiemu środkowi przekazu jak Radio. Interpretacja taka zgodna byłaby z celem regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a VATU, jakim, zgodnie z orzecznictwem Najwyższego Sądu Administracyjnego (sygn. akt I FSK 584/13), jest "upowszechnienie dostępu do kultury, poprzez zmniejszenie kosztów tego dostępu związanych z opodatkowaniem tego typu usług podatkiem od towarów i usług". Ponadto zakres przedmiotowy przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a wydaje się być szerszy niż przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit.b.

Zatem, w opinii Wnioskodawcy, "przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów", o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b mieści się w zakresie działalności przewidzianej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a, co z kolei skutkować będzie zwolnieniem z tytułu wykonywania tych usług przez podmioty wyszczególnione w tym przepisie.

Jako, że instytucjami artystycznymi (stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej) są instytucje kultury powołane do prowadzenia działalności artystycznej w dziedzinie teatru, muzyki, tańca, z udziałem twórców i wykonawców, w szczególności: teatry, filharmonie, opery, operetki, orkiestry symfoniczne i kameralne, zespoły pieśni i tańca oraz zespoły chóralne - oczywistym się jawi, że podstawowa działalność Wnioskodawcy mieści się w pojęciu działalności artystycznej, a tym samym jest usługą kulturalną.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez niego Radiu nie będzie podlegała wyłączeniu ze zwolnienia przewidzianym w art. 43 ust. 17 i 17a ustawy o podatku od towarów i usług. Usługę tę należy bowiem uznać za usługę podstawową i niezbędną do prowadzenia statutowej działalności przez Wnioskodawcę. Przedmiotowa usługa nie znajduje się również w katalogu wyłączeń ze zwolnienia sformułowanym w art. 43 ust. 19.

Wnioskodawca oświadcza również, że - zgodnie z postanowieniami umowy oraz statutu - przychód ze świadczenia usługi Radiu jest w całości przeznaczany na realizację celów statutowych, w tym na:

#8210; co mieści się w zakresie dozwolonego pożytkowania zysków z działalności, który określono w art. 43 ust. 18.

W związku z powyższym niniejszy wniosek jest zasadny i zasługuje na uwzględnienie.

W dniu 23 kwietnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/4512-1-40/15-5/JSK, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 7 maja 2015 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 20 maja 2015 r., nr ILPP1/4512-2-28/15-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 22 maja 2015 r.).

W dniu 18 czerwca 2015 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 23 kwietnia 2015 r.

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1417/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 23 kwietnia 2015 r., nr ILPP1/4512-1-40/15-5/JSK.

W dniu 29 lutego 2016 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynął wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1417/15, prawomocny od dnia 11 lutego 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1417/15 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług czynności, które podlegają opodatkowaniu, tj. dostawa towarów oraz świadczenie usług powinny mieć charakter odpłatny, z tym, że pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonanego świadczenia, a zatem wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie natomiast z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W załączniku nr 3 do ustawy "Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%" pod poz. 181, bez względu na symbol PKWiU, wymieniono usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z objaśnieniami do załącznika nr 3 ustawy, wykaz towarów i usług objętych tym załącznikiem nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka 8%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, z późn. zm.), zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Należy zwrócić uwagę na cel zwolnienia przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Brzmienie tego przepisu wskazuje, że ze zwolnienia od podatku korzystać mogą usługi w zakresie kultury oraz dostawa towarów ściśle z tymi usługami związana. Jednakże, usługi te - aby mogły korzystać ze zwolnienia - świadczone muszą być przez specyficzne podmioty, tj.: podmioty prawa publicznego, podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Zwolnienie określone w ww. przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, ma zatem charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy, zwalnia się od podatku usługi związane z realizacją zadań radiofonii i telewizji świadczone przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji, z wyłączeniem:

To oznacza, że spełnienie warunków podmiotowych i przedmiotowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, w sytuacji, gdy świadczona usługa jest jedną z tych objętych wyłączeniem, nie daje świadczącemu uprawnienia do zastosowania ww. zwolnienia od podatku.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęć "kultura" i "usługa kulturalna", jednak uznać należy, że usługą taką będzie usługa związana z kulturą, a z uwagi na brak definicji kultury w prawie podatkowym odnieść się trzeba do znaczenia słownikowego, mając na uwadze charakter, jaki ma spełniać ta definicja w tym przypadku. Tym samym należy wskazać, że kultura oznacza "materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory", zaś usługa to "pomoc okazana komuś", "działalność gospodarcza służąca do zaspokajania potrzeb ludzi". Natomiast określenie kulturalny oznacza "odnoszący się do tworzenia i upowszechniania kultury lub stanowiący jej składnik". Właściwym więc wydaje się przyjęcie, że kultura to ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, związanych z twórczością artystyczną (np. o charakterze literackim, naukowym, plastycznym, muzycznym).

Dodatkowo, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2012 r. poz. 406, z późn. zm.), działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - osoba prawna, jest instytucją artystyczną (orkiestrą) w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, która powstała na mocy umowy o utworzeniu instytucji kultury pomiędzy Województwem a Radiem. Wcześniej Wnioskodawca znajdował się w strukturze Radia. W ramach swej działalności Wnioskodawca prowadzi działalność kulturalną świadcząc usługi w oparciu o umowę z Radiem. Umowa określa warunki stałego nabywania przez Radio od Wnioskodawcy praw pokrewnych do artystycznych wykonań, majątkowych praw autorskich do wkładów twórczych reżyserów, praw producenta fonogramu oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertów lub nagrań studyjnych. Szczegółowo określony przedmiot powyższej umowy stanowi:

1. Udzielenie przez Wnioskodawcę Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji. Zezwolenie to obejmuje również prawo do włączania autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych w całości lub części do innego utworu audialnego lub audiowizualnego, w określonym zakresie, z zastrzeżeniem poszanowania dóbr osobistych artystów wykonawców i autorów. Radio nabywa uprawnienie do wykonywania praw zależnych i udzielania sublicencji do korzystania z praw na określonych polach eksploatacji, a także wykorzystania praw oraz wizerunków artystów wykonawców i reżyserów dla celów promocji i reklamy. Wnioskodawca doręcza w terminie 30 dni po każdym z utrwaleń Radiu nośniki z utrwaleniem. Radio nabywa nośniki na własność z chwilą ich doręczenia.

Za wykonywanie powyższej usługi Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż określona w umowie. Wnioskodawca został zobligowany do wystawiania faktur dotyczących konkretnych nagrań.

Zaznaczyć należy, że we wspomnianej już umowie o utworzeniu instytucji kultury zawartej między Województwem a Radiem, określono zasady współdziałania podmiotów ją tworzących. Każda ze stron zobowiązała się do dostarczenia niezbędnych dla funkcjonowania Wnioskodawcy środków finansowych. Statut Wnioskodawcy wyraźnie wskazuje natomiast, że źródłami finansowania jego działalności są głównie dotacje udzielane przez Województwo oraz środki finansowe w formie wynagrodzenia z tytułu udzielenia Radiu (jako stronie umowy o utworzeniu instytucji kultury) licencji. Wnioskodawca jest uprawniony do rozporządzania autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwaleń dokonywanych na rzecz Radia oraz prawami do wizerunku artystów wykonawców w zakresie niezbędnym do realizacji umowy. Opisane powyżej świadczenie mieści się w statutowej działalności Wnioskodawcy, jaką jest: prezentacja polskiej i światowej twórczości muzycznej; upowszechnianie i promocja muzyki w kraju i poza jego granicami; realizacja nagrań muzycznych; kultywowanie tradycji muzycznych Orkiestry. Zainteresowany jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucję kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Do usług podstawowych świadczonych przez Wnioskodawcę należą: organizowanie koncertów (w tym nagrywanych) oraz sprzedaż (udzielanie) licencji praw do utrwaleń artystycznych wykonań, a w tym także sprzedaż Radiu licencji do tych nagrań/utrwaleń będących przedmiotem wniosku, gdyż wynika to z umowy o utworzeniu instytucji kultury i jej statutu. Usługi te są usługami kulturalnymi. W oparciu o umowę z Radiem, która wynika z umowy o utworzeniu instytucji kultury, Wnioskodawca świadczy Radiu tylko i wyłącznie usługę polegającą na sprzedaży licencji wyłącznej na korzystanie z praw autorskich i pokrewnych do nagrań/utrwaleń. Realizacja tych usług w całości sfinansowana jest ze środków uzyskanych w ten sposób (jako wynagrodzenie) od Radia. Dotację Wnioskodawca otrzymuje wyłącznie od Województwa i nie wykorzystuje jej do sfinansowania nagrań/utrwaleń. Dotacją od Województwa sfinansowana jest organizacja 6 koncertów publicznych (wynika to z umowy o utworzeniu instytucji kultury), niezależnie od usługi realizowanej na rzecz Radia. Usługa organizacji 6 koncertów publicznych rocznie ze środków otrzymanych w formie dotacji od Województwa jest odpłatna (uczestnik opłaca cenę biletu). Dotacja otrzymywana od Województwa przeznaczona jest, zgodnie z umową o utworzeniu instytucji, na bieżące koszty utrzymania instytucji i zorganizowanie rocznie 6 koncertów publicznych. Dotacja ta więc nie ma wpływu na cenę usługi świadczonej na rzecz Radia, gdyż usługa świadczona na rzecz Radia ilościowo określona jest w umowie o utworzeniu instytucji (ilość minut nagrań/utrwaleń), a sumaryczna cena w skali roku tej usługi również określona jest w umowie zarówno o utworzeniu instytucji, jak i zawartej pomiędzy instytucją i Radiem. Dotacja Województwa nie jest dotacją do usługi świadczonej na rzecz Radia, tak więc usługa ta nie jest sfinansowana dotacją (koszty realizacji nagrań/utrwaleń w całości pokrywane są ze środków uzyskanych od Radia w zamian za sprzedaż licencji do tych nagrań/utrwaleń). Usługa sprzedaży Radiu licencji do nagrań/utrwaleń sama jako taka stanowi, usługę podstawową, gdyż fakt ten wynika z umowy o utworzeniu instytucji kultury. Zyski osiągane z tytułu sprzedaży licencji Radiu w całości przeznaczone są na kontynuację i doskonalenie świadczonych usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy świadczona przez Wnioskodawcę usługa udzielenia Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji jest usługą kulturalną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i tym samym jest usługą zwolnioną od tego podatku.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

Stosownie do treści art. 43 ust. 17a ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Na mocy art. 43 ust. 18 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Przepis art. 43 ust. 19 ustawy stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

Jednocześnie, w analizowanej sprawie należy podkreślić, że ustawodawca wyłączył ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, usługi wymienione w cyt. wyżej art. 43 ust. 19 ustawy, tj.m.in. usługi związane z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach; usługi związane z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach; działalność agencji informacyjnych; usługi wydawnicze.

Zaznaczenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1417/15, Wnioskodawca jest instytucją artystyczną i świadczy usługi kulturalne, a tym samym spełnia warunek przedmiotowo-podmiotowy umożliwiający skorzystanie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. W niniejszej sprawie - jak zaznaczył Sąd - brak jest przesłanek wyłączenia przedmiotowego zwolnienia na podstawie powołanych wyżej art. 43 ust. 17 i ust. 17a ustawy.

Natomiast w odniesieniu do przesłanek stosowania art. 43 ust. 19 pkt 1 i pkt 4 ustawy WSA w Poznaniu wskazał, że:

" (...) należy zgodzić się, co do zasady, z wyrażonym przez organ poglądem, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle. Przepisy tego rodzaju nie mogą być przedmiotem wykładni rozszerzającej. Stanowisko to zgodne jest wypracowanym przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i utrwalonym już poglądem, że przepisy dotyczące wszelkiego rodzaju ulg i zwolnień podatkowych - jako odstępstwo od sformułowanej w art. 84 Konstytucji RP zasady równości i powszechności opodatkowania - powinny być interpretowane ściśle. Wykładnia przepisów zawierających takie normy winna być precyzyjna, aby mogła doprowadzić do prawidłowego jej odczytania, wykluczone jest dokonywanie wykładni rozszerzającej czy zawężającej mogącej spowodować skutki o charakterze prawotwórczym, przy czym organy podatkowe obowiązane są do stosowania przepisów prawa, zaś sądy do badania poprawności realizowania tego procesu (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 538/14; wyrok NSA z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 94/12, dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl)".

Ponadto: "Zgodnie z przyjętą w judykaturze i doktrynie zasadą pierwszeństwa wykładni językowej w procesie wykładni prawa, należy w pierwszej kolejności opierać się na rezultatach wykładni językowej, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości lub w celu wzmocnienia wyniku wykładni językowej sięgać kolejno po wykładnię systemową lub funkcjonalną. W prawie podatkowym pogląd ten znajduje swoje oparcie w art. 84 Konstytucji RP, w myśl którego każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Ustawa jest tekstem zapisanym w języku polskim, zatem każdy podatnik może poznać treść prawa podatkowego w oparciu o reguły językowe. Podatnik nie jest zobowiązany do znania pozajęzykowych metod wykładni. Zatem w pierwszej kolejności należy sięgać po te dyrektywy wykładni, które są wspólne dla adresatów norm prawa podatkowego i instytucji stosujących prawo (por. NSA z dnia 19 lipca 2011 r., II FSK 397/10, LEX nr 1083130 i powołane tam orzecznictwo).

W kontekście rozważanego tu zwolnienia odnoszącego się do usług kulturalnych WSA w Poznaniu wskazał, że warto przytoczyć pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, który odwołując się do orzecznictwa TSUE potwierdził, że pojęcia stosowane dla określenia zwolnień od podatku należy interpretować ściśle, ponieważ stanowią one wyjątki od ogólnej zasady, że podatek od towarów i usług jest nakładany na wszystkie usługi świadczone odpłatnie przez podatnika. Sąd ten zauważył jednocześnie, że interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami realizowanymi przez owe zwolnienia oraz zasadą neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system VAT. Dlatego też - zdaniem NSA - zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, aby pojęcia użyte w celu opisania zwolnień od podatku VAT miały być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków (tak NSA w wyroku z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. akt I FSK 1988/13 i powołane tam orzecznictwo, dostępny na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). Odnosząc się z kolei do celu analizowanego tu zwolnienia, w orzecznictwie wyrażono pogląd, że przesłanką zwolnienia usług wykonywanych w interesie publicznym jest fakt, że w większości przypadków usługi te stanowią realizację zadań, jakie ciążą na państwie wobec jego obywateli. Celem wprowadzenia tego zwolnienia jest wykonywanie czynności w interesie publicznym, a w konsekwencji obniżenie kosztów dostępu do dóbr kultury (wyrok NSA z dnia 13 marca 2014 r., sygn. akt I FSK 584/13; dostępny na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, istota problemu w niniejszej sprawie nie dotyczy wykładni przepisu art. 43 ust. 19 pkt 1 i pkt 4 ustawy, ale przesłanek uzasadniających stosowanie tego przepisu, w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach faktycznych".

Usługa Wnioskodawcy - jak wskazał Sąd - polega na udzieleniu licencji, a nie na bezpośredniej realizacji usług wskazanych w analizowanym tu przepisie.

Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), umowa licencyjna jest umową upoważniającą do korzystania z utworu na ustalonych umownie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu korzystania. Treścią umowy licencyjnej jest upoważnienie do korzystania z prawa udzielonego licencjonobiorcy przez twórcę lub też przez inną osobę upoważnioną do udzielenia licencji. Umowę licencji kwalifikuje się jako czynność prawną rozporządzającą, której skutkiem jest obciążenie praw wyłącznych osoby dotychczas uprawnionej. Obciążenie takie polega na uchyleniu możliwości występowania z roszczeniami z tytułu naruszenia praw wyłącznych w stosunku do licencjobiorcy na czas trwania umowy. Bezpośrednim skutkiem udzielenia licencji jest przekształcenie sytuacji majątkowej licencjonodawcy (por. System Prawa Prywatnego, Prawo autorskie, pod red. J. Barty, Tom 13, C.H. BECK, W-wa 2013 r., s. 636-647).

Zdaniem Sądu, Wnioskodawca jako licencjonodawca nie ma wpływu po udzieleniu licencji, na jakich polach eksploatacji nastąpi skorzystanie z utworu przez licencjonobiorcę. Z opisanych przez Zainteresowanego okoliczności wynika, że scharakteryzowana usługa (udzielenie licencji o określonej treści) nie jest tożsama z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach. Istota działania Wnioskodawcy polega na udzieleniu upoważnienia do korzystania z utworu i rozporządzania nim.

Sąd za Wnioskodawcą odwołał się do przepisów ustawy o kinematografii i zawartej tam definicji "produkcji filmu", jako zespołu czynności twórczych, organizacyjnych, ekonomicznych, prawnych i technicznych prowadzących do powstania filmu w postaci wzorcowej. W świetle tej definicji legalnej, opisana przez Wnioskodawcę czynność prawna polegająca na udzieleniu licencji (tekst jedn.: zawarciu umowy licencyjnej), nie może być traktowana ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością.

Sąd zwrócił uwagę na występującą w analizowanym przepisie koniunkcję "i", która warunkuje stosowanie tego przepisu w przypadku usług polegających na produkcji filmów i nagrań oraz usług związanych z filmami i nagraniami. Taki stan faktyczny nie wynika zaś z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Sąd uznał więc, że w okolicznościach opisanych we wniosku nie powinien znaleźć zastosowania art. 43 ust. 19 pkt 1 i pkt 4 ustawy.

Należy zatem wskazać, że - jak wynika z opisu sprawy - Wnioskodawca jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, a do usług podstawowych świadczonych przez Wnioskodawcę należą: organizowanie koncertów (w tym nagrywanych) oraz sprzedaż (udzielanie) licencji praw do utrwaleń artystycznych wykonań, a w tym także sprzedaż Radiu licencji do tych nagrań/utrwaleń będących przedmiotem wniosku, gdyż wynika to z umowy o utworzeniu instytucji kultury i jej statutu. Usługi te - zdaniem Wnioskodawcy - stanowią usługi kulturalne. Ponadto usługa udzielenia Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji mieści się w statutowej działalności Wnioskodawcy, jaką jest: prezentacja polskiej i światowej twórczości muzycznej; upowszechnianie i promocja muzyki w kraju i poza jego granicami; realizacja nagrań muzycznych; kultywowanie tradycji muzycznych Orkiestry.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy wskazać, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Wnioskodawca jest bowiem podmiotem wskazanym w ww. przepisie (wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej), a świadczone przez Zainteresowanego usługi - jak wynika z opisu sprawy - stanowią usługi kulturalne.

Zatem w niniejszej sprawie spełnione są przez Wnioskodawcę zarówno warunki podmiotowe, jak i przedmiotowe, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, uprawniające do skorzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, w świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego prawidłowe jest stanowisko, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa udzielenia Radiu wyłącznej, nieograniczonej czasowo i terytorialnie licencji na korzystanie i rozporządzenie w całości lub części autorskimi prawami majątkowymi reżyserów i pokrewnymi do utrwalenia zrealizowanego na jego rzecz, oraz prawa do rozpowszechniania imienia i nazwiska, wizerunku, podobizny artystów wykonawców wykorzystanych, a następnie utrwalonych w trakcie koncertu lub nagrania studyjnego, w nieograniczonej ilości nadań i wielkości nakładów na określonych polach eksploatacji jest usługą kulturalną w rozumieniu przepisów ustawy zwolnioną od podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegos, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.