ILPP1/4512-1-18/16-2/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności dokonywania przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 28 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności dokonywania przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej również: Wnioskodawca, Zainteresowany) w ramach prowadzonej działalności zamierza nabywać wierzytelności zaspokajane w ramach ubezpieczeń OC z tytułu szkód na mieniu powstałych na skutek wypadków komunikacyjnych.

Kontrahentami Spółki będą osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby prawne. Umowy cesji będą zawierane zarówno z podmiotami, które w związku z wypadkiem komunikacyjnym doznały uszczerbku w majątku, jak i z podmiotami zajmującymi się profesjonalnie obrotem wierzytelnościami, które w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabyły wcześniej wierzytelność przysługującą osobom trzecim i następnie odsprzedają ją Spółce.

W celu dokonania przelewu wierzytelności potencjalny zbywca przedstawi Spółce ofertę przelewu wierzytelności wraz z dokumentacją z postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez towarzystwo ubezpieczeń, na skutek którego przyznano poszkodowanemu określoną kwotę odszkodowania z tytułu poniesionej szkody.

W przypadku, gdy według poszkodowanych wysokość odszkodowania nie pokrywa w pełni poniesionej szkody, mogą oni złożyć Spółce ofertę nabycia wierzytelności w zakresie, w jakim nie zostały one zaspokojone w toku likwidacji szkody. Spółka dokona wyceny wartości przysługującej im wierzytelności na podstawie dokumentacji sporządzonej na potrzeby likwidacji szkody przekazanej przez poszkodowanych.

Należy nadmienić, że oszacowana przez Spółkę wartość wierzytelności stanowi różnicę pomiędzy wyceną szkody na mieniu sporządzoną na zlecenie Spółki przez niezależnego specjalistę a kwotą odszkodowania wypłaconą przez towarzystwo ubezpieczeniowe. Jeżeli Spółka i podmiot, któremu przysługują wierzytelności z tytułu szkody na mieniu, dojdą do porozumienia w zakresie ceny nabycia wierzytelności, dojdzie do podpisania umowy przelewu wierzytelności. Przelew obejmuje wierzytelności z tytułu poniesionej szkody na mieniu, które nie zostały zaspokojone przez towarzystwo ubezpieczeń w wyniku przeprowadzonego w tej sprawie postępowania likwidacyjnego.

Na podstawie umowy cedent zbywa na rzecz Spółki jako cesjonariusza wszelkie wierzytelności przysługujące mu w związku ze szkodą poniesioną na skutek konkretnego zdarzenia drogowego od wskazanego w umowie towarzystwa ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, którym pojazd sprawcy szkody objęty był w chwili zdarzenia bądź ubezpieczenia AUTO-CASCO pojazdu poszkodowanego. Jednocześnie cedent oświadcza, że szkoda powstała w okolicznościach, o których zawiadomił ubezpieczyciela oraz, że otrzymał od towarzystwa ubezpieczeniowego odszkodowanie w konkretnej wysokości, które jednak nie czyni w pełni zadość obowiązkowi pełnego naprawienia szkody, ponieważ nie wystarczyło do pokrycia kosztów naprawy pojazdu. Z chwilą zawarcia niniejszej umowy cedent zbywa za umówioną cenę, a cesjonariusz nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania powyżej już wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwoty do wysokości pełnego odszkodowania. Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane, w szczególności prawo do odsetek i zwrotu kosztów wykonania opinii niezależnego rzeczoznawcy.

Czynności związane z windykacją należności Spółka będzie dokonywać we własnym imieniu i na własny rachunek, wstępując z chwilą przelewu wierzytelności w prawa wierzyciela. Przedmiotem przelewu będą wymagalne, potencjalnie sporne, o nieustalonej jednoznacznie wartości nominalnej, wierzytelności przysługujące wobec zakładów ubezpieczeń, których dochodzenie wymaga podjęcia szeregu czynności faktycznych (wycena szkody, opinia rzeczoznawcy) oraz prawnych i poniesienia związanych z tym kosztów. W konsekwencji powyższe prawa majątkowe należy zakwalifikować, w ocenie Wnioskodawcy, jako wierzytelności, co do których istnieją poważne wątpliwości, czy zostaną zaspokojone w rozumieniu wyroku TSUE z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10. Ustalenie ceny za wierzytelność na poziomie niższym od wartości nominalnej (nieznanej w momencie przelewu) nie stanowi zatem wynagrodzenia za usługę ściągania długów świadczoną przez Spółkę na rzecz kontrahenta, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności na dzień dokonania przelewu.

Spółka będzie zawierać umowy przelewu wierzytelności za pośrednictwem przedstawicieli. Przedstawiciel w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zobowiązuje się, a zarazem staje się uprawnionym, do stałego pośredniczenia na rzecz Spółki (Wnioskodawcy) w zawieraniu między kontrahentami (cedentami) a zleceniodawcą (Spółką) umów przelewu wierzytelności, których źródłem są szkody rzeczowe poniesione przez właścicieli pojazdów mechanicznych.

Przedstawiciel zobowiązany jest pozyskać od potencjalnych kontrahentów zleceniodawcy (cedentów) dokumentację potwierdzającą istnienie i wysokość wierzytelności wraz ze zgodą na ich przekazanie Zleceniodawcy w celu weryfikacji istnienia i wysokości wierzytelności, i przedstawienia oferty przelewu wierzytelności po dokonaniu pozytywnej weryfikacji. Przedstawiciel nie jest uprawniony do zawierania (podpisywania) umów przelewu wierzytelności w imieniu i na rzecz Spółki. W przypadku pozytywnej weryfikacji dokumentacji przez Spółkę przedstawiciel przedstawia kontrahentom ofertę zleceniodawcy na zakup wierzytelności obejmującą cenę brutto oraz inne istotne warunki umowy. W przypadku przyjęcia przez kontrahenta (cedenta) oferty Spółki na zakup wierzytelności, przedstawiciel jest zobowiązany do odebrania od kontrahenta podpisanej przez niego, na druku umowy, oferty przelewu wierzytelności i dostarczenia jej Spółce. Z tytułu wykonania opisanych wcześniej obowiązków przedstawicielowi będzie przysługiwało wynagrodzenie rozliczane w okresach miesięcznych, według daty podpisania umowy przelewu wierzytelności przez Spółkę.

Z założenia Spółka będzie dochodzić roszczeń we własnym imieniu i na własny rachunek. Spółka rozważa jednak możliwość sprzedaży wcześniej nabytych wierzytelności również w drodze cesji, w przypadku, kiedy uzna, że koszty dochodzenia poszczególnych roszczeń mogą przewyższyć wartość uzyskanych należności. W opisanym przypadku Spółka wystąpi w roli cedenta i na podstawie umowy definitywnie przeniesie na cesjonariusza uprawnienie do dochodzenia od zakładu ubezpieczeń wymagalnych należności z tytułu szkód na mieniu za zapłatą przez cesjonariusza uzgodnionej ceny odzwierciedlającej wartość rynkową wierzytelności. Nabywca wierzytelności od cedenta przejmie pełne ryzyko związane z dochodzeniem wierzytelności, a Spółka nie będzie miała obowiązku zwracać cesjonariuszowi całości ani części otrzymanej zapłaty za sprzedaną wierzytelność, niezależnie od rezultatu czynności windykacyjnych prowadzonych przez cesjonariusza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dokonywanie przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywanie przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przez przelew wierzytelności Wnioskodawca rozumie sprzedaż w formie umowy cesji wierzytelności wtórnych nabytych uprzednio od kontrahentów Spółki (Cedentów).

W omawianym stanie sprawy Spółka - tym razem jako cedent - będzie dokonywała przelewu wierzytelności nabytych uprzednio od kontrahentów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami.

Przedmiot transakcji, jakie zamierza zawierać Spółka, będą stanowić wierzytelności, tj. prawa majątkowe, które nie mieszczą się w definicji towarów ustanowionej w art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej "ustawy o VAT"). Sprzedaż wierzytelności nie jest również kwalifikowana na potrzeby podatku VAT jako dostawa towarów w drodze wyjątku, o którym mowa art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Sprzedaż wierzytelności przez Spółkę, jako cedenta, na rzecz innych podmiotów, nie może być również kwalifikowana jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na podstawie umowy przelewu cedent nie świadczy na rzecz cesjonariusza usług, lecz definitywnie przenosi na cesjonariusza wierzytelności wykonując tym samym przysługujące mu prawo własności w stosunku do przysługujących wierzytelności. Nawet gdyby uprzednie nabycie tej wierzytelności od pierwotnego wierzyciela było powiązane ze świadczoną przez cedenta usługą dochodzenia wierzytelności, cedent usługi takiej nie świadczy na rzecz cesjonariusza, a cena nabywanej wierzytelności stanowi świadczenie wzajemne z tytułu definitywnego przeniesienia praw do dochodzenia wierzytelności, nie zaś odpłatność (wynagrodzenie) za usługę windykacyjną. Jednocześnie późniejsze czynności związane z windykacją wierzytelności podejmowane już przez cesjonariusza we własnym imieniu i na własny rachunek nie stanowią usługi świadczonej na rzecz jakiegokolwiek podmiotu.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Reasumując, jako, że przelew wierzytelności nie mieści się w przedmiotowym zakresie ustawy o VAT, nie stanowi bowiem odpłatnej dostawy towarów, jak i odpłatnego świadczenia usług, nie podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bo nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w art. 5 ustawy o VAT. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji podatkowej z dnia 28 maja 2014 r., nr ILPP2/443-220/14-3/AKr.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko.

Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych. Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie, jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Podsumowując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), dalej: k.c.

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 k.c.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 k.c.

Stosownie do art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności zamierza nabywać wierzytelności zaspokajane w ramach ubezpieczeń OC z tytułu szkód na mieniu powstałych na skutek wypadków komunikacyjnych. Kontrahentami Spółki będą osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby prawne. Umowy cesji będą zawierane zarówno z podmiotami, które w związku z wypadkiem komunikacyjnym doznały uszczerbku w majątku, jak i z podmiotami zajmującymi się profesjonalnie obrotem wierzytelnościami, które w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabyły wcześniej wierzytelność przysługującą osobom trzecim i następnie odsprzedają ją Spółce. W celu dokonania przelewu wierzytelności potencjalny zbywca przedstawi Spółce ofertę przelewu wierzytelności wraz z dokumentacją z postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez towarzystwo ubezpieczeń, na skutek którego przyznano poszkodowanemu określoną kwotę odszkodowania z tytułu poniesionej szkody. W przypadku, gdy według poszkodowanych wysokość odszkodowania nie pokrywa w pełni poniesionej szkody, mogą oni złożyć Spółce ofertę nabycia wierzytelności w zakresie, w jakim nie zostały one zaspokojone w toku likwidacji szkody. Spółka dokona wyceny wartości przysługującej im wierzytelności na podstawie dokumentacji sporządzonej na potrzeby likwidacji szkody przekazanej przez poszkodowanych. Należy nadmienić, że oszacowana przez Spółkę wartość wierzytelności stanowi różnicę pomiędzy wyceną szkody na mieniu sporządzoną na zlecenie Spółki przez niezależnego specjalistę a kwotą odszkodowania wypłaconą przez towarzystwo ubezpieczeniowe. Jeżeli Spółka i podmiot, któremu przysługują wierzytelności z tytułu szkody na mieniu, dojdą do porozumienia w zakresie ceny nabycia wierzytelności, dojdzie do podpisania umowy przelewu wierzytelności. Przelew obejmuje wierzytelności z tytułu poniesionej szkody na mieniu, które nie zostały zaspokojone przez towarzystwo ubezpieczeń w wyniku przeprowadzonego w tej sprawie postępowania likwidacyjnego. Na podstawie umowy cedent zbywa na rzecz Spółki jako cesjonariusza wszelkie wierzytelności przysługujące mu w związku ze szkodą poniesioną na skutek konkretnego zdarzenia drogowego od wskazanego w umowie towarzystwa ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, którym pojazd sprawcy szkody objęty był w chwili zdarzenia bądź ubezpieczenia AUTO-CASCO pojazdu poszkodowanego. Jednocześnie cedent oświadcza, że szkoda powstała w okolicznościach, o których zawiadomił ubezpieczyciela oraz, że otrzymał od towarzystwa ubezpieczeniowego odszkodowanie w konkretnej wysokości, które jednak nie czyni w pełni zadość obowiązkowi pełnego naprawienia szkody, ponieważ nie wystarczyło do pokrycia kosztów naprawy pojazdu. Z chwilą zawarcia niniejszej umowy cedent zbywa za umówioną cenę, a cesjonariusz nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania powyżej już wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwoty do wysokości pełnego odszkodowania. Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane, w szczególności prawo do odsetek i zwrotu kosztów wykonania opinii niezależnego rzeczoznawcy. Czynności związane z windykacją należności Spółka będzie dokonywać we własnym imieniu i na własny rachunek, wstępując z chwilą przelewu wierzytelności w prawa wierzyciela. Przedmiotem przelewu będą wymagalne, potencjalnie sporne, o nieustalonej jednoznacznie wartości nominalnej, wierzytelności przysługujące wobec zakładów ubezpieczeń, których dochodzenie wymaga podjęcia szeregu czynności faktycznych (wycena szkody, opinia rzeczoznawcy) oraz prawnych i poniesienia związanych z tym kosztów. W konsekwencji powyższe prawa majątkowe należy zakwalifikować jako wierzytelności, co do których istnieją poważne wątpliwości, czy zostaną zaspokojone w rozumieniu wyroku TSUE z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10. Ustalenie ceny za wierzytelność na poziomie niższym od wartości nominalnej (nieznanej w momencie przelewu) nie stanowi zatem wynagrodzenia za usługę ściągania długów świadczoną przez Spółkę na rzecz kontrahenta, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności na dzień dokonania przelewu.

Z założenia Spółka będzie dochodzić roszczeń we własnym imieniu i na własny rachunek. Spółka rozważa jednak możliwość sprzedaży wcześniej nabytych wierzytelności również w drodze cesji, w przypadku, kiedy uzna, że koszty dochodzenia poszczególnych roszczeń mogą przewyższyć wartość uzyskanych należności. W opisanym przypadku Spółka wystąpi w roli cedenta i na podstawie umowy definitywnie przeniesie na cesjonariusza uprawnienie do dochodzenia od zakładu ubezpieczeń wymagalnych należności z tytułu szkód na mieniu za zapłatą przez cesjonariusza uzgodnionej ceny odzwierciedlającej wartość rynkową wierzytelności. Nabywca wierzytelności od cedenta przejmie pełne ryzyko związane z dochodzeniem wierzytelności, a Spółka nie będzie miała obowiązku zwracać cesjonariuszowi całości ani części otrzymanej zapłaty za sprzedaną wierzytelność, niezależnie od rezultatu czynności windykacyjnych prowadzonych przez cesjonariusza.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dokonywanie przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy stwierdzić, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta - jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności (na skutek jej sprzedaży) nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie mieści się w powołanym wcześniej art. 5 ustawy.

Podsumowując, dokonywanie przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów Spółki nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii ewentualnego podlegania opodatkowaniu czynności nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności od kontrahentów.

Tut. Organ wskazuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności dokonywania przez Spółkę w sposób powtarzalny i zarobkowy przelewu wierzytelności uprzednio nabytych od kontrahentów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast kwestia dotycząca stawki podatku dla usług pośrednictwa przedstawiciela Spółki w zawieraniu umów przelewu wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) została rozstrzygnięta w postanowieniu o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 11 lutego 2016 r., nr ILPP1/4512-1-18/16-3/JSK.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.