ILPP1/4512-1-147/15-4/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2015 r. (data wpływu 4 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodów osobowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodów osobowych. Wniosek uzupełniono w dniu 4 maja 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka zajmuje się sprzedażą specjalistycznej chemii gospodarczej w Polsce. W związku z tym zatrudnia przedstawicieli handlowych zarówno w siedzibie Spółki (obsługa handlowa Dolnego Śląska) jak i na terenie kraju. Przedstawiciele handlowi otrzymują do użytku służbowego samochody osobowe, które są im niezbędne do pracy. Samochody te parkują w swoich miejscach zamieszkania, gdyż Spółka nie posiada oddziałów na terenie Polski. Gdzie to możliwe obowiązek parkowania aut jest realizowany na zamkniętych parkingach dozorowanych lub strzeżonych. Pracownicy mają zakaz używania samochodów na cele prywatne. Przedstawiciele handlowi obsługujący rejon siedziby Spółki powinni w miarę możliwości parkować samochody służbowe na parkingu Spółki. Często zdarza się, że parkują samochody w swoich miejscach zamieszkania, za zgodą Spółki, co jest uzasadnione tym, że późno ukończyli akwizycję lub następnego dnia mają pierwsze spotkanie umówione z klientem blisko miejsca swojego zamieszkania lub muszą szybko opracować dokumentację dla danej akwizycji czy złożyć zlecenie zamówienia lub dostawy elektronicznie, co nie czyni celowym przyjazdu na parking do siedziby Spółki i powrotu do domu swoim środkiem komunikacji lub komunikacji publicznej, a potem przyjazdu rano po auto i dopiero wyjazdu nim do pracy. Dla samochodów tych prowadzona jest ewidencja przebiegu. Spółka planuje dodatkowo założyć w autach służbowych lokalizatory GPS, które pozwolą weryfikować pokonywane trasy.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

1. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

2. Wnioskodawca posiada lub zamierza posiadać samochody osobowe (marka pojazdów nie ma chyba znaczenia dla przedmiotu rozstrzygnięcia, o ile są to samochody osobowe, jak wskazano we wniosku) - planowane są zakupy aut A. lub B.

3. Samochody te będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych.

4. Pojazdy będące przedmiotem zapytania to samochody osobowe, które mieszczą się w definicji z art. 2 pkt 34 ustawy.

5. Zapytanie dotyczy samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, więc nie są lub nie będą zaliczane do któregokolwiek punktu z art. 89a ust. 9 ustawy.

6. Pojazdy te nie są lub nie będą zaliczane do któregokolwiek punktu z art. 89a ust. 9 ustawy.

7. Spółka wprowadziła zasady używania samochodów służbowych, która obejmuje zakaz używania ich do celów prywatnych, nadto prowadzona jest lub będzie ewidencja przebiegu pojazdów, a także Spółka zamontuje w samochodach systemy GPS, które dodatkowo pozwolą weryfikować wykorzystywanie aut do celów służbowych. Do tego, co do zasady jak wskazano we wniosku, samochody mają być przechowywane na parkingach lub na terenie Spółki, gdy jest to możliwe i uzasadnione ekonomicznie wykonywaną pracą. Za zgodą Spółki pracownicy terenowi mogą parkować samochody w swoich miejscach zamieszkania, o ile jest to uzasadnione wykonywanymi obowiązkami (co wskazano we wniosku) albo faktem, że pracownik zamieszkuje poza miejscowością, w której jest siedziba Spółki.

8. Wnioskodawca nie złożył naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, w terminie 7 dni od dnia, w którym poniósł pierwszy wydatek związany z przedmiotowymi pojazdami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodów osobowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu aut osobowych wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej, bowiem regulamin używania aut służbowych zawierający zakaz używania aut na cele prywatne, prowadzone ewidencje przebiegu pojazdów oraz dodatkowo zainstalowane rejestratory GPS pozwalają na potwierdzenie faktycznego używania samochodów osobowych na potrzeby działalności gospodarczej (art. 86a ust. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Charakter handlowy prowadzonej działalności gospodarczej na terenie kraju oraz pracy przedstawicieli handlowych wymusza racjonalnie zezwolenie na parkowanie aut w miejscach zamieszkania zarówno pracowników zatrudnionych poza siedzibą Spółki, jak też w jej siedzibie z uwagi na to, że wykonują oni pracę w terenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest wykorzystywanie zakupionych towarów lub usług do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Od 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 353 z 28 grudnia 2013 r., str. 51). Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Na mocy art. 86a ust. 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. - w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Za pojazdy samochodowe - według art. 2 pkt 34 ustawy - uznaje się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Zatem zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku "mieszanego".

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie "mieszane" należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób "mieszany". Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów "mieszanych". Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony - ze względu na swoje cechy konstrukcyjne - służy co do zasady użytkowi "mieszanemu", a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Minister Finansów określił w rozporządzeniu z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 371) wzór informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej.

W myśl art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka zajmuje się sprzedażą specjalistycznej chemii gospodarczej w Polsce. W związku z tym zatrudnia przedstawicieli handlowych, którzy otrzymują do użytku służbowego samochody osobowe, niezbędne do pracy. Samochody te parkują w swoich miejscach zamieszkania, gdyż Spółka nie posiada oddziałów na terenie Polski. Gdzie to możliwe obowiązek parkowania aut jest realizowany na zamkniętych parkingach dozorowanych lub strzeżonych. Pracownicy mają zakaz używania samochodów na cele prywatne. Przedstawiciele handlowi obsługujący rejon siedziby Spółki powinni w miarę możliwości parkować samochody służbowe na parkingu Spółki. Często zdarza się, że parkują samochody w swoich miejscach zamieszkania, za zgodą Spółki, co jest uzasadnione tym, że późno ukończyli akwizycję lub następnego dnia mają pierwsze spotkanie umówione z klientem blisko miejsca swojego zamieszkania lub muszą szybko opracować dokumentację dla danej akwizycji czy złożyć zlecenie zamówienia lub dostawy elektronicznie, co nie czyni celowym przyjazdu na parking do siedziby Spółki i powrotu do domu swoim środkiem komunikacji lub komunikacji publicznej, a potem przyjazdu rano po auto i dopiero wyjazdu nim do pracy. Dla samochodów tych prowadzona jest ewidencja przebiegu. Spółka planuje dodatkowo założyć w autach służbowych lokalizatory GPS, które pozwolą weryfikować pokonywane trasy.

Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, posiada lub zamierza posiadać samochody osobowe (planowane są zakupy aut A. lub B.), które są/będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Ww. samochody osobowe mieszczą się w definicji zawartej w art. 2 pkt 34 ustawy, nie są lub nie będą zaliczane do któregokolwiek punktu z art. 89a ust. 9 ustawy.

Wnioskodawca wprowadził zasady używania samochodów służbowych, które obejmują zakaz używania ich do celów prywatnych, prowadzona jest lub będzie ewidencja przebiegu pojazdów, a także Spółka zamontuje w samochodach systemy GPS, które dodatkowo pozwolą weryfikować wykorzystywanie aut do celów służbowych. Do tego, co do zasady, samochody mają być przechowywane na parkingach lub na terenie Spółki, gdy jest to możliwe i uzasadnione ekonomicznie wykonywaną pracą. Za zgodą Spółki pracownicy terenowi mogą parkować samochody w swoich miejscach zamieszkania, o ile jest to uzasadnione wykonywanymi obowiązkami albo faktem, że pracownik zamieszkuje poza miejscowością, w której jest siedziba Spółki. Wnioskodawca nie złożył naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, w terminie 7 dni od dnia, w którym poniósł pierwszy wydatek związany z przedmiotowymi pojazdami.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodów osobowych.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z interpretacją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN przez pojęcie "wyłącznie" należy rozumieć "tylko" oraz "jedynie". Przy definiowaniu słowa "wyłącznie" mogą być również pomocne synonimy tego słowa, wśród których wskazuje się: absolutnie; bezwzględnie; całkowicie; jedynie; tylko; zupełnie. Zatem możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych dotyczy tylko tych pojazdów, które przeznaczone są jedynie do wykonywania czynności służbowych, tym samym nie są wykorzystywane, choćby przejściowo, w inny sposób.

Dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu. Przy czym, użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że przedstawiciele handlowi otrzymują do użytku służbowego samochody osobowe, które są im niezbędne do pracy. Samochody te parkują w swoich miejscach zamieszkania, gdyż Spółka nie posiada oddziałów na terenie Polski. Gdzie to możliwe obowiązek parkowania aut jest realizowany na zamkniętych parkingach dozorowanych lub strzeżonych. Pracownicy mają zakaz używania samochodów na cele prywatne. Przedstawiciele handlowi obsługujący rejon siedziby Spółki powinni w miarę możliwości parkować samochody służbowe na parkingu Spółki. Często zdarza się, że parkują samochody w swoich miejscach zamieszkania, za zgodą Spółki, co jest uzasadnione tym, że późno ukończyli akwizycję lub następnego dnia mają pierwsze spotkanie umówione z klientem blisko miejsca swojego zamieszkania lub muszą szybko opracować dokumentację dla danej akwizycji czy złożyć zlecenie zamówienia lub dostawy elektronicznie, co nie czyni celowym przyjazdu na parking do siedziby Spółki i powrotu do domu swoim środkiem komunikacji lub komunikacji publicznej, a potem przyjazdu rano po auto i dopiero wyjazdu nim do pracy. Dla samochodów tych prowadzona jest ewidencja przebiegu. Spółka planuje dodatkowo założyć w autach służbowych lokalizatory GPS, które pozwolą weryfikować pokonywane trasy.

W analizowanym przypadku opisane przez Wnioskodawcę procedury, nie wykluczają użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. Dopuszczenie możliwości parkowania pojazdów przez pracowników w swoich miejscach zamieszkania powoduje, że wprowadzone przez Zainteresowanego zasady nie mogą obiektywnie wykluczyć prywatnego użytku tych pojazdów. Możliwy bowiem jest dojazd przedstawiciela handlowego z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i odwrotnie samochodem służbowym. Zatem ustalone przez Wnioskodawcę zasady używania tych pojazdów będą przewidywały ich użycie do celów mieszanych. Zainteresowany wskazał również, że za zgodą Spółki pracownicy terenowi mogą parkować samochody w swoich miejscach zamieszkania, o ile jest to uzasadnione wykonywanymi obowiązkami albo faktem, że pracownik zamieszkuje poza miejscowością, w której jest siedziba Spółki.

Skoro Spółka - pracodawca - udostępnia pracownikom samochody służbowe (poprzez dopuszczenie możliwości parkowania pojazdów przez pracowników w swoich miejscach zamieszkania), z przeznaczeniem na dojazdy do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, to świadczy ona na ich rzecz usługę. Usługa ta służy celom prywatnym pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób "dostanie się" na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie świadczy usługę na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd pracownika do pracy samochodem służbowym nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

Ponadto należy zauważyć, że praca przedstawicieli handlowych charakteryzuje się tym, że nie jest możliwe dokładne określenie z góry, w jakim czasie (każdego dnia) samochód będzie wykorzystywany do realizacji obowiązków na rzecz Zainteresowanego. Zatem istnieje realna możliwość wykorzystania samochodów służbowych do celów prywatnych.

Wprowadzenie w Spółce zasad używania samochodów służbowych obejmujących zakaz używania ich do celów prywatnych nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawcę stosownych procedur użytkowania tych pojazdów, które wykluczają ich potencjalne użycie do celów prywatnych. Również nadzór nad użytkowaniem samochodu wyłącznie do celów działalności gospodarczej, prowadzenie lub wprowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu oraz planowanie zamontowania systemu GPS nie będzie potwierdzać obiektywnie, że pojazdy służbowe będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Zainteresowanego bez możliwości ich użycia do celów prywatnych, gdy będą garażowane/parkowane pod mieszkaniem przedstawiciela.

Z uwagi na powyższe spostrzeżenia nie można stwierdzić, że samochody są i będą wykorzystywane wyłącznie do wykonywania zadań służbowych.

Zauważyć należy, że używanie samochodów przez przedstawicieli handlowych na rzecz Wnioskodawcy stanowi niewątpliwie wykorzystywanie pojazdów do działalności gospodarczej, jednakże aby Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów, powinien określić jasne i przejrzyste zasady użytkowania pojazdów, z których będzie wynikać brak użycia pojazdów służbowych do celów prywatnych w czasie wykorzystywania ich do celów wykonywania obowiązków służbowych.

Zatem nie można się zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, że regulamin używania aut służbowych zawierający zakaz używania aut na cele prywatne, prowadzone ewidencje przebiegu pojazdów oraz dodatkowo zainstalowane rejestratory GPS pozwalają na potwierdzenie faktycznego używania samochodów osobowych na potrzeby działalności gospodarczej, ponieważ już z samego zezwolenia na parkowanie aut w miejscach zamieszkania zarówno pracowników zatrudnionych poza siedzibą Spółki (jak też w siedzibie Zainteresowanego) wynika użytek mieszany ww. samochodów.

Parkowanie samochodów służbowych w miejscach innych niż siedziba Spółki wskazuje, że obiektywnie nie można wykluczyć wykorzystania ich do celów prywatnych pracowników. W takim przypadku nie ma obiektywnych możliwości rozdzielenia wykorzystania tych pojazdów wyłącznie do celów działalności gospodarczej Spółki. Miejscem pracy takich pracowników jest bowiem miejsce, gdzie znajduje się siedziba Spółki oraz - w przypadku opisanej przez Wnioskodawcę akwizycji - siedziba klienta. Sam dojazd z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki (lub z miejsca zamieszkania do siedziby klienta) i odwrotnie, nie kwalifikuje się ani do czasu pracy pracowników, ani nie może zostać uznany (nawet w części) za element obowiązków służbowych.

Tym samym, parkowanie pojazdów służbowych poza parkingiem Spółki w celu zaoszczędzenia czasu przez pracowników (z uwagi na to, że np. późno ukończyli akwizycję) w sytuacji, gdy następnego dnia mają pierwsze spotkanie umówione z klientem blisko miejsca swojego zamieszkania lub muszą szybko opracować dokumentację dla danej akwizycji czy złożyć zlecenie zamówienia lub dostawy elektronicznie powoduje, że nie ma możliwości oddzielenia, w jakiej części samochody te służą dojazdom pracowników do pracy (tekst jedn.: do siedziby klienta), a w jakiej działalności gospodarczej Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę, żadne regulaminy, umowy czy też prowadzone ewidencje nie spowodują zmiany takiego stanu rzeczy. Wprowadzenie regulaminu oraz nadzoru nad używanymi pojazdami w postaci planowanego zamontowania systemu GPS nie stanowi przesłanki do pełnego odliczenia podatku naliczonego, gdyż o tym w pierwszej kolejności decyduje sposób użytkowania i reguły wykluczające obiektywnie użycie pojazdu do celów prywatnych. Tymczasem z okoliczności wskazanych we wniosku wynika, że Spółka nie ma obiektywnych możliwości wyeliminowania użycia pojazdów użytkowanych przez pracowników do użytku prywatnego. Parkowanie samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania w żadnej sytuacji nie wyklucza bowiem istnienia potencjalnych i realnych możliwości użytku pojazdów do celów prywatnych pracowników, co znajduje również potwierdzenie w opisie sprawy, w którym Spółka stwierdza, że jedynie tam "gdzie to możliwe", obowiązek parkowania aut jest realizowany na zamkniętych parkingach dozorowanych lub strzeżonych, a przedstawiciele handlowi obsługujący rejon siedziby Spółki "powinni w miarę możliwości" parkować samochody służbowe na parkingu Spółki. Stosowanie tak szeroko określonych zasad dotyczących używania samochodów służbowych świadczy o braku realnej możliwości wykluczenia ich użytku w celach innych niż wykorzystywanie wyłącznie do działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie ma prawa do pełnego odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodów osobowych.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.