ILPP1/443-976/14-4/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 20 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 15 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usługi polegającej na nabywaniu wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usługi polegającej na nabywaniu wierzytelności. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, której przedmiotem jest ocena ryzyka, roszczeń i szacowanie poniesionych strat, dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych.

A (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) jest poszkodowanym w wypadku komunikacyjnym. Towarzystwo ubezpieczeniowe "X" sprawcy wypadku wypłaciło Poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 5.000 zł (pięć tysięcy złotych). Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody opiewa na kwotę około 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych). Poszkodowany, świadom tego, że odszkodowanie nie rekompensuje jego strat w całości i jednocześnie nie mając czasu i własnych środków na walkę o większą kwotę odszkodowania, zwraca się do Wnioskodawcy, który oferuje Poszkodowanemu dopłatę do zaniżonego odszkodowania w kwocie umownej w wysokości 2.000 zł (dwa tysiące złotych).

Cena nabycia wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że nie zawiera żadnego dodatkowego wynagrodzenia, gdyż cena zakupu = cenie nabycia. Ustalona kwota nie będzie podlegała zmianie ze względu na powodzenie lub niepowodzenie egzekucji wierzytelności, czyli jest kwotą ostateczną wynikającą z zasady swobody umów między zbywcą a nabywcą wierzytelności. Nabywca wierzytelności (Wnioskodawca) nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność.

Na podstawie umowy przeniesienia wierzytelności Poszkodowany zbywa odpłatnie wierzytelność, a Zainteresowany wierzytelność nabywa. Tym samym Poszkodowanemu nie przysługują już prawa do roszczeń od towarzystwa ubezpieczeniowego.

Wnioskodawca we własnym zakresie i na własne ryzyko będzie dochodził odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej. Zainteresowany skupuje wierzytelności od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za cenę niższą od wartości nominalnej.

Wartość nominalna wierzytelności, którą Wnioskodawca nabywa nie jest do końca znana, a jedynie oszacowana i wynika ona z zasady swobody umów.

Wnioskodawca nie przewiduje możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz ich zbywcy.

Pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Zainteresowanego w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, ponieważ istnieje niepewność co do ich zasądzenia, uznania przez dłużnika lub wypłacenia przez dłużnika. Staną się one wymagalne dopiero po prawomocnym wyroku sądu.

Wnioskodawca uważa, że wierzytelności w dacie ich nabycia nie są wymagalne.

Następnie firma Wnioskodawcy występuje do sądu z pozwem o wypłatę zaniżonego o 5.000 zł odszkodowania, a także zwrot kosztów procesu i odsetek ustawowych. Koszty związane z procesem (obsługa prawnicza, zastępstwo sądowe, opinia biegłego) wyniosą ok. 3.000 zł (trzy tysiące złotych).

Przychodem podatnika będzie kwota odszkodowania z ewentualnymi odsetkami ustalona przez sąd i wypłacona przez ubezpieczyciela.

Na podstawie wyroku, sąd orzeka o winie towarzystwa ubezpieczeniowego "X" i nakazuje dopłatę zaniżonego odszkodowania (5.000 zł) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi (założenie ok. 500 zł) oraz zwrot kosztów procesu (3.000 zł). Łącznie firma podatnika otrzymuje przelew na kwotę 8.500 zł (osiem tysięcy pięćset złotych).

W uzupełnieniu z dnia 9 stycznia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili ich nabycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedmiotowy zakup wierzytelności na podstawie umowy bez dalszego jakiegokolwiek udziału cedenta powinno być opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ nie ma tu świadczenia usług, a tylko przeniesienie prawa własności.

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Powyższe oznacza, że zgodnie z ustawą, usługi o charakterze nieodpłatnym, jako niemieszczące się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług co do zasady nie podlegają opodatkowaniu. Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów - w art. 7 ust. 2 oraz w przypadku świadczenia usług - w art. 8 ust. 2 ustawy.

I tak, w świetle art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Podkreślić należy przy tym, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

W przedmiotowej sprawie wyjaśnić również należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest ocena ryzyka, roszczeń i szacowanie poniesionych strat, dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych.

Osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej jest poszkodowanym w wypadku komunikacyjnym. Towarzystwo ubezpieczeniowe sprawcy wypadku wypłaciło Poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 5.000 zł. Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody opiewa na kwotę około 10.000 zł. Poszkodowany, świadom tego, że odszkodowanie nie rekompensuje jego strat w całości i jednocześnie nie mając czasu i własnych środków na walkę o większą kwotę odszkodowania, zwraca się do Wnioskodawcy, który oferuje jemu dopłatę do zaniżonego odszkodowania w kwocie umownej w wysokości 2.000 zł.

Cena nabycia wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że nie zawiera żadnego dodatkowego wynagrodzenia, gdyż cena zakupu = cenie nabycia. Ustalona kwota nie będzie podlegała zmianie ze względu na powodzenie lub niepowodzenie egzekucji wierzytelności, czyli jest kwotą ostateczną wynikającą z zasady swobody umów między zbywcą a nabywcą wierzytelności. Nabywca wierzytelności nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność.

Na podstawie umowy przeniesienia wierzytelności Poszkodowany zbywa odpłatnie wierzytelność, a Zainteresowany wierzytelność nabywa. Tym samym Poszkodowanemu nie przysługują już prawa do roszczeń od towarzystwa ubezpieczeniowego.

Wnioskodawca we własnym zakresie i na własne ryzyko będzie dochodził odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej. Zainteresowany skupuje wierzytelności od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za cenę niższą od wartości nominalnej.

Wartość nominalna wierzytelności, którą Wnioskodawca nabywa nie jest do końca znana, a jedynie oszacowana i wynika ona z zasady swobody umów.

Wnioskodawca nie przewiduje możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz ich zbywcy.

Pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Zainteresowanego w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, ponieważ istnieje niepewność co do ich zasądzenia, uznania przez dłużnika lub wypłacenia przez dłużnika. Staną się one wymagalne dopiero po prawomocnym wyroku sądu.

Wnioskodawca uważa, że wierzytelności w dacie ich nabycia nie są wymagalne.

Zainteresowany wskazał, że różnica między wartością nominalną wierzytelności, które planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili ich nabycia.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy nabycie przez Niego wierzytelności jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umów przelewu (cesji) wierzytelności - umów sprzedaży cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku, na który powołała się Spółka we własnym stanowisku, podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że "nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, treść wskazanych przepisów oraz powołany wyżej wyrok TSUE i uchwałę NSA, należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie, skoro - jak wskazał Wnioskodawca - różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili ich nabycia, a w związku z zawarciem stosownej umowy dotyczącej nabycia wierzytelności, Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność, to w sprawie będącej przedmiotem analizy nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Zatem opisane we wniosku transakcje dotyczą jedynie przelewu wierzytelności, która przysługuje podmiotowi (cedentowi), na rzecz Wnioskodawcy (cesjonariusza) tytułem sprzedaży w zamian za cenę ustaloną w umowie. Jedynym świadczeniem cedenta jest przelew na rzecz Wnioskodawcy zbywanej wierzytelności, a świadczeniem Zainteresowanego zapłata ceny za tę wierzytelność. Nabywając w imieniu i na własny rachunek wierzytelność, Zainteresowany wchodzi w miejsce cedenta jako dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Wnioskodawca nie dokona również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT. Jak wynika bowiem z treści wniosku, nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności wpisuje się w zakres prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w analizowanej sprawie:

* Wnioskodawca nabywa wierzytelności sporne (trudne) za cenę, która - w ocenie Zainteresowanego - odpowiada ich rzeczywistej ekonomicznej wartości,

* Zainteresowany dokonuje zakupu wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej,

* Wnioskodawca we własnym zakresie i na własne ryzyko będzie dochodził odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej,

* nabywca wierzytelności nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność,

* Wnioskodawca nie przewiduje możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz ich zbywcy,

przedmiotowa czynność nabycia wierzytelności nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy odnośnie opodatkowania podatkiem VAT usługi polegającej na nabywaniu wierzytelności należało uznać za prawidłowe, jednakże w oparciu o inne uzasadnienie niż wskazane w stanowisku Zainteresowanego.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usługi polegającej na nabywaniu wierzytelności. Natomiast, w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku należnego z tytułu kwoty zasądzonej wyrokiem została wydana odrębna interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2015 r., nr ILPP1/443-976/14-5/AW.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.