ILPP1/443-959/11-4/NS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 18 października 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP1/443-959/11-4/NS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 września 2011 r. (data wpływu 26 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla kosztów dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości związanych z najmem lokali - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla kosztów dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości związanych z najmem lokali. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 września 2011 r. (data wpływu 26 września 2011 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednoosobową Spółką Gminy, której powierzono zadania o charakterze użyteczności publicznej, w szczególności zadania własne Gminy, polegające na zaspokojeniu potrzeb zbiorowych wspólnoty z zakresu kultury fizycznej i turystyki.

Spółka jest właścicielem nieruchomości i lokali użytkowych, które w części są przedmiotem najmu dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Zainteresowany zawiera z przedsiębiorcami umowy najmu, na podstawie których oddaje najemcom lokale do używania.v

Z umów najmu wynika, że oprócz czynszu, najemca płaci za korzystanie z energii elektrycznej, energii cieplnej, usług wod-kan, wywozu śmieci itp. Spółka zawiera z najemcami dwa rodzaje umów. Pierwszy rodzaj to umowy, w których koszt mediów wliczany jest do czynszu najmu. Dotyczy to wynajmu małych powierzchni o znikomym zużyciu mediów. W drugim rodzaju umów, usługi nie są wliczane do czynszu najmu. Pierwotnym nabywcą mediów jest Wnioskodawca, który następnie na podstawie zawartych umów, obciąża ich kosztem części usług, proporcjonalnie do wskazań podliczników, bądź wyliczonych ryczałtów. Z faktur zakupu część kosztów jest refakturowana na najemców, zgodnie ze stawką VAT wykazaną na fakturach zakupu bez doliczania marży.

Ponadto, Spółka ma zawartą umowę, zgodnie z którą świadczy usługi polegające na zarządzaniu kąpieliskami miejskimi. Na podstawie tej umowy, jest zobowiązana do zawarcia umów z dostawcami mediów. Koszty mediów w części refakturowane są na właściciela kąpielisk, zgodnie z odczytami podliczników, według stawki VAT wykazanej na fakturach zakupu, bez doliczania marży. Zainteresowany otrzymuje od właściciela kąpielisk wynagrodzenie za zarządzanie, a nie świadczy dla niego usług najmu.

Faktury otrzymane od dostawców ujmowane są w kosztach Wnioskodawcy, a kwoty refakturowane w przychodach.

Z pisma z dnia 17 września 2011 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż:

1.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

2.

Zainteresowany zawarł z najemcami dwa rodzaje umów najmu. Pierwszy rodzaj, to umowy, w których koszt mediów wliczany jest do czynszu - dotyczy to wynajmu małych powierzchni o znikomym zużyciu mediów. W umowie podana jest wtedy tylko stawka czynszu. Drugi rodzaj, to umowy, w których jest zapis, że najemca oprócz czynszu wnosi opłaty za media, na podstawie odczytów z podliczników, bądź wyliczonych ryczałtów.

3.

W umowach zawartych z najemcami (drugi rodzaj umów) został określony termin zapłaty za media inny niż termin zapłaty czynszu.

4.

W umowie o zarządzanie kąpieliskami jest postanowienie, że wykonawca, czyli Spółka zobowiązuje się do zawarcia umów z dostawcami mediów oraz do współpracy z najemcami właściciela kąpielisk, w zakresie dostarczania mediów oraz odczytywania wskazań liczników. Umowy najmu zawierane są przez najemców z właścicielem kąpielisk (a nie z zarządzającym). Wykaz tych najemców ujęto w protokole przekazania kąpielisk. Na koniec każdego miesiąca Wnioskodawca odczytuje liczniki i wystawia fakturę za media zużyte przez właściciela kąpielisk i jego najemców. Właściciel kąpielisk refakturuje dalej na poszczególnych najemców. W umowie zawartej pomiędzy Zainteresowanym a właścicielem kąpielisk nie został określony termin zapłaty za media, w fakturach przyjmuje się 14 dni od daty wystawienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką stawką należy opodatkować odsprzedaż niżej wymienionych usług najemcom:

a.

usługi dostarczania wody (PKWiU 36.00.20.0),

b.

usługi odprowadzania ścieków (PKWiU 37.00.11.0),

c.

usługi wywozu nieczystości (PKWiU 38.11.).

Zdaniem Wnioskodawcy, odsprzedaż mediów (woda, ścieki, wywóz nieczystości) stanowi przedmiot odrębnego opodatkowania. Czynności te należy opodatkować w sposób właściwy dla ich rodzaju, zgodnie ze stawką VAT wykazaną w fakturze zakupu, tj. 8%. Możliwość refakturowania usług dopuszcza art. 8 ust. 2a ustawy, który określa, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Nadto art. 30 ust. 3 ustawy określa podstawę opodatkowania przy refakturowaniu usług.

Niezbędne jest też odwołanie się do definicji umowy najmu. Z uwagi na to, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają tej definicji, należy korzystać z uregulowań zawartych w przepisach prawa cywilnego. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z analizy przywołanej definicji wynika, że przedmiotem świadczenia przez wynajmującego jest oddanie rzeczy najemcy natomiast świadczeniem wzajemnym najemcy jest zapłata czynszu. Zgodnie z zawartymi przez Spółkę umowami, najemcy zobowiązani są do płacenia na rzecz Zainteresowanego czynszu najmu oraz do pokrywania kosztów innych usług. Usługi dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości nie mieszczą się w przedmiocie umowy najmu, a zatem nie stanowią elementu usługi kompleksowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca - czynny podatnik podatku od towarów i usług - jest jednoosobową Spółką Gminy, której powierzono zadania o charakterze użyteczności publicznej, w szczególności zadania własne Gminy, polegające na zaspokojeniu potrzeb zbiorowych wspólnoty z zakresu kultury fizycznej i turystyki. Spółka jest właścicielem nieruchomości i lokali użytkowych, które w części są przedmiotem najmu dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Zainteresowany zawiera z przedsiębiorcami umowy najmu, na podstawie których oddaje najemcom lokale do używania. Z umów najmu wynika, że oprócz czynszu, najemca płaci za korzystanie z energii elektrycznej, energii cieplnej, usług wod-kan, wywozu śmieci itp. Spółka zawiera z najemcami dwa rodzaje umów. Pierwszy rodzaj to umowy, w których koszt mediów wliczany jest do czynszu najmu. Dotyczy to wynajmu małych powierzchni o znikomym zużyciu mediów. W drugim rodzaju umów, usługi nie są wliczane do czynszu najmu. Pierwotnym nabywcą mediów jest Wnioskodawca, który następnie na podstawie zawartych umów, obciąża ich kosztem części usług, proporcjonalnie do wskazań podliczników, bądź wyliczonych ryczałtów. Z faktur zakupu część kosztów jest refakturowana na najemców, zgodnie ze stawką VAT wykazaną na fakturach zakupu bez doliczania marży.

Jak stanowi art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Wobec powyższego, umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu. W przypadku najmu lokali użytkowych oraz mieszkalnych ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu "czynszu", a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług najmu.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia, czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Ponadto, jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. TSUE stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Zatem, jeżeli z zawartej umowy najmu, jak wskazał Wnioskodawca, wynika, że oprócz czynszu najmu najemca ponosi również opłaty dotyczące mediów (energia, woda), oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, tj. koszty mediów.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym między właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Świadczenie to jest bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, lecz mające w stosunku do niej charakter poboczny. Jak wskazano wyżej, z treści art. 29 ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót. Zaś obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. W związku z powyższym kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z usługą najmu, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy.

Zatem, w ocenie Organu, nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej usługi, jaką jest usługa najmu lokalu użytkowego, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je (poprzez refakturowanie) na korzystnych zasadach. Do takiego postępowania nie uprawniają cyt. wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót. W przypadku, gdy dany podmiot świadczy usługę o charakterze kompleksowym, lecz stanowiącą w istocie jedno, niepodzielne świadczenie, to wówczas nie jest dopuszczalne dzielenie tej usługi na części i dokonywanie refakturowania jej poszczególnych elementów.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż jeżeli umowy na usługi dostarczania wody, odprowadzania ścieków oraz wywozu nieczystości nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcą, wówczas kwoty należne z tytułu tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Ww. świadczenie nie stanowi odrębnej usługi, ale jest elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. W związku z tym, że świadczenie usługi najmu wraz ze świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania należy doliczyć również te świadczenia oraz zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu).

Reasumując, obciążanie najemców lokali użytkowych opłatami za zużycie wody, odprowadzanie ścieków oraz wywóz nieczystości opodatkowane jest stawką podatku VAT właściwą dla usługi najmu tych lokali, tj. obowiązującą od dnia 1 stycznia 2011 r. stawką 23%.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stawki podatku dla kosztów dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości związanych z najmem lokali. Wniosek w zakresie stawki podatku dla kosztów dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości związanych z usługą zarządzania kąpieliskami został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2011 r. nr ILPP1/443-959/11-5/NS. Natomiast kwestia dotycząca momentu powstania obowiązku podatkowego została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2011 r. nr ILPP1/443-959/11-6/NS.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl