ILPP1/443-952/13-2/AI

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2013 r. (data wpływu 17 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu leasingu (rat leasingowych) pojazdu o przeznaczeniu specjalnym (bankowozu) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do jego napędu - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu leasingu (rat leasingowych) pojazdu o przeznaczeniu specjalnym (bankowozu) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do jego napędu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą: PKD 55.10.Z (hotele) oraz 56.10.A (restauracje). W lutym 2012 r. Zainteresowany zawarł umowę leasigu operacyjnego bankowozu typu C. Samochód (bankowóz) posiada niezbędne dla tego typu pojazdów wyposażenie, tj.: monitoring satelitarny, zabezpieczenia i alarmy antynapadowe oraz kasetę na pieniądze.

Bankowóz służy Wnioskodawcy wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej. Zainteresowany używa go przede wszystkim do bezpiecznego codziennego przewozu utargów z restauracji oraz z hotelu do banku celem wpłaty na rachunek bankowy oraz przewozów pobranych z konta bankowego pieniędzy na wszelkie płatności gotówkowe, w tym wypłaty wynagrodzeń dla zatrudnionych u Wnioskodawcy pracowników i zleceniobiorców. Utargi dobowe, szczególnie w sezonie sięgają znacznych kwot. Poza tym bankowóz, po złożeniu tylnych siedzeń ma znaczną przestrzeń ładunkową. Pod hotel Zainteresowanego i restaurację nie ma wjazdu dla autokarów (zakaz) i często Wnioskodawca musi dowozić swoich gości hotelowych (ze znacznym bagażem) pod hotel. Wtedy, w trakcie przewożenia bagażu, Zainteresowany odpowiada za niego finansowo oraz wizerunkowo. Dodatkowo samochód służy do codziennych zakupów zaopatrzeniowych, wożenia pościeli (z hotelu) oraz obrusów (z restauracji) do pralni i innych doraźnych potrzeb.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do pełnego odliczenia podatku VAT od faktur dokumentujących raty leasingowe za ten bankowóz, a co za tym idzie do odliczania VAT od zakupów paliwa do bankowozu.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest On uprawniony do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących raty leasingowe za bankowóz, a co za tym idzie - do odliczania VAT od paliwa do bankowozu.

Bankowóz jest pojazdem specjalnym, w stosunku do którego nie ma zastosowania ograniczenie w odliczeniu VAT (60% VAT wynikającego z faktur, max. 6.000 zł), o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 6 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.

Z art. 36 ust. 1 ustawy o VAT wynika prawo Wnioskodawcy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Wszelkie ograniczenia tego uprawnienia (w tym ograniczenie w odliczaniu VAT od nabycia lub leasingu samochodów osobowych) powinny być interpretowane ściśle i nie powinny podlegać wykładni rozszerzającej.

W ustawie o VAT brak jest przepisu, który przewiduje, że odliczenie VAT możliwe jest tylko od tych towarów lub usług, które są niezbędne do wykonywania czynności opodatkowanych. Znane Wnioskodawcy dotychczasowe interpretacje (indywidualne Ministra Finansów) przepisów regulujących prawo podatnika do odliczania VAT oraz przepisów ograniczających to prawo w podobnym, jak Zainteresowanego stanie faktycznym są - zdaniem Wnioskodawcy - nieprawidłowe. Naruszają zasadę neutralności VAT.

Wyłączenie ograniczenia w prawie do pełnego odliczania VAT dotyczy konkretnych pojazdów wymienionych w podanej wyżej ustawie nowelizującej - w tym bankowozu.

Ograniczenie uprawnienia do odliczania podatku VAT nie dotyczy osoby podatnika ani rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Nie ma więc znaczenia rodzaj prowadzonej przeze Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w której wykorzystuje bankowóz.

Jeśli użytkowany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej pojazd (bankowóz) spełnia wymogi pozwalające uznać go za pojazd specjalny - a takowe spełnia - to Zainteresowany niewątpliwie ma prawo do odliczenia w całości VAT-u z faktur leasingowych.

Argumentacja Wnioskodawcy jest wynikiem orzecznictwa sądów administracyjnych:

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2016/12,

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2013 r., sygn. akt SA/Wa 3158/12.

W przypadku wydania interpretacji odmiennej od wyżej przytoczonego orzecznictwa sądów administracyjnych Wnioskodawca wnosi o analizę tego orzecznictwa i o wskazanie nieprawidłowości w orzeczeniach sądów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Natomiast na mocy ww. art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Należy ponadto zauważyć, że w art. 88 ustawy wskazane zostały sytuacje, w przypadku wystąpienia których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

I tak, w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Natomiast od dnia 1 stycznia 2014 r. powyższy przepis otrzymał następujące brzmienie "obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7".

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Natomiast zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych do dnia 31 grudnia 2010 r. regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Na mocy art. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.), zwanej dalej: "ustawą nowelizującą", z dniem 1 stycznia 2011 r. zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast przepisem art. 1 pkt 12 i pkt 14 ustawy nowelizującej dodano m.in.:

* przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony,

* przepis art. 88a ustawy o podatku od towarów i usług, określający zasady odliczenia podatku VAT od zakupu paliwa do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 oraz art. 88a wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia wejścia w życie ww. przepisów, kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów oraz paliw, regulują odpowiednio przepisy art. 3 oraz art. 4 ustawy nowelizującej.

W tym miejscu należy wskazać, iż od dnia 1 stycznia 2013 r., mocą art. 10 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1456), w ww. ustawie nowelizującej wprowadzono następujące zmiany:

Zatem w wyniku wprowadzonych zmian zasady dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów i paliw, określone w art. 3 i 4 ustawy nowelizującej stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r. Natomiast przepisy art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług wchodzą w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tekst jedn.: od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tekst jedn.: ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 powyższej ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Przepis ten nie dotyczy jednak pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, w stosunku do których podatnik ma w pełni prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących płatności z tytułu ww. umów.

W świetle art. 4 ustawy nowelizującej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tekst jedn.: od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2013 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Z powyższych regulacji wynika, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia zawarte w art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowania m.in. do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do tej ustawy.

Ww. załącznik zawiera następujący wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5:

W objaśnieniu do ww. załącznika wskazano, że wykaz ten dotyczy pojazdów specjalnych, które spełniają warunki i wymagania techniczne określone dla przeznaczeń tych pojazdów, zawartych w odrębnych przepisach.

Na podstawie art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137), przez "pojazd specjalny" należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W świetle § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128) zmienionego rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 listopada 2012 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1262) - dalej rozporządzenie - bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych, oznaczone w zależności od konstrukcji i zabezpieczenia technicznego jako typy: A, B i C.

Według § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia, wymagania techniczne bankowozów określają załączniki do rozporządzenia:

Według załącznika nr 5 do ww. rozporządzenia ("Ogólne wymagania techniczne dla bankowozu typu C"):

1. Bankowóz typu C powinien być wyposażony w:

1. pojemniki specjalistyczne co najmniej klasy "D" w stojakach przytwierdzonych trwale do elementów konstrukcyjnych nadwozia umożliwiających mocowanie i wyjmowanie pojemników przez osoby uprawnione albo urządzenia do przechowywania wartości pieniężnych co najmniej I klasy według normy PN-EN 1143-1 lub PN-EN 1143-2;

1a) szyby wykonane w klasie co najmniej BR1, według normy PN-EN 1063 (lub w klasie równoważnej), bez możliwości ich otwierania;

2. Urządzenia elektroniczne i elektryczne zamontowane w pojeździe powinny spełniać, w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej, wymagania dyrektywy Rady nr 72/245/EWG z dnia 20 czerwca 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do tłumienia zakłóceń radioelektrycznych wywoływanych przez silniki z zapłonem iskrowym stosowane w pojazdach silnikowych Dz.Urz.UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 1, str. 226) lub regulaminu nr 10 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej.

3. Dodatkowa instalacja elektryczna pojazdu (po zabudowie) powinna spełniać wymagania normy PN-S 76021 (rodzaje i zakres badań według punktu 4.1.b tablica 2 kolumna 4 tej normy).

4. W bankowozie typu C nie dopuszcza się stosowania instalacji gazowej.

W myśl § 2 pkt 2 rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, bankowozy, o których mowa w załączniku nr 5 do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne i które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia nie spełniają wymogu o którym mowa w pkt 1 ppkt 1a załącznika nr 5 do rozporządzenia, w brzmieniu nadanym niniejszym rozporządzeniem, mogą być wykorzystywane do transportu, wartości pieniężnych, nie dłużej jednak niż przez okres dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą: PKD 55.10.Z (hotele) oraz 56.10.A (restauracje).W lutym 2012 r. Zainteresowany zawarł umowę leasigu operacyjnego bankowozu typu C. Samochód (bankowóz) posiada niezbędne dla tego typu pojazdów wyposażenie, tj.: monitoring satelitarny, zabezpieczenia i alarmy antynapadowe oraz kasetę na pieniądze. Bankowóz służy Wnioskodawcy wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej. Zainteresowany używa go przede wszystkim do bezpiecznego codziennego przewozu utargów z restauracji oraz z hotelu do banku celem wpłaty na rachunek bankowy oraz przewozów pobranych z konta bankowego pieniędzy na wszelkie płatności gotówkowe, w tym wypłaty wynagrodzeń dla zatrudnionych u Wnioskodawcy pracowników i zleceniobiorców. Utargi dobowe, szczególnie w sezonie sięgają znacznych kwot. Poza tym bankowóz, po złożeniu tylnych siedzeń ma znaczną przestrzeń ładunkową. Pod hotel Zainteresowanego i restaurację nie ma wjazdu dla autokarów (zakaz) i często Wnioskodawca musi dowozić swoich gości hotelowych (ze znacznym bagażem) pod hotel. Wtedy, w trakcie przewożenia bagażu, Zainteresowany odpowiada za niego finansowo oraz wizerunkowo. Dodatkowo samochód służy do codziennych zakupów zaopatrzeniowych, wożenia pościeli (z hotelu) oraz obrusów (z restauracji) do pralni i innych doraźnych potrzeb.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od faktur dokumentujących raty leasingowe za ww. bankowóz, a co za tym idzie prawo do odliczania podatku VAT od zakupów paliwa do tankowozu.

Mając na uwadze opis zawarty we wniosku oraz powołane uregulowania w zakresie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że - wbrew opinii Wnioskodawcy - w związku z leasingiem samochodu specjalnego, stanowiącego bankowóz typu C, Wnioskodawca nie nabędzie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur dokumentujących raty z tytułu leasingu bankowozu, jak również z faktur zakupu paliwa do napędu tego samochodu. Skoro bowiem prawo to przysługuje w związku z zakupem pojazdu o specjalnym przeznaczeniu i nabyciem paliwa do jego napędu, wykorzystywanie bankowozu do celów innych niż jego przeznaczenie, wyklucza możliwość skorzystania z niego. Należy wskazać, że aby móc odliczyć w pełnej wysokości podatek naliczony związany z leasingiem samochodu o specjalnym przeznaczeniu i podatek naliczony przy zakupie paliwa służącego do jego napędu, pojazd ten winien służyć działalności opodatkowanej podatnika i to takiej, w której jego wykorzystywanie jest konieczne. Tytułem przykładu można wskazać wykorzystywanie bankowozu do usługowego wykonywania czynności polegających na przewozie wartości pieniężnych. Nie jest nią natomiast - w ocenie tut. Organu - działalność Wnioskodawcy, obejmująca prowadzenie hotelu i restauracji. Ponadto w rozpatrywanej sprawie bankowóz jest wykorzystywany nie tylko do transportu wartości pieniężnych, ale również bagażu gości hotelowych oraz do codziennych zakupów zaopatrzeniowych, wożenia pościeli (z hotelu), czy obrusów (z restauracji) do pralni i innych doraźnych potrzeb.

Wnioskodawcy natomiast przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty związane z leasingiem opisanego samochodu w wysokości 60% kwoty podatku naliczonego, nie więcej niż 6.000 zł łącznie, o ile - jak wskazał Zainteresowany - bankowóz jest wykorzystywany do czynności związanych ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające zastosowanie to prawo, określone w art. 88 ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do napędu tego pojazdu.

Zatem udzielając odpowiedzi na sformułowane pytanie należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących raty leasingowe za bankowóz, lecz w wysokości 60% kwot podatku określonych w tych fakturach, nie więcej jednak niż 6.000 zł łącznie (o ile samochód jest wykorzystywany do działalności opodatkowanej). Wnioskodawcy nie przysługuje natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do napędu tego samochodu.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał korzystne dla siebie wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2016/12 oraz z dnia 9 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3158/12. Wskazane przez Stronę orzeczenia WSA Organ potraktował jako element argumentacji, lecz nie mogły mieć one znaczącego wpływu na ocenę prawną przedmiotowej sprawy. Nie negując orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, że organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto należy zauważyć, że w analizowanej sprawie nie ma ukształtowanej jednolitej linii orzeczniczej. Przykładem mogą być wyroki WSA z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/Op 305/12, z dnia 2 października 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 733/12, czy z dnia 12 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 801/12, w których Sądy potwierdziły słuszność zajętego przez Organ stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.