ILPP1/443-930/09-2/AI - Opodatkowanie zakupu wierzytelności przeterminowanych od pierwotnego wierzyciela na własny rachunek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2009 r. (data wpływu 7 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT nabycia wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza dokonywać zakupu wierzytelności przeterminowanych (po upływie terminu zapłaty wynikającego z faktury) płacąc za wierzytelność kwotę równą wartości zakupowanej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto, które stanowi jej potencjalne wynagrodzenie. Zapłata za wierzytelności nastąpi ze środków własnych Wnioskodawcy. Umowa przelewu wierzytelności jest definitywna, a zapłata przez cesjonariusza cedentowi jest niezależna od tego, czy dłużnik zapłaci. Celem tej umowy jest samo nabycie wierzytelności. Nie jest natomiast celem jej windykacja na rzecz cedenta. Po dokonanym przelewie wierzytelności między Wnioskodawcą a cedentem, nie będą istnieć żadne dodatkowe zobowiązania z tytułu dokonanej cesji wierzytelności, gdyż wszelkie wzajemne roszczenia wygasną wraz ze spełnieniem warunków umowy. W przypadku ewentualnej nieściągalności wierzytelności od dłużnika, nabywca nie może żądać od sprzedawcy wypłaconej mu kwoty w drodze tzw. regresu. Zakupione wierzytelności ujmowane będą przez Wnioskodawcę jako własne aktywa, które następnie podlegać będą, z zaangażowaniem własnych środków finansowych, restrukturyzacji poprzez zawarcie umowy z dłużnikiem polegającej na ustaleniu harmonogramu płatności przewidującego rozłożenie płatności dokonywanych przez dłużnika, w czasie i ich oprocentowanie za zgodą dłużnika, ewentualnie prowadzeniu egzekucji sądowej lub pozasądowej lub dalszej sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo traktuje świadczoną usługę nabycia na własne ryzyko wierzytelności przeterminowanych od właściciela pierwotnego jako usługę pośrednictwa finansowego zwolnioną od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadkach, gdy wierzytelność własna danego podmiotu jest kupowana przez podmiot prowadzący działalność w zakresie obrotu wierzytelnościami, nabywca wierzytelności świadczy na rzecz podmiotu zbywającego wierzytelność, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, usługę pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKWiU 65.23.10). Obrót wierzytelnościami prowadzony na własny rachunek, nabywanie wierzytelności z zaangażowaniem własnych środków oraz przejęciem ryzyka dłużnika mieści się w grupowaniu Polskiej Kwalifikacji Wyrobów i Usług: 65.23.10-00.00 "usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane" wprowadzonej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - (Dz. U. Nr 42, poz. 264 i z 1999 r. Nr 92, poz. 1045).

Powyższe potwierdza pismo Urzędu Statystycznego z dnia 21 maja 2007 r. (...), z którego wynika, iż usługi polegające na obrocie (kupno/sprzedaż) wierzytelnościami, wykonywane na własny rachunek mieszczą się w grupowaniu PKWiU 65.23.10-00.00 - "usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane", z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych. W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Usługi pośrednictwa finansowego co do zasady korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług i na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (sekcja J ex 65-67), z wyłączeniem usług wymienionych w punktach 1-9 tej pozycji. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku, wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu.

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa usługa, nie jest usługą faktoringu, gdyż Spółka nie wykonuje innych dodatkowych czynności na rzecz cedenta, charakterystycznych dla tych usług, np. zarządzania aktywami finansowymi, doradztwa gospodarczego, prowadzenia ksiąg handlowych, czy też świadczenia usług marketingowych. Usługa ta nie jest także usługą ściągania długów, gdyż Spółka wobec przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika, egzekwując świadczenie od dłużnika, przyjmuje je wyłącznie we własnym imieniu, na własną odpowiedzialność i na własny rachunek. Usługa ta sprowadza się jedynie do bezwarunkowego nabycia wierzytelności za określoną cenę. Nie wykonuje się przy tym usługi ściągania długów na rzecz wierzyciela, gdyż stosunki wierzyciel pierwotny - cedent a spółka - nabywca wierzytelności są całkowicie wyabstrahowane od dalszych losów wierzytelności. Wskazać należy, iż mimo, iż usługa ściągania długów nie została zdefiniowana w polskim prawie i należy do tzw. umów nienazwanych, można wyróżnić jej elementy przedmiotowo istotne. Należy wskazać, iż sądy administracyjne analizując definicję świadczenia usług zawartą w art. 8 ustawy w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazywały, iż świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Ponadto podkreślano, iż skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Dodatkowo wskazywano, iż pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. Przyjmując, iż usługa ściągania długów polega na tym, iż pomiędzy dwoma podmiotami istnieje taki stosunek prawny polegający na ich wzajemnym działaniu, w której jedna ze stron zobowiązuje się do ściągnięcia długu, na rzecz drugiej osoby od dłużnika w zamian za wynagrodzenie, nie można uznać, iż ściągniecie długu jest tożsame z opisanym powyżej przelewem wierzytelności. Brak stron oraz brak zobowiązania do ściągania długów na rzecz zbywcy wierzytelności, uniemożliwiają zakwalifikowanie cesji wierzytelności do usługi ściągania długów. Z umowy cesji wierzytelności poza nabyciem wierzytelności oraz zapłatą ceny nie wynika żadne inne zobowiązanie. Ponadto wskazać należy, iż zachodzi wątpliwość w odniesieniu do podstawowej cechy świadczenia usług jaką jest jej odpłatność. Zarówno przy zakupie wierzytelności za cenę niższą od nominalnej oraz przy zakupie za cenę nominalną trudno uznać zapłatę ceny za usługę, skoro o usłudze można mówić wtedy, gdy usługodawca odbiera za swoje świadczenie zapłatę wprost od usługobiorcy. Uznanie zakupu wierzytelności po cenie nominalnej za wynagrodzenie za świadczoną usługę, prowadziłoby do niemożliwego do zaakceptowania wniosku, iż usługobiorca sam dokonuje zapłaty za wykonaną usługę. Bezsprzecznie więc sama zapłata ceny nie może być uznana za wynagrodzenie na rzecz nabywcy cesjonariusza.

Pogląd powyższy znalazł akceptację również w doktrynie. W komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług z 2009 r. T. Michalika, stwierdza on, iż w sytuacji, w której zbywca wyzbywa się wierzytelności w sposób ostateczny, to w gruncie rzeczy to, czy nabywca tej wierzytelności zechce ją sprzedać, czy też wyegzekwować, z punktu widzenia zbywcy jest zupełnie bez znaczenia. Tymczasem z usługą mamy do czynienia jedynie w sytuacji, gdy dane działanie (lub zobowiązanie do powstrzymania się od działania) wykonywane jest na rzecz osoby trzeciej. Innymi słowy, w sytuacji gdy osoba trzecia jest zlecającym, a co najmniej beneficjentem tego działania. W przypadku zbycia wierzytelności (bezwarunkowego), w sytuacji gdy dalsze czynności nabywcy w związku z nabytą wierzytelnością nie mają żadnego wpływu na sytuację zbywcy - który ostatecznie wyzbył się wierzytelności - i w związku z tym, który nie osiągnie żadnych dodatkowych korzyści z tego, że nabywca odprzeda tę wierzytelność albo też wyegzekwuje ją, nie mają charakteru działania na rzecz osoby trzeciej (w tym przypadku zbywcy wierzytelności). Zostaje on bowiem zaspokojony w sposób, który uznał za wystarczający. Wszelkie dalsze czynności związane z wierzytelnością nie są z jego punktu widzenia istotne. Stąd należy przyjąć, iż usługa ściągania długów (jako usługa inna od faktoringu) obejmuje te sytuacje, w których usługodawca wykonuje na rzecz posiadacza wierzytelności usługi związane z jej ściągnięciem. Usługa ta może mieć również miejsce wówczas, gdy dojdzie do zbycia wierzytelności, ale z możliwością jej "zwrotu" w razie nieskutecznej egzekucji, a ostateczne wynagrodzenie uzależnione jest od tego, czy dług zostanie wyegzekwowany - tym samym działania zmierzające do jego ściągnięcia są podejmowane także w interesie zbywcy wierzytelności. Natomiast w przypadku, gdy wierzytelność jest zbywana a nabywca nabywa ją na własny rachunek i na własne ryzyko - to nie ma powodu, aby uznawać zbycie wierzytelności za usługę podlegającą opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Wnioskodawca w pełni zgadza się ze stanowiskiem zajętym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w decyzji z dnia 13 lipca 2007 r. (nr III-3/4407int-92/VAT/07/LEO), w której uznał, iż podatnik, który kupuje wierzytelności, aby później dochodzić ich we własnym imieniu lub sprzedać, świadczy usługi pośrednictwa finansowego zwolnione od podatku od towarów i usług.

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawca powołał się na następujące wyroki:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Jednocześnie w ust. 3 tego artykułu ustawodawca wskazuje, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w sekcji J ex (65-67). W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Regulacja art. 43 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy zwalnia od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod pozycją nr 3 wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

Stosownie do objaśnień zawartych w załącznikach do ustawy symbol ex oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza dokonywać zakupu przeterminowanych wierzytelności (po upływie terminu zapłaty wynikającego z faktury) płacąc za wierzytelność kwotę równą wartości zakupowanej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto, które stanowi jej potencjalne wynagrodzenie. Jak wskazał we wniosku Zainteresowany - obrót wierzytelnościami prowadzony na własny rachunek, nabywanie wierzytelności z zaangażowaniem własnych środków oraz przejęciem ryzyka dłużnika mieści się w grupowaniu Polskiej Kwalifikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - (Dz. U. Nr 42, poz. 264 i z 1999 r. Nr 92, poz. 1045) pod symbolem 65.23.10-00.00 - "usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane". Zainteresowany wskazał pismo Urzędu Statystycznego z dnia 21 maja 2007 r. (znak...), z którego wynika, iż usługi polegające na obrocie (kupno/sprzedaż) wierzytelnościami, wykonywane na własny rachunek mieszczą się w grupowaniu PKWiU 65.23.10-00.00 - usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych.

Jak wskazano wyżej, usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT (Sekcja J ex 65-67). Oznaczenie ex uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączaniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3 ww. załącznika. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii (pkt 5 poz. 3 zał. nr 4 do ustawy o VAT).

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE serii L Nr 145 str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE serii L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych stwierdzić należy, że realizowane przez Wnioskodawcę czynności polegające na zakupie wierzytelności przeterminowanych od pierwotnego wierzyciela na własny rachunek, powodują niewątpliwie "uwolnienie" cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowią czynności odzyskiwania długów wyłączone ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Reasumując, Wnioskodawca świadcząc na rzecz wierzyciela pierwotnego usługę polegającą na uwolnieniu go od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia, która to usługa jako wyłączona ze zwolnienia zgodnie z załącznikiem nr 4 do cyt. ustawy i nieobjęta obniżoną stawką podatku, opodatkowana jest według 22% stawki podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Odnosząc się do powołanych przez Stronę wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.