ILPP1/443-889/10-2/BD - Nabycie wierzytelności a podatek VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu do: Izby Skarbowej w Poznaniu: 5 sierpnia 2010 r., Biura KIP w Lesznie: 10 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 18 listopada 2009 r. Wnioskodawca zawarł z "A" Sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności. Na mocy tej umowy cedent ("A" Sp. z o.o. w Łodzi) przelał na rzecz Zainteresowanego wierzytelność zasądzoną mu nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 23 czerwca 1994 r. Będąca przedmiotem cesji wierzytelność wynosiła 263.223.000 zł (26.322,30 zł po denominacji) wraz z odsetkami za opóźnienie oraz 10.000.000 zł (1.000 zł po denominacji) kosztów procesu. Cena za ww. wierzytelność została ustalona na kwotę 30.000 zł, która to kwota została zapłacona przy podpisaniu umowy w formie gotówkowej. Cesja została dokonana w celu późniejszego wyegzekwowania wierzytelności, a nie jej dalszego odsprzedania.

Cesja ma charakter definitywny, Wnioskodawca nie jest uprawniony do zwrotnej cesji wierzytelności. Z umową cesji nie są połączone żadne inne świadczenia (poza zapłatą ceny) na rzecz cedenta. Cesji Zainteresowany dokonał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w EDG jest m.in. wpisane 64.99.Z pozostała finansowa działalność usługowa gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Pomiędzy Zainteresowanym a cedentem nie istnieje żaden inny stosunek prawny, który kreowałby inne zobowiązania stron.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z dominującym poglądem literatury i orzecznictwa, zakup wierzytelności, którego dokonał Wnioskodawca należy uznać za usługę na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej. Zbywca był w opisanej sytuacji w pozycji usługobiorcy, bowiem odebrał świadczenie polegające na uwolnieniu go od ciężaru wyegzekwowania wierzytelności mu przysługującej. Jako usługodawca, Zainteresowany świadczył zatem na jego rzecz usługę polegającą na nabyciu od niego wierzytelności. Czynność tę uznać należy za objętą zakresem pojęcia obrotu wierzytelnościami, zaś obrót ten stanowi usługę pośrednictwa finansowego w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ze zwolnienia od podatku VAT korzystają usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, czyli między innymi usługi pośrednictwa finansowego.

Opisana wyżej transakcja nie mieści się w wyjątkach od ww. zasady, określonych w poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4, tzn. nie jest to usługa ściągania długów ani faktoring.

Dokonane przez Zainteresowanego czynności nie kwalifikują się jako usługi ściągania długów, gdyż pomiędzy nim a cedentem nie doszło do zawarcia umowy na mocy której usługodawca, czyli w tej sytuacji Wnioskodawca zobowiązałby się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie, a usługobiorca, czyli cedent, miałby skorzystać z tej usługi (oznaczałoby to, że Zainteresowany miałby dokonać ściągnięcia długu nie dla siebie a dla drugiej strony).

Umowa nie przewidywała żadnych dodatkowych świadczeń dla cedenta w sytuacji ściągnięcia długu. Do wykonania zawartej między nimi umowy doszło z chwilą w której Wnioskodawca wszedł w miejsce dotychczasowego wierzyciela, nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek jego wierzytelność za własne środki finansowe. Dalsze losy wierzytelności, związane z działaniami służącymi ściągnięciu długu nie są objęte tą transakcją. Egzekwowanie przez Zainteresowanego własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego i odrębnej usługi nie tworzy. Wnioskodawca uważa, iż nie może być jednocześnie usługobiorcą i usługodawcą. Dlatego przyjąć należy, że substratem zawartej między Zainteresowanym a zbywcą transakcji, jest usługa, którą Wnioskodawca świadczył na rzecz cedenta, to jest nabycie jego wierzytelności. Ewentualne działania służące egzekucji nie wynikają z zaistniałego stosunku i nie mogą mieć charakteru przesądzającego o rodzaju wyświadczonej przez Wnioskodawcę usługi.

Podsumowując, uznać należy, iż nabycie wierzytelności dokonane przez Zainteresowanego nie może być traktowane jako usługa ściągania długów.

Z przedstawionych okoliczności wynika także, iż transakcja ta nie kwalifikuje się jako usługa faktoringu, gdyż stosunek wynikający z takiej usługi zakłada istnienie długoterminowej umowy między stronami, na podstawie której Wnioskodawca, jako nabywca zobowiązany byłby do dokonywania na rzecz zbywcy w zamian za wynagrodzenie dodatkowych usług, takich jak doradztwo prawne oraz finansowe, zarządzanie aktywami finansowymi, czy też prowadzenie ksiąg rachunkowych, które są charakterystyczne dla tego rodzaju umów. Żaden z tych elementów nie pojawił się jako składnik umowy pomiędzy stronami, co potwierdza, iż nie doszło między nimi do zawarcia umowy faktoringowej.

Konkludując, należy stwierdzić, iż w związku z tym, że dokonana przez Zainteresowanego transakcja nabycia wierzytelności nie może być uznana ani za usługę ściągania długów, ani za usługę factoringową, jest to inna niż ww. usługa pośrednictwa finansowego.

Na poparcie prezentowanego przez siebie stanowiska Wnioskodawca powołuje się na opinię klasyfikacyjną Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego, z której wynika, że czynności polegające na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek, z zaangażowaniem własnych środków finansowych oraz przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika, należy uznać za "usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasytikowane" (PKWiU 65.23.10-00.00).

Dokonana przez Wnioskodawcę czynność kupna wierzytelności - jako taka właśnie usługa - objęta jest - na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z pozycją 3 załącznika nr 4 do tejże ustawy - zwolnieniem od podatku VAT.

Takie stanowisko zawarł również WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 27 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 8/09.

Ad. 2

Zgodnie z art. 106 ustawy o VAT, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT za wykonaną usługę. Przepisy ustawy, jak i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), nie przewidują szczególnych regulacji w zakresie świadczenia usług finansowych, w tym zakupu wierzytelności.

Z powyższego wynikałoby, że Zainteresowany powinien wystawić fakturę, w której jako nabywcę powinien wskazać cedenta. W fakturze jest jednak obowiązek wskazania, m.in. wartości wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku, kwotę podatku oraz kwotę należności ogółem. Z uwagi na okoliczność, że faktura jest dokumentem urzędowym, stwierdzającym określony stan faktyczny, dokument ten musi odpowiadać prawdzie.

Wnioskodawca uważa, że w sytuacji, jeśli wystawi fakturę i określi jakąkolwiek kwotę za usługę kupna wierzytelności i nawet wskaże, że zapłata została uiszczona, to dokument ten nie będzie odpowiadał prawdzie, gdyż cedent nie dokonuje w związku z przedmiotową transakcją, żadnej zapłaty na jego rzecz. Zainteresowany sądzi, że jest jedyną stroną transakcji, która dokonuje zapłaty. Mimo powyższego brak w przepisach podatkowych innych norm, które pozwalałyby na inne udokumentowanie ww. transakcji.

W związku z powyższym Zainteresowanemu wydaje się, że powinien wystawić fakturę VAT, w której kwota netto za usługę stanowiłaby równowartość kosztów postępowań sądowych i egzekucyjnych, które musiałby ponieść cedent, gdyby nie sprzedał wierzytelności i egzekwował je samodzielnie. Natomiast jako sposób zapłaty należy wskazać: cesja wierzytelności. Tylko takie uregulowanie oddałoby istotę transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w sekcji J ex (65-67). W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Regulacja art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod pozycją nr 3 wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

Stosownie do objaśnień zawartych w załącznikach do ustawy symbol ex oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 listopada 2009 r. zawarł z "A" Sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności. Na mocy tej umowy cedent ("A" Sp. z o.o.) przelał na rzecz Zainteresowanego wierzytelność zasądzoną mu nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 23 czerwca 1994 r. Będąca przedmiotem cesji wierzytelność wynosiła 263.223.000 zł (26.322,30 zł po denominacji) wraz z odsetkami za opóźnienie oraz 10.000.000 zł (1.000 zł po denominacji) kosztów procesu.

Cena za ww. wierzytelność została ustalona na kwotę 30.000 zł, która to kwota została zapłacona przy podpisaniu umowy w formie gotówkowej. Cesja została dokonana w celu późniejszego wyegzekwowania wierzytelności, a nie jej dalszego odsprzedania.

Cesja ma charakter definitywny, Wnioskodawca nie jest uprawniony do zwrotnej cesji wierzytelności. Z umową cesji nie są połączone żadne inne świadczenia (poza zapłatą ceny) na rzecz cedenta. Cesji Zainteresowany dokonał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (finansowa działalność usługowa gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych) oraz jest podatnikiem podatku VAT. Pomiędzy Zainteresowanym a cedentem nie istnieje żaden inny stosunek prawny, który kreowałby inne zobowiązania stron.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uznaje się zatem, że Wnioskodawca działa w charakterze podatnika z tytułu wykonywanych czynności, ponieważ dokonuje zakupu wierzytelności w celu ich dalszej windykacji.

Jak wskazano wyżej, usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (Sekcja J ex 65-67). Oznaczenie ex uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączaniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3 ww. załącznika. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii (pkt 5 poz. 3 zał. nr 4 do ustawy).

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. L 145 z 13 czerwca 1977 r. z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347.1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług ściągania długów oraz faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu oraz ściągania długów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego tut. Organ stwierdza, że zrealizowana przez Wnioskodawcę czynność polegająca na zakupie wierzytelności w celu późniejszego jej wyegzekwowania, powoduje niewątpliwie "uwolnienie" cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Stosownie do zapisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w rozdziale 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.).

Stosownie do przepisów § 5 ust. 1 faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Natomiast na podstawie przepisu § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi w momencie nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Dlatego też obowiązek wystawienia faktury z tytułu cesji wierzytelności, będącej usługą finansową następuje nie później niż 7. dnia od momentu zakupu wierzytelności.

Ponadto, należy również wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (...).

W przypadku nabycia wierzytelności kwotę należną z tytułu świadczonej usługi finansowej (ściągania długów) stanowić będzie różnica między wartością nominalną wierzytelności, która została przeniesiona na cesjonariusza, a kwotą, którą cesjonariusz zapłacił za przejętą wierzytelność. Różnica ta stanowi bowiem wynagrodzenie cesjonariusza z tytułu świadczonej usługi.

Wobec powyższego, na zadane we wniosku pytania tut. Organ udziela następujących odpowiedzi:

Ad. 1

Czynność nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności od zbywcy (cedenta) jest - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - świadczeniem usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Ww. usługa jednakże, polegająca na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia, jako wyłączona ze zwolnienia, zgodnie z załącznikiem nr 4 do ustawy i nieobjęta obniżoną stawką podatku VAT, opodatkowana jest na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy wg. stawki 22%.

Ad. 2

Powyższą czynność - zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy - winien udokumentować fakturą VAT, natomiast kwotą wynagrodzenia nie będzie równowartość kosztów postępowań sądowych i egzekucyjnych, które musiałby ponieść cedent, gdyby nie sprzedał wierzytelności i egzekwował ją samodzielnie, lecz wynagrodzeniem tym (kwotą należną z tytułu sprzedaży) będzie różnica pomiędzy ceną sprzedaży, czyli wartością nominalną nabywanej wierzytelności, która będzie podlegała egzekwowaniu, a ceną nabycia, czyli kwotą, która została zapłacona za tę wierzytelność.

Ponadto - w świetle powołanego § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. - na fakturze VAT nie jest konieczne określenie sposobu dokonania zapłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.