ILPP1/443-860/11-8/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia z dnia - brak daty (data wpływu 14 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 30 sierpnia 2011 r.) oraz 7 listopada 2011 r. (data wpływu 9 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z lokali mieszkalnych - jest prawidłowe.

W dniu 14 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z lokali mieszkalnych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia: 29 sierpnia 2011 r. oraz 7 listopada 2011 r. o opis stanu faktycznego, stosowne pełnomocnictwo oraz wymaganą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Decyzją z dnia 14 grudnia 2007 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji orzekł o wygaśnięciu trwałego zarządu Urzędu w odniesieniu do udziału (...) w nieruchomości. Decyzja uprawomocniła się dnia 4 stycznia 2008 r., na podstawie art. 60 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), udział ww. nieruchomości został przekazany do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa prowadzonego przez Prezydenta Miasta.

Przedmiotowa nieruchomość w części wykorzystywana jest na cele mieszkaniowe (mieszkania lokatorskie, mieszkania służbowe dla pracowników Urzędu i pielęgniarek). Zgodnie z postanowieniami art. 46 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wygaśnięcie trwałego zarządu jest równoznaczne z wypowiedzeniem umów najmu, dzierżawy lub użyczenia z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jeżeli nieruchomość, w stosunku do której wygasł trwały zarząd, była wynajęta, wydzierżawiona lub użyczona.

Mając powyższe na uwadze gospodarstwo pomocnicze Zakład Obsługi Administracji, które w imieniu Urzędu pełniło funkcję administratora nieruchomości, poinformowało w styczniu 2008 r. lokatorów o wypowiedzeniu wszystkich umów najmu z tytułu wygaśnięcia trwałego zarządu. Wobec faktu nieprzejęcia do dnia 1 maja 2008 r. przez Prezydenta Miasta nieruchomości i ustalenia nowych zasad korzystania z lokali przy równoczesnym rozwiązaniu się dotychczasowych umów, Zakład Obsługi Administracji, który z uwagi na niewyłonienie nowego administratora, naliczył wszystkim użytkownikom lokali opłatę za bezumowne korzystanie z lokalu doliczając do tego podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zwolnione od podatku od towarów i usług są, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy, usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 36 został dodany zgodnie z art. 1 pkt 8 lit. a) tiret trzeci ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), do dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnienie w tym zakresie określone było w poz. 4 w załączniku nr 4 do ustawy.

Po dniu 1 maja 2008 r. jedynym podmiotem uprawnionym do wynajmowania lokali mieszkalnych, jak również podjęcia działań zmierzających do ich opróżnienia w przedmiotowej nieruchomości był Prezydent Miasta.

W tym stanie faktycznym, Zakład Obsługi Administracji, nieposiadający w tym zakresie żadnych pełnomocnictw od Prezydenta Miasta mógł jedynie naliczać opłatę za bezumowne korzystanie z lokali, zachowanie to nie ma znamion kontynuowania stosunku najmu, czy też odszkodowania za korzystanie z lokalu po ustaniu stosunku najmu, gdyż z dniem 1 maja 2008 r. zmienił się podmiot uprawniony do zawierania umowy w tym zakresie. Brak decyzji w tym zakresie ze strony Prezydenta Miasta, spowodował konieczność naliczania opłaty za bezumowne korzystanie z lokalu i naliczanie podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu z dnia 29 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż Urząd jest państwową jednostką budżetową wykonującą zadania z zakresu administracji rządowej na podstawie ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie. Uregulowania ustawy o samorządzie województwa nie dotyczą Urzędu, a odnoszą się wyłącznie do zadań realizowanych przez Urząd Marszałkowski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe było naliczenie podatku od towarów i usług w świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego w stosunku do osób zajmujących lokale bez tytułu prawnego przy założeniu, że umowy najmu lokali uległy rozwiązaniu, zgodnie z art. 46 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami art. 46 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wygaśnięcie trwałego zarządu jest równoznaczne z wypowiedzeniem umów najmu, dzierżawy lub użyczenia z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jeżeli nieruchomość, w stosunku do której wygasł trwały zarząd, była wynajęta, wydzierżawiona lub użyczona. Ustawodawca nie przewidział żadnych wyjątków i dlatego przyjąć należy, że umowy najmu lokalu mieszkalnego w przedmiotowej nieruchomości rozwiązały się z dniem 30 kwietnia 2008 r.

Mając powyższe na uwadze zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należało doliczyć podatek od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). W świetle art. 353 § 2 k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Natomiast kwestię bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują również przepisy art. 224, art. 225 oraz art. 674 Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu - od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 cyt. k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 k.c., przepisy normujące stosunki między właścicielem rzeczy a posiadaczem samoistnym (art. 224-229 k.c.) znajdują odpowiednie zastosowanie do stosunków między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym. W myśl powołanego wyżej art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości lub gruntu podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, iż z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu, bądź wystąpienie przez jego właściciela na drogę sądową.

W sytuacji zatem, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca nie chce opuścić pomieszczenia, a wynajmujący (wydzierżawiający) dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym i korzystającym bezumownie z tego nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca (dzierżawca) nadal użytkuje pomieszczenie za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) - z różnych względów - toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. Uwzględnić w takim przypadku należy, że na podstawie art. 674 Kodeksu cywilnego, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzecz za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z lokalu po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy najmu - czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług. Zatem, stwierdzić należy, iż w zakresie w jakim otrzymana należność stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji zaś, gdy otrzymano świadczenie będące odszkodowaniem, to nie podlega ono regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż decyzją uprawomocnioną w dniu 4 stycznia 2008 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji orzekł o wygaśnięciu trwałego zarządu w odniesieniu do udziału (...) w nieruchomości. W związku z tym udział ww. nieruchomości został przekazany do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa prowadzonego przez Prezydenta Miasta.

Przedmiotowa nieruchomość w części wykorzystywana jest na cele mieszkaniowe (mieszkania lokatorskie, mieszkania służbowe dla pracowników Urzędu i pielęgniarek).

Mając powyższe na uwadze Zakład Obsługi Administracji, który w imieniu Urzędu pełnił funkcję administratora nieruchomości, poinformował w styczniu 2008 r. lokatorów o wypowiedzeniu wszystkich umów najmu z tytułu wygaśnięcia trwałego zarządu. Wobec faktu nieprzejęcia do dnia 1 maja 2008 r. przez Prezydenta Miasta nieruchomości i ustalenia nowych zasad korzystania z lokali przy równoczesnym rozwiązaniu się dotychczasowych umów, Zakład Obsługi Administracji, naliczył wszystkim użytkownikom lokali opłatę za bezumowne korzystanie z lokalu doliczając do tego podatek od towarów i usług.

Po dniu 1 maja 2008 r. jedynym podmiotem uprawnionym do wynajmowania lokali mieszkalnych, jak również podjęcia działań zmierzających do ich opróżnienia w przedmiotowej nieruchomości był Prezydent Miasta.

W tym stanie faktycznym, Zakład Obsługi Administracji, nieposiadający w tym zakresie żadnych pełnomocnictw od Prezydenta Miasta mógł jedynie naliczać opłatę za bezumowne korzystanie z lokali, zachowanie to nie ma znamion kontynuowania stosunku najmu, czy też odszkodowania za korzystanie z lokalu po ustaniu stosunku najmu, gdyż z dniem 1 maja 2008 r. zmienił się podmiot uprawniony do zawierania umowy w tym zakresie. Brak decyzji w tym zakresie ze strony Prezydenta Miasta, spowodował konieczność naliczania opłaty za bezumowne korzystanie z lokalu i naliczanie podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie występuje porozumienie wyrażające wolę zawarcia umowy i w rezultacie mamy do czynienia ze świadczeniem czynności w jej ramach. Występuje tu czynność, co do której pomiędzy jej stronami została zawarta umowa (porozumienie) wyrażająca wolę jej świadczenia. Czynność ta jest oparta na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia. Powyższe oznacza, iż do danej czynności doszło za zgodą Wnioskodawcy.

Bowiem pomiędzy stronami brak jest porozumienia wyrażającego wolę świadczenia usługi najmu, niemniej jednak Wnioskodawca po upływie terminu wypowiedzenia umowy najmu nie powziął wszystkich czynności mających na celu odzyskanie lokali. Z przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych nie wynika, aby Wnioskodawca podjął stanowcze kroki (poza wypowiedzeniem umowy najmu) mające na celu odzyskanie lokali i tym samym nie poczynił starań w celu wydania lokali. W tym stanie rzeczy, pomimo wypowiedzenia umowy najmu, stwierdzić należy, iż mamy do czynienia z "dorozumianym przedłużeniem umowy". W związku z faktem, iż pomimo wypowiedzenia umowy najemcy nie opuszczają lokali, a następnie obciążani są opłatą za bezumowne korzystanie z lokali, uznać należy, iż spełnione zostały przesłanki pozwalające potraktować otrzymane kwoty za opodatkowane podatkiem od towarów i usług wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi.

W konsekwencji otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty uznać należy za wynagrodzenie będące w istocie odpłatnością za świadczoną usługę, która to czynność jako wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Wskazać należy, iż zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jednakże na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zagadnienie zwolnień od podatku zostało uregulowane w art. 43 ustawy. Należy tu zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2011 r. uchylony został przepis art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, który wskazywał usługi zwolnione od podatku, odsyłając do załącznika nr 4 do ustawy. W załączniku tym wymienione były usługi zwolnione od podatku VAT, identyfikowane na podstawie klasyfikacji statystycznej (PKWiU).

Obecnie w związku z implementacją przepisów prawa wspólnotowego do polskiego porządku prawnego dla zwolnień wymienionych w art. 43 ust. 1 ustawy nie przyjęto klasyfikacji statystycznej jako podstawy zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku VAT korzysta czynność najmu lokali o charakterze mieszkalnym, natomiast nie korzysta ze zwolnienia najem lokali użytkowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca świadcząc usługi najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Treść art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów kompetencje Ministra Finansów w zakresie wydawania pisemnych interpretacji prawa podatkowego zostały ograniczone wyłącznie do ustaw podatkowych.

Należy zatem zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, natomiast nie analizowano prawidłowości zastosowania art. 46 ust. 3 ustawy o gospodarce o nieruchomościami, bowiem niniejsza kwestia nie jest regulowana przez ustawę podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 i pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.