ILPP1/443-811/13-4/AW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 3 grudnia 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP1/443-811/13-4/AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2013 r. (data wpływu 9 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 listopada 2013 r. (data wpływu 28 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży drugiej działki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży drugiej działki. Ww. wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 listopada 2013 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i własne stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 1986 Wnioskodawczyni nabyła z mężem gospodarstwo rolne o powierzchni 2,84 ha umową przekazania gospodarstwa rolnego.

W roku 2005 Zainteresowana nabyła wraz z mężem grunt rolny o powierzchni 1,38 ha w formie udziału 1/2 części w działce 3/1. Był to zakup na powiększenie gospodarstwa rolnego.

W roku 2007 Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Plan objął obszar położony w granicach obrębu geodezyjnego włącznie z działką Wnioskodawczyni i Jej męża. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z urządzeniami towarzyszącymi. W roku 2010 Zainteresowana i Jej mąż dokonali wraz ze współwłaścicielami podziału działki na działki budowlane o powierzchni od 950 m2 do 1566 m2. W marcu 2012 r. Gmina naliczyła opłatę adiacencką z tytułu podziału nieruchomości.

W czerwcu 2012 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedali pierwszą działkę z tego kompleksu. Zapłacony został podatek od czynności cywilnoprawnych 2% i następnie Gmina pobrała opłatę planistyczną. We wrześniu 2012 r. Zainteresowana wraz z mężem sprzedali drugą działkę i zapłacili podatek VAT od tej działki, jak również Gmina pobrała opłatę planistyczną. Podatek VAT Zainteresowana razem z mężem zapłacili po zasięgnięciu informacji w Urzędzie Skarbowym, że od drugiej działki należy uiścić podatek VAT. Po zapłaceniu podatku VAT inny urzędnik w Urzędzie Skarbowym poinformował, że w przypadku Wnioskodawczyni i Jej męża raczej nie powinien zostać zapłacony VAT, a 100% pewność Zainteresowana i Jej mąż otrzymają po wystąpieniu o indywidualną interpretację. W roku 2013 w lipcu Wnioskodawczyni razem z mężem sprzedali trzecią działkę i został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%. W sierpniu 2013 r. Zainteresowana wraz z mężem dokonali przeniesienia własności nieruchomości w ramach rozliczenia opłaty adiacenckiej na rzecz Gminy.

W uzupełnieniu z dnia 22 listopada 2013 r. Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży i wynajmu nieruchomości.

2. Nie poniosła żadnych nakładów z tytułu przygotowania drugiej działki do sprzedaży.

3. Nie ogłaszała chęci sprzedaży działki w środkach masowego przekazu.

4. Ww. nieruchomość nigdy nikomu nie była udostępniana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawczyni powinna być płatnikiem podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży drugiej działki.

Zdaniem Wnioskodawczyni, doprecyzowanym w piśmie z dnia 22 listopada 2013 r., właściwa w tej sprawie jest ocena prawna dokonana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 31/10, że nie jest działalnością handlową w rozumieniu przepisów art. 15 ust. 2 ustawy o VAT sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Ponadto właściwym w tej sprawie jest stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE wyrażone w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10, które brzmi następująco: Sprzedaż działek służących poprzednio w działalności rolniczej, a teraz przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniową, a nabytych jako grunty rolne (bez podatku VAT) należy uznać za niepodlegające podatkowi VAT, ponieważ sprzedaż tych działek jest to transakcja stanowiąca czynność związaną ze zwykłym wykonaniem prawa własności.

W piśmie z dnia 22 listopada 2013 r. Zainteresowana wskazała, że nie powinna płacić podatku VAT od sprzedaży drugiej działki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie zatem ww. przepisów, zarówno grunty, jak i budynki i budowle na nich posadowione spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

I tak, na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży drugiej działki podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U.UE.L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 140 Kodeks cywilny, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że w roku 1986 Wnioskodawczyni nabyła z mężem gospodarstwo rolne o powierzchni 2,84 ha umową przekazania gospodarstwa rolnego. Natomiast w roku 2005 Zainteresowana nabyła wraz z mężem grunt rolny o powierzchni 1,38 ha w formie udziału 1/2 części w działce. Był to zakup na powiększenie gospodarstwa rolnego.

W roku 2007 Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który dla ww. działki przewiduje zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z urządzeniami towarzyszącymi. W roku 2010 Zainteresowana i Jej mąż dokonali wraz ze współwłaścicielami podziału działki na działki budowlane o powierzchni od 950 m2 do 1566 m2.

W czerwcu 2012 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedali pierwszą działkę z tego kompleksu. We wrześniu 2012 r. Zainteresowana wraz z mężem sprzedali drugą działkę i zapłacili podatek VAT od tej działki. Podatek VAT Zainteresowana razem z mężem zapłacili po zasięgnięciu informacji w Urzędzie Skarbowym, że od drugiej działki należy uiścić podatek VAT. W roku 2013 w lipcu Wnioskodawczyni razem z mężem sprzedali trzecią działkę i został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%. W sierpniu 2013 r. Zainteresowana wraz z mężem dokonali przeniesienia własności nieruchomości w ramach rozliczenia opłaty adiacenckiej na rzecz Gminy.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży i wynajmu nieruchomości. Zainteresowana nie poniosła żadnych nakładów z tytułu przygotowania drugiej działki do sprzedaży oraz nie ogłaszała chęci sprzedaży działki w środkach masowego przekazu. Również ww. nieruchomość nigdy nikomu nie była udostępniana.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego nie wynika taka aktywność Zainteresowanej, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawczyni nie podjęła bowiem ciągu działań (takich jak: przekwalifikowanie i podział gruntu, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców itd.), które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowaną za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni w roku 2005 nabyła celem powiększenia gospodarstwa rolnego udział w nieruchomości gruntowej. Z treści wniosku nie wynika ponadto, aby Zainteresowana dokonała jakichkolwiek czynności mających na celu przygotowanie gruntu do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie podejmowała bowiem żadnych działań, które podwyższałyby wartość nieruchomości, takich jak uzbrojenie, wytyczanie dróg, ogrodzenie itp. Ponadto plan zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki, z którego wynika, że działka, będąca przedmiotem zapytania, została przeznaczona pod tereny zabudowy mieszkaniowej, jednorodzinnej z urządzeniami towarzyszącymi, został uchwalony - jak wynika z wniosku - bez żadnych starań ze strony Wnioskodawczyni. Zainteresowana nie udostępniała też ww. działki innym osobom. Z opisu sprawy wynika także, że Wnioskodawczyni nigdy nie handlowała nieruchomościami, a przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta w celu jej dalszej odsprzedaży. Powyższe wyklucza zatem handlowy cel transakcji.

W efekcie należy uznać, że Zainteresowana dokonując sprzedaży drugiej działki nie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedaż przez Wnioskodawczynię drugiej działki stanowiła bowiem zwykłe wykonywanie prawa własności.

Biorąc zatem pod uwagę opisany stan faktyczny oraz przedstawiony wyżej stan prawny należy stwierdzić, że - stosownie do zapisów orzecznictwa - sprzedaż przez Wnioskodawczynię drugiej działki, o której mowa w zapytaniu, nie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowana bowiem, w związku z dostawą ww. działku, stanowiącej Jej majątek prywatny korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Podsumowując, Wnioskodawczyni sprzedając drugą działkę - wchodzącą w skład Jej majątku osobistego - nie działała w charakterze podatnika, a zatem czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej. Tym samym zbycie drugiej działki nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT i Zainteresowana nie była zobowiązana do odprowadzenia tego podatku z tytułu ww. czynności.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży drugiej działki przez Wnioskodawczynię. Ponadto kwestia dotycząca stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży drugiej działki przez męża została załatwiona postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 3 grudnia 2013 r., nr ILPP1/443-811/13-5/AW.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl