ILPP1/443-745/13-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Zgodnie z art. 16 ustawy, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, określenie przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z powyższym w Gminie stawka opłaty została ustalona w drodze uchwały podjętej przez Radę Miejską. Uchwała Rady Miejskiej z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina określa, że jednostkowa stawka opłaty wynosić będzie 0,05 zł - za każde zatrzymanie na przystanku komunikacyjnym oraz 1,00 zł - za każde zatrzymanie na dworcu. Podjęta Uchwała zacznie obowiązywać z dniem 1 stycznia 2014 r.

Wyżej wymieniona uchwała określa również, że opłata za każde zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym lub dworcu pobierana będzie miesięcznie i liczona będzie jako iloczyn liczby zatrzymań w ciągu miesiąca oraz jednostkowej stawki opłaty za zatrzymanie na przystanku lub dworcu. Liczba zatrzymań na przystanku lub dworcu ustalana będzie na podstawie rozkładu jazdy stanowiącym załącznik do zezwolenia, zaświadczenia lub zgłoszenia przewozu.

W związku z tym, że ustawodawca nie określił, czy opłatę nakłada się na podstawie decyzji administracyjnej, czy też podstawą pobierania jest umowa zawarta z przewoźnikiem bądź operatorem oraz nie określił, czy opłatę egzekwuje się w postępowaniu administracyjnym, czy też cywilnym, Gmina zamierza wszystkich przewoźników bądź operatorów korzystających z przystanków komunikacyjnych i dworców będących własnością lub w zarządzie gminy poinformować, że od 1 stycznia 2014 r. będą pobierane opłaty za zatrzymanie się na przystankach. W związku z powyższym winni wystąpić z wnioskiem o wyrażenie zgody na korzystanie z przystanków komunikacyjnych, do którego załącznikiem będzie aktualny rozkład jazdy autobusów danego przewoźnika. Zgoda będzie wyrażona warunkowo, tj. przy zachowaniu terminowego uiszczania opłat za zatrzymanie się na przystankach, na zasadach określonych w Uchwale Rady Miejskiej z dnia 25 czerwca 2013 r.

W związku z tym, że na korzystanie przez operatorów lub przewoźników z przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego wydana zostanie zgoda, nie będzie wymagało to zawarcia umowy, jak również wydania decyzji administracyjnej. Wysokość opłat za korzystanie z przystanków wynikać będzie bezpośrednio z rozkładu jazdy autobusów, którym dysponować będzie gmina.

Pobierane opłaty stanowić będą dochód gminy i przeznaczane będą na cele wymienione w art. 16 ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., tj. utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłaty pobierane przez gminę za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Zdaniem Gminy, pobieranie opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców wchodzi w zakres władztwa publicznego wykonywanego przez organ władzy publicznej. Jest więc świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

Powyższe uprawnia do stwierdzenia, że gmina nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Opłata za korzystanie przez operatora lub przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, zdaniem Gminy, jest świadczeniem publicznoprawnym i ma charakter daniny publicznej, na co wskazuje art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym mówiący, że opłata stanowi dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego. Ponadto ustawodawca określił maksymalne stawki opłaty oraz wskazał w art. 16 ust. 4 wyżej wymienionej ustawy, że jest ona ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, a więc nie jest ustalana na zasadzie stosunków cywilnoprawnych. Konstrukcja prawna tej opłaty jest zatem taka sama jak podatków lokalnych. Art. 15 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy nakazuje jednostce samorządu terytorialnego określenie przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki. Tak więc pobierana przez gminę opłata za korzystanie przez operatora bądź przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego jest związana z wykonywaniem przez gminę władzy publicznej.

Organizowanie transportu publicznego na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich oraz na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich na obszarze gmin, które zawarły porozumienie należy do publicznych zadań gminy, na co wskazują przepisy art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 4, art. 8, art. 15 ust. 1 pkt 3 i 6 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy lokalnego transportu zbiorowego.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. (I SA/Kr 1966/11) wzajemne funkcjonalne powiązanie powyższych przepisów pozwala na uznanie, że gmina, w zakresie w jakim realizuje swoje zadania z zakresu władzy publicznej, będzie spełniała przesłanki określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Gmina w tej sytuacji na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał również, że ustalanie i pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest formą sprawowania władztwa publicznego.

Opłata za korzystanie z przystanków jest pobierana w związku z konkretnym celem, wskazanym w art. 16 ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym; gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym, co przemawia za stanowiskiem, że opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 marca 2013 r. (I FSK 687/12) podzielił stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Wskazał, że "pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego, przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym".

Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym wyroku wskazał również, że organ podatkowy wydając indywidualną interpretację nie miał racji, wskazując że działanie polegające na wydaniu zezwolenia na pobieraniu opłat za korzystanie z przystanków i dworców, ustawowo nałożonych na przewoźników nie mieściło się w definicji sfery działań organów władzy publicznej, wynikającej z treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny podważył również zwolnienie przedmiotowe § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na które wskazał organ podatkowy wydając indywidualną interpretację.

Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku wskazał, że problem działania organów samorządu terytorialnego w charakterze organów władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT był już przedmiotem rozważań w licznych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z 25 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 145/11, wyrok z 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1594/11, z 13 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 491/11, z 11 października 2011 r., sygn. akt I FSK 965/11), gdzie zaprezentowano jednolite stanowisko, że organy samorządu terytorialnego należy kwalifikować jako organy władzy publicznej, bez względu na to, czy wykonują zadania własne, czy z zakresu administracji rządowej".

Ponadto zwrócił również uwagę, że uregulowanie podstawowe, nie może wyprzedzać, ani też podważać unormowań ustawowych.

W ogólnej ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług co powoduje, że jednostka samorządu terytorialnego nie występuje jako podatnik tego podatku i nie ma obowiązku naliczać i odprowadzać podatku należnego oraz dokumentować tych świadczeń fakturami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, że czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług "świadczenie na rzecz" obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina w drodze uchwały podjętej przez Radę Miejską. z dnia 25 czerwca 2013 r. określiła wysokość opłat za korzystanie z przystanków. I tak, jednostkowa stawka opłaty wynosić będzie 0,05 zł - za każde zatrzymanie na przystanku komunikacyjnym oraz 1,00 zł - za każde zatrzymanie na dworcu. Podjęta Uchwała zacznie obowiązywać z dniem 1 stycznia 2014 r. Wyżej wymieniona uchwała określa również, że opłata za każde zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym lub dworcu pobierana będzie miesięcznie i liczona będzie jako iloczyn liczby zatrzymań w ciągu miesiąca oraz jednostkowej stawki opłaty za zatrzymanie na przystanku lub dworcu. W związku z tym, że ustawodawca nie określił, czy opłatę nakłada się na podstawie decyzji administracyjnej, czy też podstawą pobierania jest umowa zawarta z przewoźnikiem bądź operatorem oraz nie określił, czy opłatę egzekwuje się w postępowaniu administracyjnym, czy też cywilnym, Gmina zamierza wszystkich przewoźników bądź operatorów korzystających z przystanków komunikacyjnych i dworców będących własnością lub w zarządzie gminy poinformować, że od 1 stycznia 2014 r. będą pobierane opłaty za zatrzymanie się na przystankach. W związku z powyższym winni wystąpić z wnioskiem o wyrażenie zgody na korzystanie z przystanków komunikacyjnych, do którego załącznikiem będzie aktualny rozkład jazdy autobusów danego przewoźnika. Zgoda będzie wyrażona warunkowo, tj. przy zachowaniu terminowego uiszczania opłat za zatrzymanie się na przystankach, na zasadach określonych w Uchwale Rady Miejskiej z dnia 25 czerwca 2013 r. W związku z tym, że na korzystanie przez operatorów lub przewoźników z przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego wydana zostanie zgoda, nie będzie wymagało to zawarcia umowy, jak również wydania decyzji administracyjnej. Wysokość opłat za korzystanie z przystanków wynikać będzie bezpośrednio z rozkładu jazdy autobusów, którym dysponować będzie gmina. Pobierane opłaty stanowić będą dochód Gminy i przeznaczane będą na cele wymienione w art. 16 ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., tj. utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13) Organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest:

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

Natomiast art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że pomiędzy działaniami Gminy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych) a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez przewoźnika występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Do ponoszenia opłat jest zobowiązany każdy przewoźnik korzystający z przystanków komunikacyjnych. W związku z tym ww. działania Gminy stanowią odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc otrzymana opłata jest konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Gminę od przewoźników za możliwość zatrzymywania się na przystankach komunikacyjnych stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Gminę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. Stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawca z tytułu czynności, za które pobiera opłaty, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te stanowią odpłatne świadczenie usług, które - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem VAT

W rozpatrywanej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie znajdują zastosowania wyłączenia przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku VAT przewidziane w cyt. wyżej § 13 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., bowiem czynności te, realizowane są de facto na podstawie umów cywilnoprawnych.

Fakt, że w niniejszej sprawie Gmina zwróci się do kontrahentów (przewoźników) z komunikatem, a Ci wystąpią z wnioskiem o udostępnienie przystanków, nie oznacza, że nie zawarto umowy cywilnoprawnej. W opisanym kształcie sprawy mamy dwie strony czynności prawnej o charakterze zobowiązaniowym, a nie obowiązek nakładany w drodze decyzji administracyjnej w związku z indywidualną sprawą. Potwierdzeniem zawarcia umowy o korzystanie z przystanków jest wyrażenie przez Gminę zgody na udostępnienie przystanków dla kontrahenta. Nie bez znaczenia jest także fakt, że stawki za korzystanie z przystanków ustalone są w drodze negocjacji (art. 16 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie publicznym). Powołane fakty przesądzają o cywilnoprawnym charakterze porozumienia dwóch stron celem realizacji wzajemnych zobowiązań, a nie o administracyjnym realizowaniu obowiązku prawnego.

Wobec powyższego, Gmina odpłatnie udostępniając przystanki operatorom i przewoźnikom działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonujący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W związku z powyższym opisana czynność, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z zastosowaniem właściwej stawki VAT, przewidzianej dla przedmiotowego świadczenia.

Reasumując, opłaty pobierane przez Gminę za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, że w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.