ILPP1/443-703/08-3/HW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2008 r. (data wpływu 16 lipca 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lipca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat za media od jednostek budżetowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat za media od jednostek budżetowych. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 14 lipca 2008 r. o podpis Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie jest jednostką budżetową, organizacyjną Starostwa Powiatowego. Budynek, w którym mieści się siedziba został przekazany Wnioskodawcy w trwały zarząd i jest własnością Powiatu. W pomieszczeniach budynku na parterze oprócz Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie, znajduje się Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna, a na pierwszym i drugim piętrze Zespół Szkół Specjalnych. Instytucje te są również jednostkami organizacyjnymi Starostwa (jednostkami budżetowymi). Wnioskodawca zawarł umowy cywilno-prawne na podstawie, których użycza lokale na cele edukacyjne bezpłatnie. Jednostki te są obciążane jedynie kosztami za media, tj. wodę, centralne ogrzewanie, kanalizację i energię, jedynie w faktycznej poniesionej wysokości w przeliczeniu na zajmowany metraż.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) użyczenie lokali wyżej wymienionym jednostkom budżetowym i pobieranie opłat za media związane z użytkowaniem tych pomieszczeń korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę § 8 ust. 1 pkt 14 ze zwolnienia od podatku VAT korzystają usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi. W związku z tym, Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie uznaje, iż nie jest płatnikiem podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów - w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy.

Podstawowa stawka podatku VAT dla dostawy towarów i świadczenia usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, wynosi 22% - poza wyjątkami wyszczególnionymi w ustawie o podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych do tejże ustawy.

Stosownie natomiast do § 8 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), zwolnione są od podatku usługi świadczone pomiędzy gospodarstwami pomocniczymi jednostek budżetowych, jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi, z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 138 i 153 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

Z powyższego przepisu wynika, iż:

* zwolnienie o którym mowa, dotyczy wyłącznie usług świadczonych pomiędzy gospodarstwami pomocniczymi jednostek budżetowych, jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi, (bez ograniczeń dotyczących terytorialnego zakresu działania tych jednostek),

* zwolnienie to nie obejmuje usług w zakresie rozprowadzania wody (PKWiU - 41.00.2) oraz usług w zakresie gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów, a także usług sanitarnych i pokrewnych (PKWiU - 90.0) oraz usług komunikacji miejskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie - będące jednostką budżetową - wynajmuje (użycza) na podstawie umów cywilno - prawnych pomieszczenia jednostkom budżetowym, tj. Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej oraz Zespołowi Szkół Specjalnych. Jednostki te są obciążane jedynie kosztami za media, tj. wodę, centralne ogrzewanie, kanalizację i energię, jedynie w faktycznie poniesionej wysokości w przeliczeniu na zajmowany metraż.

W myśl art. 7 ust. 8 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. A zatem w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w dostawie towaru, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i dokonał dostawy towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie "nieprzetworzonym" odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują zagadnienia odsprzedaży, tzw. refakturowania.

Regulacje w tym zakresie zostały natomiast zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006, Nr 347/1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 28 ww. Dyrektywy w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot "refakturujący" daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Powyższe regulacje nie znalazły odzwierciedlenia w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jednak przyjęta praktyka jak i orzecznictwo dopuszcza sytuację, gdy koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawianie tzw. refaktur.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 1 pkt 14 cyt. rozporządzenia ze zwolnienia od podatku VAT mogą korzystać wyłącznie usługi świadczone m.in. pomiędzy jednostkami budżetowymi.

Należy zauważyć, iż w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawca obciąża jednostki budżetowe kosztami za media, tj. wodę, centralne ogrzewanie, kanalizację i energię.

Zatem należy stwierdzić, iż rozprowadzanie wody, odprowadzanie ścieków oraz dostarczanie energii cieplnej są bezspornie czynnościami stanowiącymi usługi. Natomiast w przypadku energii elektrycznej faktura ujmuje zarówno energię jak i koszt jej przesyłu czyli usługi dostarczenia energii. Zatem, zgodnie z cyt. art. 2 pkt 6 energia elektryczna jest towarem i w związku z powyższym przepis § 8 ust. 1 pkt 14 cyt. rozporządzenia nie znajduje tutaj zastosowania bowiem dotyczy on wyłącznie sytuacji świadczenia usług pomiędzy jednostkami budżetowymi nie zaś dostawy towaru pomiędzy tymi jednostkami.

Wobec tego w oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę - będącego jednostką budżetową - usług dostarczania energii cieplnej oraz usług przesyłu energii elektrycznej na rzecz jednostek budżetowych, usługi te - zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 14 cyt. rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Natomiast dostawa towaru - energii elektrycznej podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

Ze zwolnienia przewidzianego w § 8 ust. 1 pkt 14 nie mogą korzystać usługi w zakresie rozprowadzania wody (PKWiU - 41.00.2) oraz usługi w zakresie gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów, a także usług sanitarnych i pokrewnych (PKWiU - 90.0). W związku z powyższym, jeżeli świadczone usługi dostarczania wody i odprowadzania ścieków mieszą się w grupowaniu PKWiU 41.00.2 i 90.0 Wnioskodawca nie może zastosować zwolnienia od podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.