ILPP1/443-645/14-2/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatu przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2014 r. (data wpływu 28 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla dostawy nieruchomości w zamian za odszkodowanie - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla dostawy nieruchomości w zamian za odszkodowanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wojewoda decyzjami z dnia 24 kwietnia 2014 r. ustalił na rzecz Powiatu (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany) odszkodowanie z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości na cele inwestycji polegającej na rozbudowie i przebudowie linii kolejowej (...) na odcinku (...) w kwotach wynoszących (...)

Zgodnie z obowiązującymi przepisami do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz przepisy ustawy o transporcie kolejowym.

Zgodnie z art. 9y ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym, wysokość odszkodowania ustala się na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o lokalizacji linii kolejowej przez organ I instancji oraz według jej wartości w dniu wydania decyzji ustalającej wysokość odszkodowania. W toku postępowania ustalenie wartości odszkodowania zostało zlecone Rzeczoznawcy Majątkowemu.

Ww. Rzeczoznawca w sporządzonych operatach szacunkowych z dnia 4 marca 2014 r. i z dnia 25 marca 2014 r. w pkt 7.4 wskazał, że podana łączna wartość nieruchomości wraz z nasadzeniami i nakładami budowlanymi jest wartością netto, nie zawiera opłat i podatków, a w szczególności podatku VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz zapisy art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług ("Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie") w dniu 17 czerwca 2014 r. na rzecz nabywcy -S.A. wystawiono 4 faktury na odszkodowanie przyjmując, że zgodnie z zapisami wskazanymi przez Rzeczoznawcę Majątkowego odszkodowanie zostało ustalone z pominięciem podatku VAT (w kwocie netto). Do tak ustalonych kwot doliczono podatek VAT wg stawki 23%. Jako datę sprzedaży przyjęto datę uprawomocnienia się poszczególnych decyzji.

Pismem z dnia 18 lipca 2014 r. S.A. zwróciły się z prośbą o wystawienie faktur korygujących do ww. dokumentów wskazując, że wartość odszkodowania została błędnie powiększona o podatek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z opisanym wyżej stanem faktycznym podatek od towarów i usług w stawce 23% należało doliczyć do ustalonej przez Rzeczoznawcę Majątkowego kwoty odszkodowania, która w operacie została określona jako niezawierająca opłat i podatków, a w szczególności podatku VAT, czy też należało przyjąć, że kwota odszkodowania zawiera w sobie podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług w stawce 23% należało doliczyć do ustalonej przez Rzeczoznawcę Majątkowego kwoty odszkodowania, która w operacie została określona jako niezawierająca opłat i podatków, a w szczególności podatku VAT.

W przeciwnym razie decyzja Wojewody naruszałaby przepisy: ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) - w związku z ustaleniem odszkodowania poniżej ceny rynkowej; Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. Nr 347/1) - poprzez złamanie zasad neutralności VAT oraz niezakłócania konkurencji, a także konstytucji RP - poprzez pozbawienie podatników słusznego odszkodowania wprowadzenie nierówności wobec prawa.

Zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, podstawę ustalenia wysokości odszkodowania stanowi wartość rynkowa gruntu czy budynku. Ustęp 2 tego artykułu precyzuje, że przy jej określaniu uwzględnia się w szczególności obecnie kształtujące się ceny w obrocie nieruchomościami.

Z kolei z art. 151 ust. 1 ustawy wynika, że wartość rynkową nieruchomości stanowi najbardziej prawdopodobna jej cena możliwa do uzyskania na rynku.

W przypadku dokonywania sprzedaży opisanych wyżej nieruchomości Powiat zleciłby Rzeczoznawcy Majątkowemu dokonanie wyceny nieruchomości i do tak ustalonej ceny doliczyłby podatek VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe przyjęcie stanowiska, że podatek VAT zawarty jest już w kwocie ustalonego odszkodowania doprowadziłoby do sytuacji, w której Skarb Państwa wybrałby przymusowe odebranie podatnikom prawa własności nad nieruchomością zamiast ich kupowania (skoro płaciłby cenę niższą o VAT).

W ocenie Wnioskodawcy, Powiat powinien więc dostać za swoje nieruchomości zawsze taką samą kwotę, bez względu na to, czy dokonałby jej sprzedaży, czy zostałaby przejęta.

Potwierdza to wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 maja 1990 r. w sprawie C-4/89 między Comune di Carpaneto Piascentino i inni oraz Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza. ETS wskazał w nim, że państwa członkowskie zobowiązane są zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były tak, jak podatnicy w związku z wykonywanymi przez siebie czynnościami prawnopublicznymi, jeśli mogą one być wykonywane także w ramach działalności konkurencyjnej przez przedsiębiorców prywatnych.

Kolejną kwestią jest naruszenie wyrażonej w Dyrektywie zasady neutralności VAT. Zgodnie z nią danina nie powinna obciążać przedsiębiorcy, lecz dopiero finalnego odbiorcę - konsumenta. Cały system jej odliczeń ma bowiem na celu zdjęcie z podatnika ciężaru związanego z ekonomicznym kosztem podatku, jaki musi zapłacić w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej. Dlatego obciążony VAT powinien być konsument, a więc w analizowanej sprawie Skarb Państwa jako nabywca nieruchomości.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 Konstytucji, własność podlega ochronie, a wywłaszczenie jest możliwe jedynie na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego słuszne odszkodowanie powinno mieć charakter ekwiwalentny do wartości wywłaszczonego dobra. Jako przykład można powołać wyrok TK z dnia 14 marca 2000 r. (sygn. akt P 5/99), w którym wskazano, że słuszne odszkodowanie powinno dawać właścicielowi możliwość odtworzenia rzeczy, którą utracił, lub sytuacji majątkowej, jaką miał przed wywłaszczeniem.

Dlatego należy uznać, że takim słusznym odszkodowaniem jest wyłącznie wartość, do której podatek VAT zostanie doliczony. Przyjmując stanowisko odmienne Powiat nie będzie w stanie odtworzyć sytuacji majątkowej. Jego majątek ulegnie zatem uszczupleniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie nie może być w żaden sposób uszczuplane, a to miałoby miejsce w sytuacji, gdyby podatku VAT nie doliczono do ustalonego odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów nieruchomość spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej własności tej nieruchomości w zamian za odszkodowanie traktowane jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z kolei odszkodowanie otrzymane z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa własności nieruchomości stanowi wynagrodzenie z tytułu dostawy towaru, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że nowy art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Zauważyć należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy. Zmiana przepisów miała więc na celu dostosowanie regulacji krajowych do przepisów unijnych.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Należy zauważyć, że w ramach nowelizacji nie wprowadzono do art. 29a odpowiednika przepisu art. 29 ust. 9 ustawy, określającego podstawę opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla czynności, dla których nie ustalono ceny. Przepisy Dyrektywy również nie przewidują w takim przypadku odwołania do wartości rynkowej, ponieważ takie odwołanie nie wpisuje się w cel Dyrektywy. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie należy zastosować zasadę ogólną ustalania podstawy opodatkowania w oparciu o wszystko, co stanowi zapłatę. Przy czym zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania nie zawiera podatku VAT.

Należy wskazać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Zgodnie z art. 2 pkt 27b ustawy, przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

Wskazać należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r. poz. 915) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wojewoda decyzjami z dnia 24 kwietnia 2014 r. ustalił na rzecz Powiatu odszkodowanie z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości na cele inwestycji polegającej na rozbudowie i przebudowie linii kolejowej w kwotach wynoszących: (...)

Zgodnie z obowiązującymi przepisami do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz przepisy ustawy o transporcie kolejowym.

Zgodnie z art. 9y ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym, wysokość odszkodowania ustala się na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o lokalizacji linii kolejowej przez organ I instancji oraz według jej wartości w dniu wydania decyzji ustalającej wysokość odszkodowania. W toku postępowania ustalenie wartości odszkodowania zostało zlecone Rzeczoznawcy Majątkowemu.

Ww. Rzeczoznawca w sporządzonych operatach szacunkowych z dnia 4 marca 2014 r. i z dnia 25 marca 2014 r. w pkt 7.4 wskazał, że podana łączna wartość nieruchomości wraz z nasadzeniami i nakładami budowlanymi jest wartością netto, nie zawiera opłat i podatków, a w szczególności podatku VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz zapisy art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów usług ("Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie") w dniu 17 czerwca 2014 r. na rzecz nabywcy wystawiono 4 faktury na odszkodowanie przyjmując, że zgodnie z zapisami wskazanymi przez Rzeczoznawcę Majątkowego odszkodowanie zostało ustalone z pominięciem podatku VAT (w kwocie netto). Do tak ustalonych kwot doliczono podatek VAT wg stawki 23%. Jako datę sprzedaży przyjęto datę uprawomocnienia się poszczególnych decyzji.

Pismem z dnia 18 lipca 2014 r. nabywca zwrócił się z prośbą o wystawienie faktur korygujących do ww. dokumentów wskazując, że wartość odszkodowania została błędnie powiększona o podatek VAT.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy podatek od towarów i usług w stawce 23% należało doliczyć do ustalonej przez Rzeczoznawcę Majątkowego kwoty odszkodowania, która w operacie została określona jako niezawierająca opłat i podatków, a w szczególności podatku VAT, czy też należało przyjąć, że kwota odszkodowania zawiera w sobie podatek VAT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, stwierdzić należy, że przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii, czy wynagrodzenie (odszkodowanie) wypłacone w zamian za przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów uwzględnia podatek od towarów i usług, i stanowi kwotę brutto, czy nie uwzględnia podatku od towarów i usług i stanowi kwotę netto.

W tym miejscu należy przypomnieć, jak wynika z cytowanego wyżej art. 29a ust. 1 i ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publiczno-prawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi - nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny - tj. czy winna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Należy jednakże zaznaczyć, że strony powinny ewentualnie sięgnąć do odpowiednich przepisów innych gałęzi prawa. Jeśli zatem zgodnie z odpowiednimi przepisami innych gałęzi prawa lub ustaleniami pomiędzy stronami, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, Wnioskodawca za wywłaszczoną nieruchomość otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za oddane z mocy prawa Skarbowi Państwa nieruchomości, to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.

Zatem, jeśli kwota odszkodowania wskazana w decyzji Wojewody stanowi jedyne wynagrodzenie należne Powiatowi z tytułu dostawy nieruchomości na rzecz nabywcy, to należy ją uznać za podstawę opodatkowania po pomniejszeniu o kwotę należnego podatku od towarów i usług w stawce 23%. Przyjąć zatem należy, że wartość ustalonego odszkodowania stanowi kwotę brutto, zawierającą "w sobie" należny podatek od towarów i usług.

Jeśli natomiast zgodnie z odpowiednimi dokumentami, przepisami innych gałęzi prawa czy uzgodnieniami pomiędzy stronami, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, kwota odszkodowania nie jest jedyną kwotą należną Powiatowi za wywłaszczoną nieruchomość i z dokumentów, przepisów czy też uzgodnień pomiędzy stronami wynika, że jest to kwota, do której należy doliczyć podatek VAT według właściwej stawki, to kwota ta będzie kwotą netto.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT dla dostawy nieruchomości objętej wywłaszczeniem, gdyż Wnioskodawca nie zadał pytania w tym zakresie i nie przedstawił własnego stanowiska w tej sprawie. W niniejszej sprawie przyjęto bowiem opis stanu faktycznego przedstawiony przez Wnioskodawcę, który stwierdził m.in., że " (...) Do tak ustalonych kwot doliczono podatek VAT wg stawki 23%".

W przypadku jeżeli Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem indywidualnej interpretacji w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla dostawy wskazanej nieruchomości, winien wystąpić z odrębnym wnioskiem, w którym opisze zaistniały w tej sprawie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), przedstawi własne stanowisko, zada stosowne pytanie oraz uiści należną opłatę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.