ILPP1/443-509/11-5/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2011 r. (data wpływu 23 marca 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 7 czerwca 2011 r. oraz z dnia - bez daty - (data wpływu 10 czerwca 2011 r. oraz 15 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych. W dniach 10 i 15 czerwca 2011 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W czerwcu 2000 r. Wnioskodawca wraz z żoną nabył grunty rolne o łącznej powierzchni 2,82 ha. Grunty te zakupiono na cele rolnicze, na powiększenie posiadanego gospodarstwa rolnego. W związku z nagłym i trwałym pogorszeniem się stanu zdrowia od roku 2005 Zainteresowany oraz małżonka zostali zmuszeni do znacznego ograniczenia działalności rolniczej na większości posiadanych gruntów.

W roku 2009 podjęli decyzję o sprzedaży części posiadanych gruntów. W tym też roku jedna z działek o powierzchni 2,48 ha została podzielona na 8 mniejszych, z których część zamierza sprzedać w najbliższym czasie. Grunty te w ewidencji mają status ziemi ornej. Dla wymienionych gruntów nie ma miejscowego planu zagospodarowania terenu i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Na dzień dzisiejszy małżonka Wnioskodawcy jest na emeryturze, a sam Zainteresowany na rencie. Wnioskodawca wraz z małżonką nie są w stanie prowadzić całego gospodarstwa.

Dnia 10 czerwca 2011 r. Zainteresowany uzupełnił opis zdarzenia przyszłego wskazując, iż prowadzona działalność rolnicza ograniczała się do produkcji roślinnej przeznaczonej na własne potrzeby. Nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, nie dokonywał dostaw produktów rolnych oraz nie korzystał ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przedmiotowe grunty nie były udostępniane osobom trzecim.

Zainteresowany nie planuje dokonać uzbrojenia wyodrębnionych działek w przyłącza do sieci gazowej, energetycznej ani wytyczać dostępu do drogi. Wnioskodawca planuje zbyć 8 działek gruntowych.

Jak wynika z zaświadczenia Urzędu Gminy, nie istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przedmiotowego terenu.

Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie dokonał dostawy nieruchomości gruntowych ani o charakterze rolnym, ani przeznaczonych pod zabudowę.

Wnioskodawca wskazał również, iż w związku z tym, że posiada z żoną wspólność majątkową wniosek sygnowany jest na Wnioskodawcę i nie ma potrzeby wydawania interpretacji na dwie osoby.

Dnia 15 czerwca 2011 r. Zainteresowany doprecyzował wcześniej podaną informację, wskazując, iż według załączonego do wniosku z dnia 21 marca 2011 r. zaświadczenia z Urzędu Gminy dla przedmiotowych działek nie istnieje plan zagospodarowania przestrzennego terenu, a w "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy" działki te przeznaczone są pod obsługę produkcji rolnej i przetwórstwo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wyżej opisanej sytuacji Wnioskodawca będzie miał obowiązek zapłaty podatku VAT i w jakiej wysokości.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie sprzedaż tych działek jest zwolniona od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy, stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, stosując wykładnię językową przepisu stwierdzić można, iż działalnością gospodarczą jest działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, także wówczas gdy czynność podlegająca opodatkowaniu została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy. Przez częstotliwość należy rozumieć zakładające powtarzalność czynności tego samego rodzaju (np. sprzedaż działek). Natomiast przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru.

Skutkiem powyższego status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy. Dla celów ustalenia, czy dostawa gruntu wyczerpuje znamiona pojęcia "działalność gospodarcza" koniecznym jest ustalenie, czy zamiarem podmiotu wykonującego czynności jest ich dokonywanie w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa pojęcia "zamiar", jak i nie precyzuje pojęcia "sposób częstotliwy", w każdym przypadku należy badać czy intencją dokonującego określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub innej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy:

* przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą <...> a także świadczenie usług rolniczych;

* przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;

* przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;

* przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Rolnik ryczałtowy sprzedający działki gruntowe nie zbywa majątku osobistego, ale składnik gospodarstwa rolnego, rozumianego jako grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Zacytowana definicja gospodarstwa rolnego z art. 55³ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), podobnie jak definicja przedsiębiorstwa z art. 55¹ k.c., akcentuje aspekt przedmiotowy (w odróżnieniu od definicji gospodarstwa rolnego z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym - tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 z późn. zm. - akcentującej aspekt gruntowy, własnościowy).

Biorąc pod uwagę powyższe należy przyjąć, że gospodarstwo rolne spełnia określone w Kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Celem przedsiębiorstwa, którym jest gospodarstwo rolne, zawsze jest produkcja rolnicza, bez względu na to w jaki sposób zostaną wykorzystane pożytki z tej działalności.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca wraz z żoną w czerwcu 2000 r. nabył grunty rolne o łącznej powierzchni 2,82 ha. Grunty te zakupiono na cele rolnicze, na powiększenie posiadanego gospodarstwa rolnego. W związku z nagłym i trwałym pogorszeniem się stanu zdrowia od roku 2005 Zainteresowany oraz małżonka zostali zmuszeni do znacznego ograniczenia działalności rolniczej na większości posiadanych gruntów. W roku 2009 podjęli decyzję o sprzedaży części posiadanych gruntów. W tym też roku jedna z działek o powierzchni 2,48 ha została podzielona na 8 mniejszych, z których część Wnioskodawca zamierza sprzedać w najbliższym czasie. Grunty te w ewidencji mają status ziemi ornej. Dla wymienionych gruntów nie ma miejscowego planu zagospodarowania terenu i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, działki te przeznaczone są pod obsługę produkcji rolnej i przetwórstwo. Wnioskodawca nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, nie dokonywał dostaw produktów rolnych oraz nie korzystał ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Prowadzona działalność ogranicza się do produkcji roślinnej na własne potrzeby. Zainteresowany nie planuje dokonać uzbrojenia wyodrębnionych działek w przyłącza do sieci gazowej, energetycznej ani wytyczać dostępu do drogi. Przedmiotowe grunty nie były udostępniane osobom trzecim. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie dokonał dostawy nieruchomości gruntowych ani o charakterze rolnym, ani przeznaczonych pod zabudowę.

Wnioskodawca wskazuje, iż zakupu powyższego gruntu dokonał w celu poszerzenia gospodarstwa rolnego, a więc nie do majątku osobistego, ale w celu wykorzystywania w działalności gospodarczej. Opisane okoliczności wskazują na to, iż zamiarem Wnioskodawcy było wykorzystywanie gruntu w działalności gospodarczej. Nawet jeśli dotychczas nie osiągał z tytułu posiadanego gruntu żadnych dochodów nie oznacza to, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jak wskazano bowiem wcześniej dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności, a podatnikiem jest również podmiot generujący straty.

Uwzględniając treść przytoczonych przepisów oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w działalności gospodarczej. Przedmiotowej nieruchomości nie można uznać za majątek osobisty Wnioskodawcy, bowiem grunty te nie zostały nabyte w celu zaspokajania wyłącznie potrzeb osobistych ale - według założeń Wnioskodawcy - służyć miały poszerzeniu gospodarstwa rolnego i de facto działalności rolniczej. Działalność rolników z kolei jest - stosownie do zapisów art. 15 ust. 2 ustawy - działalnością gospodarczą. Ponadto, działalnością gospodarczą w świetle regulacji ustawy o podatku od towarów i usług, jest także działalność handlowca, producenta lub usługodawcy gdy dokonują oni czynności podlegających opodatkowaniu także jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania ich w sposób częstotliwy, tj. powtarzalny dla czynności określonego rodzaju. W przedmiotowej sprawie powyższe przesłanki zostają spełnione, bowiem Wnioskodawca planuje dokonać szeregu dostaw działek gruntu, będących w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, towarem. Zorganizowana sprzedaż towaru stanowi z kolei, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, czynność podlegającą opodatkowaniu. Powyższe potwierdza, fakt, iż Wnioskodawca podzielił zakupioną nieruchomość na 8 działek. Podzielenie nieruchomości na mniejsze powierzchniowo działki umożliwia łatwiejszą ich sprzedaż oraz je uatrakcyjnia rynkowo a także świadczy o zorganizowanej ich sprzedaży. Opisana sytuacja bezsprzecznie zatem świadczy o zamiarze wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT w sposób częstotliwy oraz przesądza o wykorzystywaniu towarów (działek gruntu) w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Skutkiem powyższego Zainteresowany dokonując już pierwszej transakcji zrealizuje sprzedaż towarów (działek gruntu) w sposób częstotliwy, przez co wypełnia definicję prowadzenia działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 ustawy, i stanie się podatnikiem podatku VAT z art. 15 ust. 1 ustawy.

Powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa Unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06. 347. 1), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub wykonujący wolny zawód.

Jednocześnie w świetle powołanych regulacji dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osobę, która dokonała okazjonalnej dostawy terenów budowlanych, w warunkach wskazujących, że czynność ta nie była związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości gruntowej, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem np. do działalności handlowej.

Zatem także w świetle prawa Unijnego Wnioskodawca - w takim kształcie sprawy - zostałby uznany (dokonując dostawy działek gruntu) za podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług, dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w przypadku gruntów niezabudowanych zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy), natomiast dopiero w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów - ewidencja gruntów.

Należy jednak wskazać, iż kwalifikowanie przeznaczenia gruntów w oparciu o dokumentację dotyczącą kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej nie leży w kompetencji organów podatkowych - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Odnosząc się ponownie do opisanego zdarzenia przyszłego wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie działki gruntu będące przedmiotem sprzedaży, na podstawie zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zostały przeznaczone pod obsługę produkcji rolnej i przetwórstwo.

Skutkiem powyższego, dostawa opisanych działek, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ze względu na swój odmienny niż rolny i leśny charakter.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując dostawy 8 działek gruntu wydzielonych z posiadanej nieruchomości nabytej w celu poszerzenia gospodarstwa rolnego wyczerpie przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy oraz dokona czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Z kolei przeznaczenie działek pod obsługę produkcji rolnej i przetwórstwa uniemożliwi zastosowanie do ich sprzedaży zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz nakłada na Zainteresowanego obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług w stawce 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.