ILPP1/443-457/13-4/JSK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 20 sierpnia 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP1/443-457/13-4/JSK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 29 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 lipca 2013 r. (data wpływu 5 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 31 lipca 2013 r. o doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego oraz o prawidłowo sporządzone pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej A (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) dokonuje hurtowych dostaw piwa oraz innych napojów należących do Niej marek. Czynności wykonywane przez Spółkę w tym zakresie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT), w związku z czym - zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) - Spółce generalnie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonania tych czynności.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, zgodnie z postanowieniami art. 96 ustawy o VAT.

W związku z realizacją kontraktów sprzedaży, po stronie Spółki powstają wierzytelności pieniężne, potwierdzane fakturami wystawianymi przez Spółkę na rzecz Jej kontrahentów (nabywców napojów). W celu zoptymalizowania procesu obsługi tych wierzytelności, poprawy płynności, a tym samym finansowania działalności Spółki, zawarła Ona z bankiem umowę, na podstawie której nabywa on, jak również będzie nabywał w przyszłości, przysługujące Wnioskodawcy wierzytelności pieniężne wynikające z ww. faktur sprzedaży w celu uzyskania określonych w nich kwot należności, a w przypadku zwłoki w zapłacie przez dłużnika, ich wyegzekwowania (dalej: Umowa lub Umowy).

W przyszłości Spółka nie wyklucza zawarcia tego rodzaju umowy również z innymi wyspecjalizowanymi podmiotami działającymi w branży finansowej (tekst jedn.: z bankami, firmami faktoringowymi; dalej: Usługodawca lub Usługodawcy).

Wierzytelności będące przedmiotem Umów mają na moment przelewu charakter niewymagalny - ich nabycie przez Usługodawców następuje/będzie następować przed terminem płatności wynikającym z przedstawionych przez Spółkę do wykupu a wystawionych przez Nią faktur, z których wynika dana wierzytelność.

W ramach Umów zawieranych przez Spółkę mogą występować dwa schematy rozliczeń, które będą miały zastosowanie w razie braku spłaty wierzytelności przez kontrahenta Spółki w terminie wymagalności wynikającym z faktury, tj.:

* Usługodawcy nie przysługuje roszczenie o zapłatę wierzytelności przez Wnioskodawcę. Tym samym, ekonomiczne ryzyko braku spłaty wierzytelności spoczywa na Usługodawcy, na którego - w momencie dokonania przelewu wierzytelności - przechodzi ryzyko niewypłacalności kontrahenta Spółki (Umowy nie przewidują tzw. prawa regresu); lub

* Usługodawcy przysługuje roszczenie o zapłatę wierzytelności przez Wnioskodawcę. W takim przypadku ekonomiczne ryzyko braku spłaty wierzytelności spoczywa na Spółce (Umowy przewidują tzw. prawo regresu).

W związku z nabyciem wierzytelności Usługodawcy uiszczają na rzecz Spółki cenę nabycia, która jest kalkulowana jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o określony procent wartości wierzytelności i/lub ustaloną w Umowie prowizję.

Na okoliczność zakupu wierzytelności od Spółki Usługodawca wystawia/będzie wystawiać na Jej rzecz faktury na kwoty wynagrodzenia, na które składa się: (i) różnica między wartością nominalną przejmowanych wierzytelności a ceną faktycznie płaconą za wierzytelność przez Usługodawcę (tzw. dyskonto) i/lub (ii) ustalona umownie prowizja (np. jako określony procent wartości nominalnej przejmowanych wierzytelności). Na fakturach tych Usługodawcy wykazują/będą wykazywać VAT należny ustalony według podstawowej stawki tego podatku.

W piśmie z dnia 31 lipca 2013 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Zainteresowany wskazał, że:

- nabywane przez Spółkę na podstawie Umowy od banku (a w przyszłości innych banków lub firm faktoringowych) usługi opisane we wniosku są/będą związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, tj. sprzedażą piwa oraz innych napojów produkowanych/oferowanych przez Spółkę. Wspomniane usługi dotyczą bowiem wierzytelności Spółki wynikających z wystawionych przez Nią faktur dokumentujących sprzedaż piwa lub innych napojów, która to podlega opodatkowaniu według właściwych stawek VAT (co do zasady wg tzw. stawki podstawowej).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawianych na Jej rzecz przez Usługodawców na warunkach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje Jemu prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na Jego rzecz przez Usługodawców na warunkach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zawartego w niniejszym wniosku.

Wynika to z faktu, że w analizowanym przypadku spełnione są warunki wynikające z art. 86 ustawy o VAT oraz, równocześnie, nie znajdują zastosowania wyłączenia z prawa do odliczenia przewidziane w szczególności w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy.

1. Prawo do odliczenia podatku naliczonego - uwagi ogólne.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach (a zgodnie z ustawą o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - "wynikających z faktur") otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek dokonanych przez niego zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Uznaje się powszechnie, iż związek ten może mieć zarówno charakter bezpośredni, jak i pośredni. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza więc możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług, które nie są w żaden sposób wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych (tekst jedn.: w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku - z zastrzeżeniem art. 86 ust. 9 ustawy o VAT oraz niepodlegających temu podatkowi).

Dodatkowo, ustawodawca uniemożliwił podatnikom korzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku wystąpienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy o VAT. W szczególności, z ust. 3a pkt 2 ww. artykułu wynika, iż nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zatem dla stwierdzenia, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej przez niego faktury, konieczne jest łączne spełnienie następujących warunków:

1.

nabywane przez podatnika towary/usługi wykazują związek z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi VAT oraz

2.

nie występują przesłanki negatywne wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

W opinii Spółki, oba powyższe warunki są spełnione w przypadku stanowiącym przedmiot zapytania.

Po pierwsze, odnosząc się do pierwszego z ww. warunków, zgodnie z przedstawionym opisem charakteru działalności Spółki, działającej w branży piwowarskiej, realizowane przez Nią transakcje sprzedaży są z zasady opodatkowane VAT i w związku z tym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od towarów i usług wykorzystywanych przy tej działalności. W rezultacie, prawo to przysługuje Spółce w odniesieniu do podatku wykazywanego na fakturach wystawionych przez Usługodawców - czynności realizowane przez Usługodawców wykazują bowiem niewątpliwy związek z tego rodzaju działalnością, pozwalając Spółce na poprawę płynności, a tym samym zapewnienie Jej finansowania oraz zoptymalizowanie rozliczeń z tytułu dostaw realizowanych w jej ramach na rzecz kontrahentów. Równocześnie, opodatkowane VAT (według stawki podstawowej) są poszczególne dostawy piwa i napojów, z których wynikają wierzytelności stanowiące przedmiot Umowy - oznacza to, że związek z działalnością opodatkowaną VAT zachowany jest zarówno na poziomie ogólnym (działalności jako takiej prowadzonej przez Spółkę), jak i szczegółowym (konkretnych czynności w ramach ww. działalności).

Po drugie, odnosząc się do drugiego z ww. warunków, faktury wystawiane przez Usługodawców dokumentują odpłatne świadczenie usług na rzecz Spółki podlegające opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przy czym, do usług tych zastosowanie ma podstawowa stawka VAT (tekst jedn.: obecnie 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT).

W opinii Wnioskodawcy, usługi te nie korzystają w szczególności ze zwolnień od VAT określonych w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT, zgodnie z którymi zwalnia się od opodatkowania:

* usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a takie zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 38);

* usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (pkt 40).

W odniesieniu do usług nabywanych od Usługodawców zastosowanie znajdzie bowiem wyłączenie zawarte w ust. 15 pkt 1 tego artykułu, zgodnie z którym ww. zwolnienia nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym faktoringu, a do takich właśnie czynności - w opinii Wnioskodawcy - należy zaliczyć czynności realizowane na Jej rzecz przez Usługodawców (vide uwagi zawarte w punkcie 2 poniżej). W rezultacie, w analizowanym przypadku nie wystąpi żadna z sytuacji wskazanych w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, i w konsekwencji Spółce przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT wykazanego na fakturach wystawionych przez Usługodawców.

2. Charakter świadczenia realizowanego na rzecz Spółki przez Usługodawców.

Jak wyżej wskazano, zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone na Jego rzecz przez Usługodawców należy zaklasyfikować jako usługi faktoringu.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, faktoring polega jednak na tym, że faktorant (tu: Spółka) przenosi na faktora (tu: Usługodawcę) wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności, z faktoranta (tu: Spółki) na faktora (tu: Usługodawcę), w zamian za wynagrodzenie faktora.

Istotnej wskazówki odnośnie definicji pojęcia faktoringu dostarczają zapisy zawarte w Konwencji z dnia 28 maja 1988 r. UNIDROIT o międzynarodowym faktoringu. Zgodnie z nią przez umowę faktoringu rozumie się stałą umowę, w ramach której faktorant jest zobowiązany przelać na faktora wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów lub usług zawartych pomiędzy faktorantem a jego dłużnikami, natomiast do obowiązków faktora należy wykonanie co najmniej dwóch następujących funkcji: finansowanie faktoranta, księgowanie wierzytelności, inkasowanie wierzytelności, ochrona przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika.

Jak wynika z opisu usług nabywanych przez Spółkę, posiadają one cechy właściwe dla faktoringu, o którym mowa powyżej. Na podstawie stałych umów zawieranych przez Wnioskodawcę z Usługodawcami, trudniącymi się zawodowo świadczeniem usług, takich jak realizowane na rzecz Spółki, dochodzi bowiem do cesji wierzytelności niewymagalnych (i) wraz z przeniesieniem ryzyka niewypłacalności kontrahentów (tzw. faktoring pełny) lub (ii) bez przeniesienia tego ryzyka (tzw. faktoring niepełny) w zamian za wynagrodzenie uzyskiwane przez Usługodawców w formie dyskonta i/lub prowizji. W rezultacie, Spółka uzyskuje finansowanie (poprzez szybsze otrzymanie należności ze sprzedaży napojów) oraz, w przypadku faktoringu pełnego, ochronę przed ryzykiem niewypłacalności Jej kontrahentów.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki, należy uznać, że nabywane przez Nią usługi stanowią usługi faktoringu, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT i które, w związku z tym, podlegają wyłączeniu ze zwolnienia od VAT (a tym samym, są opodatkowane według stawki podstawowej).

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje jednoznaczne potwierdzenie w kluczowym dla analizowanej sprawy wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: ETS) z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01 MKG. W wyroku tym ETS uznał bowiem, iż działalność gospodarcza, w ramach której przedsiębiorstwo nabywa długi, przejmując ryzyko niewypłacalności dłużnika, a w zamian fakturuje swoich klientów z tytułu prowizji, stanowi windykację długów i faktoring w rozumieniu art. 13 (B) (d) (3) VI Dyrektywy VAT (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jest zatem wyłączona z zakresu zwolnienia od VAT. ETS zwrócił przy tym uwagę, że nie istnieje ważne uzasadnienie dla zróżnicowania podatkowego traktowania na gruncie VAT faktoringu właściwego (pełnego, tj. bez tzw. prawa regresu) oraz niewłaściwego (niepełnego, tj. z tzw. prawem regresu) - w obu przypadkach faktor dokonuje bowiem na rzecz klienta świadczenia za wynagrodzeniem w ramach prowadzonej działalności. Warto zaznaczyć, że wyrok ten odnosi się w szczególności do wierzytelności niewymagalnych, które są co do zasady przedmiotem umów faktoringowych.

Stanowisko takie jest również w pełni akceptowane przez polskie organy podatkowe, które interpretują usługi ściągania długów/faktoringu szeroko, jako przejęcie wierzytelności innego podmiotu w celu jej dochodzenia/wyegzekwowania i to niezależnie od stopnia przejętego ryzyka niewypłacalności dłużnika (tekst jedn.: zarówno przy cesji z prawem regresu, jak i z wyłączeniem tego prawa).

Przykładowo, prawidłowość stanowiska, zgodnie z którym usługi faktoringu podlegają podstawowej stawce VAT została potwierdzona przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach indywidualnych z dnia 31 października 2012 r. (sygn. IPPP1/443-921/12-2/AS), z dnia 16 października 2012 r. (sygn. IPPP1/443-918/12-2/EK), z dnia 15 maja 2012 r. (sygn. IPPP1/443-161/12-2/EK) i z dnia 17 stycznia 2012 r. (sygn. IPPP1/443-491/10/12-7/S/AW);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych z dnia 7 lutego 2012 r. (sygn. IBPP2/443-1206/11/BW), z dnia 5 stycznia 2012 r. (sygn. IBPP2/443-1192/11/BW);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 21 października 2011 r. (sygn. IPTPP2/443-357/11-4/JN);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2011 r. (sygn. ITPP1/443-760/11/DM).

W interpretacji z dnia 5 stycznia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził m.in., że:

"W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. usługi faktoringu nie korzystały i nie korzystają aktualnie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, lecz podlegają opodatkowaniu stawką podstawową podatku, tj. 22% do dnia 31 grudnia 2010 r., a od dnia 1 stycznia 2011 r. - 23%.

(...) w świetle wskazanych wyżej przepisów, a w szczególności art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturach dokumentujących nabycie tych usług, oczywiście przy założeniu, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi w całości wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych oraz jeżeli nie wystąpią inne przesłanki negatywne wymienione w art. 88 ustawy".

Zaprezentowany powyżej pogląd znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z dnia 20 marca 2012 r. (sygn. akt I FSK 1641/10), w którym NSA uznał za prawidłowe stanowisko sądu pierwszej instancji (potwierdzające w szczególności, iż nieuzasadnione jest odrębne rozpatrywanie poszczególnych elementów usługi faktoringowej dla celów podatkowych), zgodnie z którym:

" (...) w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu jej wyegzekwowania, usługę tę należy opodatkować, także wówczas gdy jedna z podjętych czynności mieści się w czynnościach pośrednictwa finansowego. Nie można bowiem oddzielić czynności nabycia wierzytelności od jej sprzedaży czy windykacji bo dopiero te dwie czynności prawne składają się na czynność główną jaką jest obrót daną wierzytelnością".

Zdaniem Spółki, powyższa konkluzja (zgodnie z którą usługi świadczone na rzecz Spółki przez Usługodawców (i) podlegają opodatkowaniu, (ii) według podstawowej stawki VAT, a tym samym - przysługuje Jej prawo do odliczenia VAT z tego tytułu) zachowuje swoją aktualność również w świetle wyroku ETS z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 GFKL Financial Services AG oraz wyroku NSA w składzie 7 sędziów z dnia 19 marca 2012 r. (sygn. akt I FPS 5/11; vide uwagi w punkcie 3).

3. Wyrok ETS w sprawie GFKL.

W tym wyroku ETS rozpatrywał sytuację, w której spółka GFKL na własne ryzyko nabywała trudne wierzytelności (wierzytelności wymagalne, co do których istniała poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone) po cenie niższej od ich wartości nominalnej. W takim przypadku ETS uznał, że ponieważ po stronie nabywcy wierzytelności brak jest wynagrodzenia, nie świadczy on usługi w rozumieniu przepisów o VAT. ETS odwołał się przy tym do swojego wcześniejszego orzecznictwa, zgodnie z którym czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje, które przewidują zapłatę ceny (lub inne wynagrodzenie). Wynagrodzenie to powinno mieć charakter "bezpośredni" w tym znaczeniu, że powinno przysługiwać świadczeniodawcy wprost od świadczeniobiorcy na podstawie łączącego ich stosunku prawnego (w ramach którego powinno w efekcie dochodzić do wymiany świadczeń wzajemnych).

ETS stwierdził, iż o odpłatnym świadczeniu usług jako czynności podlegającej opodatkowaniu VAT można mówić, jeżeli istnieje bezpośredni związek między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. W rozpatrywanym przez Trybunał przypadku z taką sytuacją (związkiem) nie mamy natomiast do czynienia - nabywca wierzytelności nie otrzymywał wynagrodzenia od cedenta. ETS uznał, że wynagrodzeniem tym nie była w szczególności różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży - odzwierciedlała ona jedynie rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili ich sprzedaży, która uzależniona była od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużnika.

Powyższe, w połączeniu z działaniem cesjonariusza w imieniu własnym i na własne ryzyko, znalazło odzwierciedlenie w obniżonej cenie wierzytelności, odpowiadającej - jak orzekł ETS - aktualnej rzeczywistej (wg subiektywnej oceny stron) ich wartości ekonomicznej. Takie obniżenie ceny/wartości wierzytelności nie może być zaś, zdaniem ETS, traktowane z punktu widzenia przepisów o VAT jako autonomiczne wynagrodzenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że konkluzje płynące z wyroku GFKL nie mają zastosowania do przelewu wierzytelności, które będą dokonywane na rzecz Usługodawców na podstawie zawartych z nimi umów. Należy bowiem podkreślić, iż wyrok ten zapadł na tle ściśle określonych okoliczności, które w istotny sposób odróżniają charakter nabycia wierzytelności dokonanego przez spółkę GFKL od nabycia wierzytelności, które następuje/będzie następować w ramach Umowy zawartej przez Spółkę. Wyrok GFKL dotyczył bowiem nabycia wierzytelności wymagalnych, których stan zaległości w zapłacie czynił wątpliwą perspektywę ich spłaty, podczas gdy Usługodawcy będą nabywać wierzytelności niewymagalne, w zamian za ustalone wynagrodzenie uzyskiwane od Spółki. Inaczej więc niż to miało miejsce w przypadku spółki GFKL, różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej sprzedaży nie będzie odzwierciedlać rzeczywistej wartości wierzytelności w chwili ich sprzedaży, ale stanowić będzie autonomiczne wynagrodzenie z tytułu zapewnienia Spółce finansowania. To z kolei powoduje, zdaniem Wnioskodawcy, że w przypadku wykupu wierzytelności przez Usługodawcę dochodzi do świadczenia przezeń usługi na rzecz Spółki, analogicznej do tej, o której mowa była w wyroku MKG, a nie do transakcji pozostającej poza zakresem opodatkowania, rozpatrywanej przez ETS w sprawie GFKL.

W opinii Spółki, powyższe jest aktualne również na gruncie wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r., w którym NSA (w składzie 7 sędziów) zaprezentował stanowisko zgodne z wyrokiem GFKL, opierając się na zawartej w nim argumentacji. NSA stwierdził bowiem, iż:

(...) nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 5 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. (...)

(...) żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.".

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, do transakcji nabywania przez Usługodawców od Spółki wierzytelności niewymagalnych w zamian za ustalone wynagrodzenie nie będą miały zastosowania wnioski płynące z wyroku GFKL oraz wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r. Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w dostępnych interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów po wyroku GFKL. W szczególności, organy podatkowe biorą bowiem pod uwagę szczególne okoliczności stanu faktycznego, w odniesieniu do którego zostało wydane orzeczenie ETS i późniejszy wyrok NSA.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2012 r. (sygn. ITPP1/443-760/11/DM) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził prawo podatnika do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez finansującego dokumentujących prowizję lub dyskonto z tytułu cesji wierzytelności w sytuacji, gdy podatnik ten przelewał (cedował) na finansującego niewymagalne bezsporne wierzytelności. Tym samym, organ potwierdził, iż transakcja taka podlega opodatkowaniu 23% VAT. Organ podatkowy zaznaczył m.in., iż:

"Należy zauważyć, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od stanu faktycznego w sprawach, które obecnie zawisły przed TSUE (sprawa C-93/10 GFKL Financial Services AG) i poszerzonym składem NSA (sygn. akt I FSK 375/09) - postępowanie zawieszone do czasu wydania wyroku przez TSUE. Sprawa, która zawisła przez TSUE dotyczy traktowania w podatku od towarów i usług nabywania wierzytelności, co do których istnieją poważne wątpliwości ich zaspokojenia".

Podsumowując powyższe, mając na uwadze, że świadczenie nabywane przez Spółkę od Usługodawcy na podstawie Umowy:

* stanowi usługę świadczoną za wynagrodzeniem podlegającą jako taka opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a ponadto

* usługa ta jest opodatkowana VAT (tekst jedn.: nie korzysta ze zwolnienia z tego opodatkowania).

Spółka zwraca się o potwierdzenie prawidłowości Jej stanowiska, zgodnie z którym przysługuje Jej prawo do odliczenia VAT wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawcę na podstawie Umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z treścią tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

a.

z tytułu nabycia towarów i usług,

b.

potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,

c.

od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, iż formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. "niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego". Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo - prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W oparciu o art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje hurtowych dostaw piwa oraz innych napojów należących do Niego marek. Czynności wykonywane przez Spółkę w tym zakresie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z czym Spółce generalnie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonania tych czynności. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, zgodnie z postanowieniami art. 96 ustawy o VAT.

W związku z realizacją kontraktów sprzedaży, po stronie Spółki powstają wierzytelności pieniężne, potwierdzane fakturami wystawianymi przez Spółkę na rzecz Jej kontrahentów (nabywców napojów). W celu zoptymalizowania procesu obsługi tych wierzytelności, poprawy płynności, a tym samym finansowania działalności Spółki, zawarła Ona z bankiem umowę, na podstawie której nabywa on, jak również będzie nabywał w przyszłości, przysługujące Wnioskodawcy wierzytelności pieniężne wynikające z ww. faktur sprzedaży w celu uzyskania określonych w nich kwot należności, a w przypadku zwłoki w zapłacie przez dłużnika, ich wyegzekwowania.

W przyszłości Spółka nie wyklucza zawarcia tego rodzaju umowy również z innymi wyspecjalizowanymi podmiotami działającymi w branży finansowej (tekst jedn.: z bankami, firmami faktoringowymi).

Wierzytelności będące przedmiotem Umów mają na moment przelewu charakter niewymagalny - ich nabycie przez Usługodawców następuje/będzie następować przed terminem płatności wynikającym z przedstawionych przez Spółkę do wykupu a wystawionych przez Nią faktur, z których wynika dana wierzytelność.

W ramach Umów zawieranych przez Spółkę mogą występować dwa schematy rozliczeń, które będą miały zastosowanie w razie braku spłaty wierzytelności przez kontrahenta Spółki w terminie wymagalności wynikającym z faktury, tj.:

* Usługodawcy nie przysługuje roszczenie o zapłatę wierzytelności przez Wnioskodawcę. Tym samym, ekonomiczne ryzyko braku spłaty wierzytelności spoczywa na Usługodawcy, na którego - w momencie dokonania przelewu wierzytelności - przechodzi ryzyko niewypłacalności kontrahenta Spółki (Umowy nie przewidują tzw. prawa regresu); lub

* Usługodawcy przysługuje roszczenie o zapłatę wierzytelności przez Wnioskodawcę. W takim przypadku ekonomiczne ryzyko braku spłaty wierzytelności spoczywa na Spółce (Umowy przewidują tzw. prawo regresu).

W związku z nabyciem wierzytelności Usługodawcy uiszczają na rzecz Spółki cenę nabycia, która jest kalkulowana jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o określony procent wartości wierzytelności i/lub ustaloną w Umowie prowizję.

Na okoliczność zakupu wierzytelności od Spółki Usługodawca wystawia/będzie wystawiać na Jej rzecz faktury na kwoty wynagrodzenia, na które składa się: (i) różnica między wartością nominalną przejmowanych wierzytelności a ceną faktycznie płaconą za wierzytelność przez Usługodawcę (tzw. dyskonto) i/lub (ii) ustalona umownie prowizja (np. jako określony procent wartości nominalnej przejmowanych wierzytelności). Na fakturach tych Usługodawcy wykazują/będą wykazywać VAT należny ustalony według podstawowej stawki tego podatku.

Nabywane przez Spółkę na podstawie Umowy od banku (a w przyszłości innych banków lub firm faktoringowych) usługi opisane we wniosku są/będą związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, tj. sprzedażą piwa oraz innych napojów produkowanych/oferowanych przez Spółkę. Wspomniane usługi dotyczą bowiem wierzytelności Spółki wynikających z wystawionych przez Nią faktur dokumentujących sprzedaż piwa lub innych napojów, która to podlega opodatkowaniu według właściwych stawek VAT (co do zasady wg tzw. stawki podstawowej).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy ma On prawo do obniżenia należnego podatku od towarów i usług o podatek naliczony, wykazany w otrzymanych od banku fakturach VAT, z tytułu świadczonych przez bank na rzecz Zainteresowanego usług związanych z nabywaniem wierzytelności Spółki.

Rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga uprzedniego ustalenia, czy ww. usługi faktoringu świadczone przez bank na rzecz Wnioskodawcy są czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w przepisach podatkowych dotyczących podatku od towarów i usług przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, a nawet zwolnienie od podatku.

W myśl z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1.

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2.

usług doradztwa;

3.

usług w zakresie leasingu.

Zatem, usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów.

Usługę polegającą na nabyciu wierzytelności od innych podmiotów w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) i uwolnieniu ich od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od innych podmiotów za wynagrodzeniem, spowoduje niewątpliwie "uwolnienie" tych podmiotów od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Mając na uwadze przedstawione powyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy wskazać, że usługi, o których mowa we wniosku, stanowią czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wobec powyższego transakcja ta nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

W konsekwencji, w rozpatrywanej sprawie nabywca wierzytelności (Usługodawca) będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi ściągania długów - jak wskazał Zainteresowany usługi factoringu - opodatkowane podatkiem od towarów i usług wg stawki określonej w art. 146a pkt 1 ustawy, tj. 23%.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy wskazać, że w przypadku transakcji nabywania wierzytelności w przedmiotowej sprawie, za obrót dla celów podatku od towarów i usług należy uznać różnicę pomiędzy wartością nominalną przejmowanych wierzytelności, a ceną faktycznie zapłaconą wierzycielowi, czyli dyskonto i/lub ustaloną umownie prowizję. Składniki te stanowią bowiem wynagrodzenie za wykonanie usługi.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy warunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy w tym miejscu podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, iż skoro Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a usługi związane z zakupem wierzytelności przez Usługodawcę na rzecz Zainteresowanego - jak wskazała Spółka - mają/będą miały związek wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, zatem Zainteresowanemu przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Zatem, w świetle ww. przepisów, a w szczególności art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez Usługodawców z tytułu zakupu wierzytelności od Spółki, o ile nie wystąpią inne przesłanki negatywne wymienione w art. 88 ustawy.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl