ILPP1/443-419/07-2/HW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M. O. przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2007 r. (data wpływu 20 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 14 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca zakupił od Urzędu Marszałkowskiego działkę gruntu położoną we W., oznaczoną w operacie ewidencji gruntów: dz. nr X. Cena sprzedaży została powiększona przez sprzedającego o podatek VAT - stawka 22%.

Teren na którym położona jest działka nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Działka ujęta jest w ewidencji gruntów jako "zurbanizowane tereny niezabudowane". Dla całego miasta obowiązuje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy za właściwe należy uznać, naliczenie podatku VAT według stawki 22% w sytuacji, kiedy przedmiotem dostawy jest działka gruntu o nieokreślonym przeznaczeniu (brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), a konsekwencji zwrot nienależnie naliczonego przez zbywcę nieruchomości podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji zachodzi przesłanka zwolnienia dostawy gruntu z podatku VAT.

Z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe dostawy gruntów niezabudowanych są zwolnione z podatku VAT.

Ustawa o VAT nie zwiera regulacji pozwalających na jednoznaczne sformułowanie definicji "terenu budowlanego" oraz "terenu przeznaczonego pod zabudowę".

Za zasadne w odniesieniu do terenu budowlanego Wnioskodawca uważa skorzystanie z:

Zgodnie z art. 3 pkt 10 przez "teren budowy - należy rozumieć przestrzeń, w której prowadzone są roboty budowlane wraz z przestrzenią zajmowaną przez urządzenia zaplecza budowy".

Na działce nr X nie są prowadzone żadne roboty budowlane, a nadto w obecnym stanie prawnym i faktycznym nabywca nie może rozpocząć żadnej inwestycji budowlanej (brak pozwolenia na budowę i podstaw formalnych do jego uzyskania).

Zgodnie z art. 4 pkt 3a ustawy: "działka budowlana - zabudowana działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwia prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce".

Działka nr X jest terenem niezabudowanym, tzn. nie spełnia kryterium określonego w definicji.

Za zasadne w odniesieniu do "terenu przeznaczonego pod zabudowę" Wnioskodawca uważa skorzystanie z:

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gmina określa politykę przestrzenną, w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego w formie studium.

Rada Miejska ustaliła, dla wskazanego terenu, potencjalne przeznaczenie, jak zostało określone w przywołanym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że jest to dokument o dużym stopniu ogólności określający kierunki realizacyjne dla polityki przestrzennej gminy. Studium nie zawiera żadnych dokładnych uregulowań i sprecyzowanych planów w zakresie dopuszczalnego przeznaczenia dla działki X.

Widoczne jest to w przyjętych w studium "typach sformułowań", a także w niektórych innych zapisach: "Jeżeli w planie miejscowym rozszerza się zakres zakazów ustalonych w kierunkach studium lub wprowadza się inne zakazy, to nie skutkuje to niezgodnością planu miejscowego ze studium. Przyjmuje się, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przestaje być zgodny ze studium wtedy, gdy rozszerza zakres danego zakazu lub wprowadza nowe zakazy, a nie jest to ograniczone nakazem dopuszczenia lub zakazem zakazu w studium".

Jak wynika z treści studium, dla działki nr X dopuszczalne jest każde przeznaczenie określone w tymże dokumencie.

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wynika z treści studium nie można jednoznacznie stwierdzić, że działka nr X jest lub miałaby zostać przeznaczona pod zabudowę.

"Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich".

Podjęcie działań w celu zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenie pod zabudowę, możliwe jest pod warunkiem:

- zgodności zamierzenia z uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu,

- zgodności z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Stan faktyczny dla działki nr X jest odmienny (brak planu, brak warunków zabudowy), co nie pozwala na jej zakwalifikowanie jako terenu przeznaczonego pod zabudowę.

Wnioskodawca wskazuje, że posługiwanie się rozporządzeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków jest bezpodstawne w sytuacji, kiedy dla określonego terenu (działki gruntu) nie ma uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z informacją zawartą w załączniku nr 6 pkt 3 ppkt 4 do ww. rozporządzenia do zurbanizowanych terenów niezabudowanych zalicza się grunty niezabudowane, przeznaczone w planach zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, wyłączone z produkcji rolniczej i leśnej (oznaczenie Bp). Tak więc, w przypadku braku planu, nie można mówić o "przeznaczeniu".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy).

Czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o ile wykonywane są przez podatników tego podatku.

Podatnikami, zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat tej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, przy czym zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) zwalnia się od podatku od towarów i usług czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują zatem tym, że podmioty te są podatnikami VAT, a realizowane przez nich dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Urząd Marszałkowski dokonując dostawy gruntów, które mieszczą się w zakresie wykonywanych z mocy prawa czynności, ale w oparciu o zawarte umowy cywilnoprawne działa już jako podatnik i podlega ustawie o VAT.

W myśl art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy podstawowa stawka wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Powyższe oznacza, że dostawa gruntów co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednak nie w każdym przypadku pojawi się podatek należny. Aby dostawa gruntu obciążona była podatkiem VAT, musi być realizowana przez podatnika podatku od towarów i usług, a jej przedmiotem musi być nieruchomość niezabudowana stanowiąca teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Ustawodawca nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W przypadku jego braku zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż zakupił od Urzędu Marszałkowskiego działkę gruntu. Cena sprzedaży została powiększona o podatek VAT w wysokości 22%. Teren na którym się mieści przedmiotowa działka nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla zakupionej działki. W ewidencji gruntów przedmiotowa działka ujęta jest jako "zurbanizowane tereny niezabudowane". Natomiast - zdaniem Wnioskodawcy - studium nie zawiera żadnych uregulowań i sprecyzowanych planów w zakresie dopuszczalnego przeznaczenia dla przedmiotowej działki. Ze studium wynika jednak, że dla działki dopuszczalne jest każde przeznaczenie określone w tym dokumencie.

Zasadą podatku od towarów i usług jest powszechność opodatkowania. Zastosowanie zwolnienia od podatku dla danej dostawy winno być uzasadnione poprzez spełnienie określonych przepisami przesłanek warunkujących to zwolnienie.

W rozpatrywanym stanie faktycznym takie przesłanki nie zostały spełnione. Przedmiotowa działka stanowi w ewidencji gruntów "zurbanizowane tereny niezabudowane", a przede wszystkim ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie wynika, iż grunt będący przedmiotem sprzedaży nie jest przeznaczony pod zabudowę.

Zatem dostawa gruntu, którego budowlany charakter nie został wykluczony w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy nie może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług i winna być opodatkowana z zastosowaniem 22% stawki podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy.

W związku z udzieleniem na pierwszą część pytania odpowiedzi negatywnej, druga część pytania dotycząca zwrotu podatku naliczonego przez zbywcę, stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.