ILPP1/443-417/14-3/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy jednorazowe obciążenie Zakładu za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w pkt od 1 do 4 będzie stanowiło dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy jednorazowe obciążenie Zakładu za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w pkt od 1 do 4 będzie stanowiło dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina X (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również jako: VAT, podatek).

W latach 2011-2013 Gmina ponosiła wydatki na realizację inwestycji w zakresie budowy sieci wodnokanalizacyjnych, w szczególności na budowę:

Wydatki na przedmiotowe inwestycje są zasadniczo udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę. Gmina sfinansowała budowę sieci wodnokanalizacyjnych częściowo ze środków własnych, a częściowo z pożyczki do kwoty brutto wydatków z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (dalej: WFOŚiGW) oraz z dofinansowania do kwoty netto wydatków z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (dalej: PROW). Każda z inwestycji stanowi dla Gminy odrębny środek trwały o wartości przekraczającej kwotę netto 15 tys. PLN.

Od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierzała udostępnić każdą z ww. sieci wodnokanalizacyjnych odpłatnie na rzecz zakładu budżetowego Gminy, tj. Komunalnego Zakładu Budżetowego w X (dalej: KZB, Zakład). W szczególności, od momentu rozpoczęcia realizowania pierwszej inwestycji intencją Gminy było zawarcie umowy/porozumienia z KZB o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz Zakładu. Na tej podstawie KZB miał uiszczać stałą miesięczną kwotę na rzecz Gminy w zamian za możliwość użytkowania sieci wodnokanalizacyjnych w celu wykonywania działalności opodatkowanej VAT w postaci świadczenia usług wodnokanalizacyjnych na terenie Gminy. KZB znał i akceptował intencję Gminy w tym zakresie przejmując każdą z sieci do użytkowania po jej wybudowaniu.

Formalnie, tj. w formie pisemnej, porozumienie o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych zostało zawarte pomiędzy Gminą a KZB w dniu 2 grudnia 2013 r. Zgodnie z zapisami zawartego porozumienia Gmina obciąża KZB miesięcznym czynszem za korzystanie z sieci wodnokanalizacyjnych. Gmina rozpoczęła wystawianie faktur z tego tytułu po zawarciu formalnego porozumienia, czyli od grudnia 2013 r.

Tym samym, na moment oddania do użytkowania sieci wskazanych w punktach od 1 do 4 (Y etap I, pierwsze odcinki w ul. (...) w X oraz Y etap II) Gmina nie miała formalnie - tj. pisemnie - zawartego porozumienia o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB. Z kolei na moment oddania do użytkowania sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w punktach od 5 do 7 (kanalizacji w Z, kolejnych odcinków kanalizacji i wodociągu na ul. (...) w X) stanowiły one już przedmiot dzierżawy wskazany w zawartym na piśmie porozumieniu.

Zawarcie pisemnego porozumienia w czasie późniejszym niż oddanie pierwszej sieci kanalizacyjnej (w Y etap I) do użytkowania było spowodowane koniecznością weryfikacji i potwierdzenia istotnych aspektów prawnych. W szczególności, przed formalnym zawarciem porozumienia z KZB Gmina chciała potwierdzić następujące kwestie:

* z PROW, czy odpłatne udostępnienie sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB nie naruszy warunków zawartej umowy o dofinansowanie,

* z WFOŚiGW, tryb ewentualnego zwrotu części pożyczki w przyspieszonym trybie w związku z potencjalnym odzyskaniem podatku VAT, w tym kwot przekazanych Gminie na podstawie umowy pożyczki na sfinansowanie podatku VAT,

* możliwości zawarcia przez Gminę umowy z własnym zakładem budżetowym z racji nieposiadania przez KZB osobowości prawnej i skuteczności tej umowy na gruncie przepisów kodeksu cywilnego i ustawy o finansach publicznych,

* skuteczności zawartej umowy o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB na gruncie przepisów ustawy o VAT, w szczególności z perspektywy pojawiających się wyroków sądów administracyjnych o tożsamości jednostek budżetowych z Gminą dla celów VAT, a nawet wybranych wyroków wskazujących również na tożsamość zakładów budżetowych z Gminą dla celów VAT,

* wyboru rodzaju usługi, jaką Gmina będzie świadczyła na rzecz KZB przy pomocy wybudowanych sieci wodnokanalizacyjnych - w szczególności wątpliwości dotyczyły kwestii, czy ma to być usługa o charakterze quasi-dzierżawy, czy też świadczenie usługi przesyłu na rzecz KZB,

* po podjęciu decyzji w zakresie rodzaju świadczonej usługi, ustalenie ceny za usługę, jako że wynagrodzenie z tego tytułu uzależnione jest od alokacji ryzyk i obowiązków stron umowy dotyczących utrzymania i zapewnienia sprawności infrastruktury wodnokanalizacyjnej.

W konsekwencji powyższego Gmina od samego początku, tj. od momentu oddawania do użytkowania kolejnych sieci wodnokanalizacyjnych, świadczyła usługę na rzecz KZB, jednak dopiero po ustaleniu konsekwencji prawnych w zakresie budzących wątpliwości Gminy kwestii, Gmina mogła potwierdzić istniejący stan rzeczy w drodze sporządzenia pisemnego porozumienia z KZB. Zawarte porozumienie uregulowało zasady świadczonej usługi i jej cenę również za okres od lipca 2011 r., czyli od momentu oddania do użytkowania pierwszej sieci kanalizacyjnej.

W chwili obecnej Gmina zamierza dokonać obciążenia KZB za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych, w szczególności za okres od lipca 2011 r. (kiedy to została oddana do użytkowania pierwsza z sieci w Y etap I) do listopada 2013 r. (czyli miesiąca poprzedzającego formalne zawarcie porozumienia i moment rozpoczęcia regularnego, comiesięcznego wystawiania faktur z tytułu czynszu dzierżawnego). Za okres bezumownego korzystania Gmina rozumie okres, w którym nie zawarto pisemnego porozumienia pomiędzy Gminą a KZB, a jedynie ustnie ustalono, że Gmina udostępni infrastrukturę wodnokanalizacyjną na rzecz KZB za odpłatnością. Tym samym bezumowne korzystanie stanowiło w praktyce korzystanie przez KZB z sieci wodnokanalizacyjnych na podstawie porozumień ustnych, bez podpisania formalnej umowy i otrzymywania faktur dokumentujących wynagrodzenie Gminy w tym zakresie. W tym czasie Gmina pracowała bowiem nad uformowaniem ostatecznych zasad świadczenia usługi na rzecz KZB.

Okres bezumownego korzystania przez KZB z sieci wodnokanalizacyjnych wybudowanych przez Gminę wynikał z okoliczności zewnętrznych, związanych z otrzymanymi na realizację inwestycji dofinansowaniami, jak również był spowodowany wątpliwościami związanymi z interpretacją przepisów kodeksu cywilnego, ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o VAT dotyczącymi prawnej możliwości oraz skutków zawarcia umowy przez Gminę z własnym zakładem budżetowym, który nie posiada osobowości prawnej. Tym samym nie wynikał on z braku woli Gminy i KZB do zawarcia porozumienia regulującego odpłatność za świadczone przez Gminę na rzecz KZB usługi.

Zanim jednak Gmina dokona przedmiotowego obciążenia za usługę świadczoną w okresie od lipca 2011 r. do listopada 2013 r., Gmina chciałaby potwierdzić kwalifikację takiego obciążenia na gruncie ustawy o VAT w drodze niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Ministra Finansów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jednorazowe obciążenie KZB za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w opisie sprawy w punktach od 1 do 4 będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz KZB związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowe obciążenie KZB za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w opisie sprawy w punktach od 1 do 4 będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz KZB związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Gminy.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, w świetle art. 5 ust. 2 przedmiotowej ustawy, odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Z kolei, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej, zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji oraz świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z wyżej wymienionych przepisów ustawy o VAT wynika, że świadczeniem usług opodatkowanym VAT będzie m.in. każde świadczenie na rzecz jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej polegające na tolerowaniu czynności lub sytuacji, bez względu na to, czy wykonywane jest z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Odnosząc powyższe do opisu sprawy będącego przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - w ocenie Gminy - udostępnienie infrastruktury wodnokanalizacyjnej przez Gminę na rzecz KZB stanowiło od początku świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT, mimo że formalnie porozumienie w tym zakresie nie zostało przez strony zawarte na moment oddawania pierwszej sieci w użytkowanie KZB.

Aby jednak uznać przedmiotowe świadczenie usług za opodatkowane VAT powinno być ono odpłatne (alternatywnie powinno stanowić nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, choć zdaniem Gminy w opisywanej sprawie nie dojdzie do zastosowania tego przepisu, jako że świadczenie to odbywało się na cel związany z działalnością gospodarczą Gminy, a strony ustnie ustaliły, że będzie ono odpłatne).

Jak wskazano w opisie sprawy, od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierzała udostępnić każdą z sieci wodnokanalizacyjnych odpłatnie na rzecz KZB, a KZB znał i akceptował intencję Gminy w tym zakresie. Formalne, tj. pisemne zawarcie porozumienia o odpłatnym udostępnieniu wybudowanej infrastruktury wodnokanalizacyjnej na rzecz KZB, nastąpiło w grudniu 2013 r., co podyktowane było czynnikami zewnętrznymi związanymi z wątpliwościami dotyczącymi zapisów zawartych umów o dofinansowanie oraz wątpliwościami natury techniczno-prawnej dotyczącymi możliwości i skuteczności zawarcia porozumienia pomiędzy Gminą a jej zakładem budżetowym oraz dotyczącymi rodzaju i ceny wykonywanej usługi.

W chwili obecnej Gmina zamierza dokonać obciążenia KZB również za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych, w szczególności za okres od lipca 2011 r. (kiedy to została oddana do użytkowania pierwsza z sieci w Y etap I) do listopada 2013 r. (czyli miesiąca poprzedzającego formalne zawarcie umowy i moment rozpoczęcia regularnego, comiesięcznego wystawiania faktur z tytułu czynszu dzierżawnego). W ocenie Gminy, takie jednorazowe obciążenie KZB będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz KZB związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (analogicznie do opodatkowania VAT comiesięcznego czynszu dzierżawnego, zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym przez Gminę w uzasadnieniu do pytania oznaczonego we wniosku jako pytanie numer 1).

W szczególności, zgodnie z praktyką Ministra Finansów, aby uznać daną transakcję za opodatkowaną VAT, pomiędzy odpłatnością otrzymaną przez wykonawcę usługi a wykonaną czynnością powinien istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. W ocenie Gminy, otrzymane przez Gminę wynagrodzenie za okres tzw. bezumownego korzystania będzie spełniało przedmiotową przesłankę, jako że odpłatność ta będzie stanowiła wynagrodzenie tylko i wyłącznie za korzystanie przez KZB z sieci wodnokanalizacyjnych w okresie, w którym Gmina nie miała formalnie zawartego porozumienia z KZB o odpłatnym udostępnieniu sieci (a w którym strony miały wolę zawrzeć takie porozumienie pisemne, jednak powstrzymywane było to przez warunki zewnętrzne).

Mając na uwadze powyższe, obciążenie KZB za korzystanie z sieci wodnokanalizacyjnych w okresie, w którym Gmina nie zawarła pisemnego porozumienia z KZB sprawi, że wykonywane przez Gminę na rzecz KZB usługi związane z udostępnieniem poszczególnych odcinków infrastruktury wodnokanalizacyjnej staną się odpłatne, a tym samym usługa będzie opodatkowana VAT.

Takie stanowisko potwierdził m.in. Minister Finansów w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2013 r. o sygn. ILPP1/443-458/13-4/NS, w której uznał w podobniej sytuacji, że "z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. (...) Jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne".

Odnosząc sytuację Gminy do powyższego stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, należy uznać, że od początku miała miejsce czynność opodatkowana VAT w związku z użytkowaniem infrastruktury wodnokanalizacyjnej wskazanej w punktach od 1 do 4 przez Gminę, ponieważ Gmina wykonywała świadczenie (udostępniła poszczególne odcinki infrastruktury na rzez KZB), a jednocześnie wynagrodzenie miało być wypłacone (ustalono to ustnie, po czym uregulowano w zawartym porozumieniu).

Jednocześnie, jednorazową odpłatność za bezumowne korzystanie nie można uznać - w ocenie Gminy - za odszkodowanie wypłacone Gminie przez KZB, jako że Gmina od początku korzystania przez KZB z każdej z sieci wodnokanalizacyjnych była tego świadoma i tolerowała ten stan rzeczy. Ponadto, od początku wolą stron było zawarcie porozumienia, na podstawie którego KZB użytkowałby przedmiotową infrastrukturę odpłatnie i zostało to formalnie potwierdzone w drodze zawartego porozumienia z dnia 2 grudnia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1, z późn. zm.) wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie "odpłatności" pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin "zapłata" stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Wobec powyższego należy wskazać, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zauważyć należy, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 k.c., dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Przepisy Kodeksu cywilnego regulują również kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy.

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu - od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. regulacji wynika, że w sytuacji wytoczenia powództwa - przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze - jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 k.c., przepisy normujące stosunki między właścicielem rzeczy a posiadaczem samoistnym (art. 224-229 k.c.) znajdują odpowiednie zastosowanie do stosunków między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym.

W myśl powołanego wyżej art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, że z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu, bądź wystąpienie przez jego właściciela na drogę sądową.

W sytuacji zatem, gdy osoba trzecia korzysta z nieruchomości bez zgody jej właściciela zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem nieruchomości i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa) w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy korzystający z nieruchomości użytkuje ją za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) - z różnych względów - toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości bez zawiązywania stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Co do zasady, sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumianą, milczącą zgodę właściciela nieruchomości na jej użytkowanie przez dotychczasowego użytkownika - czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Gmina - będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług - w latach 2011-2013 ponosiła wydatki na realizację inwestycji w zakresie budowy sieci wodnokanalizacyjnych, w szczególności na budowę:

Wydatki na przedmiotowe inwestycje są zasadniczo udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę. Od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierzała udostępnić każdą z ww. sieci wodnokanalizacyjnych odpłatnie na rzecz zakładu budżetowego Gminy, tj. KZB. W szczególności, od momentu rozpoczęcia realizowania pierwszej inwestycji intencją Gminy było zawarcie umowy/porozumienia z KZB o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz Zakładu. Na tej podstawie KZB miał uiszczać stałą miesięczną kwotę na rzecz Gminy w zamian za możliwość użytkowania sieci wodnokanalizacyjnych w celu wykonywania działalności opodatkowanej VAT w postaci świadczenia usług wodnokanalizacyjnych na terenie Gminy. KZB znał i akceptował intencję Gminy w tym zakresie przejmując każdą z sieci do użytkowania po jej wybudowaniu. Formalnie, tj. w formie pisemnej, porozumienie o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych zostało zawarte pomiędzy Gminą a KZB w dniu 2 grudnia 2013 r. Zgodnie z zapisami zawartego porozumienia Gmina obciąża KZB miesięcznym czynszem za korzystanie z sieci wodnokanalizacyjnych. Gmina rozpoczęła wystawianie faktur z tego tytułu po zawarciu formalnego porozumienia, czyli od grudnia 2013 r. Tym samym na moment oddania do użytkowania sieci wskazanych w punktach od 1 do 4 (Y etap I, pierwsze odcinki w ul. (...) w X oraz Y etap II) Gmina nie miała formalnie - tj. pisemnie - zawartego porozumienia o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB. Z kolei na moment oddania do użytkowania sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w punktach od 5 do 7 (kanalizacji w Z, kolejnych odcinków kanalizacji i wodociągu na ul. (...) w X) stanowiły one już przedmiot dzierżawy wskazany w zawartym na piśmie porozumieniu. Zawarcie pisemnego porozumienia w czasie późniejszym niż oddanie pierwszej sieci kanalizacyjnej (w Y etap I) do użytkowania było spowodowane koniecznością weryfikacji i potwierdzenia istotnych aspektów prawnych. W szczególności, przed formalnym zawarciem porozumienia z KZB Gmina chciała potwierdzić następujące kwestie:

* z PROW, czy odpłatne udostępnienie sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB nie naruszy warunków zawartej umowy o dofinansowanie,

* z WFOŚiGW tryb ewentualnego zwrotu części pożyczki w przyspieszonym trybie w związku z potencjalnym odzyskaniem podatku VAT, w tym kwot przekazanych Gminie na podstawie umowy pożyczki na sfinansowanie podatku VAT,

* możliwości zawarcia przez Gminę umowy z własnym zakładem budżetowym z racji nieposiadania przez KZB osobowości prawnej i skuteczności tej umowy na gruncie przepisów kodeksu cywilnego i ustawy o finansach publicznych,

* skuteczności zawartej umowy o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB na gruncie przepisów ustawy o VAT, w szczególności z perspektywy pojawiających się wyroków sądów administracyjnych o tożsamości jednostek budżetowych z Gminą dla celów VAT, a nawet wybranych wyroków wskazujących również na tożsamość zakładów budżetowych z Gminą dla celów VAT,

* wyboru rodzaju usługi, jaką Gmina będzie świadczyła na rzecz KZB przy pomocy wybudowanych sieci wodnokanalizacyjnych - w szczególności wątpliwości dotyczyły kwestii, czy ma to być usługa o charakterze quasi-dzierżawy, czy też świadczenie usługi przesyłu na rzecz KZB,

* po podjęciu decyzji w zakresie rodzaju świadczonej usługi, ustalenie ceny za usługę, jako że wynagrodzenie z tego tytułu uzależnione jest od alokacji ryzyk i obowiązków stron umowy dotyczących utrzymania i zapewnienia sprawności infrastruktury wodnokanalizacyjnej.

W konsekwencji powyższego Gmina od samego początku, tj. od momentu oddawania do użytkowania kolejnych sieci wodnokanalizacyjnych, świadczyła usługę na rzecz KZB, jednak dopiero po ustaleniu konsekwencji prawnych w zakresie budzących wątpliwości Gminy kwestii, Gmina mogła potwierdzić istniejący stan rzeczy w drodze sporządzenia pisemnego porozumienia z KZB. Zawarte porozumienie uregulowało zasady świadczonej usługi i jej cenę również za okres od lipca 2011 r., czyli od momentu oddania do użytkowania pierwszej sieci kanalizacyjnej. W chwili obecnej Gmina zamierza dokonać obciążenia KZB za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych, w szczególności za okres od lipca 2011 r. (kiedy to została oddana do użytkowania pierwsza z sieci w Y etap I) do listopada 2013 r. (czyli miesiąca poprzedzającego formalne zawarcie porozumienia i moment rozpoczęcia regularnego, comiesięcznego wystawiania faktur z tytułu czynszu dzierżawnego). Za okres bezumownego korzystania Gmina rozumie okres, w którym nie zawarto pisemnego porozumienia pomiędzy Gminą a KZB, a jedynie ustnie ustalono, że Gmina udostępni infrastrukturę wodnokanalizacyjną na rzecz KZB za odpłatnością. Tym samym bezumowne korzystanie stanowiło w praktyce korzystanie przez KZB z sieci wodnokanalizacyjnych na podstawie porozumień ustnych, bez podpisania formalnej umowy i otrzymywania faktur dokumentujących wynagrodzenie Gminy w tym zakresie. W tym czasie Gmina pracowała bowiem nad uformowaniem ostatecznych zasad świadczenia usługi na rzecz KZB. Okres bezumownego korzystania przez KZB z sieci wodnokanalizacyjnych wybudowanych przez Gminę wynikał z okoliczności zewnętrznych, związanych z otrzymanymi na realizację inwestycji dofinansowaniami, jak również był spowodowany wątpliwościami związanymi z interpretacją przepisów kodeksu cywilnego, ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o VAT dotyczącymi prawnej możliwości oraz skutków zawarcia umowy przez Gminę z własnym zakładem budżetowym, który nie posiada osobowości prawnej. Tym samym nie wynikał on z braku woli Gminy i KZB do zawarcia porozumienia regulującego odpłatność za świadczone przez Gminę na rzecz KZB usługi.

W związku z powyższym opisem wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii wskazania, czy jednorazowe obciążenie Zakładu za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w pkt od 1 do 4 będzie stanowiło dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT.

Z opisu sprawy wynika, że od momentu rozpoczęcia realizowania pierwszej inwestycji intencją Gminy było zawarcie umowy/porozumienia z KZB o odpłatnym udostępnieniu sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz Zakładu. Na tej podstawie KZB miał uiszczać stałą miesięczną kwotę na rzecz Gminy w zamian za możliwość użytkowania sieci wodnokanalizacyjnych w celu wykonywania działalności opodatkowanej VAT w postaci świadczenia usług wodnokanalizacyjnych na terenie Gminy. KZB znał i akceptował intencję Gminy w tym zakresie przejmując każdą z sieci do użytkowania po jej wybudowaniu. Od początku korzystania przez KZB z każdej z sieci wodnokanalizacyjnych Gmina była tego świadoma i tolerowała ten stan rzeczy. Zatem przez cały ten czas Wnioskodawca tolerował stan bezumownego korzystania z sieci przez Zakład i nie poczynił starań mających na celu ich odzyskanie, lecz zmierzał wyłącznie do prawnego uregulowania tego stanu. Ostatecznie formalne, tj. pisemne zawarcie porozumienia o odpłatnym udostępnieniu wybudowanej infrastruktury wodnokanalizacyjnej na rzecz KZB, nastąpiło w grudniu 2013 r., co podyktowane było czynnikami zewnętrznymi związanymi z wątpliwościami dotyczącymi zapisów zawartych umów o dofinansowanie oraz wątpliwościami natury techniczno-prawnej dotyczącymi możliwości i skuteczności zawarcia porozumienia pomiędzy Gminą a jej zakładem budżetowym oraz dotyczącymi rodzaju i ceny wykonywanej usługi.

W związku z tym należy uznać, że spełnione zostały przesłanki pozwalające traktować otrzymaną kwotę za okres bezumownego korzystania z sieci kanalizacyjnych wskazanych w punktach od 1 do 4 za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i stanowiącą wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi polegającej na odpłatnym udostępnieniu tych sieci.

Zatem w analizowanej sprawie korzystanie z sieci wodnokanalizacyjnych przez KZB bez zawierania pisemnej umowy cywilnoprawnej z Wnioskodawcą - spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy w tym miejscu wskazać, że w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2014 r. nr ILPP1/443-417/14-2/NS rozstrzygnięto, że odpłatne udostępnienie przez Gminę sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz KZB stanowi/będzie stanowić świadczenie usług opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że jednorazowe obciążenie KZB za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w opisie sprawy w punktach od 1 do 4 będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz KZB związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie określenia, czy jednorazowe obciążenie Zakładu za okres tzw. bezumownego korzystania z sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w pkt od 1 do 4 będzie stanowiło dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z odpłatnym udostępnieniem infrastruktury i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek w zakresie uznania czynności odpłatnego udostępnienia przez Gminę sieci wodnokanalizacyjnych na rzecz Zakładu za usługę opodatkowaną podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2014 r. nr ILPP1/443-417/14-2/NS. Z kolei kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w zakresie stwierdzenia, czy Gmina ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących budowy sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w pkt od 1 do 4 w drodze korekt przeszłych deklaracji VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2014 r. nr ILPP1/443-417/14-4/NS. Natomiast wniosek w części dotyczącej stwierdzenia, czy Gmina ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących budowy sieci wodnokanalizacyjnych wskazanych w pkt od 5 do 7 w drodze korekt przeszłych deklaracji VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 4) w zdarzeniu przyszłym został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2014 r. nr ILPP1/443-417/14-5/NS.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.