ILPP1/443-417/10-2/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki komandytowej, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2010 r. (data wpływu 9 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów - jest prawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 25 stycznia 2008 r. Wojewoda wydał decyzję nr (...) znak: l (...) ustalającą warunki lokalizacji dla inwestycji polegającej na rozbudowie drogi krajowej nr X oraz zatwierdzającą na potrzeby ww. inwestycji podział nieruchomości wzdłuż linii rozgraniczających teren inwestycji. Na podstawie wyżej opisanej decyzji nieruchomości lub ich części, wydzielone liniami rozgraniczającymi teren inwestycji, których właścicielem nie jest Skarb Państwa - z mocy prawa - stały się własnością Skarbu Państwa z dniem 31 lipca 2008 r., w którym niniejsza decyzja stała się ostateczna, za odszkodowaniem ustalonym w odrębnych decyzjach.

Część nieruchomości stanowiących dotychczas własność Spółki (działka nr 7/3, 8/5, 10/4 oraz 14/3) z mocy prawa stała się własnością Skarbu Państwa.

Zgodnie z wypisem i wyrysem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego dla miasta w roku 2008 nieruchomości, które z mocy prawa stały się własnością Skarbu Państwa, położone były następująco:

* działka nr 7/3, 8/5 oraz zachodnia część działki 10/4: poza nieprzekraczalnymi liniami zabudowy, na obszarze, który przeznaczony był na pas zieleni izolacyjnej wzdłuż drogi krajowej nr X,

* wschodnia część działki 10/4 oraz działka 14/3: w jednostce urbanistycznej, dla której ustalono jako przeznaczenie podstawowe rezerwę terenu dla węzła na drodze krajowej nr X z drogą wojewódzką nr XXX.

Grunty sklasyfikowane były w ewidencji gruntów jako grunty rolne i z tytułu ich posiadania Spółka odprowadzała podatek rolny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dostawa terenów niezabudowanych, sklasyfikowanych jako grunty rolne, znajdujących się zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego poza nieprzekraczalnymi liniami zabudowy, na obszarze przeznaczonym pod pas zieleni izolacyjnej wzdłuż drogi krajowej oraz stanowiące rezerwę terenu dla węzła na drodze krajowej z drogą wojewódzką, spełnia warunki do zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Czynność taka podlega opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwolniona została dostawa terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia "teren przeznaczony pod zabudowę". W orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok NSA z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt 831/07, wyrok NSA z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt I FSK 686/07, wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 lipca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 899/07) utrwalił się pogląd, że właściwe są tu przepisy ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisy wykonawcze, które regulują zagadnienia związane z przeznaczeniem terenów.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego decyduje o przeznaczeniu terenu, sposobach zagospodarowania i warunkach zabudowy oraz sposobie wykonywania prawa własności nieruchomości.

W planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania, jak również strefy ochronne, dla których ustala się ograniczenia w zagospodarowaniu i korzystaniu z terenów, w tym zakaz zabudowy. Dotyczy to w szczególności gruntów położonych poza nieprzekraczalnymi liniami zabudowy, na obszarze, który przeznaczony był na pas zieleni izolacyjnej oraz jako rezerwa terenu dla węzła. Są to zatem grunty nie przeznaczone pod zabudowę.

Zatem grunty, które nie są zabudowane i nie zostały sklasyfikowano jako budowlane, a w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego nie są przeznaczone pod zabudowę, spełniają warunki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, a ich dostawa jest zwolniona od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z powyższych przepisów wynika, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy na terytorium kraju.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi (7%, 3% i 0%) lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 4 ust. 1 tej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 cyt. ustawy).

Na podstawie art. 3 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych. W świetle art. 9 ust. 1 ww. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Natomiast, ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyduje przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku ww. dokumentacji - przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Należy jednak wskazać, iż kwalifikowanie przeznaczenia gruntów w oparciu o dokumentację dotyczącą kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej nie leży w kompetencji organów podatkowych - art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w dniu 25 stycznia 2008 r. Wojewoda wydał decyzję ustalającą warunki lokalizacji dla inwestycji polegającej na rozbudowie drogi krajowej nr X oraz zatwierdzającą na potrzeby ww. inwestycji podział nieruchomości wzdłuż linii rozgraniczających teren inwestycji. Na podstawie wyżej opisanej decyzji nieruchomości lub ich części, wydzielone liniami rozgraniczającymi teren inwestycji, których właścicielem nie jest Skarb Państwa - z mocy prawa - stały się własnością Skarbu Państwa z dniem 31 lipca 2008 r., w którym niniejsza decyzja stała się ostateczna, za odszkodowaniem ustalonym w odrębnych decyzjach. Część nieruchomości stanowiących dotychczas własność Spółki (działka nr 7/3, 8/5, 10/4 oraz 14/3) z mocy prawa stała się własnością Skarbu Państwa. Zgodnie z wypisem i wyrysem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego dla miasta w roku 2008 nieruchomości, które z mocy prawa stały się własnością Skarbu Państwa, położone były następująco:

* działka nr 7/3, 8/5 oraz zachodnia część działki 10/4: poza nieprzekraczalnymi liniami zabudowy, na obszarze, który przeznaczony był na pas zieleni izolacyjnej wzdłuż drogi krajowej nr X,

* wschodnia część działki 10/4 oraz działka 14/3: w jednostce urbanistycznej, dla której ustalono jako przeznaczenie podstawowe rezerwę terenu dla węzła na drodze krajowej nr X z drogą wojewódzką nr XXX.

Grunty sklasyfikowane były w ewidencji gruntów jako grunty rolne i z tytułu ich posiadania Spółka odprowadzała podatek rolny. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Uwzględniając zatem powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny wskazujący, iż przedmiotowe grunty wg planu zagospodarowania przestrzennego stanowią obszar przeznaczony na pas zieleni izolacyjnej wzdłuż drogi krajowej oraz podstawę rezerwy terenu dla węzła na drodze krajowej, stwierdzić należy, iż ich dostawa korzysta ze zwolnienia od podatku VAT. Warunkiem jest jednak, iż w przypadku wschodniej części działki 10/4 oraz działki 14/3 podstawa rezerwy terenu dla węzła nie oznacza przeznaczenia pod zabudowę.

Reasumując, dostawa przedmiotowych terenów niezabudowanych, spełnia warunki do zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, pod warunkiem że z planu zagospodarowania przestrzennego nie wynika ich budowlany charakter lub przeznaczenie pod zabudowę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.