ILPP1/443-386/08-3/BP
Pismo z dnia 8 lipca 2008 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP1/443-386/08-3/BP
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2008 r. (data wpływu: 11 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udzielania premii pieniężnych uzależnionych od wielkości obrotów - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udzielania premii pieniężnych uzależnionych od wielkości obrotów.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
LK Sp. z o.o. z siedzibą w D jest spółką córką spółki LHA z siedzibą w S. Spółki koncernu L zajmują się praktycznie na całym świecie wytwarzaniem, montażem oraz handlem kablami sterującymi, przewodami oraz innymi urządzeniami elektrotechnicznymi. W chwili obecnej LK jest liczącym się na rynku hurtowym dystrybutorem tych wyrobów.
W związku z prowadzoną działalnością LK Sp. z o.o. zawierała i zawiera umowy partnerskie z dystrybutorami sprowadzanych do Polski wyrobów dotyczące warunków współpracy handlowej. W zawieranych umowach strony określają m.in. zobowiązanie LK Sp. z o.o. do wypłaty swoim odbiorcom (dystrybutorom) rocznych premii pieniężnych od zrealizowanych obrotów - pod warunkiem wykonania planu zakupów w roku kalendarzowym, obliczonych na podstawie wynegocjowanych progów obrotów. Wysokość premii pieniężnej dla każdego z odbiorców jest określana indywidualnie w zależności od wielkości zakupów netto, zrealizowanych w danym okresie roku kalendarzowego.
Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca załączył dwie przykładowe umowy: umowę partnerską nr (...), zawartą w dniu 2 stycznia 2008 r. w K z Przedsiębiorstwem Handlowym X Sp. z o.o. oraz umowę partnerską nr (...) zawartą w dniu 2 stycznia 2008 r. we W z Hurtownią Y s.c.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy wypłacane przez LK Sp. z o.o. premie pieniężne są zwolnione od podatku VAT i powinny być wypłacane na podstawie not obciążeniowych, wystawianych przez odbiorców, czy też są zapłatą za świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT i powinny być wypłacane na podstawie faktur.
Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zrealizowanie przez podmiot kupujący (odbiorcę) określonego wolumenu obrotu (wielkości obrotu z tytułu zakupów w LK) nie stanowi świadczenia usługi na rzecz LK i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Według Wnioskodawcy premie pieniężne powinny być wypłacane na podstawie not obciążeniowych wystawianych przez odbiorców LK i w związku z tym powinny być zwolnione od podatku VAT. Uzyskanie pewnego pułapu obrotów związanych z zakupami u kontrahenta nie może uchodzić za opodatkowaną VAT usługę wynagradzaną premią pieniężną. W opinii Wnioskodawcy premii pieniężnej nie można zakwalifikować jako usługi opodatkowanej VAT zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług oraz VI Dyrektywy.
Wnioskodawca przytacza przepis art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 (odpłatne świadczenie usług) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Z powołanego przepisu wynika, że pojęcie "świadczenie usług" ma bardzo szeroki zakres: obejmuje nie tylko działania podatnika, ale także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Istotne jest to, że z przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że świadczeniem usług jest świadczenie, które nie stanowi dostawy towaru. Nie może zatem wystąpić taka sytuacja faktyczna, która jednocześnie stanowiłaby dostawę towarów i świadczenie usług. Dostawy towarów nie mogą przez ich zsumowanie stanowić świadczenia usług. Przeszkodą do takiej konstatacji - jak już zauważył Wnioskodawca - jest przepis art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, która przesądza o tym, że dostawa nie może być świadczeniem usług.
Dokonując interpretacji powołanego przepisu należy odnieść się również do art. 6 VI Dyrektywy, odpowiednika art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z treścią tego przepisu pojęcie "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję niestanowiącą dostawy towarów w rozumieniu art. 5. Trzeba zatem stwierdzić, że na gruncie VI Dyrektywy mamy do czynienia z takim samym rozwiązaniem prawnym jak na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług: dostawa towarów nie może jednocześnie stanowić świadczenia usług. Konsekwencją powyższych rozważań jest pogląd, że we wspólnotowym systemie podatku od wartości dodanej określona ilość dostaw towarów nie może stanowić świadczenia usług.
Wnioskodawca podkreśla, że podwójne opodatkowanie stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 oraz w pewnym sensie w art. 217 Konstytucji RP (por. R. Mastalski, "Skutki prawne wystawienia faktury w podatku od towarów i usług", PP 2001 Nr 7, str. 26). Na temat zasady zakazu podwójnego podatkowania w krajowym systemie podatkowym, w szczególności na gruncie podatku od towarów i usług, wielokrotnie wypowiadano się w orzecznictwie. Tytułem przykładu Wnioskodawca wskazał orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 października 2004 r. sygn. akt SK 33/03 oraz uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 2002 r. sygn. akt FPS 2/02.
Wnioskodawca sięga również do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W uzasadnieniu do wyroku w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że każdorazowo i indywidualnie należy ustalać, czy transakcja stanowi dostawę towarów, czy świadczenie usług. Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że o tym, czy w świetle VI Dyrektywy dana transakcja stanowi dostawę towarów, czy świadczenie usług powinny decydować wszystkie okoliczności zawarcia tejże transakcji (por. M. Chomiuk K. Sachs, "VI Dyrektywa VAT", Warszawa 2004, str. 112). Z kolei w wyroku w sprawie 50/88 Heinz K#971;hne v. Finanzamt M#971;nchen III Europejski Trybunał Sprawiedliwości postawił tezę, że opodatkowanie wydatków poniesionych na konserwację towarów jest zgodne ze wspólnym systemem VAT, gdyż celem tego systemu jest nie tylko wyeliminowanie podwójnego opodatkowania tych samych transakcji, lecz także braku ich opodatkowania; podatnik może powołać się na artykuł 6 ust. 2 przed sądem Państwa Członkowskiego w zakresie, w jakim przepis ten eliminuje opodatkowanie użycia składników przedsiębiorstwa do celów prywatnych w sytuacji, gdy VAT od tych towarów nie podlegał odliczeniu w całości lub w części. Natomiast w wyroku w sprawie 249/84 Ministere Public i Ministry of Finance v. Venceslas Profant Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że organy Państw Członkowskich nie dysponują pełną swobodą decyzji w zakresie wprowadzania zwolnień w imporcie na podstawie artykułu 14 VI Dyrektywy, gdyż spoczywa na nich obowiązek wypełniania podstawowych celów harmonizacji VAT, zwłaszcza umożliwiania swobodnego przepływu osób i towarów oraz zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.
Wnioskodawca zwraca uwagę, że za brakiem podstaw prawnych do opodatkowania premii (bonusów) opowiedział się J. Zubrzycki w "Leksykonie VAT". Stwierdzając, że osiągnięcie przez nabywcę towarów określonej w umownie wielkości obrotów (zakupów) z danym sprzedawcą nie jest usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem wypłacona nabywcy towarów przez sprzedawcę premia (bonus) za uzyskanie odpowiedniego pułapu obrotów - nie stanowi odpłatności (wynagrodzenia za świadczenie usług). Tym samym wypłacanie tego rodzaju premii (bonusa) jest obojętne z punktu widzenia podatku VAT, natomiast podlega u nabywcy towarów, któremu premia jest przekazywana, zaliczeniu do przychodów w podatku dochodowym. Podobnie w przypadku wypłaty premii przez sprzedawcę, nabywcy towarów z tytułu terminowego płacenia przez tego ostatniego za zakupiony towar, a więc prawidłowego wykonywania przez nabywcę jednego ze zobowiązań umowy sprzedaży (opodatkowanej jako dostawa towarów) - nie jest żadnym rodzajem usługi podmiotu kupującego na rzecz sprzedawcy, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.
Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje ponadto wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 94/06.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług - stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
W myśl art. 2 ust. 1 lit. a) i lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L Nr 347 (poprzednio: art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy 77/388/EWG Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - Dz. Urz. UE L 145) opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze. Przepis art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio: art. 6 ust. 1 VI Dyrektywy) stanowi, że "świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów". Użycie w przytoczonym przepisie sformułowania "transakcja" sprawia, że każda umowa skutkująca wzajemną wymianą świadczenia i wynagrodzenia stanowi usługę w rozumieniu przepisów prawa wspólnotowego, a tym samym powinna zostać objęta opodatkowaniem podatkiem VAT. W Memorandum Wyjaśniającym do VI Dyrektywy stwierdzono ponadto, że głównym celem wprowadzenia tak szerokiej definicji usług w ramach VI Dyrektywy jest zagwarantowanie opodatkowania wszystkich transakcji, które nie stanowią dostawy towarów oraz nie zostały zwolnione lub wyłączone z zakresu podatku od wartości dodanej.
W świetle zarówno przepisów krajowych, jak i przepisów wspólnotowych każde świadczenie (czynność), a nawet transakcja, za którą świadczeniodawca otrzymuje ekwiwalent w postaci wynagrodzenia wypłaconego przez drugą stronę (jeżeli nie zostanie uznane za dostawę towarów), należy uznać za usługę w rozumieniu przepisów regulujących opodatkowanie podatkiem VAT. Wzajemną korelację pomiędzy wynagrodzeniem a otrzymywanym za nie świadczeniem potwierdza orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W sprawie C-16/93 R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden Europejski Trybunał sprawiedliwości uznał, że "świadczenie usług realizowane jest za «wynagrodzeniem» w rozumieniu art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy". Analogiczne stanowisko zaprezentował Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie 102/86 Apple and Pear Development Council v. Commissioners of Customs and Excise.
Według art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W myśl art. 29 ust. 4 ustawy obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.
Podatnicy podejmują różnorodne działania zmierzające do intensyfikacji sprzedaży towarów. Sprzedawcy z różnych przyczyn (np. dokonania zakupów w dużych ilościach w określonym czasie) po dokonaniu dostaw udzielają nabywcom premii pieniężnych polegających na wypłacaniu określonych kwot pieniężnych. Różnorodność działań i sytuacji gospodarczych będących podstawą do wypłacenia premii pieniężnych sprawia, że skutki podatkowe w podatku VAT należy ustalać w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego występującego u podatnika z uwzględnieniem wszystkich okoliczności wiążących się z dokonaniem wypłat.
Tu warto zwrócić uwagę na powołany przez Wnioskodawcę wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S v. Finanzamt, z którego uzasadnienia wynika, że "w celu ustalenia, czy transakcje stanowią dostawy towarów czy świadczenie usług, należy uwzględnić wszystkie okoliczności przeprowadzenia danej transakcji w celu zidentyfikowania jej cech charakterystycznych" (pkt 11). Skutki podatkowe w podatku VAT odnoszące się do wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie pieniężne zostały wypłacone, tzn. czy dotyczą konkretnych dostaw, czy - wszystkich dostaw w określonym czasie.
Premia pieniężna, która dotyczy konkretnej dostawy, stanowi rabat, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy, ponieważ ma wpływ na wartość dostawy i w efekcie prowadzi do obniżenia wartości (ceny) dostawy. Z kolei w sytuacji, w której wypłata premii pieniężnej następuje w wyniku ziszczenia się warunku: osiągnięcia przez nabywców odpowiedniego poziomu zakupów lub odsprzedaży uprzednio nabytych towarów bądź terminowego uiszczenia przez nabywców kwot należnych z tytułu zakupów towarów w określony, preferowany przez sprzedającego sposób oraz nie dotyczy żadnej konkretnej dostawy należy uznać, że mamy do czynienia z określonym zachowaniem nabywców, a więc ze świadczeniem usług przez nabywców otrzymujących premie pieniężne, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wypłaca nabywcom dostarczanych przez siebie towarów premie pieniężne. Premia pieniężna jest uzależniona od osiągnięcia określonej w umowie wielkości (wartości) obrotów i nie jest związana z żadną konkretną dostawą. Premia pieniężna nie ma ponadto charakteru dobrowolnego, ale jest uzależniona od zachowania nabywcy, ustalonego w umowie partnerskiej. W analizowanym przypadku nie powinna budzić wątpliwości ekwiwalentność świadczeń między stronami, tj. Wnioskodawcą oraz nabywcami dostarczanych przez niego towarów. Trudno tu również dopatrzyć się tożsamości świadczenia usług oraz dostawy towarów, albowiem - co bardzo istotne - nie zachodzi tożsamość podmiotów świadczących, tzn. kto inny świadczy usługę, a kto inny dostarcza towar. Nie można więc uznać, że odbiorcy nie świadczą na rzecz Wnioskodawcy usługi, ponieważ jakakolwiek usługa kontrahenta wchodzi w zakres "dostawy towarów". Należy bowiem podkreślić, że w zakresie dostaw towarów dokonywanych przez Wnioskodawcę nie mogą się mieścić usługi świadczone przez odbiorców za wynagrodzeniem. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca dostarcza towary, za które otrzymuje wynagrodzenie od odbiorców i jednocześnie zakupuje od odbiorców usługi, za które wynagrodzeniem jest premia pieniężna wypłacana przez Wnioskodawcę. Usługobiorcą jest Wnioskodawca, który realizuje swój interes ekonomiczny przez tworzenie sytuacji, w której nabywcy decydują się na zakup u niego, a nie u innego dostawcy. Zachowanie nabywców stanowi świadczenie usługi za wynagrodzeniem na rzecz Wnioskodawcy. Jako zapłatę za wykonaną usługę Wnioskodawca wypłaca premie pieniężne. Okoliczności sprawy nie wskazują na możliwość powiązania premii pieniężnych z konkretnymi dostawami oraz traktowana premii pieniężnych jako rabatu, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
W myśl § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.) fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14, 15 i 15a.
Trzeba zauważyć, że wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie 50/88 Heinz K#971;hne v. Finanzamt M#971;nchen III oraz w sprawie 249/84 Ministere Public i Ministry of Finance v. Venceslas Profant akcentują zakaz podwójnego opodatkowania, jednak wyroki te dotyczą stanów faktycznych odmiennych od stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.
W sprawie 50/88 Heinz K#971;hne v. Finanzamt M#971;nchen III Europejski Trybunał Sprawiedliwości postawił tezę, że opodatkowanie wydatków poniesionych na konserwację towarów jest zgodne ze wspólnym systemem VAT, gdyż celem tego systemu jest wyeliminowanie nie tylko podwójnego opodatkowania tych samych transakcji, lecz także braku ich opodatkowania; podatnik może powołać się na art. 6 (2) przed sądem Państwa Członkowskiego w zakresie, w jakim przepis ten eliminuje opodatkowanie użycia składników przedsiębiorstwa do celów prywatnych w sytuacji, gdy VAT od tych towarów nie podlegał odliczeniu w całości lub w części.
W sprawie 249/84 Ministere Public i Ministry of Finance v. Venceslas Profant, Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał: że "zasady prawa Wspólnoty, a w szczególności VI Dyrektywy, wykluczają możliwość obciążania przez Państwo Członkowskie podatkiem VAT importu pojazdu silnikowego zakupionego w innym Państwie Członkowskim, w którym podatek został zapłacony a pojazd zarejestrowany, gdy pojazd ten jest używany przez obywatela drugiego Państwa Członkowskiego zamieszkałego w tym państwie, ale studiującego w tym pierwszym państwie, w którym jest na czas odbywania studiów wpisany do rejestru obcokrajowców". Tak więc również wspominany wyrok nie dotyczy analizowanego przypadku.
Reasumując, należy stwierdzić, że premie pieniężne, które Wnioskodawca wypłaca nabywcom towarów za osiągnięcia określonego w umowie poziomu obrotów, stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT i powinny być udokumentowane fakturami wystawianymi przez nabywców.
Ponadto informuje się wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2007 r., sygn. akt I FSK 94/06 stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie osadzonej w określonym stanie faktycznym i nie ma mocy powszechnie obowiązującej.
Analiza umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach wyznaczonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), który stanowi, że minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym tut. Organ nie dokonał oceny prawnej umów cywilnoprawnych załączonych przez Wnioskodawcę do wniosku.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.