ILPP1/443-365/07-4/HW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2007 r. (data wpływu 31 października 2007 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2008 r. (data wpływu 28 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku VAT oraz dokumentowania sprzedaży - jest prawidłowe.

W dniu 31 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku VAT oraz dokumentowania sprzedaży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w okresie od połowy roku 2001 do 17 lipca 2003 r. użytkował samochód osobowy marki X przekazany w ramach umowy leasingu. Pojazd ten na podstawie faktury VAT z dnia 18 lipca 2003 r., wykupił za kwotę netto 11.173,77 zł właściciel Kancelarii. Od momentu zakupu przedmiotowy samochód wprowadzony został do ewidencji środków trwałych według wartości zakupu brutto i amortyzowany był do roku 2006. Nabywcy samochodu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, bowiem zakupiony został przez osobę fizyczną.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, Kancelaria Prawnicza "X" może sprzedać przedmiotowy samochód bez naliczania podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 2 cyt. ustawy przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się:

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT nie określa jednoznacznie co oznacza stwierdzenie, że w stosunku do towarów używanych nie przysługiwało sprzedającemu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednak mimo braku tej jednoznaczności uznać należy, że przepis ten ma zastosowanie tylko wówczas, gdy podatnik nie miał - w świetle obowiązujących przepisów - prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów, a nie ma zastosowania wtedy, gdy mając takie prawo, z uprawnienia tego nie skorzystał. Na taką interpretację wskazuje odwołanie się w omawianym przepisie do prawa do obniżenia kwoty podatku należnego a nie do obniżenia podatku.

Z powyższego przepisu wynika, że sprzedawca towaru używanego, aby skorzystać ze zwolnienia nie może mieć prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w momencie zakupu towaru.

W myśl art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. według stanu prawnego na dzień 18 lipca 2003 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odsprzedaż stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Z przepisu tego nie można przez proste rozumowanie a contrario wywieść, iż nabycie każdego samochodu o ładowności powyżej 500 kilogramów uprawnia do obniżenia lub zwrotu różnicy podatku. Ww. przepis należy analizować przez pryzmat regulacji zawartej w art. 21 ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., ustanawiającym regułę obniżania podatku należnego o podatek naliczony. Reguła ta zostaje ograniczona mocą przepisu art. 23 ww. ustawy, który uprawnia Ministra Finansów m.in. do określenia w drodze rozporządzenia listy towarów i usług lub przypadków, w których nabycie towarów lub usług nie uprawnia do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku, o którym mowa w art. 21 cyt. ustawy. Uprawnienie to Minister Finansów zrealizował w § 10 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.) obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r. według stanu prawnego na dzień 18 lipca 2003 r. Tym samym aby zastosować art. 25 ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. do samochodów o ładowności powyżej 500 kilogramów, należy mieć na uwadze ograniczenia wynikające z tego rozporządzenia. Stosownie do § 10 ust. 3 ww. rozporządzenia podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą. W dniu 18 lipca 2003 r. zakupił na podstawie faktury VAT samochód osobowy, który był przez niego wykorzystywany w działalności gospodarczej. Od momentu zakupu przedmiotowy samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy prowadzonej przez Wnioskodawcę i do roku 2006 amortyzowany.

Z powyższego wynika, iż przedmiotowy samochód był użytkowany przez Podatnika przez okres dłuższy niż pół roku i w związku z tym spełnia definicję towaru używanego w myśl art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zatem, jeżeli w oparciu o przepisy art. 25 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz § 10 ust. 3 cyt. rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym według stanu na dzień 18 lipca 2003 r. nie przysługiwało Wnioskodawcy odliczenie podatku VAT to sprzedaż przedmiotowego samochodu, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy z dnia 11 marca 2004 r., korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy zaznaczyć, że brak prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego od zakupu samochodu nie może wynikać z faktu dokonania zakupu przez osobę fizyczną, a nie przez podmiot gospodarczy.

W danej sprawie nieistotne jest, czy samochód został kupiony na imię i nazwisko Pana czy na nazwę firmy prowadzonej przez osobę fizyczną, bowiem w takim przypadku zakup towaru w postaci samochodu zawsze będzie dokonany na imię i nazwisko osoby fizycznej. O fakcie dla jakich celów miał służyć zakupiony samochód świadczy natomiast wprowadzenie po zakupie do ewidencji środków trwałych i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym należy uznać, że obecnie sprzedaż przedmiotowego samochodu będzie dokonywana przez Pana prowadzącego działalność w formie Kancelarii Prawniczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.