ILPP1/443-354/13-3/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, reprezentowanej przez pełnomocnika radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2013 r. (data wpływu 25 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania udostępniania przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i niekorzystającą ze zwolnienia od tego podatku - jest prawidłowe.

W dniu 25 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania udostępniania przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i niekorzystającą ze zwolnienia od tego podatku. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) sprostowującym własne stanowisko przez Wnioskodawcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Gmina jest właścicielem działek nr A i nr B obręb X (Księga Wieczysta (...)), stanowiących część stoku narciarskiego, obejmujących całkowicie teren wyciągu narciarskiego oraz w części trasę zjazdową.

Pozostała część trasy zjazdowej znajduje się na terenie działki nr C (nowy nr po wydzieleniu geodezyjnym: D, obręb X) obecnie stanowiącej własność Skarbu Państwa będącej w zarządzie Nadleśnictwa Y (dalej: Nadleśnictwo), od którego Gmina dzierżawi ten teren. Obecnie podjęte zostały już ustalenia w zakresie zamiany nieruchomości pomiędzy Gminą i Nadleśnictwem, w efekcie której wszystkie działki zajęte pod stok narciarski będą własnością Gminy (Gmina przekazałaby Nadleśnictwu inną działkę niż powyższe o nr A i B).

Wskazane powyżej nieruchomości, tj. działki stanowiące obecnie własność Gminy, jak i działka, którą Gmina obecnie dzierżawi od Nadleśnictwa, a której właścicielem stanie się po dokonaniu planowanej zamiany z Nadleśnictwem, Gmina udostępnia operatorowi wyciągu narciarskiego na podstawie zawartej z nim, odpłatnej umowy dzierżawy. Operator prowadzi na tym terenie działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia wyciągu narciarskiego, działalność gastronomiczną i podobne.

Zgodnie z postanowieniami tej umowy dzierżawy, operator wyciągu narciarskiego uiszcza na rzecz Gminy miesięczny czynsz dzierżawny wyłącznie za tzw. zimowe miesiące, tj. miesiące, w których warunki atmosferyczne pozwalają na funkcjonowanie wyciągu narciarskiego przez co najmniej 15 dni. W przypadku, gdy w danym okresie nie zaistnieją takie warunki, zgodnie z umową, operator wyciągu narciarskiego nie jest zobowiązany do uiszczenia na rzecz Gminy ustalonego czynszu dzierżawnego za ten okres.

Z tytułu pobieranego czynszu dzierżawnego Gmina wystawia faktury VAT i dokonuje rozliczeń VAT należnego.

Obecnie Gmina rozpoczyna realizację inwestycji pn. " (...)", dotyczącą przedmiotowego stoku narciarskiego. Wartość inwestycji przekroczy 15 tys. PLN netto. Celem przedmiotowej inwestycji jest stworzenie kompleksowej infrastruktury pozwalającej na sztuczne naśnieżanie stoku. Planowany zakres robót obejmuje w szczególności budowę:

* studni głębinowych,

* pompowni z dwiema pompami,

* zbiornika wody rezerwowej magazynującego do około 600 m³ wody,

* instalacji elektrycznej zasilającej urządzenia naśnieżające,

* ogrodzenia urządzeń o wysokości ok. 3 m,

* rurociągów rozprowadzających wodę na terenie działek nr C (nowy nr po wydzieleniu geodezyjnym: D, obręb X) i B,

* dwóch hydrantów przeciwpożarowych usytuowanych w sąsiedztwie projektowanych urządzeń.

Powyższe wydatki zostaną udokumentowane fakturami VAT z wykazanym podatkiem naliczonym.

Do tej pory, w związku z przedmiotową inwestycją Gmina poniosła wyłącznie koszty sporządzenia dokumentacji projektowo-kosztorysowej, udokumentowane fakturą VAT z wykazanym podatkiem naliczonym. Gmina nie dokonała odliczenia VAT naliczonego z tej faktury bowiem nie miała pewności czy w danej sytuacji takie prawo Jej przysługuje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udostępnianie przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy zawartej z operatorem wyciągu narciarskiego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy (wyrażonym w piśmie z dnia 23 maja 2013 r.), udostępnianie przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy zawartej z operatorem wyciągu narciarskiego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje natomiast, iż świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Z brzmienia powołanych przepisów wynika, iż pojęcia dostawy towarów i świadczenia usług na gruncie ustawy o VAT uzupełniają się w tym sensie, iż co do zasady, czynności podejmowane przez podatników należy uznać za świadczenie usług, o ile nie stanowią one dostawy towarów. Takie skonstruowanie zakresu czynności opodatkowanych prowadzi do zapewnienia zasady powszechności opodatkowania.

Mając na względzie przedstawiony stan prawny, zdaniem Gminy należy uznać, że świadczenie wykonywane na podstawie umowy dzierżawy, na gruncie VAT stanowi świadczenie usług przez Gminę na rzecz operatora wyciągu narciarskiego.

Gmina bowiem, w drodze dzierżawy udostępnia przedmiotowe działki wraz z wybudowaną na nich infrastrukturą operatorowi wyciągu narciarskiego, ponadto świadczenie to jest czynnością odpłatną, ponieważ operator wyciągu zasadniczo zobowiązany jest do uiszczania Gminie wynagrodzenia. Przedmiotowy stosunek prawny jest zatem dwustronnie zobowiązujący i wzajemny. Odpowiednikiem świadczenia Gminy sprowadzającego się do oddania rzeczy w dzierżawę jest świadczenie operatora wyciągu narciarskiego, polegające na uiszczaniu kwoty ustalonego wynagrodzenia (czynszu dzierżawnego).

Gmina podkreśla, iż dla uznania przedmiotowych usług za odpłatne świadczenie usług na gruncie VAT nie powinien mieć znaczenia zawarty w umowie dzierżawy warunek uzależniający wypłatę wynagrodzenia od określonych warunków atmosferycznych. Stok narciarski jest bowiem przedmiotem dzierżawy przez cały okres, natomiast specyfika przyjętych rozliczeń z operatorem wynika z faktu, iż jego działalność i tym samym zdolność do uiszczania czynszu na rzecz Gminy jest zależna od warunków atmosferycznych, zapewniających możliwość funkcjonowania stoku narciarskiego. Ponadto, realizacja przez Gminę przedmiotowej inwestycji wpłynie na zwiększenie prawdopodobieństwa osiągnięcia warunków pozwalających na funkcjonowanie stoku narciarskiego przez umówiony okres i tym samym wzrosną szanse na regularne otrzymywanie przez Gminę od operatora wyciągu czynszu za dzierżawę stoku narciarskiego.

Jednocześnie Gmina wskazuje, że Jej zdaniem, dzierżawa stoku narciarskiego nie jest czynnością zwolnioną od VAT bądź wyłączoną z opodatkowania VAT.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powyższych regulacji, zdaniem Gminy należy uznać, iż w zakresie czynności wykonywanych przez Nią na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, nawet, gdy dotyczą one Jej zadań własnych, Gmina posiada status podatnika VAT. Wykonując takie czynności bowiem, niezależnie od swoich celów i zadań, Gmina postępuje w sposób tożsamy do innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Brak opodatkowania tego rodzaju czynności dokonywanych przez Gminę w tym przypadku mógłby prowadzić do zaburzenia zasad konkurencji.

Jako, że zawarta przez Gminę umowa dzierżawy jest umową cywilnoprawną, uregulowaną w art. 693 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, w zakresie wykonywanych na jej podstawie czynności, Gmina będzie występowała w charakterze podatnika VAT.

Pogląd taki w odniesieniu do czynności wykonywanych przez gminy na podstawie umów cywilnoprawnych był również wielokrotnie wyrażany przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej:" NSA"), m.in. w wyroku z dnia 26 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1303/09, w którym wskazano, iż "w efekcie unormowania zawartego w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT gmina jest podatnikiem podatku VAT w zakresie, w jakim dokonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych". Podobnie także w orzeczeniu z dnia 23 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 273/09 NSA uznał, iż podatnikiem VAT w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy) jest z racji posiadanych cech podatnika (art. 15 ust. 1 ustawy) - gmina".

Reasumując, zdaniem Gminy, udostępnienie przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy operatorowi wyciągu narciarskiego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej również w rozumieniu ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż zwolnieniem od podatku VAT nie są objęte czynności realizowane przez jednostki samorządu terytorialnego, wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Do zakresu działania gminy, w oparciu o art. 6 ust. 1 ww. ustawy, należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zadania obejmujące sprawy: kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy).

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa nieruchomości jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Gmina, będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, jest właścicielem działek nr A i nr B, stanowiących część stoku narciarskiego, obejmujących całkowicie teren wyciągu narciarskiego oraz w części trasę zjazdową. Pozostała część trasy zjazdowej znajduje się na terenie działki nr C (nowy nr po wydzieleniu geodezyjnym: D) obecnie stanowiącej własność Skarbu Państwa będącej w zarządzie Nadleśnictwa, od którego Gmina dzierżawi ten teren. Obecnie podjęte zostały już ustalenia w zakresie zamiany nieruchomości pomiędzy Gminą i Nadleśnictwem, w efekcie której wszystkie działki zajęte pod stok narciarski będą własnością Gminy (Gmina przekazałaby Nadleśnictwu inną działkę niż powyższe o nr A i B). Wskazane powyżej nieruchomości, tj. działki stanowiące obecnie własność Gminy, jak i działka, którą Gmina obecnie dzierżawi od Nadleśnictwa, a której właścicielem stanie się po dokonaniu planowanej zamiany z Nadleśnictwem, Gmina udostępnia operatorowi wyciągu narciarskiego na podstawie zawartej z nim, odpłatnej umowy dzierżawy. Operator prowadzi na tym terenie działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia wyciągu narciarskiego, działalność gastronomiczną i podobne. Zgodnie z postanowieniami tej umowy dzierżawy, operator wyciągu narciarskiego uiszcza na rzecz Gminy miesięczny czynsz dzierżawny wyłącznie za tzw. zimowe miesiące, tj. miesiące, w których warunki atmosferyczne pozwalają na funkcjonowanie wyciągu narciarskiego przez co najmniej 15 dni. W przypadku, gdy w danym okresie nie zaistnieją takie warunki, zgodnie z umową, operator wyciągu narciarskiego nie jest zobowiązany do uiszczenia na rzecz Gminy ustalonego czynszu dzierżawnego za ten okres. Z tytułu pobieranego czynszu dzierżawnego Gmina wystawia faktury VAT i dokonuje rozliczeń VAT należnego.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania odpłatnego udostępniania stoku narciarskiego na rzecz operatora wyciągu narciarskiego, na podstawie umowy dzierżawy, za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od VAT.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż odpłatne udostępnianie stoku narciarskiego na podstawie zawartej umowy dzierżawy jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną. W przedmiotowej sprawie Gmina nie działała jako organ władzy publicznej, zatem nie może skorzystać z wyłączenia zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy. Nie może również skorzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w powołanym § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia, bowiem czynność udostępniania ww. stoku narciarskiego jest/będzie wykonywana na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej.

Wobec powyższego, odpłatne udostępnianie przedmiotowego stoku narciarskiego na rzecz operatora wyciągu narciarskiego na podstawie umowy cywilnoprawnej, skutkujące uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Gminy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, udostępnienie opisanego stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy podlega/będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać przy tym należy, iż na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, pod warunkiem że:

- z wyłączeniem usług związanych z działalnością marketingową oraz reklamowo-promocyjną, wstępu na imprezy sportowe, usług odpłatnego prowadzenia statków przeznaczonych do uprawiania sportu i rekreacji, usług odpłatnego zakwaterowania związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz usług wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych za odpłatnością.

Na podstawie art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług - art. 43 ust. 18 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że ze zwolnienia od podatku na mocy wymienionych przepisów korzystać mogą jedynie usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Natomiast podmioty takie jak: kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, świadcząc usługi marketingowe, reklamowo-promocyjne, wstępu na imprezy sportowe, usługi odpłatnego prowadzenia statków przeznaczonych do uprawiania sportu i rekreacji, usługi odpłatnego zakwaterowania związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz usługi wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych, nie mogą z ww. zwolnienia korzystać niezależnie od tego, że nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia przeznaczają je w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę, nie będącego klubem sportowym, związkiem sportowym lub związkiem stowarzyszeń i innych osób prawnych, polegające na udostępnianiu stoku narciarskiego nie korzystają/nie będą korzystały ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy.

Ponadto, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

W konsekwencji powyższego należy uznać, iż ww. czynność odpłatnego udostępniania przez Gminę, na podstawie umowy dzierżawy, stoku narciarskiego nie korzysta/nie będzie korzystała ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Należy również zauważyć, że ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia od podatku dla usług polegających na odpłatnym udostępnianiu stoku narciarskiego, w związku z czym, usługi te są/będą opodatkowane według właściwej stawki podatku VAT.

Reasumując, udostępnianie przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy zawartej z operatorem wyciągu narciarskiego stanowi/będzie stanowiło czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki podatku VAT, ze względu na brak przepisów umożliwiających zastosowanie zwolnienia od podatku w tym zakresie.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie uznania udostępniania przez Gminę stoku narciarskiego na podstawie umowy dzierżawy za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i niekorzystającą ze zwolnienia od tego podatku. Natomiast kwestia dotycząca stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 19 lipca 2013 r. nr ILPP1/443-354/13-4/NS.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.