ILPP1/443-27/09-4/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Starosty reprezentującego Skarb Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2008 r. (data wpływu: 2 stycznia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 marca 2009 r. (data wpływu: 12 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 marca 2009 r. (data wpływu: 12 marca 2009 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości zabudowanych, oznaczonych geodezyjnie numerami:

* XX/2 o powierzchni 0,8283 ha,

* XX/2 o powierzchni 0,0595 ha,

* XX/4 o powierzchni 0,4632 ha

zapisanych w księgach wieczystych prowadzonych przez Sąd Rejonowy pod oznaczeniem KW..., KW....

Działka nr XX/2 nie jest zabudowana i stanowi wewnętrzną drogę dojazdową do działek nr XX/4 i XX/2. Działki nr XX/2 i XX/4 są częściowo zabudowane.

Przedmiotowe nieruchomości oddane są w użytkowanie wieczyste i sprzedaż ich nastąpi na rzecz użytkowników wieczystych.

Na podstawie:

W stosunku do budynków i budowli znajdujących się na przedmiotowych nieruchomościach nie został naliczony podatek od towarów i usług, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm. (zapis z aktu notarialnego, którym użytkownik wieczysty nabywał prawo użytkowania wieczystego przedmiotowych nieruchomości od poprzedniego użytkownika wieczystego). Przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz w trakcie użytkowania wydatki na ulepszenie budynków nie przekroczyły kwoty 30% wartości początkowej. Sprzedaż prawa własności nastąpi w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) w drodze bezprzetargowej.

Ponadto, z pisma uzupełniającego z dnia 9 marca 2009 r. wynika, że zgodnie z informacjami uzyskanymi od użytkownika wieczystego na działce oznaczonej nr 490/2, która zgodnie z ewidencją gruntów i budynków stanowi drogę, nie były prowadzone roboty budowlane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowych nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych nieruchomości podlega zwolnieniu od podatku VAT, gdyż zgodnie z pismem użytkowników wieczystych w akcie notarialnym, którym nabyte zostało prawo użytkowania wieczystego od poprzedniego użytkownika wieczystego widnieje zapis, iż w stosunku do budynków i budowli, będących przedmiotem sprzedaży (przedmiotowym aktem zostało nabyte prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynków i budowli), nie został naliczony podatek od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 cyt. ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 32 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu. Z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej wygasa z mocy prawa uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

Sprzedaż na podstawie art. 32 ww. ustawy prawa własności gruntów objętych prawem użytkowania wieczystego, należy traktować jako dostawę towarów, gdyż grunty są towarami w rozumieniu przepisów tej ustawy.

W myśl art. 235 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków przez użytkownika wieczystego, stanowią jego własność; to samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie terenu w użytkowanie wieczyste.

Według § 2 art. 235 Kodeksu cywilnego przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym terenie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Przepisy art. 235 Kodeksu cywilnego stanowią wyjątek od zasad wyrażonych w art. 47 § 1 i art. 48, zgodnie z którymi:

* części składowe rzeczy nie mogą być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 k.c.),

* z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych - do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 k.c.).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Skarb Państwa zamierza sprzedać oddane w wieczyste użytkowanie nieruchomości, oznaczone geodezyjnie numerami: XX/2, XX/2 oraz XX/4 na rzecz użytkowników wieczystych.

Działki nr XX/2 i XX/4 są częściowo zabudowane, natomiast działka nr XX/2 stanowi wewnętrzną drogę dojazdową do powyższych działek.

Właścicielami budynków i budowli znajdujących się na działkach nr XX/2 i XX/4 są użytkownicy wieczyści.

Stawka podstawowa podatku od towarów i usług, określona w art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki, określone w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów niezabudowanych istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Stosownie do art. 4 ust. 1 tej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Natomiast ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Kwalifikowanie przeznaczenia gruntów w oparciu o dokumentację dotyczącą kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej nie leży w kompetencji organów podatkowych - art. 3 ust. 1 ustawy dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Jak wskazano wyżej zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Zatem elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że transakcja sprzedaży prawa własności działek, które są częściowo zabudowane budynkami i budowlami, stanowiącymi własność dotychczasowych użytkowników wieczystych, nie może korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, odnoszącego się wyłącznie do terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę i w związku z tym będzie podlegała opodatkowaniu wg stawki podstawowej, tj. 22%.

Taka sama stawka podatku VAT będzie dotyczyła również gruntu stanowiącego wewnętrzną drogę dojazdową do powyższych działek, bowiem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego daje możliwość jego zabudowy budowlą (drogą).

Reasumując, planowana przez Skarb Państwa sprzedaż nieruchomości gruntowych na rzecz użytkowników wieczystych, oznaczonych geodezyjnie numerami: XX/2, XX/2 oraz XX/4 nie spełnia przesłanek do skorzystania ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i będzie podlegała opodatkowaniu wg 22% stawki podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.