ILPP1/443-259/11-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2011 r. (data wpływu 16 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych.

Pismem z dnia 10 maja 2011 r. (data wpływu 16 maja 2011 r.) uzupełniono przedmiotowy wniosek w zakresie doprecyzowania zdarzenia przyszłego oraz własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 2004 r. Wnioskodawca nabył 10,4227 ha niezabudowanych gruntów rolnych do majątku osobistego i do dnia dzisiejszego wykorzystywał je zgodnie z przeznaczeniem tj.: użytkował je jako rolnik, bo otrzymywał dotacje na łąki. Zainteresowany zaznacza, że nic nie uprawiał, hodował i hoduje zwierzęta na potrzeby własne. Nikomu nic nie sprzedawał, ani zwierząt, ani produktów rolnych. Do celów działalności gospodarczej ww. gruntu nie wykorzystywał. Nie posiada również statusu rolnika ryczałtowego. Gruntu nie udostępniał, ani nie dokonywał sprzedaży gruntów.

W dniu 29 kwietnia 2007 r. w części (5,19 ha) teren został objęty planem zagospodarowania przestrzennego gminy z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową. W dniu 20 marca 2009 r. Pan przekwalifikował grunty z rolnych na budowlane (5,19 ha). Wnioskodawca złożył stosowne dokumenty celem dokonania podziału gruntu na działki budowlane. Na dzień dzisiejszy grunt nie został podzielony na działki budowlane, jednak przewidywane jest wydzielenie 34 działek. Wnioskujący oświadczył, że żadnych nakładów nie ponosił (w szczególności na: uzbrojenie, ogrodzenie, wystąpienie o warunki zabudowy), ponadto grunt nie został jeszcze podzielony, nie zamieszczono jeszcze żadnych ogłoszeń. Jednocześnie Pan dodaje, że poniósł nakład finansowy na zmianę studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zamiarem Zainteresowanego jest sprzedaż gruntów w części w postaci działek pod zabudowę, które powstaną przez podział jednego gruntu ornego, pochodzącego z majątku osobistego Strony, niezakupionego w celu dalszej odsprzedaży.

Dodatkowo Pan oświadczył, iż jest wspólnikiem spółki jawnej i spółki cywilnej, które posiadają status podatników VAT, lecz sprzedaż działek będzie następowała z wyprzedaży majątku osobistego.

W złożonym dnia 16 maja 2011 r. uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca oświadczył, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ze sprzedaży działek budowlanych z majątku osobistego Zainteresowany powinien odprowadzić podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż kilku lub więcej działek przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe nie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ponieważ te działki stanowią majątek osobisty, nabyty jako osoba fizyczna i użytkowany zgodnie z przeznaczeniem.

Ponadto zgodnie z uzupełnieniem do wniosku Pan stoi na stanowisku, iż nie powinien odprowadzać podatku VAT od sprzedaży działek budowlanych z majątku osobistego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

* po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do zapisu art. 41 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%. Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W stosunku do gruntów niezabudowanych ustawodawca wskazał jeden przypadek, w którym można zastosować zwolnienie od podatku. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych, niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Tym samym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych czy też administracyjnych regulujących te kwestie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren przeznaczony pod zabudowę.

Tym samym, o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu.

W sytuacji, gdy dla danego terenu, brak jest planu zagospodarowania przestrzennego czy decyzji o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejąca na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi natomiast art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 cyt. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 5 ww. ustawy, przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1 (o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem - art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Z powyższego wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Podkreślić także należy, że o przeznaczeniu danego terenu pod zabudowę decyduje jego planowane wykorzystanie dla każdego rodzaju zabudowy, a nie tylko pod budownictwo mieszkaniowe, w tym rezydencjonalne.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż w 2004 r. Wnioskodawca nabył 10,4227 ha niezabudowanych gruntów rolnych do majątku osobistego i do dnia dzisiejszego użytkował je jako rolnik (otrzymywał dotacje na łąki). Zainteresowany zaznacza, że niczego na tym gruncie nie uprawiał, ani nie wykorzystywał go w ramach działalności gospodarczej. Hodował i hoduje zwierzęta na potrzeby własne, przy czym nie sprzedawał, ani zwierząt, ani produktów rolnych. Strona zaznacza, iż nie posiada statusu rolnika ryczałtowego. Gruntu nie udostępniał, ani nie dokonywał sprzedaży gruntów.

W dniu 20 marca 2009 r. Wnioskodawca dokonał przekwalifikowania części posiadanych gruntów (5,19 ha) z rolnych na budowlane, oraz podjął działania mające na celu podział gruntu na działki budowlane (planowane jest wydzielenie 34 działek budowlanych). Pan K. przyznał, iż w związku z powyższym poniósł nakłady finansowe na zmianę studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Lubań, celem sprzedaży działek pod zabudowę.

Sprzedaż gruntu przeznaczonego pod zabudowę nosi znamiona wykorzystania dobra materialnego celem uzyskania stałego dochodu. Już sama okoliczność przekwalifikowania gruntów na budowlane oraz poczynienia kroków w celu podziału na działki budowlane dla dalszej sprzedaży wskazuje, że właściciel działa z zamiarem dokonywania wielokrotnych transakcji sprzedaży działek, a więc z zamiarem uzyskania w ten sposób stałych dochodów. Planowane wydzielenie 34 działek budowlanych wskazuje na zamiar dokonywania tych transakcji w sposób powtarzalny Nie ma tu znaczenia, czy właściciel nieruchomości nabył przedmiotowy grunt w celu dalszej odsprzedaży.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego w świetle obowiązujących przepisów stwierdzić należy, iż sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Dostawa tych gruntów, jako przeznaczonych pod zabudowę, będzie opodatkowana stawką podstawową 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.