ILPP1/443-246/08-3/BP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko X S.A. przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2008 r. (data wpływu: 26 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 26 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

X S.A. zawiera umowy faktoringu, na mocy których kontrahenci z siedzibą na terytorium kraju nabywają od Spółki wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów dokonanej przez Spółkę na terytorium kraju. Należności X S.A. z tytułu realizacji umowy faktoringowej kalkulowane są przez faktorów jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o prowizję faktora i dyskonto. Spółka z tytułu świadczonych na jej rzecz usług faktoringu otrzymuje faktury od faktorów, w których:

X S.A. zawarła również ze swoimi kontrahentami - nabywcami towarów (których wierzytelności są rozliczane w ramach faktoringu) umowy, na podstawie których są oni zobowiązani zwracać na rzecz X S.A. całość lub część kosztów faktoringu, tj. Spółka obciąża kontrahentów (w całości lub w części) kosztami prowizji i dyskonta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług faktoringu, jeżeli całość wynagrodzenia (dyskonto i prowizja) faktora objęta jest stawką 22%.

Wnioskodawca wyraził pogląd, że będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu usług faktoringu co do całej kwoty podatku wykazanego w fakturach dokumentujących te usługi.

Według art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) cyt. ustawy, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z przytoczonych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje jedynie podatnikom w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Czynnościami tymi - stosownie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy - są:

Do wykonywania wymienionych czynności powinny być wykorzystywane towary i usługi, od których podatek naliczony może zostać odliczony od podatku należnego. Trzeba równocześnie zaznaczyć, że ustawodawcy chodzi w tym przypadku o czynności, które generują podatek należny, a nie o czynności, które wprawdzie należą do katalogu czynności opodatkowanych, jednak w konkretnych okolicznościach korzystają ze zwolnienia od tego podatku. To wyłącza możliwość dokonywania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zostało ograniczone. Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem zaistnienia zarówno przesłanek pozytywnych, np. wykorzystywania towarów i usług do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego - stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy - nie stosuje się do nabywanych przez podatnika, towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Umowa faktoringu należy do tzw. umów nienazwanych i zawiera wszystkie istotne elementy umowy przelewu wierzytelności (cesji) uregulowanej w art. 509 - 518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Przez umowę faktoringu jeden przedsiębiorca - faktorant przenosi wierzytelności na innego przedsiębiorcę - faktora w zamian za wartość nominalną wierzytelności pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Umowa faktoringu przewiduje również, że faktor będzie spełniał na rzecz faktoranta dodatkowe czynności, takie jak prowadzenie ksiąg handlowych, monitoring sytuacji prawno-ekonomicznej dłużnika itp. W orzeczeniu C-305/01 Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że z usługami faktoringu mamy do czynienia wtedy, gdy transakcje przelewu wierzytelności są dokonywane w sposób ciągły oraz wskazał, że podstawową funkcję faktoringu stanowi uwolnienie faktoranta od ciężaru egzekwowania wierzytelności, a ponadto - w przypadku faktoringu właściwego - przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy zwalnia się od podatku usługi pośrednictwa finansowego sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU Sekcja J ex (65-67) z wyłączeniem usług wymienionych w pkt 1-9, m.in. usług ściągania długów oraz faktoringu. Powyższe uregulowanie w pełni odpowiada przepisom art. 13 część B ust. 1 lit. d) VI Dyrektywy 77/388/EWG Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145) i art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347).

W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca obciąża kontrahentów kosztami faktoringu wynikającymi z usług faktoringu świadczonych przez faktora na rzecz Wnioskodawcy. Prawo do obciążenia kontrahentów kosztami faktoringu wynika z odrębnych umów zawartych między stronami. W interpretacji indywidualnej z dnia 26 maja 2008 r. znak ILPP1/443-246/08-2/BP stwierdzono, że czynność przeniesienia kosztów faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenia usług (refakturowanie).

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca, który nabywa usługi faktoringu służące wykonywaniu czynności opodatkowanych, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych usług pod warunkiem zaliczenia kosztów faktoringu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.