ILPP1/443-218/13-4/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości dłużnika w trybie licytacji komorniczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości dłużnika w trybie licytacji komorniczej. Wniosek uzupełniono w dniu 31 maja 2013 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będąc Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w (...), mającym siedzibę w X przy ul. (...), od dnia 18 czerwca 2012 r. prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi (...) w (...), którego siedziba zgodnie z wypisem z KRS (...) z dnia 9 sierpnia 2012 r. znajduje się w (...), NIP: (...), REGON: (...)

W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, iż w toku egzekucji brak było jakiegokolwiek kontaktu z dłużnikiem. Ustanowienie kuratora dla doręczeń dla nieznanego z miejsca pobytu dłużnika nie jest możliwe, albowiem zgodnie z art. 802 k.p.c., jeżeli miejsce pobytu dłużnika nie jest znane, sąd ustanowi dla niego kuratora z urzędu, gdy egzekucja ma być wszczęta z urzędu, w innych zaś sprawach na wniosek wierzyciela.

Ww. przepis, jak i wszystkie inne przepisy dotyczące kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu (art. 143 i 144 k.p.c.) dotyczą osób fizycznych. W odniesieniu do osób prawnych nie istnieje pojęcie nieznanych z miejsca pobytu, albowiem w tym przypadku można mówić o siedzibie. Sytuację podmiotów wpisanych do rejestrów reguluje art. 133 § 2a k.p.c. W myśl tego przepisu, pisma procesowe dla przedsiębiorców i wspólników spółek handlowych wpisanych do rejestru sądowego doręcza się na adres podany w rejestrze. Doręczenie takie będzie skuteczne niezależnie od tego, czy dłużnik ma tam faktycznie siedzibę, czy też nie. W związku z powyższym, Komornik wysyła korespondencję na adres wskazany w rejestrze, tj. (...), a co za tym idzie, właściwym Urzędem Skarbowym jest Urząd Skarbowy (...), gdzie dłużnik składał ostatnie dokumenty podatkowe.

Postępowanie egzekucyjne skierowane zostało do nieruchomości stanowiącej własność dłużnika, położonej w miejscowości (...), przy ul. (...), gmina (...), dla której Sąd Rejonowy w (...) Wydział Ksiąg Wieczystych z/s w (...) prowadzi księgę (...)

W dniu 18 czerwca 2012 r. Komornik zwrócił się do Urzędu Skarbowego... z zapytaniem, czy w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym z nieruchomości dłużnik korzystał z odliczenia podatku od towarów i usług w związku z nabyciem, budową lub modernizacją nieruchomości będącej przedmiotem sprawy.

W odpowiedzi z dnia 27 czerwca 2012 r. ww. urząd poinformował, iż brak jest możliwości stwierdzenia, czy spółka korzystała z odliczenia podatku od towarów i usług w związku z nabyciem, budową bądź też modernizacją nieruchomości będącej przedmiotem sprawy.

Powyższa nieruchomość stanowi działkę nr... o pow. 1.596 m² zabudowaną budynkiem magazynowym o pow. użytkowej 682,66 m².

W dniu 7 lutego 2013 r. biegły (...) dokonał opisu i oszacowania ww. nieruchomości. Następnym etapem postępowania egzekucyjnego z nieruchomości jest skierowanie wniosku do sądu sprawującego nadzór nad egzekucją o wyznaczenie terminu pierwszej licytacji.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2013 r. o następujące informacje:

W związku z faktem, iż dłużnik przez cały czas trwania egzekucji nie bierze udziału w postępowaniu postanowiono zwrócić się ze stosownym wnioskiem do Dyrektora Izby Skarbowej w... o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy i w jakiej wysokości powinna zostać naliczona stawka podatku VAT przy ewentualnej sprzedaży ww. nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o posiadaną dokumentację Komornik stoi na stanowisku, iż należy zastosować stawkę podstawową w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl § 23 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., faktury dokumentujące dokonanie dostawy towarów, o której mowa w art. 18 ustawy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

- jeżeli na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy związany z dostawą tych towarów.

Dodatkowo wskazać należy, iż faktura powinna spełniać wymogi, o których mowa w § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r.

A ponadto, stosownie do § 5 ust. 2 pkt 7 cyt. rozporządzenia, faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadku, o którym mowa w § 23 - nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla danych podatnika - imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres.

Na mocy § 19 ust. 2 ww. rozporządzenia, w przypadku, o którym mowa w § 23, faktura jest wystawiana w trzech egzemplarzach; jeden egzemplarz faktury jest wydawany nabywcy, drugi - podmiot ją wystawiający pozostawia w swojej dokumentacji, trzeci - przekazuje dłużnikowi.

Z kolei, z ust. 3 pkt 4 tego przepisu wynika, iż w przypadku faktur przesyłanych w formie elektronicznej podmiot, o którym mowa w § 23, przesyła je, w tym udostępnia, nabywcy i dłużnikowi - zachowując je jednocześnie w swojej dokumentacji.

Ponadto, w świetle § 20 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, w przypadku gdy faktura ulegnie zniszczeniu albo zaginie, podmiot, o którym mowa w § 23, wystawia ponownie fakturę:

Z powyższych przepisów wynika, iż komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Zatem, komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu wskazać należy, iż opodatkowanie podatkiem od towarów i usług wystąpi w sytuacji, gdy spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy i podmiotowym, tj. czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez podmiot będący podatnikiem.

Artykuł 5 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W art. 15 ust. 1 ustawy wskazano, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze przytoczone powyżej regulacje prawne, w szczególności art. 2 pkt 6 ustawy, należy wskazać, że zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje bowiem, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług podmiot, który dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, iż z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości dłużnik wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, bowiem prowadził/prowadzi działalność gospodarczą, a przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana była przez niego w działalności gospodarczej.

W art. 41 ust. 1 ustawy wskazano, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z treści powyższego przepisu wynika, że dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowe jest ustalenie, kiedy miało miejsce pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął od niego okres czasu.

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Użyte w art. 2 pkt 14 ustawy sformułowanie "w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu" wskazuje na katalog czynności wymienionych w art. 5 ustawy, czyli dana czynność musi podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, choć nie jest konieczne, aby faktycznie był naliczony podatek od tej czynności - może to być czynność zwolniona od podatku.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez właściciela (dokonującego dostawy) czynności podlegających opodatkowaniu.

Z powyższej definicji wynika zatem, iż oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką należy rozumieć nie tylko umowę sprzedaży, ale także umowy najmu i dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji, za pierwsze zasiedlenie należy również uznać moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

Należy jednakże zauważyć, iż w przypadku sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności nie dochodzi do pierwszego zasiedlenia, gdyż czynność ta nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a ustawy, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Podkreślenia wymaga, że dla rozstrzygnięcia, czy możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy ważne jest, czy Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

W tym miejscu wskazać należy, iż podstawą opodatkowania, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku (...).

Z kolei zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z tym gruntem.

Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca będąc Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym, od dnia 18 czerwca 2012 r. prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Postępowanie egzekucyjne skierowane zostało do nieruchomości stanowiącej własność dłużnika. Powyższa nieruchomość stanowi działkę o pow. 1.596 m² zabudowaną budynkiem magazynowym o pow. użytkowej 682,66 m^2. W dniu 7 lutego 2013 r. biegły dokonał opisu i oszacowania ww. nieruchomości. Następnym etapem postępowania egzekucyjnego z nieruchomości jest skierowanie wniosku do sądu sprawującego nadzór nad egzekucją o wyznaczenie terminu pierwszej licytacji.

Dłużnik jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dostawa budynku magazynowego nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Między pierwszym zasiedleniem, a dostawą przedmiotowego budynku magazynowego nie upłynie okres krótszy niż 2 lata. W stosunku do tej nieruchomości nie przysługiwało dłużnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Dłużnik nie ponosił na ulepszenie ww. budynku magazynowego wydatków, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomość ta w stanie ulepszonym nie była/nie jest wykorzystywana przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat. Przedmiotowy budynek magazynowy nie był/nie jest przez dłużnika udostępniany osobom trzecim na podstawie umowy najmu lub dzierżawy.

Jak już wcześniej wskazano, dla dostawy nieruchomości - budynków, budowli lub ich części, ustawodawca przewidział możliwość stosowania zwolnienia od podatku w oparciu o jedną z dwóch podstaw prawnych: art. 43 ust. 1 pkt 10 lub też pkt 10a ustawy. Przy czym, dla zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy istotne jest, czy dostawa nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz czy od pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Mając na uwadze powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku, zbycie nieruchomości w drodze licytacji komorniczej nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Ponadto, między pierwszym zasiedleniem ww. nieruchomości a dostawą przedmiotowego budynku magazynowego nie upłynie okres krótszy niż dwa lata, jak również z wniosku nie wynika, aby dłużnik ponosił wydatki na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości przekraczające 30% wartości początkowej tej nieruchomości. W konsekwencji dla przedmiotowej dostawy znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem, rozpatrywanie prawa do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stało się bezprzedmiotowe.

W rezultacie powyższego, zbycie gruntu, na którym posadowiony jest przedmiotowy budynek magazynowy - zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy - również będzie zwolnione od podatku.

Reasumując, sprzedaż w drodze licytacji komorniczej działki zabudowanej budynkiem magazynowym będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29 ust. 5 ustawy. Zatem z tytułu przedmiotowej transakcji Komornik Sądowy nie będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT.

Zauważa się, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu fatycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny lub projektowane zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze zdarzeniem opisanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Nadmienia się również, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.