ILPP1/443-199/07/12-S/AW - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwot pieniężnych otrzymywanych przez nabywcę od dostawców.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 sierpnia 2010 r., sygn. akt I SA/Po 480/10 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1547/10 - stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. Sp.k., przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2007 r. (data wpływu: 6 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwot pieniężnych otrzymywanych przez nabywcę od dostawców - jest prawidłowe.

W dniu 6 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwot pieniężnych otrzymywanych przez nabywcę od dostawców.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach działalności prowadzonej w Polsce Spółka nabywa towary od dostawców krajowych, które najpierw trafiają do wskazanych przez Spółkę centrów dystrybucyjnych, a następnie z wykorzystaniem transportu zleconego podmiotom trzecim - do sklepów.

Spółka zamierza wprowadzić do umów z dostawcami postanowienia, zgodnie z którymi po zakończeniu uzgodnionych z danym dostawcą okresów (miesięcznych/kwartalnych) otrzyma od niego kwotę pieniężną w wysokości odpowiadającej iloczynowi ilości dostarczonych towarów oraz ustalonej przez strony kwoty pieniężnej.

Wypłacane kwoty pieniężne nie będą uzależnione od wielkości zakupów, lecz będą stałymi kwotami pieniężnymi przypadającymi na jednostkę towaru (sztukę/kilogram). Strony będą rozliczać nie poszczególne partie towaru, ale towar dostarczony w uzgodnionych okresach. Podstawą rozliczeń będą informacje sporządzane okresowo (miesięcznie/kwartalnie) przez podmiot powiązany kapitałowo ze Spółką na podstawie przyjęć towarów do magazynów Spółki. Spółka będzie nabywała towary od dostawców dobrowolnie i nie będzie zobowiązana do ich nabywania w określonych wielkościach (ilościach/wartościach), które powodowałyby wypłatę kwot pieniężnych. Umowy nie będą przewidywały jakichkolwiek ujemnych konsekwencji na wypadek, gdyby Spółka nie nabyła w danym okresie towarów w określonych wielkościach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wypłacane kwoty pieniężne będą stałymi kwotami pieniężnymi przypadającymi na jednostkę towaru i nie będą związane z działaniami Wnioskodawcy, to nie będzie można ich traktować jako wynagrodzenia za świadczenie na rzecz dostawców na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca przywołał wyrok NSA z dnia 6 lutego 2007 r. wydany pod sygn. akt I FSK 94/06 akcentujący zakaz podwójnego opodatkowania oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 maja 2007 r. wydany pod sygn. akt III SA/Wa 4080/06. Z przytoczenia wyroków wynika, że sąd nie dopatrzył się świadczenia usług w realizowaniu przez nabywcę określonych wielkości obrotu oraz terminowym rozliczaniu płatności, tym bardziej trudno dopatrzyć się świadczenia usług w wypłacaniu nabywcy kwot pieniężnych niezależnie od wielkości zakupów oraz terminowości rozliczania płatności.

Wnioskodawca - odwołując się do art. 29 ust. 1 i 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz wyjaśnień Ministra Finansów z dnia 30 grudnia 2004 r. nr PP3-812-1222/2004/AP/4026 - stwierdził, że wypłacanych kwot pieniężnych nie można uznać za rabaty. Przyporządkowanie wypłacanych przez dostawców kwot pieniężnych będzie następowało nie w bezpośrednim związku z otrzymywanymi od dostawców fakturami, lecz według informacji przekazywanych przez podmiot koordynujący po uzgodnionym przez strony okresie. Wypłacane kwoty pieniężne nie podlegałyby opodatkowaniu podatkiem VAT jako rabaty udzielane Wnioskodawcy przez dostawców, co powodowałoby konieczność dokumentowania kwot pieniężnych nie fakturami korygującymi przez dostawców, lecz dokumentami księgowymi nie wywołującymi skutków w podatku VAT. Przyjmując pogląd - w opinii Wnioskodawcy pozbawiony uzasadnienia w obowiązujących przepisach - że charakter wypłacanych kwot pieniężnych jest bliższy udzieleniu rabatu przez dostawców niż świadczeniu usług przez Wnioskodawcę, należałoby uznać, że dostawcy byliby obowiązani do wystawiania faktur korygujących do wszystkich faktur wystawionych w okresie, którego dotyczy wypłacona kwota pieniężna, natomiast na Wnioskodawcy ciążyłby obowiązek korekty podatku naliczonego w miesiącu otrzymania faktur korygujących. Jeżeli dostawca nie wystawi i nie dostarczy Wnioskodawcy faktury korygującej, to Wnioskodawca nie będzie obowiązany do korekty podatku naliczonego. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nieudokumentowanie przyznania kwoty pieniężnej fakturą korygującą lub notą uznaniową ze strony dostawcy nie będzie równoznaczne z uznaniem wypłaty kwoty pieniężnej za świadczenie usługi przez Wnioskodawcę, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W dniu 6 grudnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-199/07-2/BP, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2007 r. (data wpływu 6 września 2007 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia wniesiono w dniu 27 grudnia 2007 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 24 stycznia 2008 r. nr ILPP1/443/W-2/08-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 29 stycznia 2008 r.).

W związku z powyższym, Sp. z o.o. Sp.k. wniosła w dniu 25 lutego 2008 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który postanowieniem z dnia 18 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 669/08 przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wydał wyrok w dniu 30 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 1519/08, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 12 marca 2009 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1547/10 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, który po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 5 sierpnia 2010 r., sygn. akt I SA/Po 480/10 uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 sierpnia 2010 r., sygn. akt I SA/Po 480/10 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1547/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Za dostawę towarów stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści przywołanego przepisu wynika, że pojęcie świadczenie usług ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1, usługą jest świadczenie, które nie stanowi dostawy towaru.

Artykuł 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L . 347 z późn. zm.), którego implementację stanowi krajowy ww. przepis art. 8 ust. 1 ustawy, wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w celu intensyfikacji sprzedaży towarów, np. sprzedawcy po dokonaniu dostawy udzielają nabywcom premii pieniężnej polegającej na wypłacaniu określonych kwot pieniężnych. Różnorodność sytuacji gospodarczych będących podstawą do wypłacenia premii pieniężnych sprawia, że skutki podatkowe w podatku VAT należy ustalić w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego występującego u podatnika, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności wiążących się z dokonaniem wypłat.

Skutki podatkowe dotyczące wypłacenia premii pieniężnej nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co będzie wypłacona premia pieniężna, tj. czy dotyczy konkretnych dostaw, czy wszystkich dostaw w określonym czasie itp.

Zdaniem Sądu nie można uznać w niniejszej sprawie - zrealizowania na rzecz sprzedającego określonego z góry pułapu zakupów jak i terminową zapłatę - za świadczenie usługi. Bowiem, na określony pułap obrotów składa się odpowiednia liczba transakcji sprzedaży - dostawy towarów dokonanych na rzecz podmiotu, który grupuje i inne podmioty gospodarcze. Czynności stanowiące dostawę towaru dla uprawnionych, nie mogą, poprzez ich zsumowanie, przekształcić się w usługę. Przeszkodą do takiej konstatacji jest treść art. 8 ust. 1 ustawy, z której to wynika, że dostawa nie może być jednocześnie usługą (por. wyrok NSA z dnia 6 lutego 2007 r., sygn. akt I FSK 94/06.

Jak wskazano powyżej, na gruncie Dyrektywy Rady 2006/112/WE świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów. Należy zatem wskazać, iż we wspólnotowym systemie podatku od wartości dodanej określona ilość dostaw towarów nie może stanowić usługi.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie opodatkowanie, jako usługi świadczonej przez nabywcę towaru - nabycia określonej ilości towaru, będzie prowadziło do podwójnego opodatkowania tej samej czynności. Pierwszy raz, jako sprzedaży (dostawy towaru), drugi raz, jako zakupu tego samego towaru, ale jako kolejnego zakupu o określonej łącznej wartości (świadczenia usługi), jednak w ramach tej samej transakcji.

Ponadto, Sąd zauważa, że usługa w rozumieniu ustawy i Dyrektywy stanowi transakcję gospodarczą. Oznacza to, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Niezrealizowanie przez nabywcę określonego pułapu obrotów nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach działalności prowadzonej w Polsce Spółka nabywa towary od dostawców krajowych. Spółka zamierza wprowadzić do umów z dostawcami postanowienia, zgodnie z którymi po zakończeniu uzgodnionych z danym dostawcą okresów (miesięcznych/kwartalnych) otrzyma od niego kwotę pieniężną w wysokości odpowiadającej iloczynowi ilości dostarczonych towarów oraz ustalonej przez strony kwoty pieniężnej.

Wypłacane kwoty pieniężne nie będą uzależnione od wielkości zakupów, lecz będą stałymi kwotami pieniężnymi przypadającymi na jednostkę towaru (sztukę/kilogram). Strony będą rozliczać nie poszczególne partie towaru, ale towar dostarczony w uzgodnionych okresach. Podstawą rozliczeń będą informacje sporządzane okresowo (miesięcznie/kwartalnie) przez podmiot powiązany kapitałowo ze Spółką na podstawie przyjęć towarów do magazynów Spółki. Spółka będzie nabywała towary od dostawców dobrowolnie i nie będzie zobowiązana do ich nabywania w określonych wielkościach (ilościach/wartościach), które powodowałyby wypłatę kwot pieniężnych. Umowy nie będą przewidywały jakichkolwiek ujemnych konsekwencji na wypadek, gdyby Spółka nie nabyła w danym okresie towarów w określonych wielkościach.

Zatem w przedmiotowej sprawie po zakończeniu uzgodnionych z danym dostawcą okresów (miesięcznych/kwartalnych) Spółka otrzyma premię pieniężną w wysokości odpowiadającej iloczynowi ilości dostarczonych towarów. Wobec tego wypłacane kwoty pieniężne nie będą uzależnione od wielkości zakupów, lecz będą stałymi kwotami pieniężnymi przypadającymi na jednostkę towaru (sztukę/kilogram) i będą stanowiły nagrodę za osiągniecie tego rezultatu, a nie odpłatność (wynagrodzenie) za świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Reasumując, otrzymywane przez Spółkę kwoty pieniężne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem w takim przypadku nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, tut. Organ stwierdził, iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, tym samym pytanie nr 2 w analizowanej sytuacji stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji znak ILPP1/443-199/07-2/BP, tj. w dniu 6 grudnia 2007 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.