ILPP1/443-172/10/12-S/AI - Opodatkowanie sprzedaży działek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 664/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010 r. (data wpływu 16 lutego 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2010 r. (data wpływu 4 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanej sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanej sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest rolnikiem (nie jest rolnikiem ryczałtowym ani podatnikiem podatku VAT i nie prowadzi działalności rolniczej). Zainteresowana uprawia ziemię na potrzeby własne, a część leży odłogiem - stanowi ugór. Wnioskodawczyni posiada m.in. 3,68 ha ziemi, którą zakupiła 12 lat temu. Ziemi tej nie wykorzystywała w działalności gospodarczej i nie dokonywała sprzedaży produktów rolnych pochodzących z upraw na tych gruntach. Zainteresowana nie udostępniała ani nie zamierza udostępniać osobom trzecim gruntów, o których mowa na podstawie umowy dzierżawy lub użyczenia. Grunt ten jest nieuprawiany - leży ugorem.

W roku ubiegłym Wnioskodawczyni podzieliła przedmiotowy grunt w trybie podziału rolnego na działki po 3.000 m ² każda (powstały działki nr.: 1679/1-1679/11). W tym roku będzie uchwalony miejscowy plan obejmujący na tym terenie zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

W dniu 22 kwietnia 2010 r. pismem nr ILPP1/443-172/10-2/AI wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

Zatem należy jednoznacznie określić czy przedmiotowy grunt był uprawiany, a jeżeli tak, to w jakim zakresie np. produkcji rolnej.

Zainteresowana w piśmie z dnia 30 kwietnia 2010 r. udzieliła następujących odpowiedzi:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży ww. działek Wnioskodawczyni będzie musiała zapłacić podatek VAT mimo, że nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie jest podatnikiem VAT i grunt ten nie jest uprawiany.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tym przypadku nie będzie obowiązywała opłata podatku VAT, ponieważ grunt zakupiony był nie do dalszej odsprzedaży, tylko z myślą o prowadzeniu gospodarstwa rolnego i był wiele lat uprawiany.

W dniu 10 maja 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-172/10-2/AI stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010 r. (data wpływu 16 lutego 2010 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 26 maja 2010 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 23 czerwca 2010 r., nr ILPP1/443/W-52/10-2/AI (skutecznie doręczonym w dniu 29 czerwca 2012 r.).

W dniu 15 lipca 2010 r. wpłynęła do tut. Organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2010 r.

Postanowieniem z dnia 19 października 2010 r. WSA w Poznaniu zawiesił postępowanie w związku z zadanym w przedmiotowej kwestii pytaniem prejudycjalnym skierowanym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Postanowieniem z dnia 20 września 2011 r. WSA w Poznaniu podjął zawieszone postępowanie. Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 664/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 664/11 - stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zatem z ww. przepisów wynika, iż grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntu istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawczyni, tj. uzyskanie zezwolenia na budowę dla tych gruntów, uzbrojenie, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców, itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ww. Kodeksu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek "Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest rolnikiem (nie jest rolnikiem ryczałtowym ani podatnikiem podatku VAT i nie prowadzi działalności rolniczej). Zainteresowana uprawia ziemię na potrzeby własne, a część leży odłogiem - stanowi ugór. Wnioskodawczyni posiada m.in. 3,68 ha ziemi, którą zakupiła 12 lat temu. Ziemi tej nie wykorzystywała w działalności gospodarczej i nie dokonywała sprzedaży produktów rolnych pochodzących z upraw na tych gruntach. Zainteresowana nie udostępniała ani nie zamierza udostępniać osobom trzecim gruntów, o których mowa, na podstawie umowy dzierżawy lub użyczenia. Grunt ten jest nieuprawiany - leży ugorem. W roku ubiegłym Wnioskodawczyni podzieliła przedmiotowy grunt w trybie podziału rolnego na działki po 3.000 m ² każda (powstały działki nr.: 1679/1-1679/11). W tym roku będzie uchwalony miejscowy plan obejmujący ten teren zabudową mieszkaniową jednorodzinną. Zainteresowana dokonała zakupu w celu założenia sadu owocowego. Sprzedane działki pozwolą na zakup gruntu lepszej klasy. Grunt w przeszłości był uprawiany na potrzeby własne, a obecnie nie jest uprawiany. Zainteresowana posiada inne nieruchomości gruntowe niż te wymienione we wniosku i nabyła je w drodze zakupu 15 lat temu. Wnioskodawczyni w przeszłości nie dokonywała dostawy jakichkolwiek innych gruntów. Grunt jest rolny, ale od czerwca będzie uchwalony miejscowy plan przeznaczający go pod zabudowę jednorodzinną. Zainteresowana nie była i nie jest producentem rolnym, a grunt uprawia na potrzeby własne.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenia przyszłe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy przedmiotowych działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak. W analizowanej sprawie bowiem nakreślony przez Zainteresowaną opis zdarzenia przyszłego nie wskazuje na takie formy aktywności w odniesieniu do sprzedawanych nieruchomości, które wykraczałyby poza ramy czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z powyższym nie można uznać Zainteresowanej za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i tym samym przyjąć, że sprzedaż nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawczyni w związku z planowaną sprzedażą działek nie będzie zobowiązana naliczyć podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji pierwotnej, tj. 10 maja 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.