ILPP1/443-167/11-2/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług polegających na wydaniu, sprzedaży i obsłudze kart partnerskich - jest prawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług polegających na wydaniu, sprzedaży i obsłudze kart partnerskich.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank zawarł z innymi podmiotami umowy dotyczące wydania, sprzedaży i obsługi kart partnerskich (kart co-branded).

Karty partnerskie (karty co-branded) - to elektroniczne karty, przeznaczone do dokonywania transakcji zarówno bezgotówkowych, jak i gotówkowych w kraju i/lub za granicą, z określoną lub bez określonej wartości nominalnej (limitu dokonywania transakcji), ważne przez określony czas, które nabywająca spółka (dalej: "Partner") może przekazać lub sprzedać dowolnej osobie (dalej: "Posiadacz"). Karty partnerskie są opatrzone ustalonym wizerunkiem (oznaczeniem Partnera bądź nazwą oferowanego przez nabywcę programu lojalnościowego).

Przedmiotem powyższych umów jest wydanie przez Bank przedmiotowych kart partnerskich o określonym w umowie wizerunku, sprzedaż określonej ilości kart partnerskich oraz ewentualnie obsługa tych kart w ustalonym okresie. Ponadto, każda ze stron umowy będzie prowadzić kampanię promocyjną dotyczącą karty we własnym zakresie i na własny koszt. Koszt przygotowania projektu oraz ostatecznej wersji wizerunku karty poniesie Partner. Zgodnie z umową, Partner zezwala Bankowi na używanie logo Partnera w związku z realizacją umowy, w szczególności w celu zamieszczenia go na kartach.

Jednocześnie umowa przewiduje, iż z chwilą otrzymania przez Bank pierwszego zasilenia karty środkami pieniężnymi następuje zawarcie umowy o instrument pieniądza elektronicznego w rozumieniu ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych. Posiadacz karty może jej używać dopiero od chwili zawarcia umowy o elektroniczny instrument płatniczy (wówczas Bank uaktywnia kartę).

Cena za każdorazowe wydanie i sprzedaż karty należna od Partnera określona jest w umowach.

Posiadacze kart będą z kolei zobowiązani do ponoszenia opłat związanych z obsługą karty zgodnie z obowiązującymi w Banku Taryfami Opłat i Prowizji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wyżej opisane czynności świadczone przez Wnioskodawcę, tj. wydanie i sprzedaż Partnerowi kart partnerskich oraz obsługa tychże kart, są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie obowiązujących od dnia 1 stycznia 2011 r. znowelizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej opisane czynności świadczone przez Zainteresowanego, tj. wydanie i sprzedaż Partnerowi kart partnerskich oraz obsługa tychże kart, są zwolnione od podatku od towarów i usług, na podstawie obowiązujących od dnia 1 stycznia 2011 r. znowelizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, wydanie i sprzedaż Partnerowi kart partnerskich, a także ich obsługę uznać należy za usługi w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, które na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Przede wszystkim zdaniem Zainteresowanego, nie można rozpatrywać wydania i sprzedaży karty co-branded Partnerowi w oderwaniu od obsługi tejże karty przez Bank. Wydanie i sprzedaż karty jest bowiem niezbędne w celu świadczenia usługi instrumentu pieniądza elektronicznego. Zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385 z późn. zm.), przez umowę o instrument pieniądza elektronicznego bank albo instytucja pieniądza elektronicznego zobowiązują się do udostępnienia posiadaczowi pieniądza elektronicznego w zamian za środki pieniężne o nominalnej wartości wydanego pieniądza elektronicznego. Zatem istotą zawiązanych relacji gospodarczych nie jest wyłącznie wydanie i sprzedaż karty, lecz świadczenie usługi finansowej polegającej na udostępnieniu Posiadaczowi pieniądza elektronicznego.

Wnioskodawca zwraca ponadto uwagę na fakt, że karta partnerska sama w sobie, dopóki nie występuje jako instrument pieniądza elektronicznego, nie przedstawia żadnej (lub przedstawia znikomą) wartości użytkowej. Podpisując z Partnerami umowy dotyczące wydania, sprzedaży i obsługi kart partnerskich (kart co-branded), intencją Banku było uzyskanie korzyści z tytułu realizacji rozliczeń transakcji dokonywanych z użyciem tych kart, za które pobierane jest odrębne wynagrodzenie od Posiadacza karty.

Przyjęcie odmiennego niż Bank stanowiska i uznanie, że wydanie i sprzedaż karty są czynnościami odrębnymi od usługi w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, które na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy są zwolnione od podatku VAT, prowadziłoby do wniosku, iż Bank dokonuje dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ustawy o VAT. W ocenie Wnioskodawcy, wniosek taki byłby nieprawidłowy, bowiem zakres usług finansowych świadczonych przez Bank został uregulowany w art. 5 Prawa bankowego, regulującym czynności bankowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 6a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.), do czynności bankowych zalicza się również wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego. Zainteresowany zwraca ponadto uwagę na fakt, że karty co-branded nie można utożsamiać z dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Karta taka stanowi bowiem jedynie rodzaj pieniądza elektronicznego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu w oznaczonym terminie określonych towarów i usług i dlatego nie mieści się w definicji towaru, uregulowanej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Karta taka nie jest więc towarem, lecz swoistym dokumentem uprawniającym do zakupu towarów. Zastępuje ona środki pieniężne, za które Posiadacz nabywa towary.

Wnioskodawca zaznacza, że czynności związane z wydaniem instrumentu pieniądza elektronicznego (w niniejszej sprawie wydaniem karty partnerskiej) oraz rozliczenie akceptanta są czynnościami regulowanymi, nad którymi nadzór sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego. Oznacza to, że wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego może być dokonywane wyłącznie przez podmioty do tego uprawnione. Obostrzenie to jednoznacznie wskazuje na finansowy charakter czynności wykonywanych w ramach usługi instrumentu pieniądza elektronicznego, a co do zasady czynności finansowe, z wyjątkami wyraźnie wskazanymi w ustawie o VAT, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Artykuł 5a został dodany do ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 1 pkt 2 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 z późn. zm.) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, jednakże przepis ten został uchylony.

W konsekwencji, od dnia 1 stycznia 2011 r., w przypadku usług finansowych, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Powyższe jest konsekwencją wprowadzenia do ustawy cyt. art. 5a, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2011 r., jeżeli przepisy ustawy nie powołują symbolu statystycznego dla danego towaru bądź usługi, nie identyfikuje się ich za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodane (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i factoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom, transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Analizując przedstawione powyżej regulacje zauważyć należy, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 40, ustawy, pojęcie "usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług" odpowiada określeniom wskazanym w art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE - "transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności".

Ustawa nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W tym celu należy się odwołać do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, czynnościami bankowymi są:

6a) wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego,

W myśl art. 5 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy, czynnością bankową jest również (...) wydawanie kart płatniczych oraz wykonywanie operacji przy ich użyciu.

Działalność gospodarcza - świetle art. 5 ust. 4 ustawy - Prawo bankowe - której przedmiotem są czynności, o których mowa w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie przez banki, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, pieniądz elektroniczny - jest wartością pieniężną stanowiącą elektroniczny odpowiednik znaków pieniężnych, która spełnia łącznie następujące warunki:

Wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego oraz dokonywanie płatności z jego użyciem określają odrębne przepisy (art. 5 ust. 3 powołanej ustawy).

Na mocy art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385 z późn. zm.), przez elektroniczny instrument płatniczy - należy rozumieć każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego.

Natomiast, instrumentem pieniądza elektronicznego - zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, jest urządzenie elektroniczne, na którym jest przechowywany pieniądz elektroniczny, w szczególności karta elektroniczna zasilana do określonej wartości.

Z treści wniosku wynika, iż Bank zawarł z innymi podmiotami umowy dotyczące wydania, sprzedaży i obsługi kart partnerskich (kart co-branded).

Karty partnerskie - to elektroniczne karty, przeznaczone do dokonywania transakcji zarówno bezgotówkowych, jak i gotówkowych w kraju i/lub za granicą, z określoną lub bez określonej wartości nominalnej (limitu dokonywania transakcji), ważne przez określony czas, które nabywająca spółka (dalej: "Partner") może przekazać lub sprzedać dowolnej osobie (dalej: "Posiadacz"). Karty partnerskie są opatrzone ustalonym wizerunkiem (oznaczeniem Partnera bądź nazwą oferowanego przez nabywcę programu lojalnościowego).

Przedmiotem powyższych umów jest wydanie przez Bank przedmiotowych kart partnerskich o określonym w umowie wizerunku, sprzedaż określonej ilości kart partnerskich oraz ewentualnie obsługa tych kart w ustalonym okresie. Ponadto, każda ze stron umowy będzie prowadzić kampanię promocyjną dotyczącą karty we własnym zakresie i na własny koszt. Jednocześnie umowa przewiduje, iż z chwilą otrzymania przez Bank pierwszego zasilenia karty środkami pieniężnymi następuje zawarcie umowy o instrument pieniądza elektronicznego w rozumieniu ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych. Posiadacz karty może jej używać dopiero od chwili zawarcia umowy o elektroniczny instrument płatniczy (wówczas Bank uaktywnia kartę). Posiadacze kart będą z kolei zobowiązani do ponoszenia opłat związanych z obsługą karty zgodnie z obowiązującymi w Banku Taryfami Opłat i Prowizji.

Odnosząc opisane powyżej przepisy prawa podatkowego do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca świadcząc usługi polegające na wydaniu, sprzedaży i obsłudze kart partnerskich spełnia przesłanki opisane ww. przepisach. Bowiem zgodnie z powołanym powyżej przepisem art. 5 ustawy - Prawo bankowe, czynnościami bankowymi są m.in. prowadzenie rachunków bankowych, wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego, a także wydawanie kart płatniczych i wykonywanie operacji przy ich użyciu. Przepis ten stanowi także, że działalność gospodarcza, której przedmiotem są powyższe czynności może być wykonywana wyłącznie przez banki.

Ponadto wskazać należy, iż w powołanej wyżej ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych zostały z kolei określone zasady wydawania i używania elektronicznych instrumentów płatniczych. W myśl art. 3 ww. ustawy, zasady udostępniania, sposób korzystania z karty płatniczej oraz rodzaje operacji, jakie mogą być dokonywane przy użyciu takiej karty przez jej posiadacza, do których ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych zalicza wypłatę gotówki, wydanie polecenia przelewu lub polecenia zapłaty albo dokonanie zapłaty przy użyciu elektronicznego instrumentu płatniczego, określa umowa o elektroniczny instrument płatniczy, która zawierana jest pomiędzy wydawcą karty i jej posiadaczem.

Oznacza to, że usługi w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych są świadczone przez podmioty, które zawarły umowę o kartę płatniczą (tj. wydawców karty). Zatem w analizowanej sprawi należy wskazać, iż Bank jest wydawcą kart i zawiera tego typu umowy.

W świetle powyższego w ocenie tut. Organu, przedstawione regulacje nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że do usług "w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych i wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych" zaliczają się przede wszystkim usługi świadczone przez banki. Wobec tego w niniejszej sprawie należy uznać, iż Wnioskodawca uczestniczy w świadczeniu usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych.

Reasumując, usługi świadczone przez Wnioskodawcę polegające na wydaniu, sprzedaży i obsłudze kart partnerskich, korzystają od dnia 1 stycznia 2011 r. ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.