ILPP1/443-152/11-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2011 r. (data wpływu 28 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. (data wpływu 8 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży działek gruntowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży działek gruntowych. Dnia 8 kwietnia 2011 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego oraz własne stanowisko.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Nieruchomość gruntową nr 506/3 o powierzchni 0,5000 ha podzielono na działki:

* 506/5 o powierzchni 0,2000 ha,

* 506/6 o powierzchni 0,1000 ha,

* 506/7 o powierzchni 0,1000 ha,

* 506/10 o powierzchni 0,1000 ha.

Na powyższe działki wydano decyzje o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych, jednorodzinnych wolnostojących.

Dnia 8 kwietnia 2011 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, iż przez okres 3 lat (2006-2008), na wymienionym we wniosku gruncie istniała produkcja roślinna. Po tym czasie grunt nie jest użytkowany. W latach 2006 - 2008 produkty rolne były sprzedawane.

Jak wyjaśniono, Wnioskodawca nie posiada statusu rolnika ryczałtowego oraz nie wykonuje działalności gospodarczej.

Zainteresowany nabył opisaną we wniosku działkę aktem notarialnym z dnia 14 grudnia 2005 r. Zakup zabudowanej działki nr 506 o powierzchni 29.000 m ^2, celem zamieszkania.

Ponadto, podział działki nr 506/3 został dokonany na wniosek właściciela gruntu. Powstałe działki 506/5, 506/6, 506/7 oraz 506/10 Wnioskodawca planuje uzbroić w media wspólnie z nowymi właścicielami po sprzedaży ww. działek.

Oprócz ww. czterech działek, obecnie na powierzchni 4210 m ² jest wydawana przez Gminę decyzja o warunkach zabudowy na wniosek właściciela gruntu. Wniosek dotyczy wydzielenia trzech działek wraz z wyznaczeniem drogi dojazdowej, które również będą sprzedane. Przedmiotowe działki nie były udostępniane osobom trzecim.

Wnioskodawca dokonał uprzednio dostawy jednej działki gruntu. Działkę tą, nr 729 o powierzchni 3.513 m ^2, Zainteresowany otrzymał w drodze spadku po zmarłym ojcu. Sprzedał ją aktem notarialnym dnia 25 stycznia 2007 r.

Ponadto, jak wyjaśnił Wnioskodawca, opisane we wniosku grunty są nieruchomościami niezabudowanymi, a wniosek dotyczy jednego zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od dochodu ze sprzedaży działek Wnioskodawca musi odprowadzić podatek i w jakiej wysokości.

Zdaniem Wnioskodawcy, (sformułowanym ostatecznie w uzupełnieniu z dnia 7 kwietnia 2011 r.), nie powinno się naliczać podatku VAT, ponieważ sprzedaż działek nie ma na celu powiększania dochodu. Wnioskodawca opisane działki przeznaczy na sprzedaż. Uzyskany dochód chce przeznaczyć na zakup nowego mieszkania, działki z budową domu lub spłaty kredytu zaciągniętego na mieszkanie lub budowę domu. Powyższe zabiegi mają na celu poprawić warunki mieszkaniowe rodziny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Za dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 cyt. ustawy obejmuje:

* wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wtedy, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy;

* czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym wspomniana działalność powinna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy:

* przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (...) a także świadczenie usług rolniczych;

* przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;

* przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;

* przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca nabył 14 grudnia 2005 r. działkę gruntu nr 506/3. Nieruchomość ta przez okres 3 lat, tj. od roku 2006 do 2008, służyła produkcji roślinnej, i sprzedaży produktów rolnych. Po tym czasie nie była użytkowana oraz nie była udostępniana osobom trzecim. Następnie Zainteresowany wystąpił o podział opisanego gruntu na działki 506/5, 506/6, 506/7 oraz 506/10. Działki te planuje uzbroić w media.

Uwzględniając cytowane zapisy wskazać należy, iż z tytułu dostawy opisanych działek Wnioskodawca wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Wynika to z faktu, iż zakupiona działka gruntu, następnie na wniosek Zainteresowanego podzielona na szereg mniejszych, służyła do produkcji roślinnej oraz sprzedaży produktów rolnych. W konsekwencji działka służyła prowadzonej działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy, skutkując produktami rolnymi określonymi w art. 2 pkt 20 ustawy. Tak więc, sprzedaż działki - wykorzystywanej uprzednio w działalności rolniczej - nie stanowiła majątku osobistego lecz majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności rolniczej, uznawanej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy za działalność gospodarczą. Skutkiem powyższego sprzedaż działek gruntu - uznawanego na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - za towar będzie czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy, definiując dokonującego dostawy Wnioskodawcę za podatnika podatku VAT. Bez znaczenia dla sprawy jest tu fakt nie wykorzystywania działki (działek) od roku 2009 w działalności rolniczej, bowiem w zakresie tej działalności nieruchomość służyła uzyskiwaniu dochodu, a po dokonaniu podziału i zaplanowaniu sprzedaży działek także będą one służyły do uzyskiwania środków finansowych.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż działalnością gospodarczą w rozumieniu zapisów ustawy o podatku od towarów i usług (art. 15 ust. 2 ustawy) jest także jednorazowo wykonana czynność podlegająca opodatkowaniu w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania takich czynności w sposób częstotliwy.

W przedmiotowej sprawie taka przesłanka została spełniona, bowiem Wnioskodawca będąc rolnikiem dokonującym podziału a następnie zbycia szeregu działek wykona czynności dostawy w sposób częstotliwy i zorganizowany.

O powyższym świadczy nie tylko osobista aktywność Wnioskodawcy w celu podziału działki na kilka, ale także podjęcie, starań o uzbrojenie działek. Takie działanie nie tylko zwiększyło atrakcyjność rynkową działek, ale i zwiększyło prawdopodobieństwo sukcesywnej i bardziej zyskownej sprzedaży. W takim kształcie sprawy działki gruntu jako towar będą wykorzystywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wnioskodawca zamierza bowiem sprzedać wszystkie posiadane działki w celu uzyskania środków pieniężnych.

Ponadto, należy również zauważyć, iż w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ustawy, podatnicy dokonujący dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, bez względu na wysokość osiągniętych obrotów nie mogą skorzystać ze zwolnienia podmiotowego.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jak wynika z art. 146a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 z późn. zm.), oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Mianowicie, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast do dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma 23% stawka podatku.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy).

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego na powyższe działki wydano indywidualne decyzje o warunkach zabudowy, przeznaczając je pod budownictwo mieszkaniowe, jednorodzinne wolnostojące.

Mając powyższe na uwadze transakcja opisana we wniosku nie będzie korzystać ze zwolnienia przedmiotowego zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, bowiem dotyczy terenów przeznaczonych pod zabudowę. Zatem będzie ona opodatkowana obowiązującą od 1 stycznia 2011 r. stawką podatku w wysokości 23%.

Reasumując, dostawa przez Wnioskodawcę działek przeznaczonych pod zabudowę podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT. Dostawa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, lecz będzie opodatkowana 23% stawką podatku, jeżeli dostawa nastąpi w latach 2011 - 2013.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, iż stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pan, jako współwłaściciel zbywanych działek, zaznacza się, iż niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla Pani będącej drugim jej współwłaścicielem, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie, o czym poinformowano Wnioskodawcę w wezwaniu z dnia 31 marca 2011 r. ILPP1/443-152/11-2/MK.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.