ILPP1/443-15/11-6/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 31 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 9 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) oraz z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 20 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od samochodu osobowego wykupionego w ramach leasingu finansowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od samochodu osobowego wykupionego w ramach leasingu finansowego. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami w dniach 14 i 20 marca 2011 r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego oraz o wymagany podpis.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą, która w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje czynności opodatkowane i zwolnione. w związku z tym Zainteresowany rozlicza podatek naliczony wskaźnikiem - tj. współczynnikiem przeliczeniowym VAT odliczonego, dla zakupów służących sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej. w miesiącu listopadzie 2010 r. zakończył się okres umowy leasingu finansowego na samochód osobowy. Zgodnie z zawartą umową Wnioskodawca był zobowiązany do jego wykupu. w związku z planowaną na dzień 31 grudnia 2010 r. - likwidacją Spółki - Zainteresowany potraktował zakup ww. samochodu jako służący sprzedaży opodatkowanej. w miesiącu listopadzie Wnioskodawca dokonał również sprzedaży przedmiotowego samochodu, naliczając podatek VAT w wysokości 22%.

W uzupełnieniu z dnia 9 marca 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

* nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami,

* przedmiotowy samochód, o którym mowa we wniosku, nie był wpisany do ewidencji środków trwałych Spółki,

* przedmiotowy samochód był wykorzystywany do prowadzonej działalności w trakcie umowy leasingowej. Po dokonaniu wykupu został on przeznaczony do sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego w fakturze zakupu samochodu osobowego zakupionego w celu dalszej odsprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy, miał on prawo do odliczenia pełnej 100% wartości podatku naliczonego w fakturze zakupu samochodu, gdyż został on zakupiony w celu dalszej odsprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Przy czym, w świetle art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2 ustawy, rozumie się umowy w wyniku, których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, przewiduje, że w przypadku, gdy jedna ze stron transakcji przenosi na drugą stronę prawo do rozporządzania przekazywaną rzeczą jak właściciel to transakcja taka stanowi dostawę towaru. w związku z faktem, że z treści cytowanego przepisu nie wynika jednoznacznie, czy odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu VAT ma miejsce jedynie w przypadku, gdy sprzedawca przenosi na nabywcę własność rzeczy w sensie cywilistycznym, czy też wystarczającą przesłanką do uznania, że doszło do dostawy towarów jest przekazanie nabywcy przedmiotu dostawy do swobodnej dyspozycji (w sensie ekonomicznym), powyższa kwestia została poddana ocenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia ETS, w orzeczeniu C-320/88 (Staatssecretaris van Financien v. Shipping Forwarding Enterprise Safe BV), stanął na stanowisku, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów nie ma znaczenia okoliczność, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się ono z cywilnoprawnym przeniesieniem własności.

W przedmiotowym orzeczeniu ETS posłużył się terminem "przeniesienia własności w sensie ekonomicznym" (praktyczna kontrola nad rzeczą; możliwość swobodnego dysponowania) uniezależniając jednoznacznie opodatkowanie podatkiem VAT od przeniesienia własności rzeczy w sensie cywilnym.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać iż zawarcie umowy leasingu finansowego prowadzi do przeniesienia na korzystającego prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel w rozumieniu ustawy (szerokie rozumienie definicji ustawowej), tj. przechodzi na korzystającego ekonomiczne władztwo nad rzeczą (przejawiające się w swobodnym dysponowaniu przedmiotem leasingu w trakcie trwania umowy) z dniem podpisania umowy leasingu finansowego, w której zawarto uprawnienie do definitywnego przeniesienia własności w sensie cywilnoprawnym. Tym samym przejście ekonomicznego władztwa nad rzeczą nie ulegnie zakończeniu wraz z zakończeniem umowy leasingu, lecz będzie kontynuowane i dodatkowo wzmocnione po wykonaniu opcji nabycia przez korzystającego.

Tym samym, należy stwierdzić, iż już z chwilą zawarcia umowy leasingu finansowego (moment przekazania ekonomicznego władztwa nad rzeczą) dochodzi do dostawy towaru.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest firmą, która w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje czynności opodatkowane i zwolnione. w miesiącu listopadzie 2010 r. zakończył się okres umowy leasingu finansowego na samochód osobowy. Zgodnie z zawartą umową Wnioskodawca był zobowiązany do jego wykupu. w związku z planowaną na dzień 31 grudnia 2010 r. - likwidacją Spółki - Zainteresowany potraktował zakup ww. samochodu jako służący sprzedaży opodatkowanej. w miesiącu listopadzie Wnioskodawca dokonał również sprzedaży przedmiotowego samochodu, naliczając podatek VAT w wysokości 22%.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami. Przedmiotowy samochód nie był wpisany do ewidencji środków trwałych Spółki, ale był wykorzystywany do prowadzonej działalności w trakcie umowy leasingowej. Po dokonaniu wykupu został on przeznaczony do sprzedaży.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż w momencie zawarcia przez Wnioskodawcę umowy leasingu finansowego na samochód osobowy, doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania ww. pojazdem jak właściciel, czyli miała miejsce dostawa towaru.

Ponadto, wskazać należy, iż przedmiotowy samochód osobowy w trakcie trwania leasingu osobowego był wykorzystywany przez nabywcę - Zainteresowanego - w prowadzonej działalności gospodarczej zarówno opodatkowanej podatkiem VAT, jak i zwolnionej od tego podatku. Po czym w momencie zakończenia trwania leasingu finansowego Wnioskodawca dokonał wykupu pojazdu, a następnie go sprzedał.

Zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego określone zostały w dziale IX ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., stanowi z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

W świetle art. 86 ust. 3 ustawy, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jak wynika z art. 86 ust. 4 ustawy, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zatem przy nabyciu samochodu osobowego podatnik - co do zasady - nie ma prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego, lecz w ograniczonym zakresie - 60% nie więcej niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

Z powołanych norm prawnych wynika, że w przypadku, gdy przedmiotem prowadzonej działalności jest odsprzedaż samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i samochody (pojazdy) te są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w pełnej wysokości.

Należy zauważyć, że tego rodzaju działalność powinna być przez podatnika rzeczywiście prowadzona albo też co najmniej z okoliczności towarzyszących nabyciu samochodów powinno wynikać, że podatnik miał zamiar podjąć tego rodzaju działalność. Nie wystarczy w tym przypadku sama tylko deklaracja podatnika, że prowadzi tego rodzaju działalność (stosowny wpis określający przedmiot działalności w odpowiednich organach ewidencyjnych), jeśli nie towarzyszą temu okoliczności przemawiające za tym, że odsprzedaż samochodów, bądź też oddawanie ich do używania na podstawie wskazanych w przepisie umów stanowi rzeczywisty przedmiot działalności podatnika. Podatnik może się wówczas narazić na zarzut działania w celu obejścia przepisów prawa podatkowego.

Nadmienia się, że ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W związku z tym, iż Zainteresowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonywał czynności opodatkowane oraz zwolnione od podatku od towarów i usług należy posłużyć się brzmieniem art. 90 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl natomiast art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

Zatem, dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, iż na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.

Ponadto należy podkreślić, iż przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. a zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu. Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy.

Kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad, nie jest jednak ostateczna.

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

W oparciu o art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Ponadto należy wskazać, iż ustawodawca ustalił również zasady postępowania w sytuacji, gdy w okresie korekty nastąpi sprzedaż towaru.

W myśl art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Stosownie do art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Na podstawie art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

W świetle art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w związku z nabyciem przedmiotowego samochodu osobowego podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury (faktur) dokumentującej to nabycie, zgodnie z przepisami wskazanymi w art. 90 z uwzględnieniem limitu wskazanego w art. 86 ust. 3 ustawy, tj. maksymalnie 60% i nie więcej niż 6.000 zł.

Natomiast, w związku ze sprzedażą ww. samochodu - jeżeli sprzedaż ta nastąpiła w okresie korekty, wskazanym w art. 91 ust. 2 ustawy - Wnioskodawca zobowiązany jest do skorygowania wcześniej odliczonego podatku - na podstawie art. 91 ust. 4 ustawy, z zastosowaniem zasad wskazanych w ust. 5-6 tego przepisu.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie istotne jest w jaki sposób opodatkowano sprzedaż samochodu.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści samej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie ich z podatku od towarów i usług.

Na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Przypomnieć należy, iż w świetle powołanego wyżej art. 86 ust. 3 ustawy, jeżeli przedmiotem nabycia jest samochód osobowych, to kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Definicję towarów używanych, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (za wyjątkiem rozdziału 4 Działu XII ustawy) zawiera zapis art. 43 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.), zgodnie z którym przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Uznać należy więc, że zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w wyżej powołanym § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia zostało obwarowane spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze, prawem do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu pojazdu, na warunkach określonych w art. 86 ust. 3 ustawy, po drugie - uznaniem pojazdu za towar używany w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze treść przepisu art. 43 ust. 2 ustawy, należy stwierdzić, że prawo do zastosowania zwolnienia będzie miał tylko taki dostawca, u którego minęło co najmniej pół roku od nabycia przez niego prawa do rozporządzania danym towarem jak właściciel. Oznacza to, iż zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. brzmieniem tego przepisu, okres użytkowania rzeczy ruchomej na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy w zw. z ust. 9 tego przepisu (leasing finansowy), może być liczony do limitu półrocznego, o którym mowa ww. art. 43 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie należy zatem wskazać, że jeżeli pomiędzy nabyciem prawa do rozporządzania samochodem a jego dostawą, upłynął okres dłuższy niż pół roku oraz jeżeli Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z jego nabyciem na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy, to ww. pojazd jest uznany za towar używany w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy. Wobec tego Wnioskodawca przy opisanej transakcji sprzedaży, która nastąpiła w listopadzie 2010 r., miał prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług wynikającego z § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia.

Natomiast, w przypadku gdy Zainteresowany nie wykorzystywał ww. samochodu przez okres co najmniej pół roku, wówczas sprzedaż przedmiotowego pojazdu była opodatkowana 22% stawką podatku VAT.

Jak wskazano wyżej z art. 91 ust. 4-6 ustawy wynika, iż Wnioskodawca który wykorzystywał nabyty towar (samochód) do wykonywania czynności opodatkowanych i zwolnionych zobowiązany jest dokonać korekty także w przypadku, gdy odliczył on podatek naliczony w proporcji, a następnie na skutek sprzedaży zmieniło się jego przeznaczenie na związane z czynnościami tylko zwolnionymi albo też tylko opodatkowanymi.

Sprzedaż przedmiotowego samochodu, jako towaru używanego korzystającego ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, powoduje konieczność przyjęcia, iż dalsze jego wykorzystanie związane jest wyłącznie z czynnościami zwolnionymi (art. 91 ust. 6 pkt 2 ustawy).

Również w sytuacji, gdy sprzedaż przedmiotowego samochodu była opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 22%, Wnioskodawca jest zobowiązany dokonać korekty, bowiem na skutek sprzedaży zmieniło się jego przeznaczenie na związane z czynnościami tylko opodatkowanymi.

W takim przypadku należy przyjąć, że dalsze jego wykorzystanie związane jest wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi (art. 91 ust. 6 pkt 1 ustawy).

Reasumując, Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego w związku z zakupem samochodu osobowego w ramach leasingu finansowego, lecz prawo to przysługiwało jedynie w ograniczonym zakresie, zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 90 ustawy z uwzględnieniem limitu wskazanego w art. 86 ust. 3 ustawy. Ponadto, w związku ze sprzedażą ww. samochodu Zainteresowany był zobowiązany do dokonania korekty tego podatku, w oparciu o art. 91 ust. 4-6 ustawy.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przedstawiony stan faktyczny - przy czym jako element tego stanu przyjęto informację, że w przedmiotowej sprawie miał miejsce leasing finansowy, którego stroną był Wnioskodawca. Zatem, w niniejszej sprawie kwestia ta nie była przedmiotem rozstrzygnięcia. w związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.