ILPP1/443-136/13-4/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2013 r. (data wpływu 20 lutego 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 14 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności po cenie niższej od jej wartości nominalnej - jest prawidłowe.

W dniu 20 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności po cenie niższej od jej wartości nominalnej. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 14 maja 2013 r.) poprzez doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego oraz wpłatę dodatkowej opłaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w piśmie z dnia 9 maja 2013 r.).

Kancelarię prawną i Fundusz inwestycyjny łączyła do dnia 29 stycznia 2013 r. umowa o doradztwo prawne i zastępstwo procesowe zawarta w dniu 3 czerwca 2011 r. Kancelarii za czynności określone w ww. umowie przysługuje wynagrodzenie płatne również po rozwiązaniu umowy, którego wartość ustalona została jako równowartość zasądzonych przez sąd lub przyznanych przez komornika kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego. Wartość niewymagalnej wierzytelności Kancelarii wobec Funduszu z tytułu tego wynagrodzenia na dzień 31 grudnia 2012 r. wynosi 7.503.139 zł brutto.

Kwota ta wyliczona została w oparciu o liczbę spraw obsługiwanych przez Kancelarię, w których wydano postanowienie o przyznaniu kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego i stanowi równowartość zasądzonych na rzecz Funduszu kosztów procesowych. Strony są zgodne co do jej wysokości.

W dniu 29 stycznia 2013 r. została zawarta trójstronna umowa pomiędzy Kancelarią, Funduszem i Spółką.

Na mocy umowy z dnia 29 stycznia 2013 r. Kancelaria przeniosła na Wnioskodawcę, a Wnioskodawca nabył od Kancelarii za cenę 150.000,00 zł brutto całość niewymagalnej wierzytelności w stosunku do Funduszu (która według stanu na dzień 31 grudnia 2012 r. wynosi 7.503.139 zł) z tytułu wynagrodzenia określonego w umowie z dnia 3 czerwca 2011 r.

Różnica między wartością nominalną nabywanej wierzytelności a ceną jej nabycia odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili sprzedaży.

Kwota 150.000,00 zł została zapłacona Kancelarii przez Zainteresowanego.

Fundusz oświadczył, że został zawiadomiony o przelewie wierzytelności na rzecz Spółki.

Nabyta w dniu 29 stycznia 2013 r. wierzytelność Spółki wobec Funduszu ma charakter warunkowy.

W dniu 29 stycznia 2013 r. Wnioskodawca nabył prawo warunkowe (indeks, szacunek ewentualnych przyszłych korzyści), które (po spełnieniu określonych, niezależnych od Spółki warunków) może zmaterializuje się w postaci przychodów, w okresach późniejszych.

Okolicznością warunkującą powstanie faktycznej należności Zainteresowanego wobec Funduszu (przychodu Spółki) jest wpływ na rachunek bankowy Funduszu odpowiednich zasądzonych kwot - od dłużników. Na podstawie uzyskiwanej co miesiąc od Funduszu informacji - o wpływach na rachunek bankowy Funduszu odpowiednich zasądzonych kwot - Wnioskodawca wystawia co miesiąc fakturę odpowiadającą wynagrodzeniu Spółki w proporcji do kwot, które w danym miesiącu wpłynęły. Zainteresowany będzie co miesiąc wystawiać faktury, o których mowa w zdaniu poprzednim, aż do osiągnięcia określonego w umowie z dnia 29 stycznia 2013 r. hipotetycznego limitu 7.503.139 zł.

W miesiącu styczniu 2013 r., lutym 2013 r. oraz marcu 2013 r. miały już miejsce pierwsze wpływy na rachunek bankowy Funduszu odpowiednich zasądzonych kwot z tego tytułu. W miesiącu styczniu 2013 r., lutym 2013 r. oraz marcu 2013 r. Spółka wystawiła na Fundusz odpowiednie faktury - odpowiadające proporcjonalnie danym wpływom. Spłata przez Fundusz na rzecz Wnioskodawcy kwot należności dokonywana jest miesięcznie, w zależności od miesięcznych wpływów do Funduszu zasądzonych kwot, na podstawie wystawianych przez Spółkę co miesiąc faktur.

Ponadto, odpowiadając na zadane w wezwaniu do uzupełnienia wniosku pytania Wnioskodawca wskazał, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, który nabywa wierzytelność po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi podlegającej przepisom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 9 maja 2013 r.), podmiot, który nabywa wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Czynność taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tezę taką potwierdzają liczne wydane ostatnio wyroki i orzeczenia sądów (przykładowo: tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt ITPP2/443-11A/11/11-S/EK). Teza ta jest tym bardziej słuszna w odniesieniu do zakupu wierzytelności warunkowych - jak w tym przypadku.

Zdaniem Spółki, nabycie w dniu 29 stycznia 2013 r. wierzytelności warunkowych po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie jest świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Powyższe oznacza, że zgodnie z ustawą, usługi o charakterze nieodpłatnym, jako niemieszczące się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług co do zasady nie podlegają opodatkowaniu. Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów - w art. 7 ust. 2 oraz w przypadku świadczenia usług - w art. 8 ust. 2 ustawy.

I tak, w świetle art. 8 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Podkreślić należy przy tym, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

W przedmiotowej sprawie wyjaśnić również należy, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 cyt. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Kancelarię prawną i Fundusz inwestycyjny łączyła do dnia 29 stycznia 2013 r. umowa o doradztwo prawne i zastępstwo procesowe zawarta w dniu 3 czerwca 2011 r. Kancelarii za czynności określone w ww. umowie przysługuje wynagrodzenie płatne również po rozwiązaniu umowy, którego wartość ustalona została jako równowartość zasądzonych przez sąd lub przyznanych przez komornika kosztów zastępstwa procesowego i egzekucyjnego. Wartość niewymagalnej wierzytelności Kancelarii wobec Funduszu z tytułu tego wynagrodzenia na dzień 31 grudnia 2012 r. wynosi 7.503.139 zł brutto. W dniu 29 stycznia 2013 r. została zawarta trójstronna umowa pomiędzy Kancelarią, Funduszem i Spółką. Na mocy tej umowy, Kancelaria przeniosła na Wnioskodawcę, a Wnioskodawca nabył od Kancelarii za cenę 150.000,00 zł brutto całość niewymagalnej wierzytelności w stosunku do Funduszu (która według stanu na dzień 31 grudnia 2012 r. wynosi 7.503.139 zł) z tytułu wynagrodzenia określonego w umowie z dnia 3 czerwca 2011 r. Różnica między wartością nominalną nabywanej wierzytelności a ceną jej nabycia odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili sprzedaży. Kwota 150.000,00 zł została zapłacona Kancelarii przez Zainteresowanego. Wierzytelności warunkowe będące przedmiotem wniosku stanowią wierzytelności trudne i bardzo trudne. Wnioskodawca nie otrzymuje od Kancelarii prawnej (zbywcy) żadnego wynagrodzenia. Umowa sprzedaży wierzytelności nie nakłada na Spółkę żadnych innych dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności. Zainteresowany nabywa wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko. Celem Spółki (jak każdego przedsiębiorstwa) jest realizacja zysku. Każde zgodne z prawem działanie, które potencjalnie może przynieść korzyść spółce w postaci zysku jest jej celem. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca widzi taką możliwość zakładając, że przyszłe (jakkolwiek odroczone w czasie) wpływy z tytułu nabytych wierzytelności przekroczą zainwestowane w ich zakup 150 tysięcy złotych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi przy tym kwestia ustalenia, czy czynność nabycia wierzytelności po cenie niższej od jej wartości nominalnej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku, na który powoła się Spółka we własnym stanowisku, podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, iż "nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, treść powołanych przepisów oraz powołany wyżej wyrok TSUE i uchwałę NSA,należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, skoro - jak wskazał Wnioskodawca - różnica między wartością nominalną nabywanej wierzytelności a ceną jej nabycia odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili sprzedaży, a w związku z zawarciem trójstronnej umowy dotyczącej nabycia wierzytelności Wnioskodawca nie otrzymuje od Kancelarii prawnej (zbywcy) żadnego wynagrodzenia i nie wykonuje na jej rzecz żadnych innych dodatkowych świadczeń, to w sprawie będącej przedmiotem analizy nie doszło do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Opisane we wniosku transakcje dotyczą jedynie przelewu wierzytelności z cedenta (Kancelarii prawnej) na cesjonariusza (Spółkę), a nabywając wierzytelność Wnioskodawca nie uzyskał z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. Jedynym świadczeniem cedenta jest przelew na rzecz Spółki zbywanej wierzytelności, a świadczeniem Zainteresowanego zapłata ceny za tę wierzytelność. Nabywając we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko wierzytelność, Spółka wchodzi w miejsce cedenta jako dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Wnioskodawca nie dokona również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu. Jak wynika bowiem z treści wniosku, nabycie przez Spółkę wierzytelności wpisuje się w cel prowadzonej działalności gospodarczej, którym - co wyjaśnił Wnioskodawca - jest realizacja zysku.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w analizowanej sprawie:

* Spółka nabywa wierzytelności trudne i bardzo trudne za cenę, która - w ocenie Spółki - odpowiada ich rzeczywistej ekonomicznej wartości,

* Wnioskodawca dokonuje zakupu wierzytelności w cenie niższej od jej wartości nominalnej,

* w związku z zawieraniem umów przelewu wierzytelności Spółka nie otrzymuje od Kancelarii prawnej - cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia,

* Spółka nabyła wierzytelność we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko, gdyż po dokonaniu przelewu wierzytelności, wszelkie prawa związane z wierzytelnością przysługują wyłącznie Spółce, co oznacza, że Spółka uzyskuje uprawnienie do otrzymania zapłaty, ale także ponosi ryzyko nieotrzymania zapłaty w całości lub w części,

przedmiotowa czynność nabycia wierzytelności nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie zaznacza się, iż cytowany przepis art. 8 ust. 2 ustawy od dnia 1 kwietnia 2013 r. posiada następujące brzmienie: "za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności po cenie niższej od jej wartości nominalnej. Z kolei kwestia dotycząca stanu faktycznego w podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie załatwiona odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.