ILPP1/443-1331/09-4/KG - Określenie stawki podatku VAT dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską oraz udziałem w nieruchomości wspólnej, stanowiącej parking.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2009 r. (data wpływu 27 października 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2009 r. (data wpływu 2 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską oraz udziałem w nieruchomości wspólnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską oraz udziałem w nieruchomości wspólnej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 listopada 2009 r. o pełnomocnictwo i doprecyzowanie ilości przedstawionych we wniosku zdarzeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest spółką działającą w branży deweloperskiej. Spółka jest w trakcie budowy budynku mieszkalnego i planuje rozpocząć sprzedaż usytuowanych w nim mieszkań. Przedmiotem poszczególnych umów sprzedaży będzie lokal mieszkalny wraz z pomieszczeniem przynależnym - komórką lokatorską oraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, liczonym na zasadach określonych w art. 3 ust. 3 tej ustawy, jako prawem związanym z prawem własności lokalu mieszkalnego. Przedmiotem sprzedaży będzie również udział w nieruchomości stanowiącej odrębną działkę, znajdującą się obok działki, na której posadowiony jest budowany budynek.

Zgodnie z podziałem do korzystania z nieruchomości wspólnej, w ramach nabytego przez kupującego udziału w tej nieruchomości, Spółka zapewni Kupującemu - prawo do wyłącznego korzystania z balkonu.

Spółka zawrze z kupującym umowę przyrzeczoną (deweloperską), w której oprócz sprzedaży lokalu wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, kupujący wyrazi nieodwołalną zgodę na dokonanie przez Spółkę w jego imieniu w umowach z innymi właścicielami lokali na nieruchomości, podziału do korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że kupujący będzie miał bezterminowe prawo do wyłącznego korzystania z balkonu, Spółka zobowiązuje się zagospodarować teren osiedla poprzez postawienie ogrodzenia, wyłożenie chodników, placyków, dróg dojazdowych i miejsc parkingowych, a także zapewnienia oświetlenia terenu, śmietnika oraz kompozycji roślinnych.

Dodatkowo Spółka wraz ze sprzedażą lokalu mieszkalnego sprzeda kupującemu udział we własności działki, znajdującej się obok budynku, w którym znajduje się lokal mieszkalny. Sprzedaż udziału we współwłasności tej działki uzasadniona jest koniecznością zapewnienia, zgodnie z postanowieniami decyzji o pozwoleniu na budowę, odpowiedniej normy miejsc parkingowych w stosunku do ilości lokali, co było warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę. w uwagi na to, że przedmiotowa działka znajduje się w chwili obecnej we własności Spółki, a działka, na której budowany jest budynek znajduje się w użytkowaniu wieczystym Spółki nie jest możliwe scalenie tych działek ze sobą i zbycie udziału w działce, na której znajdują się miejsca parkingowe jako udziału w nieruchomości wspólnej (stanowiącej grunt oraz części budynku i urządzenia nie służące wyłącznie do użytku właścicieli lokali).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zastosowanie 7% jednolitej stawki podatku od towarów i usług jest odpowiednie do przedstawionej we wniosku sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z koniecznym udziałem w opisanych powyżej częściach wspólnych całej nieruchomości oraz udziałem w działce, na której posadowione są miejsca parkingowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniem przynależnym (komórką) oraz udziałem w nieruchomości wspólnej (stanowiącej grunt oraz części budynku i urządzenia nie służące wyłącznie do użytku właścicieli lokali), w ramach którego poszczególni kupujący będą mogli korzystać na zasadzie wyłączności z balkonu, jak również nabycie przez kupujących udziału we własności działki, zapewniającej wymagane przepisami prawa budowlanego miejsca parkingowe, ogrodzenie, drogi dojazdowe, plac zabaw, nasadzenia roślinne, śmietnik powinna być opodatkowana stawką 7% podatku od towarów i usług. Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych (komórka lokatorska). z kolei zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością lokali, co oznacza, że prawo to nie może być przedmiotem samodzielnego obrotu, natomiast rozporządzenie lokalem zawsze powoduje rozporządzenie udziałem w nieruchomości wspólnej. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Spółka podkreśla, iż należy zwrócić uwagę, że współwłasność nieruchomości wspólnej ma charakter przymusowy, a zatem nie jest możliwe jej zniesienie w czasie trwania odrębnej własności lokali.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w przypadku dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stosuje się stawkę podatku w wysokości 7%. Przez budownictwo społeczne rozumie się m.in. obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych (art. 41 ust. 12a ww. ustawy).

Definicja lokalu użytkowego została zawarta w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z powyższym aktem przez lokal użytkowy należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Podobnie, choć z nieco innych względów, należy traktować udział w nieruchomości wspólnej, który jest prawem związanym z własnością wyodrębnionego lokalu. Taka konstrukcja tego prawa oznacza, że prawem tym nie można rozporządzić bez lokalu i odwrotnie - lokalem nie można rozporządzić bez tego prawa. w tej sytuacji, skoro nie istnieje prawna możliwość sprzedaży lokalu bez udziału w nieruchomości wspólnej, zdaniem Spółki należy przyjąć, że również dla udziału w nieruchomości wspólnej ma zastosowanie ta sama - wspólna - stawka podatku od towarów i usług w wysokości 7%. Również brak jest możliwości rozporządzenia, bez rozporządzenia lokalem mieszkalnym, komórką lokatorską oraz miejscem parkingowym, które to miejsca wyznaczenie i zaprojektowanie stanowiło warunek uzyskania pozwolenia na budowę i w przyszłości będzie stanowić warunek uzyskania pozwolenia na użytkowanie wybudowanego budynku.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczyć, iż taka konstatacja jest zgodna z treścią przepisu art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Jest to niewątpliwie konsekwencją zapisów m.in. ustawy o własności lokali i przejawem dążenia do zapewnienia spójności przepisów podatkowych z całym systemem prawa.

W związku z powyższym zdaniem Spółki niepodważalnym jest, iż udział w nieruchomości wspólnej stanowiącej grunt, w tym urządzenia znajdujące się na nim w postaci ogrodzenia, wyłożenia chodników, parking, drogi dojazdowe, lampy wolnostojące, śmietniki, place zabaw, miejsca parkingowe itp., (które również nie stanowią przedmiotu odrębnej własności) oraz obejmującej części wspólne budynków mieszkalnych, w tym wspólne urządzenia i pomieszczenia znajdujące się w tym budynku, spełniają przesłanki zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług warunkujące opodatkowanie takiej sprzedaży 7% stawką tego podatku.

Spółka podkreśla, że nieruchomość wspólna obejmuje grunt oraz części wspólne budynku, które nie służą do wyłącznego korzystania przez właścicieli lokali. Za części wspólne budynku uważa się klatki schodowe, mury, ale także piwnice, strych oraz miejsca postojowe. Korzystanie z nieruchomości wspólnej przez poszczególnych współwłaścicieli odbywa się na zasadach określonych w art. 206 k.c., tj. każdy ze współwłaścicieli może korzystać z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Współwłaściciele mogą jednak wspólnie postanowić, że korzystanie ze wspólnej nieruchomości będzie polegać na rozdzielnym korzystaniu w postaci wydzielenia oznaczonej części wszystkim lub niektórym z nich do indywidualnego, odrębnego korzystania (quoad usum). Współwłaściciel użytkujący wydzieloną mu część nieruchomości nie staje się wyłącznym jej posiadaczem, lecz pozostaje nadal współposiadaczem całości i posiadaczem prawa odrębnego korzystania z wydzielonej mu części fizycznej (por. "Nieruchomości. Problematyka prawna" Rudnicki Stanisław, Bieniek Gerard, LexPolonica). Taki podział nic nie zmienia w stosunkach własnościowych, jest bowiem wyłącznie ustaleniem sposobu samego tylko korzystania z nieruchomości wspólnej.

Reasumując, Spółka zamierza sprzedawać lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniem przynależnym (komórką) oraz udziałem w nieruchomości wspólnej i urządzeniach na niej się znajdujących, w ramach którego dany kupujący będzie mógł korzystać na zasadzie wyłączności z balkonu. Do powyższej sprzedaży Spółka zamierza zastosować stawkę 7% podatku od towarów i usług, gdyż z punktu widzenia przepisów podatkowych sprzedaż nowego lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z powierzchni wspólnej podlega takiemu samemu opodatkowaniu.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał następujące wyroki:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez odpłatną dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pod pojęciem "towarów", zdefiniowanym przez ustawodawcę w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku Nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Artykuł 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

Ponadto w myśl § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

- w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

W myśl art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie wskazują definicji lokalu użytkowego ani mieszkalnego. Definicję lokalu mieszkalnego zawiera art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto, art. 2 ust. 4 ww. ustawy stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej w ustawie "pomieszczeniami przynależnymi".

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Wg art. 3 ust. 1 ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Treść przywołanych wyżej zapisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

Przedstawiona analiza przepisów ustawy o własności lokali nie może jednak prowadzić do wniosku, że pomieszczenia przynależne nigdy nie stanowią części obiektu budownictwa mieszkaniowego, bądź iż jest to pojęcie równoznaczne z wyrażeniem: "lokal użytkowy". Na takie stwierdzenie nie pozwala literalne brzmienie art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali, który:

Ze względu na fakt, że system pojęciowy zastosowany w ustawie o własności lokali nie daje jednoznacznego wyniku wnioskowania, należy się odnieść - pomocniczo i posiłkowo - do innych uregulowań, które zawierają pojęcia występujące w przepisach ustawy o VAT. Takim aktem prawnym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.).

Zgodnie z § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 ww. rozporządzenia).

Komórka lokatorska, która co do zasady może przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinna być traktowana jako lokal użytkowy, gdyż stanowi pomieszczenie gospodarcze lokalu mieszkalnego służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu. Tym samym stwierdzić należy, iż przy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską znajdzie zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 7%.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług. Na podstawie tego przepisu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntów. Powyższa zasada nie ma zastosowania dla czynności oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste, o czym stanowi art. 29 ust. 5a ustawy o VAT.

Zgodnie z § 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, obniżoną do wysokości 7% stawkę podatku stosuje do zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są opodatkowane stawką 7%.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży (w tym zbycie użytkowania wieczystego) podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki na nim posadowione.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jest w trakcie budowy budynku mieszkalnego i planuje rozpocząć sprzedaż usytuowanych w nim mieszkań. Przedmiotem poszczególnych umów sprzedaży będzie lokal mieszkalny wraz z pomieszczeniem przynależnym - komórką lokatorską oraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, liczonym na zasadach określonych w art. 3 ust. 3 tej ustawy, jako prawem związanym z prawem własności lokalu mieszkalnego. Zgodnie z podziałem do korzystania z nieruchomości wspólnej, w ramach nabytego przez kupującego udziału w tej nieruchomości, Spółka zapewni Kupującemu - prawo do wyłącznego korzystania z balkonu. Spółka zobowiązała się zagospodarować teren osiedla poprzez postawienie ogrodzenia, wyłożenie chodników, placyków, dróg dojazdowych i miejsc parkingowych, a także zapewnienia oświetlenia terenu, śmietnika oraz kompozycji roślinnych.

Przedmiotem sprzedaży będzie również udział w nieruchomości stanowiącej odrębną działkę, znajdującą się obok działki, na której posadowiony jest budowany budynek. Sprzedaż udziału we współwłasności tej działki uzasadniona jest koniecznością zapewnienia, zgodnie z postanowieniami decyzji o pozwoleniu na budowę, odpowiedniej normy miejsc parkingowych w stosunku do ilości lokali, co było warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Analiza powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, że 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie wyłącznie w stosunku do będących przedmiotem obrotu (sprzedaży) samodzielnych lokali mieszkalnych w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie obniżona do wysokości 7% stawka podatku VAT znajdzie zastosowanie wyłącznie dla sprzedawanych części obiektów budownictwa mieszkaniowego, tj. lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniem przynależnym - komórką lokatorską, prawem do wyłącznego korzystania z balkonu oraz udziałem w częściach wspólnych budynku (takich jak np. klatki schodowe, korytarze) nie będących lokalami użytkowymi oraz udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu przynależnego do lokalu mieszkalnego.

Preferencyjna stawka podatku nie obejmie natomiast sprzedaży udziału w nieruchomości stanowiącej odrębną działkę, na której Spółka zobowiązała się wybudować parking. Dla tej części dostawy - zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 5 ustawy - właściwa będzie stawka podatku w wysokości 22%.

Należy zauważyć, że jeżeli z zawartej umowy jednoznacznie wynika, iż przedmiotem ewentualnej sprzedaży jest również udział w infrastrukturze w postaci: ogrodzenia, chodników, placyków, dróg dojazdowych, oświetlenia terenu, śmietnika, miejsc postojowych oraz kompozycji roślinnych, to do tej części dostawy również ma zastosowanie podstawowa stawka podatku, tj. 22%.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

W odniesieniu natomiast do orzeczenia ETS powołanego przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że mimo traktatowej zasady przesądzającej o konieczności uznawania przez państwa członkowskie wspólnotowego dorobku prawnego, w tym orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, kwestia rozstrzygnięta w powołanym orzeczeniu nie jest adekwatna do przedmiotu analizowanej sprawy. w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku ETS w sprawie C-41/04 Levob Verzekerringen BV i OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien z dnia 27 października 2005 r. przedmiotem sporu była sprzedaż oprogramowania zarejestrowanego na nośniku oraz końcowe przystosowanie oprogramowania do specyficznych potrzeb nabywcy. w związku z powyższym orzeczenie Trybunału dotyczyło odmiennego stanu faktycznego, niezwiązanego ze sprawą będącą przedmiotem wniosku.

Tut. Organ informuje również, że od dnia 1 stycznia 2010 r. odpowiednikiem powołanych wyżej przepisów: § 6 ust. 2 i § 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) są analogicznie § 37 i § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799) z tym, że § 37 ww. rozporządzenia przewiduje zastosowanie 7% stawki podatku w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.