ILPP1/443-1288/10-2/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2010 r. (data wpływu 10 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wkładu wniesionego przez strony w celu realizacji koprodukcji filmu fabularnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wkładu wniesionego przez strony w celu realizacji koprodukcji filmu fabularnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą podpisała Umowę Koprodukcji z Producentem w celu wyprodukowania filmu fabularnego, w której występuje jako Strona, nazwana Koproducentem (Producentem Wykonawczym).

Głównymi zadaniami Koproducenta (Producenta Wykonawczego) określonymi w umowie są m.in.: zorganizowanie procesu produkcji, przeprowadzenie toku produkcji oraz obsada artystyczna i techniczna filmu. Zgodnie z postanowieniami umowy film ma być finansowany przez obydwie Strony Umowy, w tym udział:

Zgodnie z umową wkład pieniężny Producenta zostanie przekazany Koproducentowi w ratach zgodnie z harmonogramem określonym w umowie.

Na mocy postanowień umowy, autorskie prawa majątkowe do korzystania i rozpowszechniania filmu, a także do wynagrodzenia za rozpowszechnianie i korzystanie z filmu przysługują Producentowi i Koproducentowi w częściach odpowiadających ich udziałom w kosztach produkcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynności wykonywane przez Koproducenta (Producenta Wiodącego) w ramach Umowy Koprodukcji filmu fabularnego nie stanowią świadczenia usług z rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a wkład wnoszony przez Producenta w celu wyprodukowania filmu fabularnego nie stanowi odpłatności za taką czynność (usługę) i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawczyni, czynności wykonywane przez Koproducenta w ramach wspólnej realizacji filmu fabularnego, w wyniku zawartej Umowy Koprodukcji, nie są świadczeniem odpłatnych usług na rzecz Producenta, podlegającym opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a wkład wnoszony przez Producenta nie stanowi wynagrodzenia za wykonane czynności (usługę), a jest jedynie środkiem niezbędnym do realizacji wspólnego projektu, jakim jest produkcja filmu fabularnego.

Kwestie nabycia praw majątkowych do eksploatacji utworu audiowizualnego rozstrzyga art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), z którego treści wynika, że domniemywa się o nabyciu producenta utworu audiowizualnego wyłącznych praw majątkowych do eksploatacji tego utworu w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

Według art. 5 ust. 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 z późn. zm.), producent filmu jest to podmiot, który podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

Zgodnie zaś z art. 5 ust. 5 ww. ustawy, koproducent filmu jest to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że producent utworu audiowizualnego nabywa prawa autorskie w sposób pierwotny z chwilą powstania utworu i z tą samą chwilą współudział w autorskich prawach do utworu audiowizualnego nabywa także koproducent, który jest współautorem stworzonego dzieła.

Strony nie świadczą sobie wzajemnych usług, ponieważ działają w ramach jednego przedsięwzięcia, jakim jest stworzenie filmu fabularnego i którego celem jest osiągnięcie wspólnych zysków z tytułu sprzedaży filmu. W ramach wspólnych działań producenta i koproducenta powstaje dopiero efekt w postaci utworu audiowizualnego, do którego obie strony mają zagwarantowane autorskie prawa majątkowe. Wniesienie wkładu przez producenta nie jest zatem ani wynagrodzeniem za czynności koproducenta, ani wynagrodzeniem za nabycie praw, a jedynie środkiem, który umożliwi stworzenie wspólnego dzieła (filmu fabularnego), w którym zarówno producent, jak i koproducent uzyskają autorskie prawa majątkowe na mocy ustawy z chwilą stworzenia utworu.

Zatem w ramach wspólnych działań strony nie świadczą wzajemnych usług. Brak jest również bezpośredniego związku pomiędzy zapłatą a konkretnym świadczeniem otrzymanym przez stronę wnoszącą wkład. Takie podejście prezentowane jest także w wyrokach:

* ETS w sprawie 102/96 Apple and Pear Development Council,

* ETS w sprawie C-258/95 Fillbec,

* WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3363/08.

Zaprezentowane przez Zainteresowaną stanowisko znajduje także potwierdzenie m.in. w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPP2/443-1149/08-2/EWW oraz nr ILPP1/443-52/10-2/AI, a także w literaturze fachowej z zakresu podatku od towarów i usług (m.in. publikacja Adama Bartosiewicza, Ryszarda Kubackiego "VAT 2008, 1335 wyjaśnień i interpretacji" Wydawnictwo ABC Wolters Kluwer business - str. 131).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawczyni, wniesienie wkładu przez producenta nie wypełnia dyspozycji art. 8 ust. 1 oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, a więc czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stwierdzić zatem należy, iż aby transakcja podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi spełniać warunki:

* zaistnienie samego świadczenia,

* świadczenie musi być dokonywane na czyjąś rzecz,

* świadczenie musi mieć charakter odpłatny.

Stosownie do treści art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 z późn. zm.), koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 cyt. ustawy wskazuje natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

Z kolei, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. z 2006 r. Dz. U. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych.

Z przepisu art. 69 tej ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno muzycznych oraz twórca scenariusza.

Na podstawie art. 70 ust. 1 cyt. ustawy, domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Na zamówienie producenta tworzone jest jedno dzieło współautorskie, czyli utwór audiowizualny.

Zatem, właściwe prawa autorskie do utworu audiowizualnego w postaci wyłącznego prawa do korzystania i rozporządzania nim nabywa - obecnie w trybie domniemania - producent. Prawa te producent nabywa w sposób pierwotny. Fakt przyznania autorskiego prawa majątkowego do utworu audiowizualnego nie narusza jednak autorskich praw osobistych współtwórców takowego utworu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni, osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą podpisała Umowę Koprodukcji z Producentem w celu wyprodukowania filmu fabularnego, w której występuje jako Strona, nazwana Koproducentem (Producentem Wykonawczym). Głównymi zadaniami Koproducenta (Producenta Wykonawczego) określonymi w umowie są m.in.: zorganizowanie procesu produkcji, przeprowadzenie toku produkcji oraz obsada artystyczna i techniczna filmu. Zgodnie z postanowieniami umowy film ma być finansowany przez obydwie Strony Umowy, w tym udział:

Zgodnie z umową wkład pieniężny Producenta zostanie przekazany Koproducentowi w ratach zgodnie z harmonogramem określonym w umowie. Na mocy postanowień umowy, autorskie prawa majątkowe do korzystania i rozpowszechniania filmu, a także do wynagrodzenia za rozpowszechnianie i korzystanie z filmu przysługują Producentowi i Koproducentowi w częściach odpowiadających ich udziałom w kosztach produkcji.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sytuacji wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Świadczeniem w tym przypadku są czynności wykonywane przez Koproducenta, które mają charakter odpłatny, bowiem zgodnie z umową Producent przekazuje Koproducentowi nie tylko określony wkład finansowy, ale również prawa autorskie do korzystania i rozpowszechniania filmu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni w tej kwestii należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do art. 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.