ILPP1/443-1260/10-4/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2010 r. (data wpływu 2 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 1 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na mocy decyzji Wojewody z dnia 24 kwietnia 2003 r. Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania działki nr 3/8 o pow. 3,7954 ha, zabudowanej obiektami stanowiącymi zorganizowaną całość - zajezdnię. w dacie uwłaszczenia na działce tej znajdował się pawilon o pow. 35 m ^2, który za zgodą dyrekcji ówczesnego Przedsiębiorstwa wzniosła osoba trzecia, na podstawie uzyskanego w dniu 24 sierpnia 1998 r. pozwolenia na budowę. Pawilon nie był ujawniony w księdze wieczystej, a jego kolejni użytkownicy wynajmowali od Wnioskodawcy znajdujący się pod nim grunt.

W roku 2010 użytkownik pawilonu złożył wniosek o zbycie mu prawa wieczystego użytkowania ww. gruntu w związku z czym z działki nr 3/8 wydzielona została działka nr 3/25 o pow. 63 m ^2. w roku 2010 prawo wieczystego użytkowania ww. wydzielonej działki zostało odpłatnie przeniesione na obecnego użytkownika pawilonu. w akcie notarialnym kupna sprzedaży strony wskazały, że przedmiotem transakcji jest przeniesienie prawa wieczystego użytkowania działki nr 3/25, jednocześnie oświadczając, że na gruncie tym posadowiony jest omawiany wyżej budynek. Cena nabycia obejmowała tylko wartość prawa wieczystego gruntu, ponieważ Wnioskodawca nie miał podstaw do żądania zapłaty za niewzniesiony przez siebie obiekt. Wystawiając nabywcy fakturę VAT, Zainteresowany naliczył 22% podatku VAT, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W uzupełnieniu z dnia 27 stycznia 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

* jest czynnym podatnikiem podatku VAT,

* przed sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym osoba trzecia wzniosła pawilon, nie nastąpiło rozliczenie nakładów związanych z wybudowaniem tego obiektu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo ustalił obowiązek opodatkowania opisanej transakcji 22% podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie prawa wieczystego użytkowania działki nr 3/25 podlegało podatkowi VAT na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. Stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie daje podstaw do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Dostawa gruntu nie obejmowała budynku, gdyż Wnioskodawca na zbywanej działce nr 3/25 go nie wzniósł, ani też nie nabył jego własności w trybie określonym w art. 235 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że przedmiotem zbycia był tylko sam grunt, który nie ma charakteru rolnego. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zbywany grunt jest zaliczony do terenów komunikacji, usług, handlu i usług innych. w związku z tym podatek VAT został naliczony oraz odprowadzony prawidłowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Również zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, na mocy art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepis art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej (art. 47 § 1 k.c.). Zgodnie z zasadą "superficies solo cedit", gdy najemca poniósł nakłady na nieruchomość, której był jedynie posiadaczem - budynek wybudowany przez posiadacza staje się własnością właściciela gruntu.

Zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Do dzierżawy - stosownie do art. 694 Kodeksu cywilnego - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie.

Według art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Natomiast na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy. Tak więc roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy uprawnieniami z art. 676 Kodeksu cywilnego.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku VAT, na mocy decyzji Wojewody z dnia 24 kwietnia 2003 r. nabył prawo wieczystego użytkowania działki nr 3/8, zabudowanej obiektami stanowiącymi zorganizowaną całość - zajezdnię. w dacie uwłaszczenia na działce tej znajdował się pawilon o pow. 35 m ^2, który za zgodą dyrekcji wzniosła osoba trzecia, na podstawie uzyskanego w dniu 24 sierpnia 1998 r. pozwolenia na budowę. Pawilon nie był ujawniony w księdze wieczystej, a jego kolejni użytkownicy wynajmowali od Zainteresowanego znajdujący się pod nim grunt.

W roku 2010 użytkownik pawilonu złożył wniosek o zbycie mu prawa wieczystego użytkowania ww. gruntu w związku z czym z działki nr 3/8 wydzielona została działka nr 3/25. w akcie notarialnym kupna sprzedaży strony wskazały, że przedmiotem transakcji jest przeniesienie prawa wieczystego użytkowania działki nr 3/25, jednocześnie oświadczając, że na gruncie tym posadowiony jest omawiany wyżej budynek. Cena nabycia obejmowała tylko wartość prawa wieczystego gruntu, ponieważ Wnioskodawca nie miał podstaw do żądania zapłaty za niewzniesiony przez siebie obiekt. Wnioskodawca wskazał, iż przed sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym osoba trzecia wzniosła pawilon, nie nastąpiło rozliczenie nakładów związanych z wybudowaniem tego obiektu.

Mając na względzie okoliczności sprawy stwierdzić należy, że właścicielem nakładów poniesionych na gruncie należącym do Wnioskodawcy będzie podmiot, który wybudował przedmiotowy budynek. w analizowanej sprawie nie dojdzie zatem do przeniesienia - w sensie ekonomicznym - prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel. Przedmiotem planowanej transakcji nie będzie zatem nieruchomość gruntowa wraz z budynkiem, ale wyłącznie grunt zabudowany. Bowiem sprzedaż nieruchomości w części dotyczącej wzniesionego przez osobę trzecią (wówczas dzierżawcę) budynku, nie będzie spełniać definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów.

W związku z powyższym przedmiotem sprzedaży będzie jedynie prawo wieczystego użytkowania gruntu.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

W świetle powyższego przepisu, sprzedaż towarów i świadczenie usług podlega co do zasady opodatkowaniu według stawki 22%, za wyjątkiem towarów objętych zwolnieniem od podatku bądź stawką preferencyjną.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w przypadku gruntów niezabudowanych zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy), natomiast dopiero w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów - ewidencja gruntów.

Uwzględniając opis stanu faktycznego wskazujący, iż przedmiotowy grunt zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - jak wskazał Wnioskodawca-stanowi teren komunikacji, usług, handlu i usług innych, należy stwierdzić, że dostawa prawa wieczystego użytkowania przedmiotowego gruntu nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa, jak również opis stanu faktycznego, a w szczególności to, iż wybudowany pawilon nie jest przedmiotem własności Zainteresowanego, lecz osoby trzeciej, jak również to, że pomiędzy podmiotem, który pobudował przedmiotowy budynek a wydzierżawiającym (Wnioskodawcą) nie została przeprowadzona transakcja, która wiązałaby się z rozliczeniem nakładów związanych z wybudowaniem tego obiektu, wskazać należy, że zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego pawilonem niestanowiącym własności Zainteresowanego było opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca postąpił prawidłowo opodatkowując transakcję zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu podstawową stawką podatku VAT, w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.