ILPP1/443-1188/10-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla transakcji sprzedaży nakładów - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla transakcji sprzedaży nakładów. W dniu 17 stycznia 2011 r. wpłynęło uzupełnienie do przedmiotowego wniosku w zakresie podpisu osób upoważnionych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 7 lipca 2008 r. prowadzący działalność gospodarczą (dalej również: "Sprzedający") oraz Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa (dalej: "Spółka: lub "Kupujący"), zawarli warunkową umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki gruntu wraz z istniejącymi na tym gruncie nakładami (dalej: "nakłady Sprzedającego"), obciążonego prawem pierwokupu Gminy.

Następnie, w dniu 22 sierpnia 2006 r., w związku z niewykonaniem prawa pierwokupu przez Gminę, Strony zawarły umowę przeniesienia przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z istniejącymi na nim nakładami Sprzedającego.

Wartość przedmiotu sprzedaży określono na kwotę 3.151.128,24 zł brutto w tym:

* 2.200.000,00 zł - za prawo użytkowania wieczystego,

* 382.892,00 zł - za nakłady Sprzedającego,

* 568.236, 24 zł - podatek VAT.

Ww. należność była uiszczona przez Spółkę w częściach co zostało udokumentowane 4 fakturami VAT. Całą należność w wysokości 3.151.128,24 zł brutto, Spółka uregulowała do dnia 22 sierpnia 2008 r., tj. do dnia podpisania umowy rozporządzającej.

W związku z zawarciem umowy z dnia 22 sierpnia 2008 r. Spółka zwróciła się do Sądu Rejonowego prośbą o wpis Spółki do księgi wieczystej jako użytkownika wieczystego.

W odpowiedzi na wniosek Sąd Rejonowy odmówił prawa do dokonania takiego wpisu w związku z tym, że dnia 22 sierpnia 2008 r. Z. W. nie był jeszcze użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej wnioskiem. Zdaniem Sądu został on wpisany jako użytkownik wieczysty dopiero dnia 25 sierpnia 2008 r. Jednocześnie przepis art. 27 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) stanowi, że warunkiem koniecznym zarówno ustanowienia, jak i przeniesienia prawa użytkowania wieczystego jest wpis do księgi wieczystej (konstytutywny charakter wpisu), a zatem X nie mógł być jeszcze stroną w przedmiotowej umowie, albowiem prawo to nie powstało w stosunku do jego osoby.

Mając na względzie powyższe okoliczności, z punktu widzenia prawa cywilnego, umowa rozporządzająca - choć ważna - nie odniosła pożądanego skutku w postaci przeniesienia prawa użytkowania wieczystego na Spółkę, a zatem nie doszło do zbycia tego prawa.

W związku z zaistniałym stanem rzeczy, Strony postanowiły podjąć działania naprawcze mające na celu skuteczne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu wraz z nakładami Sprzedającego poprzez ponowne zawarcie zarówno umowy zobowiązującej jak i umowy rozporządzającej.

Konieczność ponownego zawarcia tych umów została podyktowana tym, że od dnia 22 sierpnia 2008 r., Spółka ponosiła (de facto na cudzym gruncie) nakłady budowlane znacznej wartości (dalej: "nakłady Spółki"), co wpłynęło na zmianę przedmiotu umowy (prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z nakładami Sprzedającego oraz nakładami Spółki) oraz jego wartości (powiększonej o nakłady Spółki) w stosunku do umów pierwotnych. Okoliczność ta uzasadnia więc, a nawet wymaga tego, by doszło do ponownego zawarcia stosownych umów.

Ponadto, w świetle prawa cywilnego, nakłady poniesione na cudzym gruncie stają się własnością użytkownika wieczystego gruntu, a w tym przypadku jest nim nadal X. Spółka natomiast dysponuje prawem majątkowym do nakładów Spółki, co z kolei powoduje konieczność wzajemnych rozliczeń z tego tytułu.

Podsumowując, działania naprawcze będą polegały na dokonaniu następujących czynności.

W roku 2010 dojdzie do ponownego zawarcia umowy zobowiązującej, uwzględniającej prawo pierwokupu Gminy, a następnie, (w sytuacji, gdy Gmina nie skorzysta z prawa pierwokupu) dokonane zostaną następujące czynności (obie czynności tego samego dnia):

* X i Spółka dokonają rozliczeń z tytułu poniesionych przez Spółkę nakładów Spółki w ten sposób, że X dokona na rzecz Spółki zwrotu kwoty odpowiadającej wartości poniesionych przez nią nakładów (nabycie przez X od Spółki poniesionych nakładów), co Spółka udokumentuje wystawiając fakturę VAT na rzecz X opiewającą na wartość nakładów Spółki,

* na mocy umowy rozporządzającej, X dokona sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z istniejącymi nadkładami Sprzedającego i nakładami Spółki na rzecz Spółki.

Strony umówiły się, iż zapłacona uprzednio kwota przez Spółkę na rzecz X w wysokości 3.151.128,24 zł brutto nie podlega zwrotowi. Zważywszy zaś na fakt, iż w roku 2008 nie doszło do skutecznego przeniesienia prawa wieczystego użytkowania wraz z nakładami Sprzedającego, ww. kwota stanowi zaliczkę na poczet transakcji dokonanej w roku 2010 (sprzedaż prawa wieczystego użytkowania wraz z nakładami Sprzedającego i nakładami Spółki), a stanowiącej działania naprawcze zdarzeń z roku 2008.

W związku z tym, w dniu zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego wraz z nakładami Sprzedającego i nakładami Spółki, Wnioskodawca wystawi na rzecz Spółki fakturę rozliczającą, uwzględniającą zapłacone przez Spółkę w roku 2008 zaliczki opiewające na kwotę 3.151.128,24 zł brutto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesienie przez Spółkę nakładów powinno zostać rozliczone w ten sposób, że Spółka wystawi fakturę VAT na rzecz X z tytułu sprzedaży nakładów Spółki, tj. świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, które będzie opodatkowane stawką VAT 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, z punktu widzenia prawa cywilnego, nakłady, które Spółka poniosła, stanowią część składową gruntu i nie mogą być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (a prawo użytkowania wieczystego jest innym, niż własność, prawem rzeczowym). Wynika to z art. 47 Kodeksu cywilnego. Stosownie zaś do treści przepisu art. 48 Kodeksu cywilnego, częścią składową gruntu są w szczególności budynki i inne urządzenia trwale gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Nakłady budowlane poniesione przez Spółkę stanowią, więc część składową gruntu, którego użytkownikiem wieczystym - do chwili wpisu do księgi wieczystej - jest nadal X Zatem, nakłady czynione przez Spółkę od dnia 22 sierpnia 2008 r., tj. od dnia podpisania nieskutecznej umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, są w istocie nakładami poniesionymi na cudzym gruncie i stanowią własność użytkownika wieczystego tego gruntu. Spółka nie może, więc tych nakładów odsprzedać. Niemniej jednak, Spółka dysponuje prawem majątkowym do tych nakładów i z tego tytułu ma prawo - zdaniem Spółki - do stosownego ich rozliczenia.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2010 r. (sygn. I FSK 161/09):" Nakład w rozumieniu prawa cywilnego polega na dobrowolnym użyciu własnych przedmiotów majątkowych lub środków w interesie drugiej strony lub na jej rzecz. W tym znaczeniu nakłady obejmują wszelkiego rodzaju reperacje, ulepszenia rzeczy, przebudowę i budowę na nieruchomości itp., a nawet mogą polegać na zaciągnięciu zobowiązań wobec osób trzecich. Cecha dobrowolności uszczerbku, jaki ponosi strona podejmując nakłady, różni nakład od szkody. Dokonanie nakładów, rodzi z reguły po stronie beneficjenta, obowiązek ich zwrotu. Nakład polegający, więc na wybudowaniu budynku na cudzej nieruchomości, zasadniczo kreuje dla właściciela nieruchomości obowiązek jego zwrotu. Przyjmuje się, że poza realizacją roszczenia o wykup, o którym mowa w § 1 i 2 art. 231 k.c., które nie będzie tu przedmiotem zainteresowań, zwrot nakładów może mieć postać albo restytucji w naturze, albo wydania wartości. W sposób wyraźny, czynią takie rozróżnienie art. 676 k.c., a także art. 226 i art. 227 k.c. oraz art. 405 k.c.

Podstawa prawna takiego zwrotu nakładów, zależeć będzie od istnienia lub braku stosunku prawnego między czyniącym nakłady a ich beneficjentem (właścicielem nieruchomości) (...) Reasumując dotychczasowe uwagi, stwierdzić zatem trzeba, że w świetle unormowań art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7, art. 19 ust. 1 w zw. z ust. 4 oraz art. 41 ust. 1 u.p.t.u. czynność polegająca na zwrocie nakładów poniesionych na cudzą rzecz za wynagrodzeniem należy kwalifikować jako usługę, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według 22% stawki, dla której obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury nie później niż w terminie 7 dni od dokonania tej transakcji - rozliczenia nakładów."

Zasadniczo, organy podatkowe oraz sądy administracyjne reprezentują jednolite stanowisko, zgodnie z którym zwrot wartości nakładów rodzi obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu świadczenia usługi. Taki pogląd wyrażony został m.in. w interpretacjach: Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2010 r. (sygn. IPPP1-443-142/10-2/JL), Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2010 r. (sygn. IBPP3/443-906/09/AB), Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. ITTP1/443-989/08/JJ), jak również w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 stycznia 2009 r. (sygn. ILPP1/443-1043/08-4/BP) oraz z dnia 26 listopada 2008 r. (sygn. ILPP1/443-830/08-3/MK), czy też w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 września 2008 r. (sygn. I SA/Kr 636/08).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in.: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle ustawy o VAT, przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1), zaś przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z uwagi na okoliczność, iż poczynione na gruncie nakłady budowlane stanowią część składową tego gruntu, ich zbycie (a ściślej rzecz ujmując - przeniesienie prawa majątkowego, jakim dysponuje w stosunku do tych nakładów Spółka) nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Nie mamy tutaj, bowiem do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT, opisana wyżej czynność przeniesienia nakładów, nie może być kwalifikowana jako dostawa towarów, a zatem będzie ona stanowić usługę - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Stosownie do tego przepisu, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122, art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści powyższego przepisu, czynność zwrotu nakładów poniesionych przez Spółkę na gruncie objętym prawem użytkowania wieczystego Sprzedającego, należy opodatkować stawką podstawową wynoszącą 22%. W tym wypadku, bowiem nie znajdą zastosowania wyjątki przewidziane w przepisach ustawy o VAT, jak i rozporządzeń do tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Natomiast przez świadczenie usług - stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja usługi zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma szerszy zakres od definicji usługi zawartej w klasyfikacjach statystycznych. Przy definiowaniu "świadczenia" należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu. Spod pojęcia świadczenia usług będzie natomiast wyłączone świadczenie, którego treścią jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przepis art. 48 Kodeku cywilnego stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej (art. 47 § 1 k.c.). Zgodnie z zasadą "superficies solo cedit", gdy najemca poniósł nakłady na nieruchomość, której był jedynie posiadaczem - prace adaptacyjne i modernizacyjne poniesione przez posiadacza stają się własnością właściciela gruntu.

Przytoczone przepisy nie definiują pojęć "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" oraz "dzień wydania". Dokonując jednak ich wykładni, należy mieć na uwadze fakt, iż określony we wskazanym wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy zakres opodatkowania tym podatkiem, to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Dostawa towarów zdefiniowana została w art. 7 ust. 1 ustawy, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy podkreślić, że przepis ten nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, nie uzależnia przeniesienia prawa własności od obowiązku podpisania umowy w formie np. aktu notarialnego, ani też od zachowania innych form przewidzianych przepisami prawa, ale od faktycznego i ekonomicznego przeniesienia prawa własności. Z powyższego wynika, że określając moment dostawy oraz powstania obowiązku podatkowego za "dzień wydania towaru" należy brać pod uwagę faktyczne i ekonomiczne przeniesienie własności. Za dzień faktycznego i ekonomicznego przeniesienia prawa własności należy rozumieć dzień jego fizycznego wydania. Wydanie jest bowiem czynnością faktyczną, rozumianą jako objęcie w posiadanie, możliwość dysponowania nieruchomością lub korzystania z niej.

Ponadto, w nawiązaniu do art. 5 ust. 2 ustawy należy wskazać, iż dla celów podatkowych ważne jest samo dokonanie czynności (przeniesienia prawa do rozporządzania) a nie forma wymagana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), czy też ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż dnia 7 lipca 2008 r. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą X oraz Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa, zawarli warunkową umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki gruntu wraz z istniejącymi na tym gruncie nakładami, obciążonego prawem pierwokupu Gminy. Następnie, dnia 22 sierpnia 2008 r., w związku z niewykonaniem prawa pierwokupu przez Gminę, Strony zawarły umowę przeniesienia przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z istniejącymi na nim nakładami. Wartość przedmiotu sprzedaży określono na kwotę 3.151.128,24 zł brutto. Ww. należność była uiszczona przez Spółkę w częściach co zostało udokumentowane 4 fakturami VAT. Całą należność w wysokości 3.151.128,24 zł brutto, Spółka uregulowała do dnia 22 sierpnia 2008 r., tj. do dnia podpisania umowy rozporządzającej. W związku z zawarciem umowy z dnia 22 sierpnia 2008 r. Spółka zwróciła się do Sądu Rejonowego z prośbą o wpis Spółki do księgi wieczystej jako użytkownika wieczystego. W odpowiedzi na wniosek Sąd Rejonowy odmówił prawa do dokonania takiego wpisu w związku z tym, że dnia 22 sierpnia 2008 r. X nie był jeszcze użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej wnioskiem. W konsekwencji, z punktu widzenia prawa cywilnego, umowa rozporządzająca - choć ważna - nie odniosła pożądanego skutku w postaci przeniesienia prawa użytkowania wieczystego na Spółkę, a zatem nie doszło do zbycia tego prawa. W związku z zaistniałym stanem rzeczy, Strony postanowiły podjąć działania naprawcze mające na celu skuteczne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu wraz z nakładami poprzez ponowne zawarcie zarówno umowy zobowiązującej, jak i umowy rozporządzającej. Konieczność ponownego zawarcia tych umów została podyktowana tym, że od dnia 22 sierpnia 2008 r., Spółka ponosiła na cudzym gruncie nakłady budowlane znacznej wartości, co wpłynęło na zmianę przedmiotu umowy (prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z nakładami Sprzedającego oraz nakładami Spółki) oraz jego wartości (powiększonej o nakłady Spółki) w stosunku do umów pierwotnych. Okoliczność ta uzasadnia więc, a nawet wymaga tego, by doszło do ponownego zawarcia stosownych umów. Strony umówiły się, iż zapłacona uprzednio kwota przez Spółkę w wysokości 3.151.128,24 zł brutto nie podlega zwrotowi.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że w dniu 22 sierpnia 2008 r. X dokonał odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem w tym dniu doszło do skutecznego - z punktu widzenia podatku od towarów i usług - zawarcia umowy sprzedaży oraz do przeniesienia własności nieruchomości na nabywcę.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie rozliczenie przez Spółkę wydatków związanych z nieruchomością zakupioną w dniu 22 sierpnia 2008 r. nie jest świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe wynika z faktu, iż w ww. dacie Spółka de facto nabyła przedmiotową nieruchomość gruntową, która następnie została jej wydana, stając się w świetle ustawy o podatku od towarów i usług. Konsekwencją powyższego poczynione przez Spółkę wydatki, inwestycje poniesione zostały na własnym (należnym Spółce) gruncie. W takim kształcie sprawy Spółka nie ma obowiązku dokonywać rozliczeń wydatków, a przez to dokumentować takiej czynności fakturą VAT.

Reasumując, Spółka nie ma obowiązku rozliczania poniesionych na nieruchomości nakładów, bowiem wydatki zostały poniesione de facto na gruncie Spółki i nie miała miejsca żadna czynność wykonana przez Spółkę na rzecz osoby fizycznej. W konsekwencji w sprawie brak jest obowiązku naliczania podatku w wysokości 22% oraz dokumentowania rozliczenia wydatków fakturą VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.