ILPP1/443-1125/11-4/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2011 r. (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania zakupu wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania zakupu wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na wstępie Wnioskodawca poprosił tutejszą Izbę Skarbową o rzetelną analizę opisanej sytuacji i zadanych pytań, a tym samym praktyczną realizację zasady zaufania obywatela wobec Państwa, a nie bezkrytyczne powielanie innych interpretacji, lub powoływanie się na wyroki sądów, w sprawach związanych z wierzytelnościami w sytuacji gdy dotyczą one tylko częściowo podobnych stanów faktycznych lub przyszłych niż przez Spółkę przedstawione w niniejszym wniosku.

Ponadto Zainteresowany wyjaśnił, że jego zdaniem, w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji przedstawił 6 zdarzeń przyszłych, stąd uiszczona przez niego opłata wynosi 6 x 40 zł = 240 zł:

* definitywne nabycie przez nas od wierzyciela (cedenta) jego wierzytelności własnej przeterminowanej, na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji),

* odpłatną odsprzedaż osobie trzeciej wierzytelności uprzednio definitywnie nabytej przez nas od cedenta,

* windykację od dłużnika we własnym imieniu, na naszą rzecz, rachunek i ryzyko, wierzytelności uprzednio definitywnie nabytej przez nas od cedenta,

* wykorzystanie wierzytelności uprzednio definitywnie nabytej przez nas od cedenta, do zapłaty komornikowi za sprzedawane przez niego środki trwałe, w szczególności nieruchomości, które zajął tytułem egzekucji temu dłużnikowi, w stosunku do którego mamy roszczenie z tytułu ww. nabytej przez nas wierzytelności,

* wykorzystanie wierzytelności uprzednio definitywnie nabytej przez nas od cedenta, do zapłaty dłużnikowi tej wierzytelności za nabywany przez nas od niego towar, usługę, lub środek trwały

* sprzedaż przez nas naszej wierzytelności własnej.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka zamierza poszerzyć zakres faktycznie wykonywanej działalności gospodarczej o nabywanie od osób trzecich ich własnych wierzytelności przeterminowanych i dalszą ich odsprzedaż. Ponadto, w ramach prowadzonej działalności, nabywane od cedentów ich przeterminowane wierzytelności własne Zainteresowany zamierza wykorzystywać także w inny sposób, w szczególności zamierza je windykować od dłużników we własnym imieniu, na własną rzecz, rachunek, koszt i ryzyko, lub wykorzystać je do zapłaty dłużnikowi za nabyte od niego, w późniejszym terminie, towary, usługi lub środki trwałe, w tym nieruchomości, lub płacić nimi komornikowi za środki trwałe, w szczególności nieruchomości, sprzedawane przez niego w ramach egzekucji majątku tego dłużnika, w stosunku do którego ma roszczenie z tytułu ww. nabytej przez siebie wierzytelności.

Istota planowanej działalności będzie polegać na tym, że w pierwszym kroku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu cywilnego (tzw. cesja wierzytelności), Wnioskodawca będzie, jako cesjonariusz, nabywać odpłatnie i definitywnie, od cedentów będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności gospodarczej, ich przeterminowane wierzytelności własne, czyli wierzytelności jakie te podmioty posiadają w stosunku do swoich dłużników, z tytułu sprzedaży im towarów, usług, czy z tytułu udzielonych im pożyczek.

Innymi słowy, w wyniku każdej takiej umowy przelewu (cesji) wierzytelności, nastąpi definitywne i odpłatne przeniesienie na Spółkę (cesjonariusza) prawa do wierzytelności, jakie posiadał wobec dłużnika dotychczasowy wierzyciel (cedent). W konsekwencji, na Zainteresowanego zostanie przeniesione, definitywnie i bezpowrotnie, zarówno uprawnienie do otrzymania od dłużnika świadczenia wynikającego z nabytej przez niego wierzytelności, jak i ryzyko nie otrzymania tego świadczenia w całości lub w części.

Przez odpłatne przeniesienie na Zainteresowanego wierzytelności, Wnioskodawca rozumie sytuację, w której dotychczasowemu posiadaczowi wierzytelności zapłaci za nabytą od niego wierzytelność, a kwota tej zapłaty będzie z reguły mniejsza (niekiedy znacznie), chociaż niekiedy może być równa, ale nigdy nie większa, od nominalnej wartości nabywanej wierzytelności.

Przez definitywne i bezpowrotne nabycie wierzytelności Spółka rozumie sytuację, w której płaci dotychczasowemu wierzycielowi (cedentowi) za nabytą od niego wierzytelność niezwłocznie po jej nabyciu, zapłata nie podlega zwrotowi ani w całości, ani w części i jest niezależna od tego, jakie będą dalsze kroki czynione przez nią w stosunku do nabytej wierzytelności, w szczególności jest niezależna od tego:

* czy wierzytelność tę Zainteresowany będzie próbować egzekwować od dłużnika we własnym imieniu i na własną rzecz, i czy egzekucja ta będzie skuteczna w całości lub części, lub

* czy wierzytelność tę sprzeda osobie trzeciej, lub

* czy wierzytelnością tą zapłaci za towary lub usługi nabywane później od dłużnika, którego ta wierzytelność dotyczy, lub

* czy wierzytelnością tą zapłaci za towary nabywane od komornika, który zajął je u dłużnika, którego ta wierzytelność dotyczy.

Innymi słowy, nabywając wierzytelność od cedenta Wnioskodawca będzie przejmował na siebie pełne ryzyko z tym związane, a cedent w żadnej sytuacji nie będzie miał obowiązku zwracać mu całości ani części otrzymanej od niego zapłaty za wierzytelność.

Spółka podkreśliła, że celem zawieranych przez nią umów o przelew wierzytelności będzie wyłącznie nabycie wierzytelności od cedenta, a nie na przykład ich windykacja lub sprzedaż w imieniu cedenta, lub na rzecz cedenta, lub w imieniu i na rzecz cedenta.

W związku z nabyciem wierzytelności od cedenta Zainteresowany nie będzie wykonywał na rzecz cedenta żadnej usługi, w szczególności usługi faktoringu czy windykacji wierzytelności w imieniu, lub na rzecz, lub w imieniu i na rzecz cedenta, ani też cedent nigdy nie będzie płacił Wnioskodawcy z żadnego innego tytułu żadnego wynagrodzenia, lub prowizji związanych z faktem, że nabył od niego wierzytelność.

Wnioskodawca podkreślił, że niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy wyłącznie nabywania od cedentów ich wierzytelności własnych (pierwotnych), czyli posiadanych przez nich z tytułu sprzedaży towarów lub usług, lub z tytułu udzielonych przez nich pożyczek, a nie dotyczy wierzytelności, które oni uprzednio nabyli na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji) od innych osób czy podmiotów.

Ponadto Spółka nadmieniła, że jej zdaniem wierzytelności są zaliczane do praw majątkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nabycie przez Zainteresowanego (cesjonariusza) od cedenta jego wierzytelności własnych, na warunkach podanych w opisie stanu przyszłego będzie oznaczało, że wykona dla cedenta usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności w rozumieniu art. 8 tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne, definitywne, bezwarunkowe i bezzwrotne nabycie od cedenta, przez Spółkę, na własne wyłączne ryzyko, przeterminowanych wierzytelności własnych cedenta, na podstawie umowy przelewu (cesji) wierzytelności nie można zaklasyfikować jako świadczenia przez nią usługi na rzecz cedenta, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w związku z czym czynność nabycia nie jest objęta działaniem ustawy.

W opinii Zainteresowanego, w odniesieniu do opisanego stanu przyszłego, sam fakt nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę (cesjonariusza) od cedenta, nie może być uznawany za świadczenie usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez cesjonariusza dla cedenta.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, a więc przez odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Definicja ta jest bardzo pojemna i powoduje uznanie za świadczenie usługi większość sytuacji, w których dochodzi do zawarcia transakcji pomiędzy dwoma podmiotami, w wyniku której jeden z podmiotów świadczy na rzecz drugiego to, do czego się zobowiązał, pod warunkiem, że świadczenie to nie jest dostawą towarów.

W sytuacji opisanej we wniosku nie ma takich relacji pomiędzy podatnikiem - nabywcą wierzytelności (Spółką) a zbywcą tej wierzytelności (cedentem), z których wynikałoby, że Zainteresowany wykonuje dla cedenta usługę, za którą on płaci. Transakcja zawierana pomiędzy Wnioskodawcą (cedentem) a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. Spółka (cesjonariusz) nie będzie zobowiązana, poza odpłatnym i definitywnym nabyciem wierzytelności od cedenta, do wykonania jakichkolwiek świadczeń lub działań dodatkowych na rzecz cedenta. W ocenie Zainteresowanego jest to zresztą logiczne, skoro nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe wejdzie on w miejsce dotychczasowego wierzyciela.

Z chwilą przelewu wierzytelności wykonana zostanie definitywna i bezpowrotna transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne podjęcie przez Wnioskodawcę, czyli cesjonariusza, działań zmierzających do odzyskania od dłużnika kwoty wynikającej z nabytej wierzytelności nie będzie miało związku z transakcją zawartą wcześniej z cedentem. Nabytą wierzytelność Spółka będzie ściągała dla siebie, w swoim imieniu i na własne wyłączne ryzyko, a nie dla cedenta, ani nie na jego rzecz, ani nie w jego imieniu.

Nie można także twierdzić, że nabywając od cedenta jego wierzytelność Zainteresowany wykonał dla niego usługę polegającą na tym, że uwolnił go od konieczności jej windykowania we własnym zakresie w zamian za co on zapłacił za tę usługę poprzez przeniesienie na Wnioskodawcę prawa do tej wierzytelności za cenę niższą od jej nominalnej wartości. Cedent przenosi na Spółkę swoją wierzytelność za taką cenę, niższą od jej wartości nominalnej, za jaką Zainteresowany zgadza się ją nabyć ponosząc świadome ryzyko tego, że kwota jaką za nią w przyszłości uzyska może być nawet niższa od ceny, którą za nią zapłaci cedentowi. Innymi słowy, zadaniem Wnioskodawcy, cedent sprzedaje swoją wierzytelność za najwyższą możliwą do uzyskania w danych warunkach i na danym rynku cenę, co w ocenie Spółki, nie jest niczym innym jak jej wartością rynkową.

Jeszcze inaczej rzecz ujmując, gdyby uznać, że Zainteresowany, nabywając wierzytelność od cedenta wykonuje dla niego jakąkolwiek usługę, to cedent powinien za tę usługę zapłacić, natomiast jest odwrotnie, to Wnioskodawca płaci cedentowi za nabytą od niego wierzytelność, która jest określonym prawem majątkowym, jest to zresztą oczywiste ponieważ z istoty rzeczy to sprzedawca prawa majątkowego (cedent) uzyskuje od nabywcy (cesjonariusza) wynagrodzenie za sprzedane mu prawo. Gdyby uznać, że w omawianej sytuacji cesjonariusz wykonuje na rzecz cedenta usługę, to należałoby być konsekwentnym i twierdzić, że zawsze kiedy sprzedawca sprzedaje drugiemu podmiotowi jakąś usługę lub towar, to nabywca wykonuje dla sprzedawcy usługę polegającą na tym, że uwalnia sprzedawcę od całego szeregu czynności które ten musiałby wykonać, żeby znaleźć innego kupca na ten towar lub usługę, a zatem należałoby uznać, że sprzedawca zawsze sprzedaje konkretnemu nabywcy towar lub usługę za cenę niższą od teoretycznie możliwej do uzyskania od innego nabywcy płacąc mu w ten sposób (poprzez tę różnicę w cenie) za usługę polegającą na tym, że nabywca kupuje towar lub usługę właśnie od niego. Spółka uważa, że w ten sposób Skarb Państwa uzyskiwałby wpływ z podatku VAT zarówno od sprzedawcy (za sprzedany przez niego towar lub usługę), jak i od nabywcy za domniemane świadczenie usługi, przez nabywcę dla sprzedawcy, polegające na tym, że nabywca zechciał od sprzedawcy kupić towar lub usługę teraz i za określoną cenę, co uwolniło sprzedawcę od szeregu kapitałochłonnych czynności zmierzających do znalezienia innego nabywcy na ten towar lub usługę (koszty marketingu, reklamy, magazynowania, logistyki itd.).

Z Opinii Rzecznika Generalnego Trybunału Sprawiedliwości UE nr C-93/10 wynika, że określenie przez cedenta ceny sprzedaży wierzytelności niższej niż nominalna nie może być uznane za wynagrodzenie dla cesjonariusza, ponieważ nabywca (cesjonariusz) przejmuje razem z wierzytelnością ryzyko niewypłacalności dłużnika, tak więc cena sprzedaży wierzytelności niższa od jej wartości nominalnej odzwierciedla rzeczywistą rynkową wartość wierzytelności. Gdyby nawet argumentować, że nabywca (cesjonariusz) świadczy usługę dla cedenta i zyskuje potencjalny zarobek związany z określeniem przez cedenta ceny wierzytelności poniżej nominalnej, to jednak w opinii rzecznika nie istnieje bezpośredni związek między tym potencjalnym, aczkolwiek bardzo niepewnym, zarobkiem cesjonariusza a świadczoną przez niego usługą, a w związku z tym usługa ta pozostaje poza zakresem zastosowania Dyrektywy VAT (Dyrektywy 2006/112/WE).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeks cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 cyt. ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W świetle powyższego, umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym. Spółka zamierza poszerzyć zakres faktycznie wykonywanej działalności gospodarczej o nabywanie od osób trzecich ich własnych wierzytelności przeterminowanych i dalszą ich odsprzedaż. Ponadto, w ramach prowadzonej działalności, nabywane od cedentów ich przeterminowane wierzytelności własne Zainteresowany zamierza wykorzystywać także w inny sposób, w szczególności zamierza je windykować od dłużników we własnym imieniu, na własną rzecz, rachunek, koszt i ryzyko, lub wykorzystać je do zapłaty dłużnikowi za nabyte od niego, w późniejszym terminie, towary, usługi lub środki trwałe, w tym nieruchomości, lub płacić nimi komornikowi za środki trwałe, w szczególności nieruchomości, sprzedawane przez niego w ramach egzekucji majątku tego dłużnika, w stosunku do którego ma roszczenie z tytułu ww. nabytej przez siebie wierzytelności. Istota planowanej działalności będzie polegać na tym, że w pierwszym kroku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu cywilnego (tzw. cesja wierzytelności), Wnioskodawca będzie, jako cesjonariusz, nabywać odpłatnie i definitywnie, od cedentów będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności gospodarczej, ich przeterminowane wierzytelności własne, czyli wierzytelności jakie te podmioty posiadają w stosunku do swoich dłużników, z tytułu sprzedaży im towarów, usług, czy z tytułu udzielonych im pożyczek. W wyniku każdej takiej umowy przelewu (cesji) wierzytelności, nastąpi definitywne i odpłatne przeniesienie na Spółkę (cesjonariusza) prawa do wierzytelności, jakie posiadał wobec dłużnika dotychczasowy wierzyciel (cedent). W konsekwencji, na Zainteresowanego zostanie przeniesione, definitywnie i bezpowrotnie, zarówno uprawnienie do otrzymania od dłużnika świadczenia wynikającego z nabytej przez niego wierzytelności, jak i ryzyko nie otrzymania tego świadczenia w całości lub w części. Przez odpłatne przeniesienie na Zainteresowanego wierzytelności, Wnioskodawca rozumie sytuację, w której dotychczasowemu posiadaczowi wierzytelności zapłaci za nabytą od niego wierzytelność, a kwota tej zapłaty będzie z reguły mniejsza (niekiedy znacznie), chociaż niekiedy może być równa, ale nigdy nie większa, od nominalnej wartości nabywanej wierzytelności. Przez definitywne i bezpowrotne nabycie wierzytelności Spółka rozumie sytuację, w której płaci dotychczasowemu wierzycielowi (cedentowi) za nabytą od niego wierzytelność niezwłocznie po jej nabyciu, zapłata nie podlega zwrotowi ani w całości, ani w części i jest niezależna od tego, jakie będą dalsze kroki czynione przez nią w stosunku do nabytej wierzytelności. Innymi słowy, nabywając wierzytelność od cedenta Wnioskodawca będzie przejmował na siebie pełne ryzyko z tym związane, a cedent w żadnej sytuacji nie będzie miał obowiązku zwracać mu całości ani części otrzymanej od niego zapłaty za wierzytelność. Spółka podkreśliła, że celem zawieranych przez nią umów o przelew wierzytelności będzie wyłącznie nabycie wierzytelności od cedenta, a nie na przykład ich windykacja lub sprzedaż w imieniu cedenta, lub na rzecz cedenta, lub w imieniu i na rzecz cedenta. W związku z nabyciem wierzytelności od cedenta Zainteresowany nie będzie wykonywał na rzecz cedenta żadnej usługi, w szczególności usługi faktoringu czy windykacji wierzytelności w imieniu, lub na rzecz, lub w imieniu i na rzecz cedenta, ani też cedent nigdy nie będzie płacił Wnioskodawcy z żadnego innego tytułu żadnego wynagrodzenia, lub prowizji związanych z faktem, że nabył od niego wierzytelność. Wnioskodawca podkreślił, że niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy wyłącznie nabywania od cedentów ich wierzytelności własnych (pierwotnych), czyli posiadanych przez nich z tytułu sprzedaży towarów lub usług, lub z tytułu udzielonych przez nich pożyczek, a nie dotyczy wierzytelności, które oni uprzednio nabyli na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji) od innych osób czy podmiotów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku czynność nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę od cedenta należy uznać za świadczenie usługi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, której celem będzie uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania zakupu wierzytelności. Wniosek w zakresie podatku od towarów i usług w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez cedenta został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 8 grudnia 2011 r. nr ILPP1/443-1125/11-3/NS. Natomiast kwestia dotycząca podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży wierzytelności została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 8 grudnia 2011 r. nr ILPP1/443-1125/11-5/NS.

Z kolei wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozstrzygnięty odrębnymi pismami.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.