ILPP1/443-1086/09-2/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzeniem niedoboru zawinionego - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzeniem niedoboru zawinionego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik zajmuje się produkcją i sprzedażą wyrobów chemii budowlanej. W tym celu nabywa surowce służące do produkcji materiałów budowlanych. Nabycie surowców następuje w ramach prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej. Z uwagi na to, że surowce zostały nabyte celem ich wykorzystania do czynności opodatkowanych, Podatnik dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w cenie nabytych surowców. Podatnik w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonuje okresowo wyrywkowej weryfikacji stanu magazynowego towarów handlowych i ich zgodności ze stanem księgowym. Na koniec każdego miesiąca dokonywane jest rozliczenie wykonanej produkcji poprzez inwentaryzacje okresowe, tzw. kontrolne. Natomiast raz w roku przeprowadzana jest pełna inwentaryzacja aktywów, obejmująca spis z natury wszystkich zapasów znajdujących się w magazynie (inwentaryzacja roczna). Inwentaryzacje kontrolne oraz inwentaryzacja roczna dokonywane są według określonych przez Podatnika procedur mających na celu precyzyjne określenie stanów magazynowych posiadanych zapasów. Celem spisu kontrolnego jest ustalenie rzeczywistego stanu ilościowego zapasów znajdujących się w pomieszczeniach magazynowych oraz ustalenie ewentualnych różnic pomiędzy stanem rzeczywistym oraz stanem wynikającym z ewidencji księgowej. W dniu 30 czerwca 2008 r. dokonano rozliczenia produkcji, a pięć dni później - spisu z natury w jednym z zakładów produkcyjnych Podatnika. Pomimo wprowadzenia szeregu procedur zabezpieczających i ochronnych mających na celu zapobieganie powstawaniu niedoborów lub nadwyżek magazynowych przeprowadzona kontrola ujawniła różnice inwentaryzacyjne. W toku postępowania wyjaśniającego ustalono, iż powstałe niedobory są wynikiem niezawinionych działań spowodowanych pomyłkami przy wprowadzaniu zapasów do ewidencji systemowej-kartotek magazynowych lub pomyłkami przy wydawaniu składników majątkowych, jak również powstałe z niewyjaśnionych przyczyn. Zgodnie z obowiązującymi w przedsiębiorstwie Podatnika zasadami, niedobór niezawiniony występuje wówczas, gdy postępowanie wyjaśniające przeprowadzone na okoliczność tego niedoboru wykazało, że powstał on z przyczyn wykluczających odpowiedzialność osoby, której powierzono składniki majątku. Jeżeli przyczyny powstania niedoboru nie są znane, wówczas traktuje się go jako niedobór nieuzasadniony, który może być dochodzony analogicznie, jak niedobór zawiniony, od osoby odpowiedzialnej za powierzone jej mienie. Decyzję o obciążeniu równowartością niedoboru nieuzasadnionego lub zawinionego osoby odpowiedzialnej za powierzone jej składniki majątku objęte inwentaryzacją podejmuje kierownik jednostki, który ustala wysokość roszczenia od tej osoby bądź podejmuje decyzję o odstąpieniu od dochodzenia odszkodowania od odpowiedzialnego pracownika. Na podstawie decyzji kierownika jednostki oraz głównego księgowego po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego i po ustaleniu wartości powstałych różnic inwentaryzacyjnych, stwierdzone podczas spisu niedobory w postaci brakujących towarów oraz surowców służących do produkcji materiałów budowlanych zostały uznane jako zawinione, a następnie zakwalifikowane i ujęte w księgach w koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodu. W związku z tym, Podatnik dokonał stosownej korekty deklaracji VAT-7. Korekta dotyczyła części podatku VAT, który został zawarty w cenach surowców użytych do wyprodukowania towarów, których niedobór uznano za zawiniony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji Podatnik prawidłowo dokonał korekty naliczonego w surowcach podatku VAT, czy też pomimo stwierdzenia niedoboru przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie nabytych surowców.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) (dalej: ustawa o VAT) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem (nie mających zastosowania w niniejszej sprawie) art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Oznacza to, że najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Realizacja tego prawa została ograniczona w art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, który stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Uzupełniająco Wnioskodawca podnosi, że art. 91 ustawy o VAT, stanowiący o korektach podatku naliczonego, nie przewiduje obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzonym niedoborem towarów.

Podsumowując tę część rozważań Zainteresowany stwierdza, że jeżeli Podatnikowi przysługiwało w momencie nabycia prawo do odliczenia podatku VAT od zakupów mających związek z czynnościami opodatkowanymi, to ujawniony przedmiotowy niedobór nie pozbawia Podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem i tym samym nie powoduje konieczności dokonywania korekt odliczonego w momencie stwierdzenia niedoboru.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 grudnia 2008 r. obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Natomiast art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ogólnie określa zasady zaliczania wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie art. 16 ust. 1 ustawy, zawierający katalog wyłączeń określonych wydatków z kosztów uzyskania przychodów nie dotyczy wprost sytuacji, w których ujawniono u podatnika niedobory. Z kolei art. 168 lit. a) Dyrektywy 112/2006 stanowi, że jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić, VAT należnego lub zapłaconego w tym Państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Z powołanych powyżej przepisów ustawy o VAT oraz Dyrektywy 112/2006 wynika, iż przesłanką do odliczenia podatku naliczonego z faktury VAT jest to, aby zakup związany był z wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi (z uwzględnieniem rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej) w celu wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2 wyżej ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 grudnia 2008 r. dotyczy tylko tych wydatków, które w sposób obiektywny nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Oznacza to więc, że wydatki te już w chwili ich poniesienia nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Takie stanowisko zajął np. Kujawsko - Pomorski Urząd Skarbowy w postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2007 r. (sygn.: ZD-1/443-35-12/07). Powołane postanowienie zostało wydane w oparciu o podobny do analizowanego stan faktyczny. W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy podał również, iż " (...) powstanie niedoboru następuje po dokonaniu zakupu towaru będącego przedmiotem straty (pomniejszenia majątku podatnika). Natomiast ustawa o podatku od towarów i usług uzależnia prawo do odliczenia od faktycznego poniesienia wydatku na zakup związany z prowadzeniem danego rodzaju działalności. Tak więc dla rozliczenia VAT ważne jest, by wydatki były związane z prowadzoną działalnością i zostały faktycznie poniesione". W związku z powyższym, należy uznać, iż zastosowanie odliczenia podatku VAT, a następnie utrzymanie prawa do odliczenia pomimo stwierdzenia niedoborów, uzależnione jest jedynie od tego, czy w chwili nabywania surowców (a nie po ich nabyciu) podatnik miał prawo zaliczyć wydatki na ich nabycie do kosztów uzyskania przychodów. W analizowanym stanie faktycznym nie może budzić wątpliwości, iż nabyte surowce miały posłużyć do wyprodukowania materiałów budowlanych, ze sprzedaży których podatnik uzyskałby przychód, wykonując czynności opodatkowane.

Podobne stanowisko zawarto w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 września 2007 r. nr ILPP1/443-58/07-3/BD oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 maja 2008 r., sygn. akt l SA/Go 346/08, zgodnie z którym przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług należy interpretować jako wyłączający prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do wszystkich wydatków na nabycie towarów i usług, jeżeli te wydatki z uwagi na ich charakter nie mogłyby w żadnym wypadku zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, jeżeli na moment zakupu brak jest podstaw do kwestionowania wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, to brak jest podstaw do wyłączenia prawa podatnika do odliczenia, związanego z zakupem, podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 ustawy o VAT. W tym stanie rzeczy należy zatem uznać, iż w analizowanej sprawie nie było konieczności dokonania korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc październik 2008 r.

Obszernie na temat skutków niedoboru na gruncie podatku VAT wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu w decyzji z dnia 18 listopada 2005 r. (nr PP II 443/1346/2005/PK): "w przedmiotowej sprawie rozważana jest kwestia korekty odliczonego przez Spółkę podatku naliczonego od zakupionych towarów obrotowych, których (w wyniku przeprowadzonej inwentaryzacji) stwierdzono niedobór. Organ II instancji podziela pogląd, iż w momencie realizacji prawa do odliczenia nie musi być spełniona określona w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przesłanka wykorzystania towaru do wykonania czynności opodatkowanej, a wystarczy, jeżeli z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru (z uwzględnieniem rodzaju prowadzonej działalności) wynika, iż zakup został dokonany w celu wykorzystania go w prowadzonej działalności. Niedobór w środkach obrotowych jest u Podatnika niewątpliwie stratą. Pojęcie straty jest jednak inaczej pojmowane na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług, a odmiennie należy je interpretować na gruncie przepisów o podatku dochodowym. Strata w środkach obrotowych (pomniejszenie majątku podatnika) w podatku od towarów i usług nie wpływa na rozliczenie tegoż podatku w przypadku, gdy powstała w wyniku niedoboru zakupionych już towarów z uwagi na konstrukcję tego podatku uzależniającą prawo do odliczenia podatku naliczonego od faktycznego poniesienia wydatku na zakup związany z prowadzeniem danego rodzaju działalności. W rozpatrywanym przypadku nie jest kwestionowany fakt poniesienia takiego wydatku, ani jego związek z prowadzoną działalnością, strata zaś powstaje już po jego poniesieniu i nie jest tożsama z pojęciem wydatku. Odmienne znaczenie ma strata w środkach obrotowych i towarach akcyzowych na gruncie przepisów o podatku dochodowym. Tu niewątpliwie ma znaczenie, gdyż aby można było ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów winna być w każdym przypadku oceniana indywidualnie i weryfikowana. Tak więc dla rozliczenia podatku VAT ważne jest, by wydatki były związane z prowadzoną działalnością i zostały faktycznie poniesione. Analizując wspomniane wyżej przepisy i przedstawiony stan faktyczny, zdaniem organu odwoławczego, w zakresie kwalifikacji niedoborów powstałych w zakupionych towarach (środkach obrotowych), istotnym jest, czy w momencie nabycia tychże towarów (a nie po ich nabyciu), przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uniemożliwiały zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Tak więc w przypadku, gdy z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru i przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej wynika, że zakup został dokonany w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej, a równocześnie brak było podstaw do kwestionowania związanego z zakupem wydatku jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - brak jest podstaw do wyłączenia prawa rozliczenia przez Podatnika, związanego z zakupem podatku naliczonego (art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług)."

Podsumowując, należy uznać, iż fakt stwierdzenia niedoborów w surowcach i towarach gotowych nie ma wpływu na powstałe wcześniej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w cenie surowców, a zatem brak było podstaw do dokonania korekty deklaracji VAT-7 z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

Z powyżej powołanych przepisów nie wynika, by niedobór towarów stanowił dostawę towarów albo świadczenie usług, dlatego też nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stwierdzenie niedoborów zarówno zawinionych, jak i niezawinionych nie powoduje zatem żadnych obowiązków związanych z rozliczeniem należnego podatku VAT.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści wyżej przytoczonego przepisu, wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Podstawowym kryterium decydującym o prawie podatnika podatku od towarów i usług do odliczenia podatku naliczonego, zawartego w towarach i usługach, które zostały przez niego zakupione, jest wystąpienie związku pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów i usług, a podatkiem należnym z tytułu wykonywanej przez podatnika działalności opodatkowanej.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie, z obowiązującym do dnia 1 grudnia 2008 r., unormowaniem art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, między innymi w sytuacji, gdy wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostawał w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów chemii budowlanej. W związku z tym, że Zainteresowany nabywa surowce służące do produkcji materiałów budowlanych, które są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w cenie tych surowców. W dniu 30 czerwca 2008 r. po przeprowadzeniu inwentaryzacji kontrolnych oraz inwentaryzacji rocznej dokonano rozliczenia produkcji, a pięć dni później - spisu z natury w jednym z zakładów produkcyjnych Strony. Na podstawie decyzji kierownika jednostki oraz głównego księgowego po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego i po ustaleniu wartości powstałych różnic inwentaryzacyjnych, stwierdzone podczas spisu niedobory w postaci brakujących towarów oraz surowców służących do produkcji materiałów budowlanych zostały uznane jako zawinione, a następnie zakwalifikowane i ujęte w księgach w koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodu. W związku z tym, Zainteresowany dokonał stosownej korekty deklaracji VAT-7. Korekta dotyczyła części podatku VAT, który został zawarty w cenach surowców użytych do wyprodukowania towarów, których niedobór uznano za zawiniony.

Warto w tym miejscu zauważyć, iż niedobory zawinione są to niedobory, które powstały na skutek niedopełnienia obowiązków przez osobę materialnie odpowiedzialną za powierzone jej mienie. Natomiast niedobory niezawinione to te, które powstały z przyczyn niezależnych od osób materialnie odpowiedzialnych. Niedobory te mogą powstać na skutek zdarzeń losowych np.: pożaru, kradzieży, powodzi, zalania, jak również wskutek transportu, braku prądu, złych warunków przechowywania itp. Są to przyczyny, na które osoba materialnie odpowiedzialna nie miała żadnego wpływu.

A zatem dochodzi do sytuacji, w której nabyte towary nie zostaną wykorzystane do działalności opodatkowanej, co jest niezbędnym warunkiem dokonania odliczenia. Przepisy ustawy o VAT nie regulują kwestii niedoborów niezawinionych. Zdaniem tut. Organu, w takiej sytuacji znajdzie zastosowanie orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia podatku VAT zostaje zachowane.

W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zakup danego towaru przez Podatnika jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn od niego niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy jak to ujął Trybunał "z powodów pozostających poza kontrolą podatnika", jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

A contrario, w sytuacji, gdy z przyczyn od podatnika zależnych, w tym przypadku w wyniku niedoborów zawinionych (manka), nie dochodzi do wykorzystania nabytych towarów do działalności opodatkowanej, prawo podatnika do odliczenia zostaje utracone. W takiej sytuacji odliczona kwota podatku z tytułu nabycia towarów, które ostatecznie nie zostały wykorzystane do działalności opodatkowanej winna być skorygowana.

Reasumując, w sytuacji, gdy zakup danego surowca przez Wnioskodawcę był dokonany z zamiarem wykorzystania go do działalności opodatkowanej podatkiem VAT, a późniejsza utrata tego surowca lub towaru gotowego - jak wskazuje Wnioskodawca - nastąpiło z przyczyn od Strony zależnych (niedobór zawiniony), dany surowiec w efekcie końcowym nie zostanie wykorzystany do działalności opodatkowanej, to prawo Zainteresowanego do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostało utracone. Tym samym, Spółka jest zobowiązana dokonać korekty podatku naliczonego odliczonego przy zakupie przedmiotowych surowców.

Należy wskazać, iż w przedmiotowej interpretacji odniesiono się wyłącznie do kwestii objętych zapytaniem, nie ustosunkowano się natomiast do pozostałych zagadnień zawartych w opisie stanu faktycznego, tj. czy wydatki poniesione w związku z nabyciem surowców, pomimo stwierdzenia ich niedoborów zawinionych, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Ponadto, tut. Organ informuje, iż z dniem 1 grudnia 2008 r., na podstawie art. 1 pkt 43 lit. a) ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług uzależniający prawo do odliczenia podatku VAT od zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, został uchylony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.