ILPP1/443-1070/14-4/TK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 marca 2015 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPP1/443-1070/14-4/TK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu 20 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2015 r. (data wpływu 26 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży infrastruktury - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży infrastruktury. Wniosek uzupełniono w dniu 26 lutego 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi postępowanie egzekucyjne z majątku dłużników (dalej: Dłużnicy), będących osobami fizycznymi. Przedmiotowy majątek stanowią sieci wodociągowo-kanalizacyjne. Mając na uwadze brzmienie art. 49 § 1 w związku z art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93) Wnioskodawca prowadzi postępowanie egzekucyjne z ruchomości.

Dłużnicy nabyli w drodze aktu notarialnego z dnia 31 października 2001 r. nieruchomość gruntową od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. W roku 2003 na wniosek Dłużników została wydana decyzja Wójta Gminy o podziale przedmiotowej nieruchomości celem wydzielenia z niej trzydziestu działek przeznaczonych do zbycia pod zabudowę, a także wydzielenie trzech działek pod budowę dróg dojazdowych do wydzielonych działek oraz wydzielenie pasa gruntu przyległego do istniejącej drogi przeznaczonego docelowo na poszerzenie tej drogi.

Celem uzbrojenia w niezbędną infrastrukturę gruntów przeznaczonych do zbycia pod zabudowę, w kilku działkach powstałych w wyniku wyżej opisanego podziału oraz w sąsiednich działkach stanowiących własność Gminy, Dłużnicy wybudowali w latach 2007-2008 sieci wodociągowo-kanalizacyjne (dalej: infrastruktura). Wydatki związane z budową infrastruktury, jak Wnioskodawca zakłada, zostały udokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez dostawców towarów i usługodawców.

Dłużnicy nie prowadzili działalności w zakresie usług dostarczania wody czy odprowadzania ścieków - nie zamierzali oni prowadzić działalności przy pomocy infrastruktury. Działania te podjęte były wyłącznie w związku ze sprzedażą wydzielonych działek pod zabudowę celem zwiększenia ich atrakcyjności oraz skrócenia okresu oczekiwania na zainteresowanych potencjalnych nabywców działek. Gdyby Dłużnicy nie mieli w zamiarze sprzedaży działek pod zabudowę, nie podjęliby działań związanych z realizacją inwestycji w zakresie budowy infrastruktury. Uzbrojenie gruntów w niezbędną infrastrukturę miało zapewnić potencjalnym nabywcom działek dostęp do podstawowych usług sanitarnych.

Po oddaniu inwestycji do użytkowania, infrastruktura została nieodpłatnie udostępniona przez Dłużników do korzystania Gminnemu Zakładowi Usług Komunalnych (dalej: Zakład) będącemu samorządowym zakładem budżetowym, działającym na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.). Zakład wykorzystywał infrastrukturę do wykonywania swoich zadań statutowych tj. świadczenia odpłatnych usług w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków.

Dłużnicy dokonali sprzedaży wszystkich działek budowlanych powstałych w wyniku podziału nieruchomości oraz działek, w których posadowiona została infrastruktura.

Wnioskodawca w ramach postępowania egzekucyjnego z majątku Dłużników zamierza dokonać sprzedaży infrastruktury w drodze licytacji komorniczej.

W dniu 26 lutego 2015 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

W odniesieniu do dopełnienia przez Dłużników obowiązków rejestracyjnych w zakresie podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT byli w okresie od dnia 17 lipca 2009 r. do dnia 20 marca 2012 r. Niemniej jednak, w opinii Wnioskodawcy, ze względu na podjęcie przez Dłużników szeregu działań zmierzających do zbycia działek budowlanych, co wypełnia znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, posiadanie przez Dłużników statusu podatnika VAT, jest kwestią, na którą bez wpływu pozostaje dopełnienie/niedopełnienie przez Nich obowiązków rejestracyjnych w zakresie VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu wydatków związanych z budową infrastruktury, Dłużnikom przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zainteresowany nie posiada informacji, co do ewentualnego potwierdzenia przez Dłużników tej kwestii w drodze uzyskanej interpretacji indywidualnej Ministra Finansów oraz nie posiada interpretacji indywidualnej wydanej na wniosek Zainteresowanego, która potwierdzałaby opinię Wnioskodawcy na temat przysługującego Dłużnikom prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z budową infrastruktury.

Jak wskazał Zainteresowany, według Jego wiedzy, opisana we wniosku infrastruktura nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż infrastruktury będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu 23% stawką VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż infrastruktury będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu 23% stawką VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Płatnikiem zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika, że komornik sądowy dokonując transakcji w ramach egzekucji komorniczej działa w imieniu podatnika, tj. dłużnika. Transakcja taka podlega opodatkowaniu VAT, wyłącznie w sytuacji w której podlegałaby ona opodatkowaniu VAT gdyby dokonywał jej dłużnik. Pomimo faktu, że podatnikiem VAT jest dłużnik, to komornik sądowy dokonuje obliczenia, poboru i wpłaty podatku do właściwego dla dłużnika organu podatkowego.

Taki wniosek Wnioskodawca wysnuwa przykładowo z wyroku NSA z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 923/11, który wprawdzie traktuje o komorniku prowadzącym postępowanie egzekucyjne z nieruchomości, nie zaś - jak w przypadku Wnioskodawcy - postępowanie egzekucyjne z ruchomości, niemniej jednak orzeczenie to rozstrzyga kwestię obowiązków komorników na gruncie VAT w ramach dokonywanych czynności egzekucyjnych. NSA we wspomnianym wyroku orzekł, że: "art. 18 uptu nakłada na komorników dokonujących czynności egzekucyjnych obowiązek płatnika podatku należnego od sprzedaży dokonanej w trybie egzekucji. Takie brzmienie przepisu wskazuje, że komornik jest płatnikiem podatku od towarów i usług tylko w przypadku, gdy w ramach postępowania egzekucyjnego dokonuje czynności egzekucyjnych powodujących sprzedaż rzeczy. Tylko taka sprzedaż może bowiem rodzić powstanie obowiązku podatkowego. Sąd podzielił pogląd organów skarbowych, że w przypadku sprzedaży nieruchomości w drodze egzekucji prowadzonej pod nadzorem sądu, komornik jest płatnikiem podatki od towarów i usług w rozumieniu art. 18 uptu, gdyż dokonuje on czynności egzekucyjnych stanowiących sprzedaż towarów dłużnika. Dodatkowo należy podnieść, że w sytuacji prowadzenia egzekucji z nieruchomości komornik ma prawne możliwości dokonywania czynności wchodzących w zakres czynności płatnika, czyli obliczenia i pobrania podatku oraz wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu". Sąd stwierdził także, że "komornik dokonując egzekucji z nieruchomości ma obowiązek wystawienia faktury w imieniu dłużnika. W myśl bowiem postanowień § 24 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798), jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik dokonaną sprzedaż egzekucyjną dokumentuje fakturą wystawioną w imieniu dłużnika i na jego rachunek, a kopię tej faktury przekazuje dłużnikowi. Przepisy prawa podatkowego wskazują wyraźnie, że to na komorniku ciąży obowiązek wystawienia faktury".

Analogiczne stanowisko zajął w interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP1/443-15/14-4/PR, w której stwierdził, że: "Komornik sądowy w świetle przepisów ustawy o VAT jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości w imieniu dłużnika, jeśli dłużnik występowałby w charakterze podatnika VAT obowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu tej czynności. Natomiast w okolicznościach niniejszej sprawy, z uwagi na fakt, że sprzedaż wymienionej we wniosku nieruchomości, dokonywana przez dłużnika nie korzystałaby ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, dostawa tej samej nieruchomości również dla Wnioskodawcy (komornika) stanowić będzie dostawę podlegającą opodatkowaniu 23% podatkiem VAT. Zatem, skoro sprzedaż wymienionej we wniosku nieruchomości, dokonywana przez dłużnika podlegałaby opodatkowaniu, to dostawa tej samej nieruchomości stanowi również dla Wnioskodawcy (komornika) dostawę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w analizowanym przypadku jest więc zobowiązany do obliczenia i pobrania od dłużnika podatku i wpłacenia go organowi podatkowemu - wystąpi w charakterze płatnika podatku VAT".

Mając na celu natomiast rozstrzygnięcie kwestii czy dokonana przez Wnioskodawcę w imieniu Dłużników sprzedaż infrastruktury będzie podlegać opodatkowaniu VAT, Wnioskodawca pragnie w pierwszej kolejności przywołać art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartych w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika, że Dłużnicy dokonując sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału na mocy decyzji Wójta Gminy, posiadali status podatnika VAT.

W przypadku gdy osoba fizyczna dokonuje dostawy nieruchomości w sposób ciągły oraz dla celów zarobkowych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - powinna być ona traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów. Świadczy o tym również fakt, że Dłużnicy podjęli szereg działań zmierzających do zbycia nieruchomości, w tym podjęli się realizacji inwestycji w zakresie budowy sieci wodociągowo-kanalizacyjnych celem uzbrojenia gruntów w niezbędną infrastrukturę sanitarną.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym stwierdzono, że "dostawę gruntu przeznaczonego po zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności".

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku WSA w Warszawie z dnia 6 maja 2008 r., sygn. III SA/Wa 296/08, w którym sąd stwierdził, że "podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza (...). Jednocześnie Sąd (NSA) podkreślił konieczność badania okoliczności każdej konkretnej sprawy. To one bowiem - jak wynika z uzasadnienia wyroku - decydują o tym, czy określony podmiot w odniesieniu do danej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług".

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów wydanych w odniesieniu do analogicznego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. IBPP1/443-446/14/LSz, w której organ podatkowy stwierdził: "jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący «działalność gospodarczą» w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej".

Taki sam wniosek wysnuć można z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 czerwca 2014 r., sygn. ILPP2/443-334/14-4/EN, w której stwierdzono: "Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. (...) Przedstawione powyżej okoliczności sprawy wskazują na zamiar sprzedaży nieruchomości z zyskiem, bowiem Zainteresowany podjął określone działania zmierzające do zbycia nieruchomości, tj. uzyskał decyzję o warunkach zabudowy, dokonał podziału działek, ponadto zamierza na działce sąsiadującej (droga) z działkami budowlanymi pociągnąć wodociąg i kabel energetyczny tak, aby potencjalni nabywcy owych działek mogli w przyszłości podłączyć się do tych sieci, zamieścił też ogłoszenia w prasie, co w konsekwencji ma umożliwić zbycie gruntów i uzyskanie jak najatrakcyjniejszej ceny. Zatem wykonanie ww. czynności wskazuje na podjęcie przez Zainteresowanego świadomych działań zmierzających do sprzedaży gruntu w celu osiągnięcia korzyści finansowej. W rezultacie, dostawa gruntu stanowiącego część gospodarstwa rolnego w okolicznościach wskazanych we wniosku będzie dostawą dokonywaną przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, a więc przez podatnika podatku od towarów i usług".

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że będzie dokonywał sprzedaży infrastruktury powstałej w wyniku działań podmiotu posiadającego status podatnika VAT, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, za jaką należy uznać sprzedaż trzydziestu działek pod zabudowę.

Jak wspomniano wyżej, stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie lub w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b) zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim bądź gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle przytoczonego przepisu kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części jest ustalenie, czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki okres upłynął od tego momentu.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 powołanej ustawy. Stosownie do tego przepisu, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

a.

wybudowaniu lub

b.

ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 marca 2014 r., sygn. IPPP1/443-1353/13-2/AP "Żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik (bądź podmiot trzeci) wybuduje obiekt, lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony, ponieważ oddanie do użytkowania nie nastąpiło w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało natomiast miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę, najem, które to czynności będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zauważyć, że zarówno sprzedaż, jak i dzierżawa, czy najem, wykonywane przez podatników podatku VAT są bowiem czynnościami podlegającymi opodatkowaniu".

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Wnioskodawcy, nie doszło do pierwszego zasiedlenia, gdyż po oddaniu infrastruktury do użytkowania, Dłużnicy udostępnili ją nieodpłatnie na rzecz Zakładu. Czynność ta, zdaniem Wnioskodawcy, nie podlega opodatkowaniu VAT.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednocześnie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Aby można było stwierdzić, że towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, w opinii Wnioskodawcy, musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami a obrotem - wystarczy, aby zakup przyczyniał się do generowania przez podatnika obrotu.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że budowa infrastruktury przez Dłużników miała na celu zwiększenie atrakcyjności działek, w których ją wybudowano oraz działek z nimi sąsiadujących. Uzbrojenie przedmiotowych gruntów w sieci wodociągowo-kanalizacyjne przyczyniło się do wzrostu ceny działek oraz ułatwiło pozyskanie zainteresowanych kontrahentów - zaistniał zatem klarowny związek między zakupem towarów i usług związanych z budową infrastruktury z wygenerowaniem obrotu z tytułu sprzedaży uzbrojonych działek. Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że inwestycja w zakresie budowy infrastruktury przez Dłużników zrealizowana była w związku z planowaną sprzedażą działek pod zabudowę, która stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Dłużnicy nie prowadzili działalności w zakresie usług dostarczania wody czy odprowadzania ścieków - nie zamierzali oni prowadzić działalności przy pomocy infrastruktury. Działania te podjęte były wyłącznie w związku ze sprzedażą wydzielonych działek pod zabudowę celem zwiększenia ich atrakcyjności oraz skrócenia okresu oczekiwania na zainteresowanych potencjalnych nabywców działek. Gdyby Dłużnicy nie mieli w zamiarze sprzedaży działek pod zabudowę, nie podjęliby działań związanych z realizacją inwestycji w zakresie budowy infrastruktury. Uzbrojenie gruntów w niezbędną infrastrukturę miało zapewnić potencjalnym nabywcom działek dostęp do podstawowych usług sanitarnych.

Konsekwentnie, w opinii Wnioskodawcy, Dłużnikom przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków poniesionych na budowę infrastruktury. Nie ma przy tym, zdaniem Wnioskodawcy, znaczenia czy Dłużnicy byli zarejestrowani dla celów VAT oraz czy z prawa do odliczenia skorzystali. Ewentualne niedopełnienie przez nich obowiązków rejestracyjnych nie może mieć wpływu na fakt, że w przedmiotowej sytuacji ze względu na prowadzoną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży działek budowlanych, posiadali oni status podatnika VAT i przysługiwało im prawo do odliczenia podatku z faktur VAT otrzymanych w związku z budową infrastruktury. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a oraz pkt 2 mówi wprost o przysługującym prawie do odliczenia, nie zaś o dokonanym odliczeniu.

Jednocześnie, jako że Dłużnicy ponieśli znaczne wydatki na wytworzenie infrastruktury, nie spełniają oni również drugiej przesłanki warunkującej zwolnienie z VAT z art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, zgodnie z którym zwalnia się z VAT dostawę budynków, budowli lub ich części pod warunkiem, że dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na jej ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jednocześnie zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy "warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat". Przepis ten nie znajduje jednak zastosowania w przedmiotowej sytuacji, gdyż jak zaznaczono powyżej Dłużnicy nieodpłatnie udostępnili infrastrukturę na rzecz Zakładu, tj. zdaniem Wnioskodawcy nie wykorzystywali jej do czynności opodatkowanych VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż infrastruktury będzie stanowiła czynność opodatkowaną 23% stawką VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od VAT, z tytułu której Wnioskodawca będzie zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić podatek do organu podatkowego właściwego dla Dłużników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej zwanej ustawą), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych uregulowań wynika, że skoro Dłużnicy podjęli szereg działań na nieruchomości zmierzających do jej zbycia, tj. wydzielenie działek przeznaczonych pod zabudowę, wydzielenie działek przeznaczonych pod budowę dróg dojazdowych, wydzielenie pasa gruntu na poszerzenie istniejącej drogi, uzbrojenie terenu w niezbędną infrastrukturę, która miała przyczynić się do uatrakcyjnienia działek i przyspieszenia ich sprzedaży, to tym samym ich zachowanie wypełniło definicję działalności gospodarczej, gdyż podejmowane przez nich czynności służyły osiągnięciu celów zarobkowych. Skutkiem powyższego, sprzedaż infrastruktury będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a Dłużnicy wystąpią w charakterze podatników.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a.

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b.

pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z treści ww. przepisu wynika, że dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku lub budowli kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

a.

wybudowaniu lub

b.

ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Użyte w art. 2 pkt 14 ustawy sformułowanie "w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu" wskazuje na katalog czynności wymienionych w art. 5 ustawy, czyli dana czynność musi podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, choć nie jest konieczne, aby faktycznie był naliczony podatek od tej czynności - może to być czynność zwolniona od podatku.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez właściciela (dokonującego dostawy) czynności podlegających opodatkowaniu.

Z powyższej definicji wynika, że oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką należy rozumieć nie tylko umowę sprzedaży, ale także umowy najmu i dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

Należy jednakże zauważyć, że w przypadku sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności nie dochodzi do pierwszego zasiedlenia, gdyż czynność ta nie podlega opodatkowaniu.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

a.

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b.

dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Ponadto ustawodawca przewidział zwolnienie dla dostawy nieruchomości w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, który stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza powołanych przepisów regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Ponadto jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części może korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a staje się bezzasadne.

Jednocześnie należy zauważyć, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowlę rozumie się natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane).

W myśl natomiast art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane, przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane).

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), sieć kanalizacji kwalifikuje się do Grupy 2 "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej", Podgrupa 21 - rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, Rodzaj 211 - rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i energetyczne, rozdzielcze. Z objaśnień szczegółowych wynika, że powyższy rodzaj obejmuje: rurociągi sieci rozdzielczej gazu naziemne i podziemne, rurociągi sieci rozdzielczej zimnej i gorącej wody, pary i sprężonego powietrza, studnie, fontanny, hydranty, wieże ciśnień, rurociągi sieci kanalizacyjnej rozdzielczej i kolektory oraz oczyszczalnie wód i ścieków, rozdzielcze linie elektroenergetyczne i telekomunikacyjne (nadziemne lub podziemne) i instalacje pomocnicze (stacje i podstacje transformatorowe, słupy telegraficzne itp.) oraz lokalne sieci telewizji kablowej i związane z nimi anteny zbiorcze, przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych, trolejbusową sieć trakcyjną, natomiast nie obejmuje: kanałów irygacyjnych, sklasyfikowanych w rodzajach 225 i 226.

Analiza treści ww. przepisów prowadzi do wniosku, że sieć kanalizacyjna jest budowlą i tym samym na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług należy ją traktować na równi z nieruchomością.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne z majątku Dłużników, będących osobami fizycznymi. Przedmiotowy majątek stanowią sieci wodociągowo-kanalizacyjne. Dłużnicy nabyli w drodze aktu notarialnego z dnia 31 października 2001 r. nieruchomość gruntową od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. W roku 2003 na wniosek Dłużników została wydana decyzja Wójta Gminy o podziale przedmiotowej nieruchomości celem wydzielenia z niej trzydziestu działek przeznaczonych do zbycia pod zabudowę, a także wydzielenie trzech działek pod budowę dróg dojazdowych do wydzielonych działek oraz wydzielenie pasa gruntu przyległego do istniejącej drogi przeznaczonego docelowo na poszerzenie tej drogi.

Celem uzbrojenia w niezbędną infrastrukturę gruntów przeznaczonych do zbycia pod zabudowę, w kilku działkach powstałych w wyniku wyżej opisanego podziału oraz w sąsiednich działkach stanowiących własność Gminy, Dłużnicy wybudowali w latach 2007-2008 sieci wodociągowo-kanalizacyjne. Wydatki związane z budową infrastruktury, jak Wnioskodawca zakłada, zostały udokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez dostawców towarów i usługodawców.

Dłużnicy nie prowadzili działalności w zakresie usług dostarczania wody czy odprowadzania ścieków - nie zamierzali oni prowadzić działalności przy pomocy infrastruktury. Działania te podjęte były wyłącznie w związku ze sprzedażą wydzielonych działek pod zabudowę celem zwiększenia ich atrakcyjności oraz skrócenia okresu oczekiwania na zainteresowanych potencjalnych nabywców działek. Uzbrojenie gruntów w niezbędną infrastrukturę miało zapewnić potencjalnym nabywcom działek dostęp do podstawowych usług sanitarnych.

Po oddaniu inwestycji do użytkowania, infrastruktura została nieodpłatnie udostępniona przez Dłużników do korzystania Gminnemu Zakładowi Usług Komunalnych, będącemu samorządowym zakładem budżetowym. Zakład wykorzystywał infrastrukturę do wykonywania swoich zadań statutowych, tj. świadczenia odpłatnych usług w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Dłużnicy dokonali sprzedaży wszystkich działek budowlanych powstałych w wyniku podziału nieruchomości oraz działek, w których posadowiona została infrastruktura.

Wnioskodawca w ramach postępowania egzekucyjnego z majątku Dłużników zamierza dokonać sprzedaży infrastruktury w drodze licytacji komorniczej.

Ponadto z uzyskanych informacji wynika, że Dłużnicy byli podatnikami VAT w okresie od dnia 17 lipca 2009 r. do dnia 20 marca 2012 r. Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu wydatków związanych z budową infrastruktury, Dłużnikom przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jak wskazał Zainteresowany, według Jego wiedzy, opisana we wniosku infrastruktura nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

W analizowanej sprawie, kluczowym elementem jest ustalenie, czy w odniesieniu do przedmiotowych budowli nastąpiło pierwsze zasiedlenie, a jeżeli tak, to w którym momencie.

Z opisu sprawy nie wynika aby opisana infrastruktura została oddana do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu - sieci wodociągowo-kanalizacyjne zostały nieodpłatnie udostępnione zakładowi budżetowemu. Tym samym należy stwierdzić, że w odniesieniu do tych budowli nie doszło jeszcze do pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy.

W związku z powyższym, dopiero sprzedaż ww. budowli przez Wnioskodawcę, będzie spełniała definicję pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w cyt. art. 2 pkt 14 ustawy.

W konsekwencji, dostawa opisanej sieci wodociągowo-kanalizacyjnej nie będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy gdyż będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. W takim przypadku należy przeanalizować spełnienie warunków umożliwiających skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy jest możliwe jeśli w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz jeśli dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Należy również podkreślić, że w rozpatrywanej sprawie istotną kwestią jest prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jak wskazał Zainteresowany w piśmie z dnia 23 lutego 2015 r.: "z tytułu wydatków związanych z budową infrastruktury, Dłużnikom przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego".

Podsumowując, o ile faktycznie Dłużnikom przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to tym samym zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a również nie będzie możliwe.

Ponadto, opisane we wniosku nieruchomości nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Brak powyższego uprawnienia wynika z faktu, że infrastruktura, jak wynika z oświadczenia Wnioskodawcy, nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej.

Zatem udzielając odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie należy stwierdzić, że sprzedaż infrastruktury będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg. stawki podstawowej 23%, niekorzystającą ze zwolnienia od podatku.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Powyższe dotyczy prawa do obniżenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z budową infrastruktury.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności uregulowań związanych z prawem własności opisanych sieci wodociągowo-kanalizacyjnych oraz skuteczności umowy sprzedaży infrastruktury.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl