ILPP1/443-1068/11/14-S/NS - Określenie stawki VAT właściwej dla kosztów zużycia wody związanych z najmem lokali użytkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 246/12 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1306/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2011 r. (data wpływu 4 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 października 2011 r. (data wpływu 27 października 2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla kosztów zużycia wody związanych z najmem lokali - jest prawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla kosztów zużycia wody związanych z najmem lokali. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 października 2011 r. (data wpływu 27 października 2011 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawową działalnością Wnioskodawcy jest produkcja wody, odprowadzanie i oczyszczanie ścieków. Oprócz tej działalności Spółka świadczy inne usługi, między innymi usługi najmu pomieszczeń użytkowych. Z najemcami są zawierane umowy, na mocy których wynajmujący (Zainteresowany) zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny). Głównym przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu, ale wynajmujący (Wnioskodawca) dostarcza także media (woda, energia). Spółka mimo, że jest bezpośrednim dostawcą wody, nie zawiera odrębnych umów na jej dostawę, gdyż w umowach najmu określone są dodatkowe obowiązki zapłaty należności z tytułu dostaw mediów. Opłaty są ustalane na podstawie wskazań liczników zainstalowanych w wynajmowanych pomieszczeniach, bądź w formie ryczałtu.

A zatem, na mocy zawartych umów, Zainteresowany odrębnie fakturuje czynsz za wynajmowane pomieszczenia według stawki 23% i odrębnie koszty zużycia wody stosując stawkę 8%, przewidzianą przez ustawodawcę do tego rodzaju usług zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 oraz załącznikiem nr 3 poz. 140 ustawy o VAT.

Z pisma z dnia 24 października 2011 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

2. W sytuacji, gdyby Spółka nie świadczyła usługi wynajmu pomieszczeń (lokalu) na rzecz danego podmiotu to i tak dokonywałaby dostaw wody, gdyż jest jedynym producentem i dostawcą wody na terenie miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Spółka prosi o potwierdzenie, że postępuje prawidłowo fakturując w ramach umowy najmu sprzedaż wody jako usługę odrębną od usługi najmu i opodatkowując ją według stawki 8% - zarówno w przypadku najemców rozliczanych na podstawie wskazań liczników, jak i na podstawie ryczałtu.

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on prawidłowo stosując stawkę 8% do sprzedaży wody, gdyż w treści ustawy o podatku VAT i jej załącznikach ustawodawca przewidział, w odniesieniu do niektórych czynności, zastosowanie zwolnienia lub stawek obniżonych. I tak, zgodnie z zapisem art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT, dla usługi wymienionej w załączniku nr 3 poz. 140 (usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych) wynosi 8%. Po drugie, Spółka ma prawo zastosować stawkę preferencyjną gdyż z umów najmu wynika odrębne rozliczanie kosztów medialnych i nie są one czynszotwórcze. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo - wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 346/10, jak również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 lutego 2010 r., sygn. IPPP3/443-1147/09/KT. Zastosowanie jednej stawki właściwej dla usługi najmu można byłoby zastosować, gdyby koszty mediów, czy innych dodatkowych opłat zawierały się w ustalonym czynszu najmu. W takiej sytuacji gdy media (woda) są rozliczane odrębnie, fakturowanie należy dokonać ze stawką 8% przewidzianą przez ustawodawcę dla tego rodzaju usługi. W tym kontekście należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że w przypadku gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 3 listopada 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPP1/443-1068/11-4/NS, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 18 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.) Spółka z o.o. wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 3 listopada 2011 r. nr ILPP1/443-1068/11-4/NS.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 15 grudnia 2011 r. nr ILPP1/443/W-125/11-2/HMW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka z o.o. wniosła w dniu 23 stycznia 2012 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Wyrokiem z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 246/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

Minister Finansów pismem z dnia 25 lipca 2012 r. złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 9 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1306/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 246/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1306/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy - dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, natomiast stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy ustawodawca wymienił "usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych" - PKWiU 36.00.20.0, natomiast w poz. 141 tego załącznika mieszczą się "usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych" - PKWiU 36.00.30.0.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Należy wskazać, że zasadą opodatkowania podatkiem obrotowym (w tym także podatkiem od towarów i usług) jest odrębne i niezależne traktowanie każdej transakcji. Reguła ta została zapisana w przepisach prawa wspólnotowego i implementowana na grunt prawa krajowego.

Zgodnie z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje:

Zasadę tę powiela ustawodawca krajowy w wyżej wskazanym przepisie art. 5 ust. 1 ustawy, który stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) potwierdza zasadę wynikającą z tych przepisów, stwierdzając jednak, że transakcja składająca się jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, gdyż pogarszałoby to funkcjonalność systemu VAT.

W wyroku z dnia 27 października 2005 r., sygn. akt C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV Trybunał stwierdził, że jeżeli dwie lub więcej niż dwie czynności (typu: dostawa towarów lub/i świadczenie usług) dokonane przez podatnika na rzecz nabywcy są tak ściśle ze sobą związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku VAT (czyli albo dostawę określonego towaru, albo świadczenie konkretnej usługi), i to nawet wówczas, gdy następuje to za zapłatą dwóch lub wielu odrębnych cen.

Orzeczenie to stanowi kontynuację poglądów wyrażanych przez TSUE m.in. w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. o sygn. akt C-349/96 w sprawie Card Protection Plan Ldt (CPP) oraz wyroku z dnia 2 maja 1996 r. o sygn. akt C-231/94 w sprawie Faaborg-Gelting Linien, w których stwierdził, że jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja, celem określenia, po pierwsze, czy są to dwa lub więcej niż dwa świadczenia odrębne, czy też jednolite świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku owo jednolite świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług. Stanowisko to Trybunał powtórzył w dalszych orzeczeniach (por. wyrok z dnia 15 maja 2001 r., sygn. akt C-34/99 w sprawie Primback; wyrok z dnia 29 marca 2007 r., sygn. akt C-111/05 w sprawie Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, wyrok z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt C-425/06 w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl).

Na tym tle - zdaniem WSA we Wrocławiu - koniecznym jest jednak odwołanie się do orzeczenia z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie o sygn. akt C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd przeciwko Commissioners of Customs Excise, w którym TSUE orzekł, że okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, z jednej strony obejmującej towar główny, objęty przez ustawodawstwo danego państwa członkowskiego zwolnieniem dającym prawo do zwrotu zapłaconego podatku w rozumieniu art. 28 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy, oraz z drugiej strony towary wyłączone przez to ustawodawstwo z zakresu zastosowania tego zwolnienia, nie stoi na przeszkodzie temu, aby dane państwo członkowskie pobierało podatek VAT od dostawy towarów wyłączonych według stawki zwykłej. W celu ustalenia zakresu danego świadczenia należy wziąć pod uwagę ogół okoliczności, włączywszy w to szczególny kontekst prawny. W tej sprawie, uwzględniając wyjątkowość regulacji art. 28 ust. 2 lit. b VI Dyrektywy (przepis przejściowy), oraz fakt, że Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej stwierdziło, że należy opodatkować stawką zerową jedynie dostawę samych przyczep kempingowych, nie uznając, że uzasadnione byłoby zastosowanie tej stawki również do dostawy wyposażenia wnętrza tej przyczepy kempingowej, ETS nie podzielił stanowiska podatnika, iż sprzedaż przyczepy wraz z jej wyposażeniem stanowi jedną i niepodzielną dostawę, która powinna podlegać jednej stawce podatku VAT.

Z przywołanych rozstrzygnięć Trybunału należy wyprowadzić wniosek, że pomimo wyrażonej w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE zasady odrębności świadczenia usług (dostaw), reguły opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności zaś jego funkcjonalność, nakazują łączne traktowanie dwóch (czy też większej ilości) usług/dostaw realizowanych na rzecz tego samego odbiorcy. Pod warunkiem wszakże, że obie (lub większa ich ilość) czynności pozostają ze sobą w ścisłym związku gospodarczym, przejawiającym się w tym, że ich niezależne traktowanie miałoby sztuczny charakter, jak również, gdy jedna z realizowanych czynności stanowiłaby usługę pomocniczą względem drugiej, umożliwiając lepsze jej wykorzystanie. Inaczej rzecz ujmując o konieczności ujęcia dwóch lub kilku usług (dostaw) jako całości będzie decydował brak odrębności i niezależności poszczególnych czynności realizowanych w ramach jednej transakcji. Okoliczności te winny być ustalane indywidualnie, tym samym zależą od konkretnego stanu faktycznego.

Należy wskazać, że przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny nie daje podstaw do przyjęcia, że w sprawie wystąpiły opisane wyżej okoliczności, pozwalające na odstąpienie od reguły ustanowionej w powołanych wyżej przepisach ustawy i Dyrektywy 2006/112/WE, tj. odrębnego traktowania świadczonych usług (dostaw). Nie można bowiem stwierdzić, że w rozpoznawanym stanie faktycznym czynność dostawy wody jest ściśle i nierozerwalnie związana z usługą najmu pomieszczeń usługowych i służy wyłącznie lepszemu wykorzystaniu usługi zasadniczej. Niewątpliwie obie czynności pozostają ze sobą w pewnym związku funkcjonalnym, jednakże nie jest to zależność, o której stanowią powołane orzeczenia.

Jak stwierdził WSA we Wrocławiu w wyroku wydanym w niniejszej sprawie: "Uzasadnienia dla tego poglądu należy bowiem odszukać na gruncie innych przepisów, regulujących świadczenia usług najmu, których prawne ukształtowanie rodzi określone skutki, nie tylko w sferze cywilnoprawnej ale i podatkowej. Stosownie do przepisów Kodeksu cywilnego, regulujących stosunek prawny umowy najmu, za używanie rzeczy najętej pobierany jest czynsz (art. 659 § 1), a możliwym jest ponoszenie przez najemcę świadczeń dodatkowych (art. 670 § 1). Oznacza to, że od woli stron danej czynności uzależniony jest sposób ukształtowania płatności z tytułu umowy najmu. Wynajmujący może pobierać wyłącznie czynsz, w którym skalkuluje wszystkie ponoszone koszty lub obok czynszu obciąży najemcę dodatkowo kosztami ewentualnych odrębnych świadczeń. To rozróżnienie znajdzie przełożenie na grunt przepisów ustawy o podatku VAT. Można bowiem przyjąć, że jej przepisy nie sprzeciwiają się wliczaniu w cenę usługi najmu tych innych opłat jeśli strony tak postanowią. Wówczas pomiędzy obiema czynnościami będzie istniał związek gospodarczy, o którym mowa w powołanych orzeczeniach ETS, w kontekście którego rozdzielanie obu świadczeń (dostaw) byłoby nieuzasadnione i wtedy dostawa towarów i usług nie będzie traktowana jako odrębne świadczenie, lecz jako czynność w ramach świadczenia zasadniczego, w konsekwencji z zastosowaniem do całości stawki podatku właściwej dla tegoż świadczenia zasadniczego".

Zdaniem WSA we Wrocławiu, w przypadku skorzystania przez strony umowy najmu z innych zasad wzajemnego rozliczenia taka kwalifikacja nie jest już uprawniona. Nie wystąpi bowiem opisany wyżej ścisły i nierozerwalny związek gospodarczy pomiędzy oboma świadczeniami. Eliminuje to możliwość łącznego opodatkowania realizowanych czynności, tj. przyjęcia, że mamy do czynienia z jedną czynnością, w ramach której jedno ze świadczeń jest wiodące, zaś drugie realizowane jest wyłącznie w celu lepszego wykorzystania świadczenia głównego. Wydaje się bowiem, że dostawa wody nie jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi najmu, gdyż realizuje inne cele.

Z okoliczności analizowanej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podstawową działalnością Spółki jest produkcja wody, odprowadzanie i oczyszczanie ścieków. Oprócz tej działalności Zainteresowany świadczy inne usługi, między innymi usługi najmu pomieszczeń użytkowych. Z najemcami są zawierane umowy, na mocy których wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny). Głównym przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu, ale wynajmujący (Wnioskodawca) dostarcza także media (woda, energia). Spółka mimo, że jest bezpośrednim dostawcą wody, nie zawiera odrębnych umów na jej dostawę, gdyż w umowach najmu określone są dodatkowe obowiązki zapłaty należności z tytułu dostaw mediów. Opłaty są ustalane na podstawie wskazań liczników zainstalowanych w wynajmowanych pomieszczeniach, bądź w formie ryczałtu. W sytuacji, gdyby Zainteresowany nie świadczył usługi wynajmu pomieszczeń (lokalu) na rzecz danego podmiotu to i tak dokonywałby dostaw wody, gdyż jest jedynym producentem i dostawcą wody na terenie miasta.

Z przestawionego opisu sprawy wynika zatem, że jakkolwiek istnieje jedno porozumienie między stronami, to jednak w jego treści oba świadczenia potraktowane zostały niezależnie. Wnioskodawca zawierając bowiem umowy najmu obie czynności - usługi najmu i dostawę wody - wydzielił, wyodrębniając należność za dostawę wody (koszty jej dostawy) oraz wartość czynszu, zastrzegając, że dodatkowy koszt dostaw mediów (wody) nie jest elementem kalkulacyjnym czynszu (jak twierdzi Zainteresowany nie jest czynszotwórczy).

Takie ukształtowanie wzajemnych relacji pomiędzy kontrahentami sprawia, że należności za obie czynności naliczane są niezależnie, co wyklucza traktowanie ich jako jednego świadczenia opodatkowanego wg stawki właściwej dla usługi najmu, tj. 23%.

W konsekwencji obciążanie najemców lokali użytkowych opłatami za zużycie wody, opodatkowane jest stawką podatku VAT właściwą dla świadczenia tych usług. Tym samym dla czynności zaklasyfikowanych przez Urząd Statystyczny pod symbolem PKWiU 36.00.20.0 - "Usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych", Wnioskodawca ma prawo zastosować obniżoną stawkę podatku w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 jako wymienionych w poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Podsumowując, Spółka postępuje prawidłowo fakturując w ramach umowy najmu sprzedaż wody jako usługę odrębną od usługi najmu i opodatkowując ją według stawki 8% - zarówno w przypadku najemców rozliczanych na podstawie wskazań liczników, jak i na podstawie ryczałtu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.