ILPP1/443-106/07-2/BP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2007 r. (data wpływu 10 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla robót budowlano-montażowych, remontów oraz robót konserwacyjnych związanych z drogami - jest prawidłowe.

W dniu 10 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla robót budowlano-montażowych, remontów oraz robót konserwacyjnych związanych z drogami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Generalny wykonawca projektu "P.s.o.ś. w K." (CCI 2000/...) zlecił Wnioskodawcy odtworzenie nawierzchni dróg i ulic na k. osiedlach P., Sz. oraz W. w okresie od dnia 17 stycznia 2007 r. do dnia 30 sierpnia 2009 r. Inwestycja dotyczy istniejących osiedli mieszkaniowych. Generalny wykonawca przedstawił Wnioskodawcy oświadczenie inwestora - Urzędu Miasta w K. z dnia 27 kwietnia 2007 r. Zdaniem inwestora stawka VAT dla robót objętych inwestycją wynosi 7%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym stawka VAT wynosi 7% czy 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym stawka VAT wynosi 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podstawowa stawka podatku wynosząca 22% obejmuje towary i usługi nieobjęte innymi stawkami. Z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT wynika natomiast, że w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. roboty budowlano-montażowe, remonty oraz roboty konserwacyjne związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą podlegają opodatkowaniu według stawki obniżonej 7%.

Przez roboty związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą stosownie do art. 146 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się roboty budowlane dotyczące inwestycji w zakresie obiektów budownictwa mieszkaniowego i infrastruktury towarzyszącej oraz remontów obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Obiektami budownictwa mieszkaniowego w myśl art. 2 pkt 12 ustawy o VAT są budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w PKOB: 111 - Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 - Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113 - Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W zakresie znaczeniowym "infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu" ustalonym w art. 146 ust. 3 ustawy o VAT mieszczą się:

jeżeli są związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji "drogi". Trzeba zatem sięgnąć do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.). Art. 4 pkt 2 ww. ustawy określa drogę jako budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Jak stanowi art. 1 ww. ustawy drogami publicznymi są drogi zaliczone na podstawie ww. ustawy do jednej z kategorii dróg, z których może korzystać każdy, zgodnie z ich przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w ww. ustawie lub innych przepisach szczególnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe oraz drogi gminne. Według art. 8 ust. 1 ww. ustawy drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi osiedlowe, drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych oraz obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi. W granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, w myśl art. 19 ust. 5 ww. ustawy jest prezydent miasta.

W przedstawionym stanie faktycznym w procesie budowlanym jako inwestor uczestniczy Urząd Miasta w K. (Prezydent Miasta K. - vide art. 33 ust. 1 w zw. z art. 11a ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), uznano zatem, że remontowane drogi są drogami publicznymi. Należy zauważyć, że obowiązek określenia kategorii dróg spoczywa na inwestorze dysponującym odpowiednią dokumentacją.

Drogi publiczne nie stanowią infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu. Nie chodzi bowiem o "urządzanie i zagospodarowanie terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego <...> związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego". Przedsięwzięcia i zadania budownictwa mieszkaniowego są ukierunkowane na tworzenie lub utrzymanie substancji mieszkaniowej. Tymczasem drogi publiczne stanowią infrastrukturę transportu (vide ustawa z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu transportu lądowego, Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251). Warto również odwołać się do przepisów prawa budowlanego formułujących określone wymagania co do zagospodarowania terenu. W świetle przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) za elementy otoczenia budynków mieszkalnych uważa się dojścia, dojazdy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, zieleń oraz urządzenia rekreacyjne. Wspomniane elementy otoczenia budynków mieszkalnych pokrywają się zasadniczo z infrastrukturą wskazaną w art. 146 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT. To uzasadnia stwierdzenie, że drogi, o których mowa w przywołanym przepisie, stanowią element zagospodarowania działek budowlanych, jak na przykład drogi osiedlowe, przez co nie można do nich zaliczyć dróg publicznych.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym stawka VAT dla robót budowlano-montażowych, remontów oraz robót konserwacyjnych związanych z drogami publicznymi wynosi 22% stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Za infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu można natomiast uznać niektóre drogi wewnętrzne, jak choćby drogi osiedlowe. Stawka VAT dla robót budowlano-montażowych, remontów oraz robót konserwacyjnych związanych z tymi drogami wynosi 7%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.