ILPP1/443-105/14-5/AI

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia - brak daty (data wpływu 10 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) oraz 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działki nr 390 - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działki nr 390. Wniosek uzupełniono w dniach 3 i 17 kwietnia 2014 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina o statusie miejskim jest właścicielem nieruchomości oznaczonej geodezyjnie nr działki 390, o powierzchni 4470 m^2, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Ww. nieruchomość przygotowana zostanie do sprzedaży. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, obowiązującym dla ww. terenu, przedmiotowa działka znajduje się na terenie oznaczonym symbolem 3.MWu - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, dla którego dopuszcza się przeznaczenie zamienne: MNu - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z usługami.

W granicach nieruchomości położonej, oznaczonej geodezyjnie nr działki 390 znajdują się:

* murowane budynki zespołów garaży,

* murowany boks przeznaczony na składowanie pojemników z odpadami,

* pozostałości po wyburzonych budynkach gospodarczych,

* betonowa wylewka,

* pozostałości po ogrodzeniu z betonowych płyt,

* częściowe ogrodzenie z płyt betonowych,

* nawierzchnia częściowo (miejscowo) utwardzona kawałkami betonu i kostką brukową.

Miasto nie posiada informacji w jakim okresie ww. budynki i budowle powstały. Działka nr 390 powstała z połączenia działek. Grunt stanowiący obecnie działkę nr 390, Gmina o statusie miejskim nabyła w drodze komunalizacji. Ww. nieruchomość nie jest przedmiotem umowy dzierżawy. Znajdujące się na przedmiotowym gruncie garaże były przedmiotem umowy najmu zawartej z Zakładem Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, który jest administratorem ww. gruntu. Umowy najmu zostały rozwiązane w roku 2011 (garaże zostały przejęte przez administratora gruntu).

Ponadto z pisma z dnia 1 kwietnia 2014 r. - stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, że:

1. Gmina o statusie miejskim nabyła własność ww. działki decyzją komunalizacyjną z dnia 19 listopada 1991 r.;

2. Gminie o statusie miejskim nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu ww. działki;

3. Miasto nie posiada informacji czy od początku na ww. działce znajdowały się obiekty budowlane i pozostałości, o których mowa we wniosku (tekst jedn.: pozostałości po wyburzonych budynkach gospodarczych i ogrodzeniu z betonowych płyt, betonowa wylewka);

6. Zakład Gospodarki Komunalnej Mieszkaniowej nie ponosił wydatków na ulepszenie obiektów budowlanych na nieruchomości (jeśli takie ulepszenia były dokonywane - to w ramach zawartych umów najmu podejmowali je najemcy garaży);

Natomiast z pisma nadesłanego w dniu 17 kwietnia 2014 r. - stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, że umowy najmu (z najemcami garaży) na przedmiotowym terenie były zawarte wyłącznie przez Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w okresie od roku 1993 do roku 2013. Pozostałe obiekty na ww. gruncie nie były przedmiotem umów cywilnoprawnych. Powierzenie ww. nieruchomości w administrowanie Zakładowi Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej nie było czynnością odpłatną (cywilnoprawną).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Miasto przy sprzedaży opisanej nieruchomości powinno naliczyć podatek od towarów i usług VAT, czy też dostawa ww. towaru powinna być zwolniona od podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości wskazanej we wniosku, stanowiącej własność Gminy o statusie miejskim powinna być zwolniona od podatku od towarów i usług VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa jak i zabudowana spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.) - zgodnie z którym - krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest konieczność wykorzystywania towarów, w tym również nieruchomości, będących przedmiotem dostawy wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Zatem przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu, a za takie uważa się również umowy najmu i dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, pierwszym zasiedleniem jest również moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy). Wówczas, jak wynika z przepisów ustawy, zwolnienie od podatku od towarów i usług stosuje się w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości, jeśli jest ona już zasiedlona bądź zamieszkana.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analiza powołanych przepisów regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z trzech podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Ponadto jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części może korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a staje się bezzasadne.

Jednocześnie należy zauważyć, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy - obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. - w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowlę rozumie się natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane).

W myśl natomiast art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane, przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Gmina o statusie miejskim) jest właścicielem nieruchomości - działka nr 390 o powierzchni 4470 m^2. Ww. nieruchomość przygotowana zostanie do sprzedaży. W granicach ww. nieruchomości znajdują się: murowane budynki zespołów garaży, murowany boks przeznaczony na składowanie pojemników z odpadami, pozostałości po wyburzonych budynkach gospodarczych, betonowa wylewka, pozostałości po ogrodzeniu z betonowych płyt, częściowe ogrodzenie z płyt betonowych, nawierzchnia częściowo (miejscowo) utwardzona kawałkami betonu i kostką brukową. Miasto nie posiada informacji w jakim okresie ww. budynki i budowle powstały. Grunt stanowiący obecnie działkę nr 390, Gmina o statusie miejskim nabyła w drodze komunalizacji w roku 1991. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu działki. Ww. nieruchomość nie jest przedmiotem umowy dzierżawy. Znajdujące się na przedmiotowym gruncie garaże były przedmiotem umowy najmu zawartej z Zakładem Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, który jest administratorem ww. gruntu. Umowy najmu zostały rozwiązane w roku 2011 (garaże zostały przejęte przez administratora gruntu). Ww. działka znajduje się w administrowaniu Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (będącego jednostką miejską) - na podstawie uzyskanych informacji ustalono, że w roku 1988 Miasto przekazało w administrowanie ww. jednostce miejskiej nieruchomość gruntową zabudowaną obiektem garażowym, jednak Miasto nie posiada dokumentów, z których wynika czy i w którym roku Miasto budowało ww. obiekty. Murowane budynki zespołów garaży, murowane boksy przeznaczone na składowanie pojemników z odpadami oraz częściowe ogrodzenie z płyt betonowych stanowią obiekty budowlane, o których mowa w art. 3 ustawy - Prawo budowlane. Zakład Gospodarki Komunalnej Mieszkaniowej nie ponosił wydatków na ulepszenie obiektów budowlanych na nieruchomości (jeśli takie ulepszenia były dokonywane - to w ramach zawartych umów najmu podejmowali je najemcy garaży). Zakład w imieniu Miasta na przedmiotowym terenie w okresie od roku 1993 do roku 2013 zawierał umowy cywilnoprawne (tekst jedn.: odpłatne umowy najmu na garaże w budynku garażowym). Obecnie nieruchomość wolna jest od najmu, lecz dwa garaże nadal zajmowane są na tzw. zasadach bezumownego korzystania. Elementy położone na ww. działce nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia od podatku VAT przy sprzedaży opisanej działki nr 390.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że dostawa ww. działki zabudowanej nie będzie korzystała ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż elementy położone na ww. działce nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług. Tym samym, ponieważ nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 należy rozpatrzyć warunki do zwolnienia przedmiotowej dostawy z art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy.

Odnosząc się do powołanej wcześniej definicji pierwszego zasiedlenia stwierdzić należy, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu obiekt musi zostać oddany do użytkowania, a ponadto czynność ta powinna podlegać opodatkowaniu. Z powyższej definicji wynika zatem, że oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a za taką należy uznać umowę sprzedaży, najmu czy dzierżawy, pod warunkiem, że jest to czynność objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, nawet jeśli na podstawie przepisów szczególnych korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że planowana dostawa nieruchomości w części, na której znajdują się garaże nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Pierwsze zasiedlenie nastąpiło bowiem w momencie oddania garaży w najem, tj. w roku 1993. Garaże te były wynajmowane przez okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto w odniesieniu do tych garaży nie były ponoszone wydatki na ulepszenie. Zatem dostawa nieruchomości w części zabudowanej garażami będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Natomiast pozostała część nieruchomości zabudowanej: murowanym boksem przeznaczonym na składowanie pojemników z odpadami, pozostałościami po wyburzonych budynkach gospodarczych, betonową wylewką, pozostałościami po ogrodzeniu z betonowych płyt, częściowym ogrodzeniem z płyt betonowych, nawierzchnią częściowo (miejscowo) utwardzoną kawałkami betonu i kostką brukową - niebędących przedmiotem umowy najmu - będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Nabycie tej nieruchomości nastąpiło na podstawie w drodze komunalizacji z roku 1991. Ponadto nieruchomość w tej części nie została oddana do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie była przedmiotem dzierżawy, czy najmu. Dostawa nieruchomości w tej części zatem nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W związku z powyższym należy przeanalizować przesłanki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Analiza opisu sprawy wykazała, że przy nabyciu przedmiotowej działki Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto z wniosku wynika, że nie były ponoszone wydatki na ulepszenie obiektów budowlanych znajdujących się na tych nieruchomościach przez dokonującego ich dostawy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości w części zabudowanej murowanym boksem przeznaczonym na składowanie pojemników z odpadami, pozostałościami po wyburzonych budynkach gospodarczych, betonową wylewką, pozostałościami po ogrodzeniu z betonowych płyt, częściowym ogrodzeniem z płyt betonowych, nawierzchnią częściowo (miejscowo) utwardzoną kawałkami betonu i kostką brukową będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Podsumowując, sprzedaż opisanej nieruchomości nr 390 w części zabudowanej garażami będzie zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, natomiast dostawa pozostałej części nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Zwolnienie, z uwagi na regulację art. 29a ust. 8 ustawy, będzie miało również zastosowanie do dostawy gruntu, na którym ww. obiekty budowlane są posadowione.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.