ILPP1/443-1010/11/13-S1/AI - Obowiązek dokonania korekty kwoty podatku odliczonego w przypadku, gdy samochód nabyty w celu dalszej odsprzedaży będzie również wykorzystywany do jazd testowych lub jako pojazd zastępczy przez okres dłuższy niż jeden rok oraz gdy pojazd po upływie tego okresu zostanie zaliczony do środków trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 243/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1131/12 stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 21 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 11 i 18 października 2011 r. (data wpływu 17 i 24 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty odliczonego podatku - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty odliczonego podatku. Powyższy wniosek uzupełniono pismami w dniach 17 i 24 października 2011 r. o własne stanowisko w sprawie oraz dopłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik jest dealerem samochodów, w Krajowym Rejestrze Sądowym jako przedmiot działalności wnioskującej Spółki wskazana jest m.in. sprzedaż pojazdów samochodowych. Z uwagi na zawartą umowę dealerską ma obowiązek utrzymywania odpowiednich zapasów każdej serii modelu samochodów marki O., C. i S., w tym także pojazdów demonstracyjnych do jazd testowych oraz pojazdów zastępczych tych marek. Pewna część towarów handlowych (samochodów) pełni jednocześnie funkcje pojazdów zastępczych lub testowych. Pojazdy testowe są zarejestrowane zgodnie z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym i są wykupione dla nich niezbędne polisy ubezpieczeniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obowiązujących przepisów, w przypadku gdy samochód nabyty w celu dalszej odsprzedaży będzie również wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy przez okres dłuższy niż jeden rok, nie ma obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT.

2. Czy w świetle obowiązujących przepisów, fakt iż samochód, który przez jeden rok był wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy i po upływie tego okresu zostanie zaliczony do środków trwałych powoduje, powstanie po stronie podatnika obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 u.p.t.u. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, co do zasady przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatki naliczonego. Przepis ten jest implementacją art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy, którego treść powtórzona została w art. 168 obowiązującej obecnie Dyrektywy Rady 2006/112/WE. Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawową cechą podatku od wartości dodanej, zapewniającą neutralność tego podatku dla podatników VAT. Podatek ten powinien bowiem w efekcie obciążać konsumpcję. Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest rodzajem ulgi lub zwolnienia. Wobec tego, to nie prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług służących działalności opodatkowanej, ale wszelkie ograniczenia tego prawa należy interpretować ściśle. Powyższy pogląd wyrażony został również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2009 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 35/08, niepubl. Pogląd ten Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podzielił w sprawie o sygnaturze I FSK 1875/09. Podobne zresztą stanowisko wyraził ETS w wyroku z dnia 30 września 2010 r. w sprawie C-395/09 Oasis East sp z o.o. przeciwko Ministrowi Finansów stwierdzając, że prawo do odliczenia ustanowione w art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy, będące integralną częścią mechanizmu podatku VAT, stanowi podstawową zasadę, na której opiera się wspólny system podatku i co do zasady nie może być ograniczone. W wyroku tym ETS podkreślił, wskazując przy tym na wcześniejsze swoje orzeczenia, że przepisy przewidujące odstępstwo od zasady prawa do odliczenia podatku VAT podlegają ścisłej wykładni.

Ponadto, zdaniem Podatnika, w treści art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ustawodawca krajowy wprowadził jako zasadę odliczenie przez podatnika podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, wprowadzając między innymi w ust. 3 tegoż artykułu ograniczenie prawa do odliczenia.

W myśl tego ostatniego przepisu w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł. W przypadku nabycia pojazdów samochodowych ustawodawca zróżnicował prawo do odliczenia podatku naliczonego w zależności od dopuszczalnej masy, cech danego pojazdu oraz okoliczności związanych z jego nabywcą.

Możliwość odliczenia całego podatku istnieje, gdy dopuszczalna masa pojazdu samochodowego przekracza 3,5 tony, co wynika a contrario z art. 86 ust. 3 ww. ustawy. Drugą kategorią pojazdów, przy których nabyciu przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowią pojazdy samochodowe, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, ale które charakteryzują się cechami określonymi w art. 86 ust. 4 pkt 1-6 ustawy. Trzeci przypadek, w którym istnieje możliwość odliczenia całego podatku naliczonego wskazany został w art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy. Stosownie do art. 86 ust. 4 pkt 7a ustawy o podatku od towarów i usług, przepis ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów). Stwierdzenie w ust. 4 pkt 7a tego artykułu, że ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż samochodów i pojazdów wymienionych w ust. 3 oznacza, że do takiej sytuacji nie ma zastosowania ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego określone w ust. 3 art. 86 ww. ustawy, a przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku. Jedynym warunkiem określonym w art. 86 ust. 4 pkt 7a ustawy, do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdów, o których mowa w ust. 3 jest to, by przedmiotem działalności podatnika była odprzedaż pojazdów określonych w ust. 3. Przepis ten bowiem nie określa w przeciwieństwie do pkt 7b ust. 4 art. 86 ustawy - przeznaczenia tych pojazdów ani nie odwołuje się do okoliczności zadysponowania jakimś konkretnym pojazdem, a jedynie odwołuje się do działalności podatnika.

A zatem, z art. 86 ust. 4 pkt 7a ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika też, by jakiekolwiek znaczenie dla prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego miało w tym przypadku zaliczenie przez podatnika, o którym mowa w tym przepisie, pojazdu samochodowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wykładnia zarówno gramatyczna, jak i systemowa wewnętrzna, powołanych wyżej przepisów wskazuje, że wprowadzając w ust. 3 art. 86 ustawy ograniczenie zasady określonej w art. 86 ust. 1 oraz stwierdzając w ust. 4 tego artykułu, że ograniczenie określone w ust. 3 nie ma zastosowania do pojazdów i przypadków wskazanych w ust. 4, ustawodawca chciał w ten sposób zagwarantować pełne odliczenie podatku VAT w odniesieniu do pojazdów związanych ściśle z działalnością gospodarczą.

Oznacza to, że do podatników określonych w art. 86 ust. 4 pkt 7a ww. ustawy nie mają zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego określone w ust. 3 tego artykułu, a ma zastosowanie art. 86 ust. 1 ustawy przewidujący jako zasadę prawo do odliczenia podatku naliczonego, warunkiem zastosowania której jest to, by nabyte towary i usługi były wykorzystywane do działalności opodatkowanej.

W piśmie z dnia 11 października 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w sprawie wskazując, że w związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przedstawionym powyżej stanem prawnym, w przypadku gdy samochód nabyty został w celu dalszej odsprzedaży, a był również wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy przez okres dłuższy niż jeden rok, wówczas nie ma obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów, fakt iż samochód, który przez jeden rok był wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy i po upływie tego okresu zostanie zaliczony do środków trwałych nie powoduje powstania po stronie podatnika obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT.

W dniu 25 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-1010/11-6/BD stwierdzając, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 21 lipca 2011 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 17 listopada 2011 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 15 grudnia 2011 r., nr ILPP1/443/W-124/11-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 20 grudnia 2011 r.).

W dniu 23 stycznia 2012 r. wpłynęła do tut. Organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2011 r.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 243/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Po złożeniu przez Ministra Finansów skargi kasacyjnej z dnia 25 czerwca 2012 r. od wyżej powołanego wyroku WSA, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1131/12 oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 243/12 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1131/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.), zwanej dalej: "ustawą nowelizującą", z dniem 1 stycznia 2011 r., przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług zostały uchylone. Natomiast dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tekst jedn.: od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tekst jedn.: ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest dealerem samochodów, jako przedmiot działalności wskazane ma m.in. sprzedaż pojazdów samochodowych. Z uwagi na zawartą umowę dealerską ma obowiązek utrzymywania odpowiednich zapasów każdej serii modelu samochodów marki Opel, Chevrolet i Subaru, w tym także pojazdów demonstracyjnych do jazd testowych oraz pojazdów zastępczych tych marek. Pewna część towarów handlowych (samochodów) pełni jednocześnie funkcje pojazdów zastępczych lub testowych. Pojazdy testowe są zarejestrowane zgodnie z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym i są wykupione dla nich niezbędne polisy ubezpieczeniowe.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące kwestii obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT w przypadku, gdy:

* samochód nabyty w celu dalszej odsprzedaży będzie również wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy przez okres dłuższy niż jeden rok,

* samochód był wykorzystywany przez jeden rok do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy i po upływie tego okresu zostanie zaliczony do środków trwałych.

Jak wynika z powołanych uregulowań zasadą jest, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości. Natomiast to ograniczone prawo nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej, tj. w przypadkach gdy nabywane ww. samochody i pojazdy są odsprzedawane jako przedmiot działalności podatnika.

W rozpatrywanej sprawie istotne znaczenie ma wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 243/12, w którym Sąd stwierdził, że:

"Analiza regulacji zawarta w przepisach ustawy nowelizującej uzasadnia stwierdzenie, że w art. 3 ust. 1 tej ustawy przewidziano mające charakter przedmiotowy ograniczenia generalnej zasady podatku od towarów i usług - prawa do odliczenia podatku naliczonego. Ograniczenia te nie będą jednak miały zastosowania w sytuacjach wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, który uprawnia do pełnego odliczenia podatku w ściśle wskazanych w nim przypadkach. Przepisy ustawy układają się zatem w pewien logiczny ciąg, na który składa się reguła ogólna przewidująca pełne odliczenie, jej ograniczenie procentowo-kwotowe dla samochodów osobowych i wyjątki od wyłączenia, czyli powrót do zasady ogólnej, tj. pełnego odliczenia podatku naliczonego (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 28 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 62112 orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zatem podatnikowi będzie przysługiwało prawo pełnego odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony - stosownie do treści art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej - w sytuacji gdy przedmiotem jego działalności jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów). Z brzmienia analizowanego przepisu wynika tym samym, że jedynym warunkiem jaki przewiduje sporny w sprawie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia wskazanych pojazdów, jest to aby przedmiotem działalności podatnika była odprzedaż pojazdów wskazanych w art. 3 ust. 1 ustawy. Przepis ten nie określa przeznaczenia tych pojazdów ani nie odwołuje się do okoliczności zadysponowania jakimś konkretnym pojazdem, a jedynie odwołuje się do działalności podatnika. Dokonana wykładnia wskazanych przepisów gwarantuje podatnikom pełne odliczenie podatku VAT w odniesieniu do pojazdów związanych ściśle z działalnością gospodarczą (...). Celem zaś takiego unormowania jest ograniczenie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy nabyciu pojazdów, które wykorzystywane są w celach prywatnych podatnika lub jego pracowników (w tym do użytku służbowego).

(...) użyty w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej (a wcześniej w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy VAT) termin "odprzedaż" obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), o jakich mowa w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej (uprzednio w art. 86 ust. 3 ustawy VAT) są - jako towary handlowe - przeznaczone do ich dalszego zbycia (...). Zdaniem Sądu, samochody wykorzystywane przez podatnika do jazd testowych (demonstracyjnych) oraz jako pojazdy zastępcze nie tracą charakteru towarów handlowych, których zasadniczym przeznaczeniem jest dalsze zbycie.

Odnosząc powyższe rozważania do opisanego przez skarżącą spółkę zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu samochodów, które bezpośrednio po zakupie są sprzedawane klientom oraz samochodów wykorzystywanych do jazd testowych (demonstracyjnych), a także wypożyczanych klientom serwisu na czas obsługi ich samochodu (tzw. samochodów zastępczych). Z tych też względów spółka nie ma obowiązku korygowania odliczonego w pełnej wysokości podatku VAT naliczonego przy nabyciu samochodów, które następnie - przed ich ostatecznym zbyciem - wykorzystywane będą przez podatnika do jazd testowych (demonstracyjnych) lub też jako samochody zastępcze. Ponadto z treści art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej nie wynika też, by jakiekolwiek znaczenie dla prawa pełnego odliczenia podatku naliczonego miało w tym przypadku zaliczenie przez podatnika pojazdu samochodowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym".

Mając zatem na uwadze opis sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa, jak również uwzględniając rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 243/12 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1131/12 należy stwierdzić, że w przypadku gdy samochód nabyty w celu dalszej odsprzedaży będzie również wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy przez okres dłuższy niż jeden rok, Spółka nie ma obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT. Również samochód, który przez jeden rok był wykorzystywany do jazd testowych (demonstracyjnych) lub jako pojazd zastępczy i po upływie tego okresu zostanie zaliczony do środków trwałych nie powoduje, że po stronie Spółki powstanie obowiązek korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT.

Zaznacza się, że powołany przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku przepis art. 86 ust. 3 i ust. 4 ustawy, obowiązywał do dnia 31 grudnia 2010 r.

Informuje się ponadto, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie korekty odliczonego podatku. Natomiast, kwestia dotycząca stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w ww. zakresie, została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji z dnia 3 stycznia 2014 r. nr ILPP1/443-1010/11/13-S/AI.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji nr ILPP1/443-1010/11-6/BD, tj. 25 października 2011 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.